เก้าโมงตรง ถือว่าสายสำหรับเอมิเลีย หากนอนห้องตัวเอง ปกติจะมีนาฬิกาปลุก ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกจากฟูกนอน โดยใช้อุ้งมือและแขนช่วยพยุงขึ้น หน้าเบ้ยับยู่ยี่บ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังไม่จางหายและไม่เคยพานพบมาก่อน กับอากาศเย็นยะเยือกเนื่องจากเรกาโดเปิดแอร์ทิ้งไว้ก่อนไประยะเวลาที่นานจึงทำความเย็นแทรกซอนเข้าไปในมวลกล้ามเนื้อของเธอเกือบถึงกระดูกดำ" ซี้ดดด "เอมิเลียน้ำตาคลอเบ้า ยามขยับขาหวังจะลุกไปหาน้ำกิน แล้วเกิดเจ็บแสบขึ้นมาตามรอยแยกตรงกลางกายกะทันหัน สิ่งแรกหลังร่อนลงจากเตียงมายืนได้ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นก่อน พลางกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์เปื้อนเต็มไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ และเกินจะเชื่อจริงๆ" น่าสมเพชสิ้นดี "ก่อนกร่นด่าตัวเอง ปิดแอร์ และคว้าขวดน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมดขวด จากนั้นจึงจะใส่เสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้อง แต่แล้ว..เมื่อเตรียมจะเปิดบานประตูกึก ..." หืม..."กึก กึกกลับพบว่าประตูถูกล็อคไว้" บ้าจริง! "เธอลืมไปว่าห้องนี้คือห้องของเรกาโด คงไม่ใช่ห้องธรรมดาแน่ ถ้ามาเฟียอย่างเขาเลือกที่จะนอน ระบบไฟฟ้าล็อคทั้งนอกและในทำเธอใจหวั่น นั่นหมายถึงว่า คนนอก เข้ามาได้ คิดจะออกไปคงไม่ง
นานกว่าสี่ปีที่เอมิเลียไม่ได้เหยียบมาที่นี่ เมื่อมีโอกาสแล้ว กลับไม่คุ้นเคยไปโดยปริยาย ดวงตาหวานหยดเคลือบไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช้อนขึ้นมองข้ามรั้วผ่านเข้าไปยังข้างใน หลังลงจากรถ ปล่อยให้คนขับหาที่จอดเอาเอง เนื่องจากแต่ก่อนแต่ไร ทางบ้านเด็กกำพร้าไม่เคยอำนวยความสะดวกในเรื่องนี้ หญิงสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนเรกาโดเดินตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความสูงซึ่งมองแต่ไกลทำเขาและเธอแตกต่างกันลิบช่างเป็นจุดเด่นและแปลกตา เธอไม่ได้สนใจสายตาเด็กที่พากันมอง เว้นแต่สายตาของใครคนนึง ซึ่งยืนมองเธออยู่ แต่กลับหลบไป ในจังหวะที่เธอเห็น' สเปชี่' เด็กกำพร้าเหมือนกันกับเธอ ทว่าไม่ได้อ่อนหวานเช่นเธอ ใช้ดวงตาคมกริบมองมาแต่ไกลในมุมมืด แต่ไม่กล้าปรากฏตัว หล่อนเคืองแค้นหนักนับตั้งแต่รู้ที่มาของทุนเรียนต่อที่เอมิเลียได้รับ กับความเอ็นดูเหลือคณานับจากมาดามเรกาโด ทว่าไม่ถึงมายังหล่อน ยิ่งเติบโตขึ้น มีโอกาสถึงขั้นได้อยู่ร่วมตระกูล ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่คับฟ้ายิ่งแล้วใหญ่ เมื่อสเปชี่เห็นเธออีกครานี้ จึงมีแต่ความอิจฉาเต็มที่เอมิเลียเดินนำมาถึงโค้งสุดท้าย หากหลุดจากนี้ไปจึงจะเป็นห้องพักของซิสเตอร์ เธอหยุดฝีเท้า ก่อนค่อยๆหันกลับไปมองเร
' อร๊ายยยย คุณครูซ 'ร่างบางเผลอพลิกหลบจนลืมป่วย หลีกเลี่ยงร่างสูงหลังไม่พูดเปล่า ถลาหน้าเข้ามาด้วย อีกนิดเดียว เพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น ปลายสันจมูกโด่งก็จะแตะเนินน้องสาวของเธอแล้ว เอมิเลียใจหายว้าบ ผุดลุกนั่งตัวตรง อึ้งจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก" อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ มันไม่ดี "เธอปรามเสียงสั่น นึกไม่ถึงเขาจะกล้าลุกหนักขนาดนี้ เรกาโดแทบสำลักความขำ มองสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ มันยิ่งกว่าคนเห็นผีเสียอีก" ฮ่า ๆๆ"และเหมือนจะอัดอั้นไว้ไม่ไหว จึงปล่อยเสียงออกมาหมดเปลือก ฮาลั่นห้อง ทำหญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธองง เหตุไฉนความรู้สึกของเธอถึงกลายเป็นเรื่องตลกของเขาไปได้" คุณเรกาโด ขำแรงไปหรือเปล่าคะ..."ก่อนเธอจะพึมพำเสียงแผ่ว พร้อมก้มหน้างุน เขาค่อยๆหยุดจนนิ่งเงียบ ชำเลืองไปยังเธออีกครั้ง" ฉันมีคำถาม อยากจะถามเธอสักอย่าง"หมดแล้วอารมณ์กระสัน เสมือนบูชายัญให้แด่เสียงหัวเราะ เปลี่ยนเป็นนอนหงายราบหนุนแขนตัวเองแทน แต่ศีรษะหมุนหันหน้าไปทางเธอ" ค่ะ... ""เธอเคยเรียนเพศศึกษาไหม"" คะ? "ด้วยความตกใจ หญิงสาวถึงกับเงยหน้าขึ้นกะทันหัน ก่อนจะก้มลงไปใหม่ พลางส่ายหน้า"ไม่เคยค่ะ "" แล้วเคยได้ยินบ้างไห
หกชั่วโมงเต็มกับการหลับใหล เอมิเลียหลับลึกถึงขั้นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ร่างกายต้องล้า ภายในต้องเสียระบบ เปรียบเสมือนหุ่นกระป๋องถูกใช้งานหนักจนโลหะร้อนฉ่าก่อนเธอค่อยๆ บังคับเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้น ก่อนยันร่างบางลุกมานั่งตัวตรง กวาดมองไปรอบๆ ประมวลความทรงจำในสมองว่าตอนนี้เธออยู่ตรงจุดไหนในตัวบ้าน" เฮ้อ..."พลางผ่อนลมหายใจอย่างหนัก ต้องการพรากความล้า ดึงความเหนื่อยจากกายที่มันสะสมมานานให้หายไป หลายวันมานี้เธออึดอัดเหลือเกิน เจ็บทั้งกายทั้งใจแต่ไม่กล้าพูด แม้แต่การบ่นพึมพำให้หูตนเองฟังคนเดียวยังจะไม่กล้าทำ เธอไม่มีโอกาสแสดงความชอบธรรมด้วยซ้ำ ครั้นจะโทรหาเพื่อน หาที่ปรึกษาคงไม่มีวันนั้นหรอก ได้แต่บอกตัวเองว่าดีแล้ว ที่เขาห่างไปเสียบ้าง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้หายใจเต็มปอด" ห๊าว~"หญิงสาวบิดขี้เกียจ ปิดปากหาวก่อนจะลุกจากเตียง.....เขาต้องไว้ใจเธอประมาณไหน ถึงอนุญาตให้เข้ามาเหยียบย่ำห้องนี้ได้" กว้างกว่าห้องเราเยอะเลย"ความซนบวกความว่าง ทำหญิงสาวเดินสำรวจไปทั่วห้อง จับโน่นมองนี่ กลายเป็นสวนสนุกไปโดยปริยาย ถือว่าคั่นเวลาความเคว้งคว้างได้ดีเลยทีเดียวนอกจากความกว้าง
ห้องแล็บขนาดเล็กของเรกาโด มือสากเคยแปดเปื้อนเลือดนั่งเช็ดกระบอกปืน เล็งลำกล้อง หลังดึงลูกกระสุนในแมกาซีนมาจนหมดเปลือก เวลาว่างของเขาแท้จริงคือสิ่งนี้ มักจะมีความสุขกับการจับของเล่นใหม่ที่มีคนครอบครองเพียงไม่กี่คน ซึ่งมาจากโฆษณาชวนเชื่อมีเพียงหนึ่งเดียวในโลกทั้งหมด ทว่า หากไม่ใช้สิ่งนี้เป็นกลโกงในด้านธุรกิจ เขาคงไม่เติบโตมาถึงทุกวันนี้ อาวุธชิ้นนึงมีศักยภาพการทำลายล้างมหาศาล เทียบเท่ากับราคาที่เขานั้นจับต้องได้ การตรวจเช็คสภาพก่อนแพ็คกิ้งนั้นคือบทบาทหลักความสำคัญ.....เขาจะไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน โดยเฉพาะการวางแผน จะต้องแนบยลไม่ทิ้งร่องรอยหลงเหลือ และจะต้องไม่กลับมาทำให้เขาเสียหาย ผลของการกระทำต้องราบเรียบไม่ควรมีปัญหาภายหลัง ฉะนั้น การล่ามิเชลก็เช่นกัน ไม่ควรคว้าน้ำเหลวแบบนี้เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!" ถ้ารู้ว่าไร้น้ำยา ทีหลังไม่ต้องเสือก! "" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย"เรกาโดสูญสิ้นอารมณ์เช็คปืนต่อ ตั้งแต่ได้รับข่าวขัดหูของลูกน้อง การจับตัวมิเชลนั้นยากกว่าที่คิด ทว่ายังสาระแนวิ่งเข้าถ้ำเสือตามกับดักที่มันวางไว้ ถึงกับต้องสังเวยชีวิตลูกน้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปหลายคน หลงเหลือกลับมาแค่พวกมั
มืดสลัว นาฬิกาภายในห้องบอกเวลาสามทุ่ม เอมิเลียสลึมสลือตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย เสมือนฝีเท้าเคาะพื้นเป็นจังหวะรัวเร็วของผู้คนมากกว่าสิบหญิงสาวถูกปลุกขึ้นมาจากความฝัน เธอฝันถึงซิสเตอร์และเด็กๆ จัดงานวันเกิดให้แก่เธอในห้องนอนเก่า ทุกคนแต่งชุดสวย สีสันสดใสสว่างไสวไปด้วยแสงเทียน เสียงปรบมือกระทบกันเป็นจังหวะ หลายคู่ผสานพร้อมกันกับเสียงเพลงในจังหวะน้องเล็กสุดยื่นเค้กมาให้เธอพร้อมยิ้มหวาน จังหวะนั้นที่เธอกำลังจะเป่า แต่แล้ว....ตึก ตึก ตึก ตึกกลับมีเสียงดังกล่าวมารบกวนการนอนของเธอ เอมิเลียลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปแง้มหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือความยุ่งเหยิง ชวนให้เวียนหัว" อะไรกัน.."ก่อนรถทุกคันซึ่งถูกจอดเรียงไว้ จะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป คันสุดท้ายคาดว่าจะเป็นของนายใหญ่เปิดประตูค้าง เรกาเดินเร็วออกมาจากตัวบ้าน เขาหยุดคุยกับบอดี้การ์ดสลับกับช้อนตาขึ้นมามองหน้าต่างห้องของเธอ โชคดีไฟไม่ได้เปิดเขาจึงมองไม่เห็นมีเธอยืนอยู่และไม่นานเสียงเคาะประตูห้องเธอก็ดังขึ้น ด้วยความอยากรู้ หญิงสาวจึงเดินเร็วไปกระชากมากกว่าเปิด แต่แล้วประโยคแรกที่ได้ยินกลับต้องยืนช็อค" นายหญิง.. "" มะ มีอะไร......."" บ
โบสถ์ไม้เก่าแก่ มีแพลนจะทุบทิ้งแหล่ไม่ทุบแหล่ หวังสร้างใหม่ให้ดีกว่าเดิม ถูกยับยั้งไว้ด้วยปากคนคนเดียว ซึ่งทรงอำนาจที่สุดและรวยที่สุดในเมืองนี้เรกาโด ครูซัส หรือ ฉายาในหมู่คนสนิทเรียกว่า ' บิ๊กครูซ ' เดินช้า ย่างกรายเข้ามาในเขตข้างใน เขาหาได้รุกล้ำไม่ ทว่าที่พากันแปลกใจ เนื่องจากสามปีที่แล้ว วันนี้ เพิ่งจะโผล่หน้าเข้ามา ดอกลิลลี่ช่อใหญ่ถูกวางไว้กลางหลุมศพ ร่างผู้หญิงใต้พื้นดินนั่น คงจะย่อยสลาย เนื้อหายกลายเป็นธุรีผง เหลือเพียงกระดูกไปแล้วกระมัง บ่งบอกให้รู้หล่อนตายมานาน มีเพียงดินนูนยกสูงให้ระลึกถึงเท่านั้นครูซัสไม่ได้เศร้าดั่งแต่ก่อน หน้าเขาแค่เรียบเฉยสัมพันธ์กับบุคลิก ที่คนสนิทมักรู้ดี เขานั้นไร้อารมณ์สุนทรีย์มากกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันใช่ ขณะที่ยืนมือล้วงกระเป๋ากางเกงราคาแพง ตามองหลุมศพอยู่นั้น เขายังไม่เอ่ยวาจาใดออกมาสักคำเดียว ได้แต่นึกถึงใบหน้าจืดซีด ที่เคยป่วยกระเซาะกระแซะ ไอเป็นเลือดสดๆ จนตาย และ อาลัยในใจ...ผมยังรักษาคำสัญญา...ผมจะดูแลเธอ เท่าที่ผมจะทำได้ ......หลับให้สบายนะครับแม่รถซุปเปอร์คาร์สีดำแล่นเรื่อยมาจอดเทียบฟุตบาท ร่างสูงเดินลงจากเบาะหลัง พยักหน้าให้คนขับรถ
ตกค่ำ รอบคฤหาสน์เงียบสงบ มีแค่แสงไฟสลัวสีเหลืองนวลจากจุดต่างๆ ทั้งรอบกำแพง และจุดสำคัญที่ต้องการให้เด่นต่อคนเห็นที่ผ่านมา เปรียบความตระการตาเสมือนรับโล่ได้ ทว่า บรรยากาศต่างกันโดยสิ้นเชิงใช่ คงไม่มีอีกแล้วเสียงเด็กกำพร้าเหล่านั้น ที่หัวเราะร่วนยามหยอกล้อกันเองอย่างสนุกสนาน แว่วลอยมาปะทะหูเธอ ในสมัยยังอยู่ที่เก่า มุมโปรดเวลาอ่านหนังสือ ถึงจะจับใจความไม่ได้ แต่มันทำให้เธอไม่เหงา และรู้ซึ้งเสมอว่าไม่ได้มีตัวคนเดียว ความเงียบคืบคลานเข้ามาถึงในห้อง เอมิเลียนั่งกอดเข่าตัวเอง ไม่กล้าหยิบจับอะไรมาอ่านทั้งนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดไฟให้สว่างไสว อาศัยเพียงไฟจากข้างนอก ที่เล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา พร้อมกับสายลมโชยบางเบาเสียงเคาะประตูดังขึ้นแค่สามครั้ง พลางประตูถูกเปิดออก ไม่ทันให้เวลาหญิงสาวได้เตรียมตัว เธอผงกหัวที่แนบเข่าขึ้นมองหน้า ตกใจเล็กน้อยในวินาทีแรก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกนึง เมื่อเห็นว่าเป็นซีอาร์"ทำไมถึงอยู่มืดๆ แบบนี้ละคะคุณ"พรึ่บ!หล่อนถือวิสาสะเปิดไฟให้ ยกถาดอาหารมาวางกลางโต๊ะ"อาหารเย็นค่ะ"เอมิเลีย หย่อนเท้าลงพื้น มองกับข้าวสลับกับหล่อน"เอ่อ...""มีคำสั่งจากคุณท่านค่ะ ว่าคุณหน
มืดสลัว นาฬิกาภายในห้องบอกเวลาสามทุ่ม เอมิเลียสลึมสลือตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย เสมือนฝีเท้าเคาะพื้นเป็นจังหวะรัวเร็วของผู้คนมากกว่าสิบหญิงสาวถูกปลุกขึ้นมาจากความฝัน เธอฝันถึงซิสเตอร์และเด็กๆ จัดงานวันเกิดให้แก่เธอในห้องนอนเก่า ทุกคนแต่งชุดสวย สีสันสดใสสว่างไสวไปด้วยแสงเทียน เสียงปรบมือกระทบกันเป็นจังหวะ หลายคู่ผสานพร้อมกันกับเสียงเพลงในจังหวะน้องเล็กสุดยื่นเค้กมาให้เธอพร้อมยิ้มหวาน จังหวะนั้นที่เธอกำลังจะเป่า แต่แล้ว....ตึก ตึก ตึก ตึกกลับมีเสียงดังกล่าวมารบกวนการนอนของเธอ เอมิเลียลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปแง้มหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือความยุ่งเหยิง ชวนให้เวียนหัว" อะไรกัน.."ก่อนรถทุกคันซึ่งถูกจอดเรียงไว้ จะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป คันสุดท้ายคาดว่าจะเป็นของนายใหญ่เปิดประตูค้าง เรกาเดินเร็วออกมาจากตัวบ้าน เขาหยุดคุยกับบอดี้การ์ดสลับกับช้อนตาขึ้นมามองหน้าต่างห้องของเธอ โชคดีไฟไม่ได้เปิดเขาจึงมองไม่เห็นมีเธอยืนอยู่และไม่นานเสียงเคาะประตูห้องเธอก็ดังขึ้น ด้วยความอยากรู้ หญิงสาวจึงเดินเร็วไปกระชากมากกว่าเปิด แต่แล้วประโยคแรกที่ได้ยินกลับต้องยืนช็อค" นายหญิง.. "" มะ มีอะไร......."" บ
ห้องแล็บขนาดเล็กของเรกาโด มือสากเคยแปดเปื้อนเลือดนั่งเช็ดกระบอกปืน เล็งลำกล้อง หลังดึงลูกกระสุนในแมกาซีนมาจนหมดเปลือก เวลาว่างของเขาแท้จริงคือสิ่งนี้ มักจะมีความสุขกับการจับของเล่นใหม่ที่มีคนครอบครองเพียงไม่กี่คน ซึ่งมาจากโฆษณาชวนเชื่อมีเพียงหนึ่งเดียวในโลกทั้งหมด ทว่า หากไม่ใช้สิ่งนี้เป็นกลโกงในด้านธุรกิจ เขาคงไม่เติบโตมาถึงทุกวันนี้ อาวุธชิ้นนึงมีศักยภาพการทำลายล้างมหาศาล เทียบเท่ากับราคาที่เขานั้นจับต้องได้ การตรวจเช็คสภาพก่อนแพ็คกิ้งนั้นคือบทบาทหลักความสำคัญ.....เขาจะไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน โดยเฉพาะการวางแผน จะต้องแนบยลไม่ทิ้งร่องรอยหลงเหลือ และจะต้องไม่กลับมาทำให้เขาเสียหาย ผลของการกระทำต้องราบเรียบไม่ควรมีปัญหาภายหลัง ฉะนั้น การล่ามิเชลก็เช่นกัน ไม่ควรคว้าน้ำเหลวแบบนี้เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!" ถ้ารู้ว่าไร้น้ำยา ทีหลังไม่ต้องเสือก! "" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย"เรกาโดสูญสิ้นอารมณ์เช็คปืนต่อ ตั้งแต่ได้รับข่าวขัดหูของลูกน้อง การจับตัวมิเชลนั้นยากกว่าที่คิด ทว่ายังสาระแนวิ่งเข้าถ้ำเสือตามกับดักที่มันวางไว้ ถึงกับต้องสังเวยชีวิตลูกน้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปหลายคน หลงเหลือกลับมาแค่พวกมั
หกชั่วโมงเต็มกับการหลับใหล เอมิเลียหลับลึกถึงขั้นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ร่างกายต้องล้า ภายในต้องเสียระบบ เปรียบเสมือนหุ่นกระป๋องถูกใช้งานหนักจนโลหะร้อนฉ่าก่อนเธอค่อยๆ บังคับเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้น ก่อนยันร่างบางลุกมานั่งตัวตรง กวาดมองไปรอบๆ ประมวลความทรงจำในสมองว่าตอนนี้เธออยู่ตรงจุดไหนในตัวบ้าน" เฮ้อ..."พลางผ่อนลมหายใจอย่างหนัก ต้องการพรากความล้า ดึงความเหนื่อยจากกายที่มันสะสมมานานให้หายไป หลายวันมานี้เธออึดอัดเหลือเกิน เจ็บทั้งกายทั้งใจแต่ไม่กล้าพูด แม้แต่การบ่นพึมพำให้หูตนเองฟังคนเดียวยังจะไม่กล้าทำ เธอไม่มีโอกาสแสดงความชอบธรรมด้วยซ้ำ ครั้นจะโทรหาเพื่อน หาที่ปรึกษาคงไม่มีวันนั้นหรอก ได้แต่บอกตัวเองว่าดีแล้ว ที่เขาห่างไปเสียบ้าง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้หายใจเต็มปอด" ห๊าว~"หญิงสาวบิดขี้เกียจ ปิดปากหาวก่อนจะลุกจากเตียง.....เขาต้องไว้ใจเธอประมาณไหน ถึงอนุญาตให้เข้ามาเหยียบย่ำห้องนี้ได้" กว้างกว่าห้องเราเยอะเลย"ความซนบวกความว่าง ทำหญิงสาวเดินสำรวจไปทั่วห้อง จับโน่นมองนี่ กลายเป็นสวนสนุกไปโดยปริยาย ถือว่าคั่นเวลาความเคว้งคว้างได้ดีเลยทีเดียวนอกจากความกว้าง
' อร๊ายยยย คุณครูซ 'ร่างบางเผลอพลิกหลบจนลืมป่วย หลีกเลี่ยงร่างสูงหลังไม่พูดเปล่า ถลาหน้าเข้ามาด้วย อีกนิดเดียว เพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น ปลายสันจมูกโด่งก็จะแตะเนินน้องสาวของเธอแล้ว เอมิเลียใจหายว้าบ ผุดลุกนั่งตัวตรง อึ้งจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก" อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ มันไม่ดี "เธอปรามเสียงสั่น นึกไม่ถึงเขาจะกล้าลุกหนักขนาดนี้ เรกาโดแทบสำลักความขำ มองสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ มันยิ่งกว่าคนเห็นผีเสียอีก" ฮ่า ๆๆ"และเหมือนจะอัดอั้นไว้ไม่ไหว จึงปล่อยเสียงออกมาหมดเปลือก ฮาลั่นห้อง ทำหญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธองง เหตุไฉนความรู้สึกของเธอถึงกลายเป็นเรื่องตลกของเขาไปได้" คุณเรกาโด ขำแรงไปหรือเปล่าคะ..."ก่อนเธอจะพึมพำเสียงแผ่ว พร้อมก้มหน้างุน เขาค่อยๆหยุดจนนิ่งเงียบ ชำเลืองไปยังเธออีกครั้ง" ฉันมีคำถาม อยากจะถามเธอสักอย่าง"หมดแล้วอารมณ์กระสัน เสมือนบูชายัญให้แด่เสียงหัวเราะ เปลี่ยนเป็นนอนหงายราบหนุนแขนตัวเองแทน แต่ศีรษะหมุนหันหน้าไปทางเธอ" ค่ะ... ""เธอเคยเรียนเพศศึกษาไหม"" คะ? "ด้วยความตกใจ หญิงสาวถึงกับเงยหน้าขึ้นกะทันหัน ก่อนจะก้มลงไปใหม่ พลางส่ายหน้า"ไม่เคยค่ะ "" แล้วเคยได้ยินบ้างไห
นานกว่าสี่ปีที่เอมิเลียไม่ได้เหยียบมาที่นี่ เมื่อมีโอกาสแล้ว กลับไม่คุ้นเคยไปโดยปริยาย ดวงตาหวานหยดเคลือบไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช้อนขึ้นมองข้ามรั้วผ่านเข้าไปยังข้างใน หลังลงจากรถ ปล่อยให้คนขับหาที่จอดเอาเอง เนื่องจากแต่ก่อนแต่ไร ทางบ้านเด็กกำพร้าไม่เคยอำนวยความสะดวกในเรื่องนี้ หญิงสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนเรกาโดเดินตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความสูงซึ่งมองแต่ไกลทำเขาและเธอแตกต่างกันลิบช่างเป็นจุดเด่นและแปลกตา เธอไม่ได้สนใจสายตาเด็กที่พากันมอง เว้นแต่สายตาของใครคนนึง ซึ่งยืนมองเธออยู่ แต่กลับหลบไป ในจังหวะที่เธอเห็น' สเปชี่' เด็กกำพร้าเหมือนกันกับเธอ ทว่าไม่ได้อ่อนหวานเช่นเธอ ใช้ดวงตาคมกริบมองมาแต่ไกลในมุมมืด แต่ไม่กล้าปรากฏตัว หล่อนเคืองแค้นหนักนับตั้งแต่รู้ที่มาของทุนเรียนต่อที่เอมิเลียได้รับ กับความเอ็นดูเหลือคณานับจากมาดามเรกาโด ทว่าไม่ถึงมายังหล่อน ยิ่งเติบโตขึ้น มีโอกาสถึงขั้นได้อยู่ร่วมตระกูล ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่คับฟ้ายิ่งแล้วใหญ่ เมื่อสเปชี่เห็นเธออีกครานี้ จึงมีแต่ความอิจฉาเต็มที่เอมิเลียเดินนำมาถึงโค้งสุดท้าย หากหลุดจากนี้ไปจึงจะเป็นห้องพักของซิสเตอร์ เธอหยุดฝีเท้า ก่อนค่อยๆหันกลับไปมองเร
เก้าโมงตรง ถือว่าสายสำหรับเอมิเลีย หากนอนห้องตัวเอง ปกติจะมีนาฬิกาปลุก ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกจากฟูกนอน โดยใช้อุ้งมือและแขนช่วยพยุงขึ้น หน้าเบ้ยับยู่ยี่บ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังไม่จางหายและไม่เคยพานพบมาก่อน กับอากาศเย็นยะเยือกเนื่องจากเรกาโดเปิดแอร์ทิ้งไว้ก่อนไประยะเวลาที่นานจึงทำความเย็นแทรกซอนเข้าไปในมวลกล้ามเนื้อของเธอเกือบถึงกระดูกดำ" ซี้ดดด "เอมิเลียน้ำตาคลอเบ้า ยามขยับขาหวังจะลุกไปหาน้ำกิน แล้วเกิดเจ็บแสบขึ้นมาตามรอยแยกตรงกลางกายกะทันหัน สิ่งแรกหลังร่อนลงจากเตียงมายืนได้ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นก่อน พลางกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์เปื้อนเต็มไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ และเกินจะเชื่อจริงๆ" น่าสมเพชสิ้นดี "ก่อนกร่นด่าตัวเอง ปิดแอร์ และคว้าขวดน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมดขวด จากนั้นจึงจะใส่เสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้อง แต่แล้ว..เมื่อเตรียมจะเปิดบานประตูกึก ..." หืม..."กึก กึกกลับพบว่าประตูถูกล็อคไว้" บ้าจริง! "เธอลืมไปว่าห้องนี้คือห้องของเรกาโด คงไม่ใช่ห้องธรรมดาแน่ ถ้ามาเฟียอย่างเขาเลือกที่จะนอน ระบบไฟฟ้าล็อคทั้งนอกและในทำเธอใจหวั่น นั่นหมายถึงว่า คนนอก เข้ามาได้ คิดจะออกไปคงไม่ง
เอมิเลียร่างกระตุกเฮือกมากกว่าสองรอบ ครางเสียงหิ่งแหบกระเส่า ในขณะเขายังไม่ไปถึงไหน สร้างความล้าให้กล้ามเนื้อหน้าท้องเธอยิ่งนัก ที่ทั้งเกร็งและกระเพื่อมในเวลาเดียวกัน“ พะ พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว “เรกาโดก้มลงสบดวงตาคู่สวย ซึ่งไม่เหลือเคล้าโคลงแห่งความจองหอง ตรงกันข้าม บัดนี้หรี่ลงบ่งบอกถึงความเหนื่อยใกล้หมดแรงเต็มทีใช่ เขาพาเธอลอยละล่องพิชิตขอบสวรรค์หลายรอบ“ อีกนิด ใกล้แล้ว..”“ อึก...ฉันเกลียดคุณ” เธอส่ายหน้า แทบสำลอกออกมาเป็นน้ำลาย“ งั้นหรือ...”เขาก้มลงไปเลิกคิ้ว ในขณะเอวสอบยังดึงดันไม่หยุด“ อร๊ายยย นี่! “แถมแกล้งเธอโดยการกระแทกสุดแรง ในจังหวะถาม เอมิเลียนิ่วหน้า ใช้ฝ่ามือเล็กทาบแผงหน้าท้องเขา หวังหาที่พึ่งพายามหัวสั่นคลอน ทว่า กลับเหมือนเพิ่มเชื้อความกระสันให้ตัวเอง เมื่อพบว่าสิ่งที่เธอกำลังสัมผัสนั้นมันคือมวลกล้ามเนื้อล้วนๆพระเจ้า...ถึงว่าทำไมอึดนัก ต้องออกกำลังกาย ใช้กำลังหนักมามากเท่าไหร่กันนี่“ โอวววว เอมี่ “หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองตามเสียงเรียก เผลอไม่กระพริบตาก็ตอนเรกาโดใกล้ถึงจุดสุดยอดมาก มุมนี้ของเขาช่างหล่อเหลาในสายตาเธอ คางเป็นสันกระดูกยามแหงนหน้าขึ้นซู้ดปาก ช่างเต็มไปด้วย
ความตกใจประหนึ่งเกิดภัยพิบัติ ทำเอมิเลียดิ้นพล่าน มือน้อยตะปบท่อนแขนแกร่ง ทั้งจิกทั้งข่วนและกระทืบในเวลาเดียวกัน พร้อมขึ้นเสียงสูงโวยวาย ทว่า เสมือนบั่นทอนให้เรี่ยวแรงลดลงเสียดื้อๆ" แค่กอด"เขากระซิบ ก่อนเธอจะหยุดดิ้นหมุนคอไปเถียง"ฉันจะไม่มีทางโง่เป็นครั้งที่สองหรอก ปล่อยนะ ไอ้คนกะล่อน! "ความอดทนที่อุตส่าห์นับหนึ่งถึงสิบมาตลอด ถูกบีบออกมาเน้นๆ เธอจะไม่ถือสาคนเมาเลย หากเขานั้นแค่เซมาชนหรือโงนเงนล้มทับแต่นี่.." แล้วไง? " เมาแล้วยังจะยียวนกวนประสาทอีก" คุณเรกาโด คุณมากอดฉันทำไม คุณมีสิทธิ์อะไรคะ"อีกอย่างมือข้างนึงที่รวบกอดร่างบาง มันทาบอยู่กับเต้ากลมกลึงของเธอด้วย เขาเกาะกุม จงใจใช้นิ้วเกลี่ยยอดถัด ในขณะปากยังพูด แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว เป็นบ่อเกิดความประหม่าปนกลัวให้หญิงสาวไม่น้อย เธออยากร่ำไห้ ทว่า ความโกรธในใจเหมือนจะมีเยอะกว่า เธอตั้งปฏิญาณไว้กับตัวแล้วว่า อย่างไรวันนี้จะขอสู้กับเขาสักตั้ง" ไอ้ผู้ใหญ่เฮงซวย ปล่อยฉันนะ ไอ้ยักษ์! "" โอะโอ นี่เธอโกรธฉันเหรอ"" คนบ้า ฮือๆๆ "แต่จนแล้วจนรอด คนตัวเล็กอย่างเธอหรือจะสู้ไหว เผลอๆ คนเมาเสียอีกที่ฟิวขาด มีแต่จะจับเหวี่ยงฟาดเสาร่า
หลายวันจริงอย่างที่เอมิเลียต้องการ ที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับเจ้าของคฤหาสน์ เขาไม่มาก่อกวนหรือเรียกเธอไปรังแกตั้งแต่นั้น แม้แต่เรื่องขุ่นมัวใจ ที่บอดี้การ์ดมือซ้ายของเขาถือวิสาสะเดินไปคุยกับผู้หญิงของเขา ก็ไม่มีวี่แววจะเอาคืน ทว่าเอมิเลียหารู้ไม่ เรกาโดงานยุ่งเหยิงเสียจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเขาอยู่ในช่วงปฏิบัติการอารักขาบอสใหญ่ เพื่อให้มีชีวิตอยู่ถึงวันเลือกผู้นำคนใหม่ ในองค์กรดาร์ก ซึ่งมีคู่แข่งเข้าชิงถึงสี่องค์กร เหตุผลของผู้ชนะเพียงต้องการมีดินแดนทำมาหากินไว้ฟอกธนบัติมหาศาล แน่นอน ความลำบากใจ คงไม่พ้นเรกาโด เมื่อหนึ่งในนั้นมีบิดาของเขาด้วยนิ้วใหญ่กดปากกาเหล็กเป็นจังหวะ ขณะในใจลอยไปไกลถึงแผนการลับเรกาโดขมวดคิ้วหนาเข้าหากันมาเป็นชั่วโมง หลังปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนตอนจบการประชุมมาขลุกตัวอยู่ในห้องแล็บ ความคิดยิ่งใหญ่กระหน่ำกันเข้ามากดดันเขา ถาโถมให้หนักอึ้งที่บ่า เสมือนงานนี้คือเหล็กอันมหึมามากดทับ" ฟู่ววว..." สลับกับการถอนหายใจระงม เอนร่างพิงพนัก แหงนหน้ามองเพดาน หวนนึกกลับไปยังสิบปีก่อนสมัยเขาเรียนจบใหม่ๆ' แกต้องช่วยงานฉัน'' ผมจบบริหารมาก็จริง แต่ไม่ได้จะเอามาใช้ในงานผิดกฏหมายขอ