บทที่ 6 ไม่ใช่เพื่อน (3)

“หนูรู้สึกได้เอง” 

ก็แค่ตอนที่จิณณาช่วยขนอาหารออกไปให้คนงานได้รับประทานตอนพักเที่ยง แล้วได้ยินพวกเขาถามกันว่ามื้อนี้เป็นฝีมือของใคร พอรู้ว่าไม่ใช่ของหล่อน ต่างก็หัวเราะดีใจกันยกใหญ่

แต่ก็ยังดีนะ ที่พอเห็นว่าหล่อนยืนอยู่ใกล้ๆ พวกเขาก็อุบอิบบอกขอโทษ ก่อนจะพากันเดินหนีหลบหน้าหล่อนไปจนหมด

จิณณาถอนหายใจยาว แล้วระบายต่ออย่างได้โอกาส

“หนูทำงานไม่เป็น ทั้งที่เกิดมาเป็นลูกแม่ค้าในตลาด ไม่ใช่คุณหนูที่ไหนสักหน่อย”

“ก็หนูจิณเรียนหนังสือตั้งแต่เด็กจนโต แล้วจะมีเวลาที่ไหนมาทำงานกันล่ะ ตั้งใจเรียนจนจบก็ดีแล้วนี่”

“หนูเรียนจบแล้วทำงาน แต่หนูก็ถูกปลดจากงาน แสดงว่าหนูเป็นคนไม่เอาไหนจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านงานครัว หรืองานตามสายที่เรียนมา”

“โธ่เอ๊ย! ชีวิตมันไม่ได้มีแค่นี้ เดี๋ยวหนูก็เจอทางที่ถนัดเอง”

“แต่ปากท้องมันรอนานไม่ได้สิจ๊ะ”

“แล้วจะเร่งรีบไปทำไม อยู่ช่วยงานที่นี่ไปเรื่อยๆ นี่แหละ แล้วไม่ต้องกลับไปอยู่บ้านแม่อีกนะ ความโชคดีไม่ได้เป็นของเราทุกคราว”

สีหน้าของจิณณาสลดลง หล่อนเผลอยกมือขึ้นลูบแก้มด้านซ้าย

ภาพความเกรี้ยวกราดของแม่ในวันนั้นผุดขึ้นมา...วันที่จิณณากลับมาจากกรุงเทพฯ ด้วยหวังจะตั้งหลักอยู่กับแม่สักช่วงหนึ่ง แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน

จิณณามาถึงบ้านในช่วงสาย เวลานั้นแม่ยังขายของอยู่ที่ตลาด ด้วยความเหนื่อยและง่วงนอนจากการนั่งรถทัวร์ข้ามคืนโดยไม่ได้หลับเต็มตา จึงทำให้หล่อนผล็อยหลับ แล้วมารู้สึกตัวตื่นเมื่อพ่อเลี้ยงพยายามลวนลาม จิณณาตกใจ หล่อนสู้เต็มแรงเพื่อเอาตัวให้รอด แล้วเป็นจังหวะที่แม่กลับมาถึงบ้านพอดี จิณณาดีใจ หล่อนสลัดตัวเองจนหลุดจากการกอดรัดของพ่อเลี้ยง แล้วโผไปกอดแม่ไว้แน่นอย่างต้องการที่พึ่ง 

แม่ไม่กอดหล่อนตอบ แม่ได้แต่ยืนนิ่งงันขณะฟังคำปลิ้นปล้อนของพ่อเลี้ยงที่บอกว่าหล่อนยินยอมเอง แล้วแม่ก็ตบหน้าหล่อน 

จิณณาหูอื้อตาลายไปหมด หล่อนไม่พูดอะไรสักคำ เพราะรู้สึกตื้อในอก รับรู้เพียงว่าหัวใจกำลังเจ็บแปลบ

หล่อนออกจากบ้านหลังนั้นทันทีพร้อมกับสัมภาระติดตัวที่มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่พร้อมกับเป้สะพายหลัง แล้วจึงได้พบกับพิจิกาโดยบังเอิญตรงหัวมุมถนน

พิจิการับจิณณาขึ้นรถ จากนั้นหล่อนก็เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ปิดบัง เพราะต้องการใครสักคนมาแบ่งปันความเจ็บช้ำที่ต้องเผชิญ และอาจารย์สาวผู้แสนใจดีก็เป็นคนที่หล่อนไว้ใจที่สุดในยามนี้

“อยู่ด้วยกันนี่แหละ อาจารย์พริกบอกไว้ไม่ใช่หรือว่าหนูจิณอยู่ที่นี่ได้ ที่นี่ปลอดภัยสำหรับหนู”

“แต่บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของอาจารย์” จิณณาบอกเสียงอ่อย แล้วได้ยินเสียงเด็กสาวที่ยืนทำงานอยู่ใกล้ๆ แย้งขึ้น

“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหละพี่จิณ วันหน้าอาจารย์พริกอาจมาเป็นเจ้านายของพวกเราก็ได้”

“หมายถึงอะไรจ๊ะ อาจารย์พริกเป็นแฟนกับคุณอาทิตย์หรือ”

จิณณาอุทานเสียงดังอย่างประหลาดใจระคนใจหายเมื่อได้ยินเรื่องที่นึกไม่ถึงมาก่อน หล่อนไม่รู้ตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ แต่แล้วก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ทันได้ปรับอารมณ์ พลันต้องหันขวับไปทางประตูห้องครัว แล้วชาวูบไปทั้งตัวเมื่อเห็นคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนากำลังยืนอยู่

อาทิตย์ยืนกอดอกอิงกรอบประตู เขากระแอมเสียงดังอย่างต้องการให้ทุกคนในนั้นรู้ตัว แล้วก็ได้ผล สภาพนกกระจอกแตกรังก็เกิดขึ้นแค่ในวินาทีถัดมา

คนงานในครัวที่ยืนคุยกันอย่างออกรสเมื่อสักครู่ต่างก็ผละไปสาละวนอยู่กับงาน โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นงานบังหน้าหรือเป็นงานที่พวกเธอทำกันอยู่แล้ว

สายตาคมดุกราดมองไปยังทุกคน แล้วมาหยุดตรงคนร่างอวบอิ่มผิวขาวผ่องที่ตั้งสมญานามให้ว่า ‘ขนุน’ ไปเรียบร้อยแล้ว และเป็นไปโดยไม่รู้ตัวด้วยสิ

“เธอ มาคุยกันหน่อย” 

เขาหมายถึงจิณณา เพราะสบตาหล่อนอยู่หลายวินาที ก่อนจะเดินออกไป 

ส่วนคนที่ยังยืนอยู่กลางห้องครัวก็บีบมือตัวเองไว้แน่น ภาพเมื่อครู่ซ้อนทับเหตุการณ์เมื่อคืนจนรู้สึกไม่สบายใจ

หลังจากที่เขามาเคาะประตูห้องพักแล้วเรียกให้ไปพูดคุยด้วย จิณณาก็สรุปความได้ว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของเจ้าของบ้าน เหตุผลเพราะหล่อนไม่สามารถสร้างประโยชน์ให้กับใครได้เลย

มันเป็นความต่ำต้อยด้อยค่าที่ทำให้ความรู้สึกของจิณณาดิ่งเหว จนพานนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน

ดังนั้นคำแรกที่จิณณาหลุดออกมาหลังจากก้าวตามคนร่างสูงใหญ่ที่เดินออกไปทางหน้าบ้านแล้วหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้สานใต้ต้นประดู่นั้น จึงเป็นคำที่อยู่ในใจทั้งสิ้น

“ดิฉันไปอยู่ที่เรือนคนงานได้ค่ะ ดิฉันปลูกสตรอว์เบอร์รีได้ วันนี้ช่วงเช้าดิฉันไปดูเขาทำงานมา ลุงชื่นสัญญาว่าจะสอนให้ดิฉันทำงานจนเป็น”

“อะไรของเธอ? พูดอะไร?”

อาทิตย์นิ่วหน้าถาม แววตาของเขาทำให้ความมั่นใจที่มีเพียงน้อยนิดของจิณณาแทบหล่นหายจนหมดสิ้น 

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกอย่างไม่สงวนท่าที แล้วบอกเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ดิฉันอยากขอความกรุณาจากคุณ ให้โอกาสดิฉันทำงานเพื่อแลกกับที่อยู่และค่าอาหารที่นี่อีกสักระยะ ดิฉันมั่นใจว่าทำงานในไร่ได้ดี เพราะดิฉันแข็งแรงค่ะ”

เหตุผลของคนที่ยืนตัวตรงอยู่เบื้องหน้าแทบทำให้อาทิตย์กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ แล้วสายตาก็เผลอกวาดมองทั่วร่างเมื่อเจ้าหล่อนยืนยันนักหนาว่าแข็งแรงดี

หากก็ท้วงไปอีกทาง เพราะได้ยินคำขัดหู

“ดิฉัน?”

“คะ?”

จิณณากะพริบตาปริบๆ ด้วยไม่เข้าใจถ้อยคำเขา แต่แล้วชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเต็มเสียง หญิงสาวยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ หล่อนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรพลาดไปอีกหรือเปล่า