บทที่ 8 คนงานใหม่ (1)

ใกล้เที่ยงวัน แม้สายลมหนาวจะพัดมาเป็นระลอก แต่จิณณาก็รู้สึกแสบร้อนผิวหน้าเพราะแสงแดดที่แผดจ้า หล่อนคลี่ผ้าคลุมไหล่ผืนสวยขึ้นมาคลุมศีรษะเพื่อป้องกันแสงแดด แล้วก้มหน้าทำงานต่อ พลันก็ได้ยินเสียงคุ้นหูของหัวหน้าคนงานดังอยู่ใกล้ๆ

“หน้าแดงยังกับกุ้งต้ม ไปพักที่ร่มก่อนเถอะหนูจิณ ช่วงบ่ายค่อยมาทำต่อ”

“ขอบคุณค่ะลุงชื่น แต่จิณจะตัดใบแปลงนี้ให้หมดก่อนแล้วค่อยพัก ดูของคนอื่นสิ เสร็จนำหน้าจิณไปอีกแล้ว”

จิณณาบอกทั้งยังไม่เงยหน้าขึ้นจากต้นสตรอว์เบอร์รีที่ปลูกเรียงรายบนแปลง พลางใช้กรรไกรตัดใบแห้งบริเวณโคนต้นออกเพื่อรอรับผลผลิตที่จะตามมา

“งั้นก็ทำไปเถอะ แต่ไม่ต้องรีบ เอาที่เราทำไหว คุณอั๋นไม่ได้เคี่ยวเข็ญกับพวกเรามาก คนงานในไร่นี้ นอกจากพวกที่เรี่ยวแรงยังดีก็ยังมีพวกง่อนแง่นอย่างยายป้อมและลุงผินอยู่ด้วย พวกนี้ก็ทำไปพักไปตามที่สังขารอำนวย”

จิณณาเงยหน้าขึ้นมามองโดยรอบอย่างสังเกตตาม คนงานในไร่มีหลายวัยจริงตามที่ลุงชื่นพูด นอกจากคนหนุ่มสาวแล้วยังมีคนแก่ชรา กลุ่มหลังก็ทำงานได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย...จึงอดที่จะสงสัยไม่ได้

“แล้วคุณอาทิตย์ไม่ขาดทุนแย่หรือจ๊ะ ถ้าเราทำงานกันแบบนี้ มันจะไม่คุ้มเงินค่าจ้างเอาสิ แล้วพืชผักพวกนี้ขายไปจะทำกำไรได้คุ้มค่าแรงหรือ”

จิณณาไม่รู้ว่าพืชผักและผลไม้ที่ปลูกอยู่ในไร่ เช่น สตรอว์เบอร์รี เคปกูสเบอร์รี หรือมะเขือเทศ ที่เห็นอยู่หลากหลายพันธุ์นั้น ราคาขายจะสูงพอกับค่าใช้จ่าย รวมถึงค่าแรงของคนงานในไร่ที่เห็นคร่าวๆ ว่าน่าจะถึงยี่สิบคนได้หรือเปล่า

“อยู่ได้สิ ทั้งหมดนี้เป็นพืชอินทรีย์ เราปลูกแบบปลอดสารพิษ ไม่ใช้ปุ๋ยเคมี ไม่มียาฆ่าแมลง ต้นทุนเลยไม่สูง คุณอาทิตย์ปลูกไว้ป้อนซูเปอร์มาร์เก็ตของเธอเอง”

“อ้าว! ไม่ได้ขายให้พ่อค้าทีละมากๆ หรือจ๊ะ จิณเห็นคนทำไร่ขายกันอย่างนี้ บางช่วงที่พืชผลเกษตรราคาตก เขาขนไปขายกันเป็นคันรถ แต่ได้เงินไม่กี่พันบาทก็มี”

เป็นความรู้ใหม่สำหรับจิณณาเกี่ยวกับเจ้าของบ้าน แล้วก็มีเสียงสนับสนุนจากคนงานวัยไล่เลี่ยกับหล่อนที่ทำงานอยู่แปลงติดกันดังขึ้น 

“ระดับลูกชายของคุณนายอรอรทำไร่ทั้งที จะขายให้พวกพ่อค้าคนกลางไปทำไมล่ะหนูจิณ ตลาดสดติดแอร์ของเขาก็มี ทำเองขายเองไม่ดีกว่าเหรอ”

“มันก็ใช่นะ” 

จิณณาเออออตามแล้วจบการสนทนาถึงเจ้าของบ้านเพียงแค่นั้น แม้ในใจจะยังมีข้อสงสัย แต่เพราะเห็นว่าตัวเองเป็นแค่คนงาน แถมเพิ่งมาอยู่ใหม่ จึงไม่สมควรที่จะอยากรู้เรื่องของเจ้านายจนเกินขอบเขต

อาทิตย์จัดการงานเสร็จในเวลาเที่ยงวัน เขาลุกจากโต๊ะทำงานซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง และแวดล้อมไปด้วยอุปกรณ์ทำงานที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ 

ร่างสูงเพรียวบิดกายไล่ความเมื่อยขบหลังจากนั่งในอิริยาบถเดิมเป็นชั่วโมง แล้วสาวเท้าออกจากห้องทำงานโดยไม่ลืมล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย

เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัว แม้จะกำชับทุกคนในบ้านไว้แล้ว แต่ในเขตไร่ก็มีคนงานมากหน้าหลายตา คนที่เปลี่ยนเวียนหน้าก็มีอยู่ไม่น้อย อาทิตย์ไม่กลัวว่าทรัพย์สินในบ้านจะสูญหาย เพราะนอกจากระบบรักษาความปลอดภัยที่วางไว้อย่างรัดกุมดีแล้ว ก็ยังมีคนเก่าแก่ที่วางใจได้คอยเป็นหูเป็นตาให้ทั้งภายในบ้านและนอกบ้าน แต่ในห้องทำงานนี้ที่มีอุปกรณ์เทคโนโลยีหลายชิ้น เขากลัวว่าจะมีคนหวังดีเข้ามาปัดกวาดทำความสะอาดให้ แล้วเกิดหยิบฉวยด้วยความอยากรู้ พานจะทำให้งานเสียหาย

จนครั้งหนึ่งป้าแววถึงกับพูดว่าถ้าเขายังหวงข้าวของในห้องทำงานยิ่งกว่าคนหวงลูกเมีย ระวังไว้เถอะว่าชีวิตนี้อาจไม่มีเมียตัวจริงมาอยู่ด้วย

พอนึกเรื่องนี้ทีไร โปรแกรมเมอร์หนุ่มฝีมือดีก็อดที่จะหัวเราะขันไม่ได้ 

ชายหนุ่มเดินลงมาชั้นล่างด้วยอารมณ์ที่ปลอดโปร่ง เพราะจัดการงานในขั้นตอนสำคัญส่งให้ทีมงานที่อยู่ประเทศสหรัฐอเมริกาเรียบร้อยแล้ว เขาเหลือบมองไปในทิศทางห้องครัวนิ่งนาน ชั่งใจว่าจะรับประทานอาหารที่บ้านหรือขับรถเข้าเมืองดี

แต่แล้วหางตาก็แลเห็นร่างที่แสนจะคุ้นตาก้าวเข้ามาในบ้าน เขาหรี่ตามองอย่างสงสัย เจ้าหล่อนเดิมก้มหน้างุดจนดูผิดปกติ 

จนแม้แต่เดินมาใกล้เขาแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจมอง ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ เป็นวัตถุโปร่งแสง ชายหนุ่มมองตามจนเห็นว่าหล่อนเดินตรงไปยังห้องพักของตัวเอง

อาทิตย์ส่ายหน้า หากก่อนจะถอนความสนใจออกมาก็เห็นจังหวะหนึ่งที่หล่อนทำท่าเซขึ้นมา ชายหนุ่มสาวเท้าเดินตามไปดูอย่างให้คลายสงสัย

“เป็นอะไรของเขาหรือเปล่า”

อาทิตย์พึมพำกับตัวเอง จนเมื่อคนงานคนใหม่ของลุงชื่นเปิดประตูห้องพักแล้วเข้าไปในนั้นแล้ว เขาจึงหยุดฝีเท้าลงแล้วตัดสินใจเดินกลับมา เพื่อออกทางหน้าประตูบ้านไปยังโรงรถแทน

รถปอร์เช่คันสีขาวเคลื่อนออกจากบ้านกึ่งตึกสองชั้นไปตามถนนคอนกรีต ผ่านกลางไร่กว้างที่ครอบคลุมพื้นที่เกือบสองร้อยไร่ จนเมื่อใกล้จะถึงประตูรั้วใหญ่ที่กั้นเป็นเขตที่ดิน สายตาคมก็เหลือบไปยังพื้นที่ที่จัดสรรสำหรับปลูกสตรอว์เบอร์รี

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน คนงานกลุ่มใหญ่ที่เห็นไกลๆ เกาะกลุ่มอยู่ในอาคารชั้นเดียวที่ผนังเปิดโล่งด้านหนึ่ง พวกเขาคงรับประทานอาหารกลางวันกันอยู่

แล้วนึกไปถึงคนที่เพิ่งกลับเข้าบ้าน คนที่ตรงดิ่งเข้าไปในห้องพักโดยไม่เหลือบแลและไม่ทักทายเขาที่ยืนมองหล่อนอยู่

“จิณณาไม่กินข้าวที่นี่หรือ แล้วกลับไปที่บ้านจะมีอะไรให้กินหรือเปล่า”

เขาพึมพำถามตัวเอง ก่อนตัดสินใจจอดรถไว้บนถนน แล้วเปิดประตูรถก้าวยาวๆ ไปยังกลุ่มคนงาน

ลุงชื่นเดินออกมาจากกลุ่มคนงานที่นั่งบนโต๊ะยาวสำหรับรับประทานอาหาร เพื่อรอรับหน้าเจ้านาย

“คุณอั๋นมาตรวจงานหรือครับ แหม! มาซะผ่าเที่ยงเลย”

“พักกินข้าวกันหรือ” 

อาทิตย์กวาดสายตาสำรวจคนงาน ซึ่งส่วนใหญ่ก็วางมือจากอาหารแล้วยกมือไหว้ทักทายเขา 

 “ใช่ครับ วันนี้แดดร้อนมาก ผมเลยให้คนงานพักเร็วขึ้น ตากแดดนานจะไม่ไหวเอาครับ”

“แล้วคนงานใหม่ของลุงไม่กินข้าวที่นี่หรือ” 

“ใครครับ” 

ลุงชื่นตีหน้าสงสัยอย่างไม่เสแสร้ง แล้วไม่กี่วินาทีก็ร้องอ๋อ 

“หนูจิณหรือครับ วันนี้แกทำงานตั้งแต่เช้า ไม่ยอมเข้าพักที่ร่ม ตากแดดจนตัวแดงเชียวครับ เห็นบ่นว่าเพลียๆ หน้ามืด เลยขอกลับที่พัก บ่ายๆ คงกลับมาทำต่อ แกรับรองกับผมว่าไม่ทิ้งงานแน่นอนครับ”

ลุงชื่นอธิบายยาวเหยียด แถมตบท้ายให้เจ้านายหนุ่มมั่นใจในตัวคนงานคนใหม่

“จิณณาไม่สบายหรือ แล้วได้กินยาหรือเปล่า มื้อเที่ยงจะกินข้าวที่ไหน เมื่อกี้ฉันไม่เห็นคนงานในบ้านอยู่สักคน”

“อ๋อ! ป้าแววเกณฑ์คนที่บ้านใหญ่ไปช่วยคนงานคัดเคปกูสเบอร์รีกันครับ เห็นว่าจะแพ็กใส่กล่องให้เสร็จในวันนี้ เย็นๆ จะได้ส่งเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตได้ครับ” ลุงชื่นรายงานอย่างเป็นการเป็นงาน แล้วต่อด้วยอีกเรื่องอย่างรู้ใจเจ้านาย “ส่วนหนูจิณ คุณอั๋นไม่ต้องห่วงครับ แกไม่เป็นอะไรมาก เมื่อกี้ก็บอกว่ากลับห้องพักเพราะจะไปเอาหมวกปีกกว้างมาใช้ในช่วงบ่าย วันนี้แสงแดดคงแรงทั้งวัน สู้ไม่ไหวจริงๆ ครับ”

อาทิตย์พยักหน้ารับรู้ ตีสีหน้าเรียบนิ่ง ขณะในใจก็รู้สึกโล่งเมื่อได้ยินว่าหล่อนไม่เป็นอะไรมาก

“ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครมาล้มป่วยในไร่ของเรา เพราะมันจะยุ่งยากทีหลัง”

แม้บอกไปอย่างนั้น แต่ลุงชื่นที่ทำงานด้วยกันมานานก็รู้ว่าเจ้านายหนุ่มมีน้ำใจ คอยเป็นห่วงเป็นใยลูกน้องเสมออยู่แล้ว 

อาทิตย์เดินกลับไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่บนถนนแล้วขับออกจากไปด้วยหัวใจที่ปลอดโปร่งกว่าเดิม