บทที่ 20 กึ่งเผด็จการ

เก้าโมงตรง ถือว่าสายสำหรับเอมิเลีย หากนอนห้องตัวเอง ปกติจะมีนาฬิกาปลุก ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกจากฟูกนอน โดยใช้อุ้งมือและแขนช่วยพยุงขึ้น หน้าเบ้ยับยู่ยี่บ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังไม่จางหายและไม่เคยพานพบมาก่อน กับอากาศเย็นยะเยือกเนื่องจากเรกาโดเปิดแอร์ทิ้งไว้ก่อนไป

ระยะเวลาที่นานจึงทำความเย็นแทรกซอนเข้าไปในมวลกล้ามเนื้อของเธอเกือบถึงกระดูกดำ

" ซี้ดดด "

เอมิเลียน้ำตาคลอเบ้า ยามขยับขาหวังจะลุกไปหาน้ำกิน แล้วเกิดเจ็บแสบขึ้นมาตามรอยแยกตรงกลางกายกะทันหัน สิ่งแรกหลังร่อนลงจากเตียงมายืนได้ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นก่อน พลางกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์เปื้อนเต็มไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ และเกินจะเชื่อจริงๆ

" น่าสมเพชสิ้นดี "

ก่อนกร่นด่าตัวเอง ปิดแอร์ และคว้าขวดน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมดขวด จากนั้นจึงจะใส่เสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้อง

แต่แล้ว..

เมื่อเตรียมจะเปิดบานประตู

กึก ...

" หืม..."

กึก กึก

กลับพบว่าประตูถูกล็อคไว้

" บ้าจริง! "

เธอลืมไปว่าห้องนี้คือห้องของเรกาโด คงไม่ใช่ห้องธรรมดาแน่ ถ้ามาเฟียอย่างเขาเลือกที่จะนอน ระบบไฟฟ้าล็อคทั้งนอกและในทำเธอใจหวั่น นั่นหมายถึงว่า คนนอก เข้ามาได้ คิดจะออกไปคงไม่ง