Chapter 2

ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากดังเสือร้ายกำลังหมายขย้ำเหยื่อ ประตูห้องเปิดออกพร้อมไอเย็นลอยระเรื่อยกระทบกาย ดวงตาคมกวาดไปสะดุดชุดสีเขียวมะนาวบนเก้าอี้

ร่างขาวสล้างดังกระเบื้องเคลือบเนื้อดีอิงคอกับพนักพิงหลับตานิ่ง เจ้าของเพ้นท์เฮ้าท์แทบลืมหายใจ ก้าวไปพินิจภาพปรากฏตรงหน้าใกล้ๆ ผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนเคลียหน้านวล แพขนตายาวทาบผิวเนียนดังผีเสื้อหลุบปีก ริมฝีปากชมพูบางราวกลีบกุหลาบ

หนุ่มรัสเซียภาวนา ... เปิดตาหน่อยเถิด เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อจริงหรือรูปสลักนางฟ้าจำแลงมา พลันสิ่งวาดไว้ก็เป็นดังหวัง ... คนบนเก้าอี้ขยับตัว

สโรชารู้สึกถึงสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อนรินรดระข้างแก้ม ตากระพริบถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน

“ขอโทษที่ผมปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่น”

ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายยั่วล้อ รอยยิ้มสว่างสดใส มือใหญ่ขาวสะอาดจับปอยผมเธอลูบเล่น

“ทำไมผู้หญิงชอบทำสีผมกันนักนะ อยากเห็นสีผมจริงๆ ของคุณจัง”

สำเนียงอังกฤษแบบอเมริกันเอ่ยชัด กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจอกลิ่นไอฝนลอยมาจางๆ

“ผมฉันสีดำค่ะ ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปในประเทศนี้ คุณต่างหากที่มีผมสีทองสวย”

สโรชาคลี่ยิ้มตอบ นัยน์ตาดำสุกใส มีประกายแสงดาว เขาคงเป็นมิสเตอร์อิคนาเซวิช หนุ่มหล่อ ผมทอง ผู้นั่งวางก้นหมิ่นเหม่กับพนักพิง ค้อมตัวลงมาเพื่อพินิจเธอ

“นั่นสินะ คนเรามักไม่พอใจในสิ่งที่เรามี หญ้าบ้านคนอื่นเขียวกว่าบ้านตัวเองเสมอ”

เขาคารมดีไม่เบา ยกสุภาษิตมาอ้าง ตายังมอง ซึ่งสโรชานิ่งให้เขามองอย่างเต็มที่ เพราะเธอมั่นในใจทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวมี และภูมิใจกับมัน

“ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องรอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีเสมอ”

เธอชอบแขกต่างชาติ โดยเฉพาะหนุ่มตะวันตกเพราะอย่างนี้แหละ ใส่ใจและให้เกียรติ ไม่มองว่าอาชีพอย่างเธอต่ำชั้นกว่าตน ... คำขอโทษ ... ขอบคุณ มีครบหมด

“มาดื่มแชมเปญกัน คืนนี้ผมรู้สึกโชคดีจัง ได้ดื่มเหล้าอร่อยกับคนสวย”

เขาเดินไปเปิดประตูห้องนอน อลันเข็นรถรูมเซอร์วิสเข้ามาแล้วหันหลังกลับปิดประตูอย่างรู้งาน มีขวดแชมเปญแช่เย็นอยู่ในถัง

“ฉลองความสำเร็จกันหน่อย”

เซอร์เกเขย่า ใช้นิ้วโป้งดันจุกก๊อก ฟองน้ำขาวพร่างพรายออกจากขวดเหมือนในภาพยนตร์  เขาหยิบแก้วมารินให้เธอ ชนดังกริ๊ง แล้วจิบแชมเปญรสนุ่มเบาที่ระยิบยับบนริมฝีปาก ราวมีหมู่ดาวมาสัมผัส เขาเป็นลูกค้าอารมณ์ดีที่สุดคนหนึ่งตั้งแต่สโรชาเจอมา

“โอ ... แย่จัง ลืมแนะนำตัว ผมเซอร์เก อิคนาเซวิช” เจ้าของชื่อยื่นมือให้

“สโรชาค่ะ เรียกฉันว่าโลตัสก็ได้” เธอยื่นมือสัมผัสตอบ เขากระชับไว้นานกว่าจะยอมปล่อย

“ชื่อเล่นจริงๆ ของคุณล่ะ คนไทยมีชื่อเล่นนี่ คริสเคยเล่าให้ฟัง”

เซอร์เกพาดพิงถึงเจ้านาย ... แสดงว่ารู้จักกันมานาน อย่างน้อยก็นานกว่าสโรชาจะมาเป็นสาวในค็อกเทลเลาจน์กฤต

“บัวค่ะ โลตัสคือความหมายชื่อฉันในภาษาอังกฤษ”

“บัว...”

เซอร์เกพึมพำเรียกชื่อเล่นภาษาไทยเธอด้วยสำเนียงฝรั่งเศส แล้วมองดวงหน้า ตาคม จมูกโด่ง ผิวแก้มเนียน ริมฝีปากอิ่ม เรื่อยมาถึงลำคอระหง ไหล่ผายกลมกลึง หน้าอกตึง เอวคอด มือเธอที่เพิ่งละสัมผัสไปก็นุ่มนิ่ม

“คุณสวยสมชื่อดอกไม้นะ”

เขาคิดว่าเป็นคำชม แต่คนฟังจุกในอก ชื่อเธอคือดอกไม้บริสุทธิ์ เติบโตจากโคลนตม ชาติกำเนิดแม้ต่ำต้อย ทว่าแข็งแกร่ง ทนทาน ไม่ตกเป็นอาหารปูปลาใต้บาดาล เติบใหญ่ชูช่องามสล้าง เลอค่าจนคนนำบูชาศาสนา ทว่าสโรชาคนนี้กลับมาทำอาชีพคาวโลกีย์

“คุณอารมณ์ดีจริง ฉลองความสำเร็จเรื่องงานเหรอคะ”

เธอเปลี่ยนเรื่อง ก่อนความเศร้าเข้าครอบคลุมมากกว่านี้

“ใช่ งานที่ผมหวัง”

เซอร์เกกระดกแชมเปญที่เหลือในแก้ว ... สุขใจในความสำเร็จแม้ต้องเสียเงินให้นายพลไทยตัวกลางเจรจามากโขก็ตาม

“คืนนี้เป็นคืนที่ดี”

เซอร์เกมาทีหลังคู่แข่ง แต่ด้วยเงินหนาและเส้นสายแข็งแกร่ง จึงชิงตัดหน้าเจรจาผลประโยชน์จนได้สัมปทานคาสิโนพม่าไว้ในมือ ... เสียเวลาดินเนอร์ กำหนดการรวนไปหลายชั่วโมงแต่ก็คุ้ม

“เครื่องดื่มผ่านไปแล้ว ผมพร้อมจะกินเมนคอร์สล่ะ”

เขาวางแก้วลงในรถรูมเซอร์วิส ดวงตาฉายแววปรารถนา สโรชากรีดนิ้ววางสิ่งที่ถือลงบนรถเช่นกัน

“คุณชอบอาหารแบบไหนล่ะคะ รสนุ่มนวลหรือเผ็ดร้อน”

ร่างระหงขยับเข้าใกล้ จงใจให้หน้าอกบดเบียดกล้ามเนื้อเคร่งครัดใต้ร่มผ้า

“แบบไหนก็ได้ขอให้อร่อยเป็นพอ”

ริมฝีปากหนาฉกมาจุมพิต ลิ้นอุ่นร้อนซอกซอนหาความหวาน สโรชาตอบรับอย่างเชี่ยวชาญ เมื่อเขารุก เธอก็รับ เปิดริมฝีปากงามส่งเสริม

ยามเขานิ่งสโรชาก็ยั่วล้อ สอดแทรก เย้าหยอก จนฝ่ามือแกร่งลูบไล้สะโพกกลึงแน่น บีบเคล้นด้วยแรงอารมณ์ราวกับจะให้แหลกคามือ

“ชอบไหมหวานใจ”

เซอร์เกหอบแรง ผู้หญิงในอ้อมกอดเป็นมืออาชีพ แค่จูบทำเอาเขากระเจิดกระเจิงไปไกล

“ยังไม่ชอบ เพราะรู้ว่ายังไม่หมดใช่ไหมคะ” เธอยิ้มยั่ว เขาหัวเราะหึ มือซุกซนล้วงลึกเข้าไปในแซกสั้น

“แย่จัง เจอคนรู้ทัน อย่างนี้ต้องให้รางวัล”

นิ้วเรียวลูบไล้หยอกเอินผิวเนื้อบนขอบบิกินี่ สโรชาสัมผัสถึงความรู้สึกวูบวาบดังกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน เกร็งส่วนล่างจนกลายทำให้อกชูชันยิ่งถูไถแนบชิด

 ริมฝีปากชมพูเซ็กซี่ห่อเล็กน้อย จนคนให้รางวัลอดใจไม่ไหว ประทับจุมพิตอีกทีหนึ่ง นิ้วร้ายไต่ลงต่ำเรื่อยๆ จนถึงกลีบดอกไม้งาม

เขาทักทายแผ่วเบา แต่ความอ่อนนิ่มอุ่นร้อนช่างชวนค้นหา นิ้วแรกเริ่มล่วงล้ำสำรวจ และพึงใจในปฏิกิริยาบีบรัดตอบ นิ้วสองจึงตามมา

“พอเถอะ ... พอที” สโรชาคราง สมองเต็มไปด้วยความรู้สึกซ่านกระสัน

“แต่ผมชอบนะ” เซอร์เกถอนนิ้วออก เธอแอ่นกายหยัดตามทางนิ้วเขา เหมือนไม่อยากให้มันจากไป

“ดูท่าคุณจะพร้อมแล้วนะหวานใจ”

เขาสอดแขนทั้งสอง อุ้มร่างเธอที่แสนระทดระทวยขึ้น เดินไปวางแผ่วเบาบนเตียง ระดมไล่จุมพิตตั้งแต่ริมฝีปาก ใบหู ลำคอ เซอร์เกปลดบราเซียร์ออกด้วยมือข้างเดียว จากนั้นล้วงดึงให้พ้นทาง ชายหนุ่มดูดกลืนปทุมถันสองข้างดังอาหารโอชะ

ก่อนมาหยุดอยู่นานบริเวณกลีบดอกไม้งามแห่งชีวิต ถอดบิกินี่ตัวน้อยด้วยเรียวฟันขาวสะอาด แต่แข็งแรงเหลือเชื่อ เขารูดจากก้นแต่งตึง ผ่านเรียวขา ปลดมันออกที่ปลายเท้า เท่ากับว่าขณะนี้นอกจากชุดแซกเขียวมะนาว สโรชาไร้ชั้นในปกปิด

ลิ้นร้อนไล่ซับความนุ่มนิ่ม ปลุกเร้าที่ค้างคาจากเมื่อครู่ เธอคราง นิ้วทั้งสิบจิกลงไปบนกลุ่มผมสีทอง ประทังอารมณ์ซึ่งกำลังขึ้นสูง จนกลายเป็นควบคุมจังหวะเขาโดยไม่รู้ตัว กายกลางแอ่นหยัดสอดประสานเป็นจังหวะ

หญิงสาวหลับตาพริ้มรู้สึกราวกับล่องลอยบนฟ้ากว้าง ... สูงขึ้น ... สูงขึ้น จนไปแตะสุดขอบฟ้า จากนั้นความรู้สึกก็แตกกระจายพร่างพราย ในเปลือกตาระยับระยับดังมีหมู่ดาวนับพันมาเต้นระบำ

“เอาล่ะ!” เขาถอนริมฝีปากออก

“แสดงให้ผมดูหน่อยสิบัว ว่าทำไมคริสถึงบอกว่าคุณเป็นเบอร์หนึ่ง”

สโรชาปรือตาฉ่ำหวาน ชันศอกทั้งสองกับเตียง ส่งรอยยิ้ม ก่อนที่เซอร์เกจะทันเดาอะไรได้ เธอก็ผลิกตัวขึ้นผลักเขานอนลงบนเตียง

ร่างสโรชาคร่อมอยู่เหนือหนุ่มรัสเซีย ชุดถูกปลดออกด้วยฝีมือเธอ เผยให้เห็นอกตึงขาวสล้าง ริมฝีปากสีกุหลาบเริ่มจุมพิตเขาบ้าง