มืดสลัว นาฬิกาภายในห้องบอกเวลาสามทุ่ม เอมิเลียสลึมสลือตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย เสมือนฝีเท้าเคาะพื้นเป็นจังหวะรัวเร็วของผู้คนมากกว่าสิบหญิงสาวถูกปลุกขึ้นมาจากความฝัน เธอฝันถึงซิสเตอร์และเด็กๆ จัดงานวันเกิดให้แก่เธอในห้องนอนเก่า ทุกคนแต่งชุดสวย สีสันสดใสสว่างไสวไปด้วยแสงเทียน เสียงปรบมือกระทบกันเป็นจังหวะ หลายคู่ผสานพร้อมกันกับเสียงเพลงในจังหวะน้องเล็กสุดยื่นเค้กมาให้เธอพร้อมยิ้มหวาน จังหวะนั้นที่เธอกำลังจะเป่า แต่แล้ว....ตึก ตึก ตึก ตึกกลับมีเสียงดังกล่าวมารบกวนการนอนของเธอ เอมิเลียลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปแง้มหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือความยุ่งเหยิง ชวนให้เวียนหัว" อะไรกัน.."ก่อนรถทุกคันซึ่งถูกจอดเรียงไว้ จะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป คันสุดท้ายคาดว่าจะเป็นของนายใหญ่เปิดประตูค้าง เรกาเดินเร็วออกมาจากตัวบ้าน เขาหยุดคุยกับบอดี้การ์ดสลับกับช้อนตาขึ้นมามองหน้าต่างห้องของเธอ โชคดีไฟไม่ได้เปิดเขาจึงมองไม่เห็นมีเธอยืนอยู่และไม่นานเสียงเคาะประตูห้องเธอก็ดังขึ้น ด้วยความอยากรู้ หญิงสาวจึงเดินเร็วไปกระชากมากกว่าเปิด แต่แล้วประโยคแรกที่ได้ยินกลับต้องยืนช็อค" นายหญิง.. "" มะ มีอะไร......."" บ
เอี๊ยด!ล้อรถหยุดเคลื่อนตัวหน้าคฤหาสน์หรู หน้าที่ของคนขับหลังเปิดประตูรถให้ตัวเอง ต้องรนรานลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายด้วย เนื่องจากนายหญิงสลบเหมือดไม่ได้สติตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วเรกาโดแบกร่างบางสาวไว้เต็มสองแขน กรอบหน้ามนสวยปรักจมแผงอกอุ่น เขาเดินเร็วรุดหน้าไปยังโรงพยาบาลขนาดย่อม หาได้สนใจไม่" ตามหมอมา"" ครับนาย"บาดแผลนอกกายไม่ได้หนักหนาสาหัส เท่ากับภายในใจ ณ ตอนนี้ ชายหนุ่มคิดไม่ตก คงจะหมดความมั่นใจ หากเธอฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เหมือนเดิม" หมอมาแล้วครับ"เรกาโดค่อยๆ วางร่างเธอลงบนเบาะ ในจังหวะหมอประจำตระกูลเข้ามาก้มคำนับให้ ใบหน้าหวานเปอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควันดำครึก นั่น ทำเขาไม่อยากจะละสายตา เธอหลับตาพริ้ม ท่ามกลางคราบน้ำตาเต็มเปลือก" ฝากด้วยนะหมอ เธอฟื้นเมื่อไหร่บอกฉันด้วย"" ครับ"ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เพื่อไปสะสางคดีความสามชั่วโมงผ่านไปเปลือกตาหนักอึ้ง ค่อยๆ ลืมขึ้น ภาพแรกที่เห็น คือเพดานสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาคุ้นเคยตลบอบอวลไปทั่ว หญิงสาวลุกพรวดด้วยความตกใจ ก่อนจะเบ้ปากด้วยความเจ็บปวด เมื่อแขนข้างหนึ่งดึงสายน้ำเกลือขึ้นจนตึง" ซี๊ดดดด"เธอปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อ ลามไปทั้งตัว" นายหญ
โบสถ์ไม้เก่าแก่ มีแพลนจะทุบทิ้งแหล่ไม่ทุบแหล่ หวังสร้างใหม่ให้ดีกว่าเดิม ถูกยับยั้งไว้ด้วยปากคนคนเดียว ซึ่งทรงอำนาจที่สุดและรวยที่สุดในเมืองนี้เรกาโด ครูซัส หรือ ฉายาในหมู่คนสนิทเรียกว่า ' บิ๊กครูซ ' เดินช้า ย่างกรายเข้ามาในเขตข้างใน เขาหาได้รุกล้ำไม่ ทว่าที่พากันแปลกใจ เนื่องจากสามปีที่แล้ว วันนี้ เพิ่งจะโผล่หน้าเข้ามา ดอกลิลลี่ช่อใหญ่ถูกวางไว้กลางหลุมศพ ร่างผู้หญิงใต้พื้นดินนั่น คงจะย่อยสลาย เนื้อหายกลายเป็นธุรีผง เหลือเพียงกระดูกไปแล้วกระมัง บ่งบอกให้รู้หล่อนตายมานาน มีเพียงดินนูนยกสูงให้ระลึกถึงเท่านั้นครูซัสไม่ได้เศร้าดั่งแต่ก่อน หน้าเขาแค่เรียบเฉยสัมพันธ์กับบุคลิก ที่คนสนิทมักรู้ดี เขานั้นไร้อารมณ์สุนทรีย์มากกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันใช่ ขณะที่ยืนมือล้วงกระเป๋ากางเกงราคาแพง ตามองหลุมศพอยู่นั้น เขายังไม่เอ่ยวาจาใดออกมาสักคำเดียว ได้แต่นึกถึงใบหน้าจืดซีด ที่เคยป่วยกระเซาะกระแซะ ไอเป็นเลือดสดๆ จนตาย และ อาลัยในใจ...ผมยังรักษาคำสัญญา...ผมจะดูแลเธอ เท่าที่ผมจะทำได้ ......หลับให้สบายนะครับแม่รถซุปเปอร์คาร์สีดำแล่นเรื่อยมาจอดเทียบฟุตบาท ร่างสูงเดินลงจากเบาะหลัง พยักหน้าให้คนขับรถ
ตกค่ำ รอบคฤหาสน์เงียบสงบ มีแค่แสงไฟสลัวสีเหลืองนวลจากจุดต่างๆ ทั้งรอบกำแพง และจุดสำคัญที่ต้องการให้เด่นต่อคนเห็นที่ผ่านมา เปรียบความตระการตาเสมือนรับโล่ได้ ทว่า บรรยากาศต่างกันโดยสิ้นเชิงใช่ คงไม่มีอีกแล้วเสียงเด็กกำพร้าเหล่านั้น ที่หัวเราะร่วนยามหยอกล้อกันเองอย่างสนุกสนาน แว่วลอยมาปะทะหูเธอ ในสมัยยังอยู่ที่เก่า มุมโปรดเวลาอ่านหนังสือ ถึงจะจับใจความไม่ได้ แต่มันทำให้เธอไม่เหงา และรู้ซึ้งเสมอว่าไม่ได้มีตัวคนเดียว ความเงียบคืบคลานเข้ามาถึงในห้อง เอมิเลียนั่งกอดเข่าตัวเอง ไม่กล้าหยิบจับอะไรมาอ่านทั้งนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดไฟให้สว่างไสว อาศัยเพียงไฟจากข้างนอก ที่เล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา พร้อมกับสายลมโชยบางเบาเสียงเคาะประตูดังขึ้นแค่สามครั้ง พลางประตูถูกเปิดออก ไม่ทันให้เวลาหญิงสาวได้เตรียมตัว เธอผงกหัวที่แนบเข่าขึ้นมองหน้า ตกใจเล็กน้อยในวินาทีแรก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกนึง เมื่อเห็นว่าเป็นซีอาร์"ทำไมถึงอยู่มืดๆ แบบนี้ละคะคุณ"พรึ่บ!หล่อนถือวิสาสะเปิดไฟให้ ยกถาดอาหารมาวางกลางโต๊ะ"อาหารเย็นค่ะ"เอมิเลีย หย่อนเท้าลงพื้น มองกับข้าวสลับกับหล่อน"เอ่อ...""มีคำสั่งจากคุณท่านค่ะ ว่าคุณหน
"ฉันเอง"เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ เสมือนไม่อะไรแฝงในนั้น แต่กลับทำเอมิเลียสะดุ้งโหยง หัวใจชาวาบทำตัวไม่ถูก เธอพร่ำถามตัวเอง เหตุผลอะไรถึงต้องกลัวเขาขนาดนี้"ไม่สะดวกหรือ...""กำลังจะไปเปิดค่ะ"ร่างบางลุกเต็มความสูง เดินเอื่อยไปทางประตู หลังเอ่ยประโยคเบาหวิว เทียบเท่ากับสายลมแอด...และเหมือนเดิม เธอเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา ครูซัสขัดใจหนัก ทว่าเลือกที่จะนิ่ง ยกมือล้วงกระเป๋ากางเกง ถามด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าน่าฟัง และอ่อนโอนที่สุด ซึ่งอันที่จริงแล้ว ต่อให้เขาบีบเสียงจนนุ่มแค่ไหน สำหรับเด็กสาวอายุสิบแปดเศษ ยังไงก็น่ากลัวอยู่ดี"ขอโทษที่รบกวนเวลานอนของเธอ แต่ฉันเห็นไฟห้องเธอเปิดอยู่""ค่ะ หนูนอนไม่หลับ เลยจะอ่านหนังสือ""ทำไม? ผิดที่หรือ ""ใช่ค่ะ..."เธอตอบเสียงแผ่ว ชายหนุ่มมองมือบางข้างนึงกันวงกบประตู แล้วยิ่งขัดใจ เขาไม่ชอบเอาเสียเลย กับท่าทีหญิงสาว ที่บ่งบอกถึงความไม่ไว้ใจเขา"เงยหน้า "คำสั่งครั้งแรกจึงเอ่ยขึ้น แต่ไม่ดังมากนักเอมิเลียไม่ทำตาม กลับก้มลงมากกว่าเดิม เพ่งสายตามองพื้น ไม่นานก็เห็นรองเท้าหนังเขาก้าวเข้ามา"เงยหน้าขึ้น.."ประโยคเดิมดังอีกรอบ หญิงสาวใจสั่น ดึงมือบางข้างนั้นจ
นานจวบจนชั่วโมง กว่ารถจะแล่นมาถึง เอมิเลียนั่งตัวเกร็งตั้งแต่ตอนนั้น ต่างกับครูซัสที่เอาแต่นั่งเงียบขรึม บ้างชำเลืองมองออกไปนอกหน้าต่าง เสมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งค่อนข้างจะเครียด และยากต่อการคาดเดาในขณะหญิงสาว ภายในจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความมืดดำ มึนงง และล้มเหลว หลังได้ยินข่าวการเสียชีวิตของผู้มีพระคุณผู้นั้น"เอกสารเธอล่ะ ""เตรียมมาครบแล้วค่ะ"ขาคู่เล็กเรียววิ่งตาม ขาแกร่งอย่างกับเด็กติดแจ ทว่าเปล่าเลย เธอกลัวจะทำอะไรผิดพลาดให้เขาขุ่นมัวใจอีกต่างหาก เพราะไม่อยากให้ประวัติซ้ำรอยแล้วกับเหตุการณ์อย่างเมื่อคืนชายหนุ่มรุดหน้าโทงๆเข้าสู่ใจกลางตึกห้องอธิบดีไม่รีรอหญิงสาว ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ต่างกับเธอที่ดูเหนื่อยหอบน่าดู แทบหายใจไม่ทันใช่ เธอรู้ เธอทำภารกิจวันนี้สาย และนี่คือสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ถึงใกล้จะเป็นลมล้มทั้งวิ่งยังไงก็ห้ามเหนื่อย และหน้าแปลกนอกจากเขาไม่เอ็ดตะโรแล้ว กับการเสียเวลาที่มันมาจากเธอ บวกคำตำหนิสภาพการแต่งตัวของเธอก่อนหน้า ก็เหมือนจะถูกเมินไปด้วยครูซัสไม่มีทีท่าว่าจะอาย ในขณะคนมองและพากันขำครึ่งค่อนมหาวิทยาลัยยามเธอวิ่งผ่าน จนกระทั่งภารกิจผ่านไปด้วยดี เขาพาเ
ในขณะสมองเธอมีแต่ความสงสัย ทว่าไม่กล้าพอที่จะถาม ทั้งที่มันคือสิทธิส่วนบุคคล เธอมีสิทธิ์จะปกป้องตัวเองก็ได้ เมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย"มองหน้าฉัน จะเอาอะไร"ดวงตาคู่หวานหลบหลีกกระทันหันทันที หลังชำเลืองแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา แล้วถูกจับได้ เธอลอบมองอยู่หลายครั้ง ไม่คิดว่าครั้งนี้เขาจะหันกลับมาสบตา"เปล่าค่ะ"เอมิเลียปฏิเสธ ดวงตาสั่นระริก"ฮึ เด็กน้อย เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก "".....""อยากจะรู้อะไร ถามมา"ก่อนหัวใจทั้งดวงจะหล่นลงไปอยู่บนตาตุ่ม เอมิเลียเม้มปากแน่น ไม่คิดว่าจะถูกจับได้ อ้ำอึ้งอยู่อึดใจนึง ภาวนาให้คำถามของเธอนี้ ไม่ถูกเขาตะเพิดกลับมา"เอมิ...""ทำไมต้องพาหนูไปด้วยคะ ทั้งที่คุณสามารถส่งหนูกลับไปก่อนได้ "เธอหันขวับชิงถาม ครูซัสเลิกคิ้ว"เธอหมายถึงอะไร?? จะบอกฉันว่าเธอคือคนอื่นไม่สมควรจะพาเข้าไป น่ะหรือ" ย้อนถามกลับ"ใช่ค่ะ ทั้งที่มันเป็นความลับ""เธอจะบอกอะไรฉัน? ""หนูไม่ควรจะมารับรู้ หรือได้ยินอะไรแบบนี้""เธอก็แค่ลืมมัน สาวน้อย... "เอมิเลียถึงกับเม้มปากเป็นเส้นตรง ช่างใจ ไปไม่ถูก เมื่อชายหนุ่มแนะนำเธอเสียงเรียบ ไร้ท่าทีตื่นเต้นใดๆทั้งสิ้น ต่างจากเธอ ที่ตอนนี้เร
ครูซัสออกไปแต่เช้า จากคำบอกเล่าของซีอาร์โดยที่เธอไม่ต้องถาม ร่างบางกำชับเชือกผูกบู้ทให้แน่นเท่าที่จะแน่นได้ พลางยิ้มอ่อนเสมือนตั้งใจฟังคำบอกเล่าซะเต็มประดา ทว่า เปล่าเลย ในใจเธอคิดเหม่อลอยไปไกลแล้ว ของกิจกรรมในวันนี้ งานที่รับมอบหมายให้ไปกับลูกน้องของเขาใช่ มันกดดันน้อยกว่ากันตรงไหนกันล่ะ??ร่างสูงในชุดสูทดำเต็มยศ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาคำนับน้อยๆให้ ก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมอง"พร้อมรึยังครับคุณหนู"หญิงสาวเม้มปากแน่น ถึงแม้จะกลัว แต่เธอก็เลือกที่จะไป".... ค่ะ"หันไปยิ้มให้ซีอาร์น้อยๆ โบกมือลา แล้วจึงจะเดินก้มหน้าก้มตาตามหลังบอดี้การ์ดไปที่รถ ในขณะที่เขานั้นผายมือเชื้อเชิญไม่ให้เดินผิดทางตลอดจนถึง"ถ้าหนูเปลี่ยนใจไม่ไปตอนนี้ล่ะคะ"เอมิเลียตั้งคำถาม หลังขึ้นมานั่งบนเบาะเรียบร้อยแล้ว แต่รถยังไม่ทันออก ลูกน้องคนสนิทมือซ้ายของครูซัส ยิ้มกว้างผ่านกระจะมาให้เธอ พลางส่ายศีรษะ"นายไม่ชอบให้ใครขัดใจท่านหรอก เชื่อผมสิ"บอกเธอเสียงเรียบ พร้อมมือผลักเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไป เอมิเลียถึงกับหมดแรง ทิ้งร่างพิงพนักทันที"ฟู่ว..." พอกันทั้งเจ้านายและลูกน้องร้านเสื้อผ้าใหญ่โตในห้
เอี๊ยด!ล้อรถหยุดเคลื่อนตัวหน้าคฤหาสน์หรู หน้าที่ของคนขับหลังเปิดประตูรถให้ตัวเอง ต้องรนรานลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายด้วย เนื่องจากนายหญิงสลบเหมือดไม่ได้สติตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วเรกาโดแบกร่างบางสาวไว้เต็มสองแขน กรอบหน้ามนสวยปรักจมแผงอกอุ่น เขาเดินเร็วรุดหน้าไปยังโรงพยาบาลขนาดย่อม หาได้สนใจไม่" ตามหมอมา"" ครับนาย"บาดแผลนอกกายไม่ได้หนักหนาสาหัส เท่ากับภายในใจ ณ ตอนนี้ ชายหนุ่มคิดไม่ตก คงจะหมดความมั่นใจ หากเธอฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เหมือนเดิม" หมอมาแล้วครับ"เรกาโดค่อยๆ วางร่างเธอลงบนเบาะ ในจังหวะหมอประจำตระกูลเข้ามาก้มคำนับให้ ใบหน้าหวานเปอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควันดำครึก นั่น ทำเขาไม่อยากจะละสายตา เธอหลับตาพริ้ม ท่ามกลางคราบน้ำตาเต็มเปลือก" ฝากด้วยนะหมอ เธอฟื้นเมื่อไหร่บอกฉันด้วย"" ครับ"ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เพื่อไปสะสางคดีความสามชั่วโมงผ่านไปเปลือกตาหนักอึ้ง ค่อยๆ ลืมขึ้น ภาพแรกที่เห็น คือเพดานสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาคุ้นเคยตลบอบอวลไปทั่ว หญิงสาวลุกพรวดด้วยความตกใจ ก่อนจะเบ้ปากด้วยความเจ็บปวด เมื่อแขนข้างหนึ่งดึงสายน้ำเกลือขึ้นจนตึง" ซี๊ดดดด"เธอปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อ ลามไปทั้งตัว" นายหญ
มืดสลัว นาฬิกาภายในห้องบอกเวลาสามทุ่ม เอมิเลียสลึมสลือตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย เสมือนฝีเท้าเคาะพื้นเป็นจังหวะรัวเร็วของผู้คนมากกว่าสิบหญิงสาวถูกปลุกขึ้นมาจากความฝัน เธอฝันถึงซิสเตอร์และเด็กๆ จัดงานวันเกิดให้แก่เธอในห้องนอนเก่า ทุกคนแต่งชุดสวย สีสันสดใสสว่างไสวไปด้วยแสงเทียน เสียงปรบมือกระทบกันเป็นจังหวะ หลายคู่ผสานพร้อมกันกับเสียงเพลงในจังหวะน้องเล็กสุดยื่นเค้กมาให้เธอพร้อมยิ้มหวาน จังหวะนั้นที่เธอกำลังจะเป่า แต่แล้ว....ตึก ตึก ตึก ตึกกลับมีเสียงดังกล่าวมารบกวนการนอนของเธอ เอมิเลียลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปแง้มหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือความยุ่งเหยิง ชวนให้เวียนหัว" อะไรกัน.."ก่อนรถทุกคันซึ่งถูกจอดเรียงไว้ จะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป คันสุดท้ายคาดว่าจะเป็นของนายใหญ่เปิดประตูค้าง เรกาเดินเร็วออกมาจากตัวบ้าน เขาหยุดคุยกับบอดี้การ์ดสลับกับช้อนตาขึ้นมามองหน้าต่างห้องของเธอ โชคดีไฟไม่ได้เปิดเขาจึงมองไม่เห็นมีเธอยืนอยู่และไม่นานเสียงเคาะประตูห้องเธอก็ดังขึ้น ด้วยความอยากรู้ หญิงสาวจึงเดินเร็วไปกระชากมากกว่าเปิด แต่แล้วประโยคแรกที่ได้ยินกลับต้องยืนช็อค" นายหญิง.. "" มะ มีอะไร......."" บ
ห้องแล็บขนาดเล็กของเรกาโด มือสากเคยแปดเปื้อนเลือดนั่งเช็ดกระบอกปืน เล็งลำกล้อง หลังดึงลูกกระสุนในแมกาซีนมาจนหมดเปลือก เวลาว่างของเขาแท้จริงคือสิ่งนี้ มักจะมีความสุขกับการจับของเล่นใหม่ที่มีคนครอบครองเพียงไม่กี่คน ซึ่งมาจากโฆษณาชวนเชื่อมีเพียงหนึ่งเดียวในโลกทั้งหมด ทว่า หากไม่ใช้สิ่งนี้เป็นกลโกงในด้านธุรกิจ เขาคงไม่เติบโตมาถึงทุกวันนี้ อาวุธชิ้นนึงมีศักยภาพการทำลายล้างมหาศาล เทียบเท่ากับราคาที่เขานั้นจับต้องได้ การตรวจเช็คสภาพก่อนแพ็คกิ้งนั้นคือบทบาทหลักความสำคัญ.....เขาจะไม่มีทางพลาดอย่างแน่นอน โดยเฉพาะการวางแผน จะต้องแนบยลไม่ทิ้งร่องรอยหลงเหลือ และจะต้องไม่กลับมาทำให้เขาเสียหาย ผลของการกระทำต้องราบเรียบไม่ควรมีปัญหาภายหลัง ฉะนั้น การล่ามิเชลก็เช่นกัน ไม่ควรคว้าน้ำเหลวแบบนี้เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!" ถ้ารู้ว่าไร้น้ำยา ทีหลังไม่ต้องเสือก! "" พวกผมผิดไปแล้วครับนาย"เรกาโดสูญสิ้นอารมณ์เช็คปืนต่อ ตั้งแต่ได้รับข่าวขัดหูของลูกน้อง การจับตัวมิเชลนั้นยากกว่าที่คิด ทว่ายังสาระแนวิ่งเข้าถ้ำเสือตามกับดักที่มันวางไว้ ถึงกับต้องสังเวยชีวิตลูกน้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปหลายคน หลงเหลือกลับมาแค่พวกมั
หกชั่วโมงเต็มกับการหลับใหล เอมิเลียหลับลึกถึงขั้นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ร่างกายต้องล้า ภายในต้องเสียระบบ เปรียบเสมือนหุ่นกระป๋องถูกใช้งานหนักจนโลหะร้อนฉ่าก่อนเธอค่อยๆ บังคับเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้น ก่อนยันร่างบางลุกมานั่งตัวตรง กวาดมองไปรอบๆ ประมวลความทรงจำในสมองว่าตอนนี้เธออยู่ตรงจุดไหนในตัวบ้าน" เฮ้อ..."พลางผ่อนลมหายใจอย่างหนัก ต้องการพรากความล้า ดึงความเหนื่อยจากกายที่มันสะสมมานานให้หายไป หลายวันมานี้เธออึดอัดเหลือเกิน เจ็บทั้งกายทั้งใจแต่ไม่กล้าพูด แม้แต่การบ่นพึมพำให้หูตนเองฟังคนเดียวยังจะไม่กล้าทำ เธอไม่มีโอกาสแสดงความชอบธรรมด้วยซ้ำ ครั้นจะโทรหาเพื่อน หาที่ปรึกษาคงไม่มีวันนั้นหรอก ได้แต่บอกตัวเองว่าดีแล้ว ที่เขาห่างไปเสียบ้าง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้หายใจเต็มปอด" ห๊าว~"หญิงสาวบิดขี้เกียจ ปิดปากหาวก่อนจะลุกจากเตียง.....เขาต้องไว้ใจเธอประมาณไหน ถึงอนุญาตให้เข้ามาเหยียบย่ำห้องนี้ได้" กว้างกว่าห้องเราเยอะเลย"ความซนบวกความว่าง ทำหญิงสาวเดินสำรวจไปทั่วห้อง จับโน่นมองนี่ กลายเป็นสวนสนุกไปโดยปริยาย ถือว่าคั่นเวลาความเคว้งคว้างได้ดีเลยทีเดียวนอกจากความกว้าง
' อร๊ายยยย คุณครูซ 'ร่างบางเผลอพลิกหลบจนลืมป่วย หลีกเลี่ยงร่างสูงหลังไม่พูดเปล่า ถลาหน้าเข้ามาด้วย อีกนิดเดียว เพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น ปลายสันจมูกโด่งก็จะแตะเนินน้องสาวของเธอแล้ว เอมิเลียใจหายว้าบ ผุดลุกนั่งตัวตรง อึ้งจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก" อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ มันไม่ดี "เธอปรามเสียงสั่น นึกไม่ถึงเขาจะกล้าลุกหนักขนาดนี้ เรกาโดแทบสำลักความขำ มองสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ มันยิ่งกว่าคนเห็นผีเสียอีก" ฮ่า ๆๆ"และเหมือนจะอัดอั้นไว้ไม่ไหว จึงปล่อยเสียงออกมาหมดเปลือก ฮาลั่นห้อง ทำหญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธองง เหตุไฉนความรู้สึกของเธอถึงกลายเป็นเรื่องตลกของเขาไปได้" คุณเรกาโด ขำแรงไปหรือเปล่าคะ..."ก่อนเธอจะพึมพำเสียงแผ่ว พร้อมก้มหน้างุน เขาค่อยๆหยุดจนนิ่งเงียบ ชำเลืองไปยังเธออีกครั้ง" ฉันมีคำถาม อยากจะถามเธอสักอย่าง"หมดแล้วอารมณ์กระสัน เสมือนบูชายัญให้แด่เสียงหัวเราะ เปลี่ยนเป็นนอนหงายราบหนุนแขนตัวเองแทน แต่ศีรษะหมุนหันหน้าไปทางเธอ" ค่ะ... ""เธอเคยเรียนเพศศึกษาไหม"" คะ? "ด้วยความตกใจ หญิงสาวถึงกับเงยหน้าขึ้นกะทันหัน ก่อนจะก้มลงไปใหม่ พลางส่ายหน้า"ไม่เคยค่ะ "" แล้วเคยได้ยินบ้างไห
นานกว่าสี่ปีที่เอมิเลียไม่ได้เหยียบมาที่นี่ เมื่อมีโอกาสแล้ว กลับไม่คุ้นเคยไปโดยปริยาย ดวงตาหวานหยดเคลือบไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช้อนขึ้นมองข้ามรั้วผ่านเข้าไปยังข้างใน หลังลงจากรถ ปล่อยให้คนขับหาที่จอดเอาเอง เนื่องจากแต่ก่อนแต่ไร ทางบ้านเด็กกำพร้าไม่เคยอำนวยความสะดวกในเรื่องนี้ หญิงสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนเรกาโดเดินตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความสูงซึ่งมองแต่ไกลทำเขาและเธอแตกต่างกันลิบช่างเป็นจุดเด่นและแปลกตา เธอไม่ได้สนใจสายตาเด็กที่พากันมอง เว้นแต่สายตาของใครคนนึง ซึ่งยืนมองเธออยู่ แต่กลับหลบไป ในจังหวะที่เธอเห็น' สเปชี่' เด็กกำพร้าเหมือนกันกับเธอ ทว่าไม่ได้อ่อนหวานเช่นเธอ ใช้ดวงตาคมกริบมองมาแต่ไกลในมุมมืด แต่ไม่กล้าปรากฏตัว หล่อนเคืองแค้นหนักนับตั้งแต่รู้ที่มาของทุนเรียนต่อที่เอมิเลียได้รับ กับความเอ็นดูเหลือคณานับจากมาดามเรกาโด ทว่าไม่ถึงมายังหล่อน ยิ่งเติบโตขึ้น มีโอกาสถึงขั้นได้อยู่ร่วมตระกูล ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่คับฟ้ายิ่งแล้วใหญ่ เมื่อสเปชี่เห็นเธออีกครานี้ จึงมีแต่ความอิจฉาเต็มที่เอมิเลียเดินนำมาถึงโค้งสุดท้าย หากหลุดจากนี้ไปจึงจะเป็นห้องพักของซิสเตอร์ เธอหยุดฝีเท้า ก่อนค่อยๆหันกลับไปมองเร
เก้าโมงตรง ถือว่าสายสำหรับเอมิเลีย หากนอนห้องตัวเอง ปกติจะมีนาฬิกาปลุก ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกจากฟูกนอน โดยใช้อุ้งมือและแขนช่วยพยุงขึ้น หน้าเบ้ยับยู่ยี่บ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังไม่จางหายและไม่เคยพานพบมาก่อน กับอากาศเย็นยะเยือกเนื่องจากเรกาโดเปิดแอร์ทิ้งไว้ก่อนไประยะเวลาที่นานจึงทำความเย็นแทรกซอนเข้าไปในมวลกล้ามเนื้อของเธอเกือบถึงกระดูกดำ" ซี้ดดด "เอมิเลียน้ำตาคลอเบ้า ยามขยับขาหวังจะลุกไปหาน้ำกิน แล้วเกิดเจ็บแสบขึ้นมาตามรอยแยกตรงกลางกายกะทันหัน สิ่งแรกหลังร่อนลงจากเตียงมายืนได้ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นก่อน พลางกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์เปื้อนเต็มไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ และเกินจะเชื่อจริงๆ" น่าสมเพชสิ้นดี "ก่อนกร่นด่าตัวเอง ปิดแอร์ และคว้าขวดน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมดขวด จากนั้นจึงจะใส่เสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้อง แต่แล้ว..เมื่อเตรียมจะเปิดบานประตูกึก ..." หืม..."กึก กึกกลับพบว่าประตูถูกล็อคไว้" บ้าจริง! "เธอลืมไปว่าห้องนี้คือห้องของเรกาโด คงไม่ใช่ห้องธรรมดาแน่ ถ้ามาเฟียอย่างเขาเลือกที่จะนอน ระบบไฟฟ้าล็อคทั้งนอกและในทำเธอใจหวั่น นั่นหมายถึงว่า คนนอก เข้ามาได้ คิดจะออกไปคงไม่ง
เอมิเลียร่างกระตุกเฮือกมากกว่าสองรอบ ครางเสียงหิ่งแหบกระเส่า ในขณะเขายังไม่ไปถึงไหน สร้างความล้าให้กล้ามเนื้อหน้าท้องเธอยิ่งนัก ที่ทั้งเกร็งและกระเพื่อมในเวลาเดียวกัน“ พะ พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว “เรกาโดก้มลงสบดวงตาคู่สวย ซึ่งไม่เหลือเคล้าโคลงแห่งความจองหอง ตรงกันข้าม บัดนี้หรี่ลงบ่งบอกถึงความเหนื่อยใกล้หมดแรงเต็มทีใช่ เขาพาเธอลอยละล่องพิชิตขอบสวรรค์หลายรอบ“ อีกนิด ใกล้แล้ว..”“ อึก...ฉันเกลียดคุณ” เธอส่ายหน้า แทบสำลอกออกมาเป็นน้ำลาย“ งั้นหรือ...”เขาก้มลงไปเลิกคิ้ว ในขณะเอวสอบยังดึงดันไม่หยุด“ อร๊ายยย นี่! “แถมแกล้งเธอโดยการกระแทกสุดแรง ในจังหวะถาม เอมิเลียนิ่วหน้า ใช้ฝ่ามือเล็กทาบแผงหน้าท้องเขา หวังหาที่พึ่งพายามหัวสั่นคลอน ทว่า กลับเหมือนเพิ่มเชื้อความกระสันให้ตัวเอง เมื่อพบว่าสิ่งที่เธอกำลังสัมผัสนั้นมันคือมวลกล้ามเนื้อล้วนๆพระเจ้า...ถึงว่าทำไมอึดนัก ต้องออกกำลังกาย ใช้กำลังหนักมามากเท่าไหร่กันนี่“ โอวววว เอมี่ “หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองตามเสียงเรียก เผลอไม่กระพริบตาก็ตอนเรกาโดใกล้ถึงจุดสุดยอดมาก มุมนี้ของเขาช่างหล่อเหลาในสายตาเธอ คางเป็นสันกระดูกยามแหงนหน้าขึ้นซู้ดปาก ช่างเต็มไปด้วย
ความตกใจประหนึ่งเกิดภัยพิบัติ ทำเอมิเลียดิ้นพล่าน มือน้อยตะปบท่อนแขนแกร่ง ทั้งจิกทั้งข่วนและกระทืบในเวลาเดียวกัน พร้อมขึ้นเสียงสูงโวยวาย ทว่า เสมือนบั่นทอนให้เรี่ยวแรงลดลงเสียดื้อๆ" แค่กอด"เขากระซิบ ก่อนเธอจะหยุดดิ้นหมุนคอไปเถียง"ฉันจะไม่มีทางโง่เป็นครั้งที่สองหรอก ปล่อยนะ ไอ้คนกะล่อน! "ความอดทนที่อุตส่าห์นับหนึ่งถึงสิบมาตลอด ถูกบีบออกมาเน้นๆ เธอจะไม่ถือสาคนเมาเลย หากเขานั้นแค่เซมาชนหรือโงนเงนล้มทับแต่นี่.." แล้วไง? " เมาแล้วยังจะยียวนกวนประสาทอีก" คุณเรกาโด คุณมากอดฉันทำไม คุณมีสิทธิ์อะไรคะ"อีกอย่างมือข้างนึงที่รวบกอดร่างบาง มันทาบอยู่กับเต้ากลมกลึงของเธอด้วย เขาเกาะกุม จงใจใช้นิ้วเกลี่ยยอดถัด ในขณะปากยังพูด แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว เป็นบ่อเกิดความประหม่าปนกลัวให้หญิงสาวไม่น้อย เธออยากร่ำไห้ ทว่า ความโกรธในใจเหมือนจะมีเยอะกว่า เธอตั้งปฏิญาณไว้กับตัวแล้วว่า อย่างไรวันนี้จะขอสู้กับเขาสักตั้ง" ไอ้ผู้ใหญ่เฮงซวย ปล่อยฉันนะ ไอ้ยักษ์! "" โอะโอ นี่เธอโกรธฉันเหรอ"" คนบ้า ฮือๆๆ "แต่จนแล้วจนรอด คนตัวเล็กอย่างเธอหรือจะสู้ไหว เผลอๆ คนเมาเสียอีกที่ฟิวขาด มีแต่จะจับเหวี่ยงฟาดเสาร่า