เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 6
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-18 23:05:25สองร่างไกลออกมาจากที่เกิดทุกทีๆ เสียงปืนดังสลับเป็นระยะๆ ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น เธอพาเขาหยุดพักบริเวณตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ร้านที่ยังไม่เอาประตูเหล็กพับขึ้น
“งั้นฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”
สโรชาจะสละเรือแล้ว ไม่ไหวๆ ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงผู้ชายคนนี้โดนลอบฆ่าสองครั้ง ขืนอยู่ด้วยอีก เธอกลัวโดนลูกหลง เซอร์เกมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า
“จะว่าฉันใจดำก็ได้นะ แต่ใครๆ ก็รักชีวิตของตัวเอง ทั้งคุณทั้งฉัน คุณไม่อยากตาย ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน”
“สายไปแล้วที่จะทิ้งผมนะบัว เมื่อกี้ผู้ชายที่จ้างเขาเห็นแล้วว่าเรามาด้วยกัน คุณจัดการทุกอย่างให้ผม เราร่วมมือกัน ถ้าหมอนั่นโดนจับได้มันต้องเล่าให้ทุกคนฟังแน่ ทีนี้พวกที่ตามฆ่าผมก็จะเปลี่ยนมาสืบหาตัวคุณแทน”
เธอฟังแล้วหน้าซีดอ้าปากค้างกับความจริงที่คิดไม่ถึง
“คุณเองนั่นแหละที่จะตกอยู่ในอันตราย”
ซวย... คำนี้ผุดขึ้นมาทันทีในสมองสโรชา
“แต่ถ้าอยู่กับผมคุณจะปลอดภัย รับรองด้วยเกียรติของเซอร์เก อิคนาเซวิช คุณก็เห็นแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ผมจัดการให้เรารอดจากอันตรายได้ยังไง”
เขาฉลาดจริงดังว่า สโรชาไม่เถียง แต่ในอนาคตกับสภาพร่างกายบาดเจ็บอย่างนี้ล่ะ
“อยู่กับผม ช่วยกันก่อน”
“แล้วจะให้ฉันช่วยยังไงล่ะ เราติดกันอยู่อย่างนี้”
เซอร์เกยิ้ม เมื่อท่าทางเธอยอมร่วมมือแล้ว
“ไปที่พักของคุณก่อน กว่าพวกมันจะรู้ตัวว่าโดนหลอกคงซักพัก”
“งั้นฉันก็ไม่ปลอดภัยนะสิ” เธอท้วง
“เราจะหลบไปที่อื่น เมืองไกลๆ พักสักวันสองวัน จากนั้นผมจัดการเอง”
แววจริงจังในดวงตาสีน้ำเงินทำให้สโรชาวางใจ คลายความกลัวที่มี เธอเห็นแท็กซี่เขียวเหลืองเก่าๆ คันหนึ่งติดอยู่ในการจราจร จึงปล่อยเขาไว้ในตรอก ก่อนไปต่อรองที่หมายจะไปกับคนขับ ซึ่งหน้าบานทันทีเมื่อได้เงินถึงสองพันจากกระเป๋าเซอร์เก
รถแท็กซี่พาทั้งสองออกทางลัด เลี้ยวลดไปตามถนน สโรชาจงใจให้ไปจอดหลังตึกคอนโดตนซึ่งทางเข้าซับซ้อน เพื่อกันไม่ให้คนขับจำได้
“คุณรออยู่นี่ก่อนนะ” เธอรุนหลังเขาเข้าไปในรถเก๋งขนาดกะทัดรัดของตน
“ฉันไปเอากระเป๋าแล้วเราจะได้ออกต่างจังหวัดกัน”
จากนั้นก็ขึ้นไปห้องพักชั้นเจ็ด เปลี่ยนชุด เก็บเฉพาะของจำเป็นลงมารถอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหนุ่มรัสเซียซีดลงเรื่อยๆ เสื้อยืดดำมีรอยชื้นเกิดจากเลือดบริเวณแผลเป็นวงกว้าง
“นี่คุณทำใจดีๆ ไว้นะ”
เธอล่ะกลัวเขามาตายคารถเสียจริง เพิ่งผ่อนหมดด้วย ต้องพาเขาไปหาหมอ ... แต่ไปที่ไหนได้ล่ะ จะไว้ใจใครได้ เสียงปืนเมื่อครู่ยังดังแว่วในความทรงจำ ... โรงพยาบาล ... หมอ ความคิดสโรชาวนเวียนอยู่แค่นี้ระหว่างเลี้ยวรถออกสู่ถนน
แล้วทันใดมีแสงสว่างวาบขึ้นมา หมอธนนท์ ... พี่นิค มือเร็วเท่าความความคิด รีบล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋ามาโทร.ทันที
“สวัสดีจ้ะบัว” เพื่อนรุ่นพี่ในวัยเด็กทักเสียงนุ่ม
“วันนี้จะมาเยี่ยมคุณป้าเฟื่องฟ้าเหรอ พยาบาลเพิ่งบอกพี่”
ธนนท์เป็นผู้บริหารเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์ซึ่งแม่เธอรักษาตัวอยู่
“วันนี้พี่นิคไปไหนหรือเปล่าคะ”
“เปล่าจ้ะ บัวจะมาค้างด้วยหรือเปล่า เย็นนี้มีงานเปิดร้านเค้กของแฟนเพื่อนพี่ ว่าจะชวนไปซักหน่อย บัวชอบขนมนี่”
เพื่อนวัยเด็กผู้มีใจและจำของโปรดสโรชาได้เสมอ
“ค่ะ คงจะค้างอยู่” ปากสนทนา ตาเหลือบแลคนข้างกายที่เหนื่อยอ่อน
“พี่นิคอย่าไปไหนนะคะ บัวมีเรื่องด่วนจะให้ช่วย” คนปลายสายอึ้งไปครู่
“อย่าเพิ่งถามว่าเรื่องอะไร ขอให้ช่วยก็พอ เพื่อเห็นแก่มนุษยธรรมค่ะ”
ท้องฟ้าที่ปรากฏแก่สายตาเขาสดใส อาทิตย์ทอแสงอ่อน แม่นั่งบนผ้าปูปิกนิก ดื่มชาใต้ต้นโอ๊คซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขากว้าง อากาศฤดูใบไม้ผลิอุ่น มีลมพัดมาเบาๆ แม่สวมชุดแซกสั้นเปิดไหล่ลายกุหลาบแดงบนพื้นขาว
“คุกกี้ไหมเซอร์ก”
มือขาวสะอาดเล็บเจียนมนเคลือบสีแดงยื่นคุกกี้ช็อคโกแลตในจานให้ เซอร์เกรับมาถือ กลิ่นแป้งอบไหม้ลอยแตะจมูกจางๆ
“ที่นี่อากาศดีนะ มาอยู่ด้วยกันไหม”
เซอร์เกชอบรอยยิ้ม ... ท่านยิ้มให้เสมอ ... แม้แต่ภาพใบหน้าสุดท้ายในโลงศพ
“เหมี้ยว...” สิ่งมีชีวิตอุ่นนุ่มมาคลอเคลียขา ... แมวที่เขาแอบเลี้ยงในวัยเด็ก
“สกปรกจัง” แม่ย่นจมูกรังเกียจ
“แต่มันเป็นแมวขาวนะครับ” เขารับมันขึ้นมากอด
“จะเป็นแมวสีอะไรก็ตาม สกปรกเหลือเกิน เอาไปทิ้งเถอะลูก”
ดวงตาน้ำเงินทอดมองสัตว์ในอ้อมแขนอย่างอาลัย อุตส่าห์ได้เจอกันอีกครั้ง หลังจากหายไปนาน กลับต้องทิ้งขว้างไปอีกครั้งนะหรือ
“เซอร์ก...” แม่เรียกชื่อเล่นเน้นเสียง แสดงว่าท่านกำลังอารมณ์ไม่ดี
“วางมันลง” พลันเจ้าแมวในอ้อมกอดก็กระโดดแผล็วลงพื้น
“เดี๋ยวก่อน!”
เขาวิ่งตาม มือไขว่คว้าหาท่ามกลางเสียงเรียกของแม่ แมวตัวน้อยหยุดฝีเท้าลง ร่างสั่นเทิ้มขยาย ขนน้ำตาลมอๆ เปลี่ยนเป็นผิวเนื้อขาวผ่อง แขนยาว ปลีน่องนวลเนียน
“เซอร์ก!” แม่เรียกครั้งสุดท้าย พร้อมร่างเปลือยระหงหันมาให้เห็นเต็มตา สโรชา!
เซอร์เกตื่นขึ้นในทันใด เพดานแปลกไม่คุ้น สภาพห้องขาวสะอาด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุนรุนแรงเสียดแทงจมูก แขนข้างหนึ่งเสียบเข็มน้ำเกลือ ... เขาอยู่ในโรงพยาบาล พยายามขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางร่าง บริเวณแผลโดนยิง ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับนางแมวสาวในฝันแทรกกายเข้ามา
“เป็นยังไงบ้างคุณ”
เธอรวบผมยาวสยายไว้เป็นก้อนกลมกลางศีรษะ สวมเชิ้ตแขนกุดสีขาว กางเกงยีนส์ขาสั้น ใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางปกปิด ดูอ่อนวัยจนคิดว่าเธอน่าจะอายุรุ่นเดียวกับญามิลลา
“คุณพาผมมาที่ไหน”
เซอร์เกจำได้ว่าตัวเองครึ่งหลับครึ่งตื่นมาในรถ ก่อนสุดท้ายจะหมดสติไปจริงๆ
“เนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์ของคนรู้จักฉัน เขาผ่ากระสุนออกให้ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลโดยตรง ไม่มีใครหาเจอ ปลอดภัยแล้ว”
ธนนท์ผ่าตัดฉุกเฉินโดยมีพยาบาลช่วยเหลือเพียงคนเดียว กระสุนฝังในแต่ไม่โดนเส้นเลือดสำคัญ
“เล่ามาสิว่าทำไมถึงโดนยิง คุณทำธุรกิจอะไรกันแน่”
สโรชาโกหกธนนท์ว่าเซอร์เกเป็นเพื่อนที่เผลอไปมีเรื่องกับนักเลง และไม่อยากให้เป็นเรื่องยุ่งยากต้องติดต่อตำรวจหรือสถานทูตกรณีโดนทำร้ายนอกประเทศ
“ผมทำธุรกิจการลงทุน โดยมากเกี่ยวกับสถานบันเทิง”
“คาสิโน! ด้วยใช่ไหม”
คำแรกคนฟังเน้นเสียง เซอร์เกเลิกคิ้วแปลกใจเธอมีปฏิกิริยาแรงขนาดนี้
“ใช่ ทั้งโรงแรม รีสอร์ท คาสิโน ผมมาเจรจาเรื่องลงทุนธุรกิจที่พม่าโดยใช้คนไทยเป็นตัวกลาง”
“ขัดผลประโยชน์ในธุรกิจบาปล่ะสิ”
“การขัดผลประโยชน์มีในทุกธุรกิจ ไม่จำเป็นว่าจะบาปหรือไม่บาป”
ชายหนุ่มอธิบายใจเย็น มาเจอคนศีลธรรมสูงต่อต้านคาสิโนเข้าเสียแล้วสิ
“งั้นก็กงกรรมกงเกวียนแล้วล่ะ คุณรู้ไหมในศาสนาพุทธมีความเชื่อว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ดี สิ่งไม่ดีนั้นจะกลับมาหาเรา อย่างที่คุณเป็นตอนนี้ไง ถูกตามฆ่า ลูกน้องทรยศ”
คำว่าคาสิโน ... เกี่ยวเนื่องไปถึงการพนัน และอดีตอันเจ็บปวด
“ผมไม่เชื่อในเรื่องคุณพูดหรอกนะ ความโลภของคนต่างหากพาผมมาเจอเรื่องนี้ ถ้าคู่แข่งไม่โลภอยากได้สัมปทานในพม่า ลูกน้องไม่โลภอยากได้ค่าจ้างทรยศผม เรื่องจะไม่เกิดขึ้น”
“ก็ถ้าคุณไม่โลภเปิดคาสิโนขึ้นมาเรื่องมันก็ไม่เกิดเหมือนกัน”
สโรชาเถียงปากสั่น หน้าแดง มือทั้งสองกำแน่น ราวกับเห็นภาพใครบางคนในอดีตซ้อนทับกับเขา
บทที่เกี่ยวข้อง
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 7
“บัว... คุณมีอะไรกับคาสิโนเหรอ”เซอร์เกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ เธอเดินไปรูดม่านหน้าต่างห้องคนไข้อย่างแรง แสงตะวันบ่ายคล้อยลอดเข้ามา เผยให้เห็นสวนกว้างละลานตาด้วยดอกไม้ ทางเดินลาดซีเมนส์เรียบทอดลงไปสู่ผืนทราย ลมพัดคลื่นเป็นพรายฟองกระทบหาด บนชายหาดมีร่มคันใหญ่ปักอยู่ ใต้ร่มปรากฏร่างในชุดขาวนั่งบนรถเข็น โดยมีพยาบาลยืนกางร่มคันเล็กยืนอยู่ใกล้“นั่นแม่ของฉัน ... คนใจสลายเพราะสามีติดการพนัน เขาฆ่าตัวตายหนีปัญหา ลูกสาวถูกหลอกว่าจะมีคนจ่ายหนี้ให้จนต้องเป็นผู้หญิงขายตัว”ไหล่บางสั่นเทิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว“ผลของการพนัน ... จากคนเปิดคาสิโนอย่างคุณไงล่ะ”โดยไม่รอให้น้ำในตาไหลออกมา สโรชาสาวเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังปัง! เซอร์เกตกตะลึงกับความจริงที่ได้ฟังโชคชะตาเล่นตลกให้คนเกลียดคาสิโนต้องมาช่วยเจ้าของคาสิโน เขาไม่คิดว่าธุรกิจตัวเองทำนั้นดี และไม่คิดว่าคนเข้ามาเล่นพนันเป็นคนดีด้วยทุกคนล้วนมีด้านมืดเรียกว่าความโลภ สุดแล้วแต่ว่าใครจะควบคุมความโลภนั้นได้ดีกว่ากัน คาสิโนเป็นแค่สถานที่ปลดปล่อย เดิมพันด้วยใครมีสติยั้งคิดได้มากกว่า... และคนที่กระโจนลงสู่บ่อแห่งความโลภก็มักทิ้งรอยแผลให้คนรอบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 8
“... นี่โรงพยาบาลนะ”สโรชาปราม เดาความปารถนาเขาออก“เราไม่ควรทำอย่างนี้”คนป่วยเล่นงานหลังใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหว เลือดกายสาวเริ่มร้อน ตัวไหวไปกับการแนบชิด“แล้วควรทำแบบไหนล่ะ”เขาพึมพำถามเหมือนละเมอ เชยใบหน้าเธอขึ้น มอบจุมพิตดูดดื่ม ลิ้นร้อนซอกซอนหาความหวานฉ่ำเย็นจากโพรงปาก สโรชาตอบโต้ตามสัญชาตญาณแห่งกามารมณ์ระหว่างชายหญิงมือใหญ่เริ่มลูบไล้ป่ายปะ สอดเข้าไปด้านหลังเสื้อยืด สัมผัสผิวเนื้ออ่อนไปจนถึงชั้นในตัวน้อย เคล้าคลึงทักทายอย่างคุ้นเคย ก่อให้เกิดความกระสันแก่เจ้าของปทุมถันงามยิ่งนัก“พอเถอะค่ะ คุณเจ็บอยู่นะ” การรุกรานยังไม่ลดละ“เดี๋ยวแผลฉีกหรอก รู้ไหมตอนขับรถมาคุณหน้าซีดมาก ฉันคิดว่าคุณจะเสียเลือดหมดตัวแล้ว”คำพูดเธอเป็นดังสายลม ... พัดแผ่วเลยผ่านหูเขาไป“ไหนจะเรื่องคนทรยศอีกล่ะ”สัมผัสรุกรานทั้งหลายหยุดกึกลง สโรชาจึงได้ผ่อนลม หายใจคล่องขึ้นมาบ้าง“คุณนี่เป็นนางแมวยั่วสวาทขนานแท้จริงๆ นะหวานใจ พูดซะจนผมหมดอารมณ์”เขาเอ็ดเสียงไม่จริงจังนัก ระบายยิ้มกระจ่างใส จุมพิตเบาบนหน้าผากนวล“ก็คุณทำอะไรไม่รู้กาลเทศะเลยนี่” เธอขยับกายหนี“คุณเซ็กซี่จนอดใจไม่ไหวต่างหาก ว่าไง... หลังจบงานนี้แล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 1
ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยเมฆอุ้มน้ำเทาเข้มเกือบดำ ฝนยังไม่หยุดตั้งแต่เย็น ... ตกยาวนานราววันสุดท้ายก่อนจะสิ้นโลก สายละอองสีเงินโปรยเกาะหน้าต่างรถ อากาศภายในเย็นเฉียบคนขับแท็กซี่กดเปลี่ยนคลื่นวิทยุแก้เบื่อ ... ฝนตก รถติด เป็นธรรมดาของกรุงเทพฯ โชคดีที่ได้ค่าจ้างเหมาแบบไม่ต้องกดมิเตอร์ มิเช่นนั้นเขาไม่ยอมเสียเวลาติดแหง็กอยู่ในเมืองเช่นนี้หรอกสโรชาดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ... เกือบสองทุ่มแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด การจราจรแบบนี้เธอไปสายไปแน่“จอดตรงเซเว่นข้างหน้าก็ได้ นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ”คนขับรับเงินหน้าบาน ใจคิดว่าดีเหมือนกันที่ได้เงินเร็ว จะได้ออกจากถนนเส้นรถติดมหาโหดนี้เสียที สโรชาใช้กระเป๋าคลัชบังหน้าป้องกันเครื่องสำอางโดนน้ำเลือนเมื่อก้าวผ่านเข้าประตูเลื่อนอัตโนมัติ คนยืนหลบฝนบริเวณใต้กันสาดร้านสะดวกซื้อเหลียวมองเธอเป็นตาเดียว ของที่สโรชาต้องการหาไม่ยากเลย อยู่ในช่องเหล็กโปร่งสีขาวข้างประตู“ไม่ต้องใส่ถุง เดี๋ยวพี่ใช้เลย”สาวเซเว่นรุ่นน้องหลุดจากอาการมองหน้าลูกค้าอย่างตะลึง รีบยิงบาร์โค้ดร่มพับให้ในทันใด“ใครวะ สวยชะมัด ดาราหรือเปล่า”เสียงในร้านดังไล่หลังคนเปิดประตูออกไป สโ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 2
ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากดังเสือร้ายกำลังหมายขย้ำเหยื่อ ประตูห้องเปิดออกพร้อมไอเย็นลอยระเรื่อยกระทบกาย ดวงตาคมกวาดไปสะดุดชุดสีเขียวมะนาวบนเก้าอี้ร่างขาวสล้างดังกระเบื้องเคลือบเนื้อดีอิงคอกับพนักพิงหลับตานิ่ง เจ้าของเพ้นท์เฮ้าท์แทบลืมหายใจ ก้าวไปพินิจภาพปรากฏตรงหน้าใกล้ๆ ผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนเคลียหน้านวล แพขนตายาวทาบผิวเนียนดังผีเสื้อหลุบปีก ริมฝีปากชมพูบางราวกลีบกุหลาบหนุ่มรัสเซียภาวนา ... เปิดตาหน่อยเถิด เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อจริงหรือรูปสลักนางฟ้าจำแลงมา พลันสิ่งวาดไว้ก็เป็นดังหวัง ... คนบนเก้าอี้ขยับตัวสโรชารู้สึกถึงสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อนรินรดระข้างแก้ม ตากระพริบถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน“ขอโทษที่ผมปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่น”ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายยั่วล้อ รอยยิ้มสว่างสดใส มือใหญ่ขาวสะอาดจับปอยผมเธอลูบเล่น“ทำไมผู้หญิงชอบทำสีผมกันนักนะ อยากเห็นสีผมจริงๆ ของคุณจัง”สำเนียงอังกฤษแบบอเมริกันเอ่ยชัด กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจอกลิ่นไอฝนลอยมาจางๆ“ผมฉันสีดำค่ะ ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปในประเทศนี้ คุณต่างหากที่มีผมสีทองสวย”สโรชาคลี่ยิ้มตอบ นัยน์ตาดำสุกใส มีประกายแสงดาว เขาคงเป็นมิสเตอร์อิคนา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 3
เซอร์เกหัวเราะเบาๆ รสสัมผัสไม่ได้ดูดดื่ม ออกแผ่วเบา ... แต่กลับเร้าใจอย่างประหลาด คุ้นเคยเหมือนอะไรนะ เอ้อ! แมวนั่นเองเซอร์เกเคยเลี้ยงตอนเด็ก เป็นแมวหลง เขาชอบมันมาก แอบแบ่งนมสำหรับดื่มก่อนนอนไปให้บ่อยๆ ตัวมันสีเทามอมแมม แต่ขนข้างในที่แอบแหวกดูยามนิ่งกินอาหารก็พอจะเป็นหลักฐานได้ว่าจริงๆ มันคือแมวขาวแมวเวียนมาเวียนไปหาเขาหลายครั้ง ก่อนที่จะหายไปถาวร สัมผัสนิ่มบนแก่นกลางกายดึงเขาจากภวังค์ สโรชากำลังสวมถุงยางให้“อะไรที่เป็นเรื่องของผม ... ผมจัดการเองดีกว่า”ชายหนุ่มใช้มือเพียงข้างเดียวโอบรอบเอวเธอ ออกแรงเพียงนิดสโรชาก็ผลิกไปอยู่ใต้ร่างเขา“ใครจะรู้ขนาดตัวเองดีเท่าผมล่ะ”เขาขยิบตายั่วล้อ หยิบปราการบางใสมาสวมด้วยตนเอง ก่อนสอดแทรกประสานกายกับเธอ สโรชาผวาเฮือก ดีดร่างขึ้นจากเตียง ความคับแน่นจวนเจียนทำอกระเบิด นิ้วจิกเกร็งบนบ่ากว้างทั้งสอง“ใจเย็นๆ สิหวานใจ” พลอยทำให้คนล่วงล้ำ ใจเต้นแรงไปด้วย เพราะส่วนล่างเธอบีบกระชับ“อย่ายั่วผมอย่างนี้”เขาไล่เล็มกลีบฝีปากบาง ปลอบประโลมคนร่วมเตียงเพื่อคลายเจ็บ ... แต่ไม่คิดถอดถอนออก มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเซอร์เกดันขาเรียวออก จัดท่าช่วยให้ร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 4
หญิงสาวปรือตาตื่นงงๆ เหลียวมองสภาพไม่คุ้นตา ... ไม่ใช่ห้องพักพนักงานเวลาดื่มกับแขกจนเมาในค็อกเทลเลาจน์กฤต และไม่ใช่ห้องในคอนโดตัวเองเช่นกันเสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอของคนข้างกายเรียกสติที่หลับใหลให้หวนคืน ห้องแขกนั่นเอง หนุ่มรูปหล่อร่ำรวย ผู้เสนอให้อยู่กับเขาเธอไม่ชอบ และไม่คิดชินกับวิถีชีวิตที่ต้องให้ผู้ชายเลี้ยงอย่างนี้ แต่ทำอย่างไรได้ ทางเลือกในชีวิตคนเราต่างกัน แม้จะเรียนกศน.จนจบหลักสูตรมัธยมศึกษาปีที่หก ต่อด้วยมหาวิทยาลัยเปิดอีกสี่ปี ถ้าทำงานบริษัทปรกติก็ไม่พอค่าดูแลแม่ในเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์อยู่ดีสโรชายิ้มหยันตัวเอง ... สมควรแล้วกับสิ่งที่ได้รับ ตนนั่นแหละเป็นคนวางชีวิตไว้ในอุ้งมือปีศาจ โดยใช้ความสวยเป็นเดิมพัน ทิ้งความสาวกับศักดิ์ศรีแลกการจ่ายภาระหนี้สินและความสุขสบายของครอบครัว โดยไม่รู้เลยว่าก่อแผลใจ จนลุกลามกลายเป็นอาการทางจิตของผู้เป็นแม่ ค่ารักษานั้นสูง จนดูเหมือนค่าตัวเธอเท่าไรก็ไม่พอ สโรชาทิ้งท่านไปไม่ได้ แม้ไม่ได้ดูแลเองก็ขอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ เธอจึงเป็นเด็กเสี่ยราคาสูงให้คนมือหนักผูกปิ่นโต[1]... ผู้ชายสำหรับสโรชาคือบ่อเงินทอง ... ยามหลง ต้องรีบสูบ ยามทิ้งก็ตัดฉับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 5
สโรชาทำใจไว้แล้วว่าต้องเหมาแท็กซี่ ติดตรงไม่มีคันไหนฝ่าการจราจรมาได้นี่สิ ไม่เป็นไร เรียกวินมอเตอร์ไซด์ให้พาลัดออกไปถนนเส้นอื่นแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็ได้คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามตรอกเล็กในซอยใหญ่เพื่อหารถที่หมาย เห็นป้ายอยู่วินหนึ่งแต่ไม่มีคน ข้างๆ กันเป็นถังขยะกทม.ใบใหญ่สองถัง สกปรกไปหน่อย แต่ป้ายเขียนคิวยังสะอาดและใหม่เอี่ยม‘สงสัยไปส่งคน’สโรชาคิดพลางยืนรอ เมื่อยขาที่ต้องเดินแล้วเหมือนกัน สุนัขจรจัดสองตัววิ่งเฉียดเธอไปนิดเดียว เพื่อเข้าไปคุ้ยขยะ ใจหญิงสาวภาวนาให้วินมอเตอร์ไซด์มาเร็วๆ จะได้พ้นจากสภาพนี้เสียที“แง่ง...” สุนัขฮึมฮัม ทีแรกคิดว่ามันกัดกัน“ออกไปนะ” ... ที่เปล่งออกมาคือเสียงมนุษย์และเป็นภาษาอังกฤษ!“คุณ...” สโรชามาที่ถังขยะ ร่างนั้นมองเธออย่างตกตะลึง“บัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”เซอร์เก อินาเซวิช นอนอยู่ พร้อมเลือดแดงฉานเปรอะเสื้อบริเวณหน้าท้อง“เร็ว” ... และมืออีกข้างของเขาถือปืน!“เกิดอะไรขึ้น คุณบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาลนะ”เซอร์เกหน้าซีด แต่ดวงตายังคมกล้า“ไปไม่ได้ ผมโดนทรยศ มีคนหักหลัง”สโรชารู้แล้วว่าแขกโรงแรมที่ตำรวจเล่าในร้านสะดวกซื้อคือใคร“แล้วจะให้ฉันพาไปไหนล่ะ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-18
บทล่าสุด
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 8
“... นี่โรงพยาบาลนะ”สโรชาปราม เดาความปารถนาเขาออก“เราไม่ควรทำอย่างนี้”คนป่วยเล่นงานหลังใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหว เลือดกายสาวเริ่มร้อน ตัวไหวไปกับการแนบชิด“แล้วควรทำแบบไหนล่ะ”เขาพึมพำถามเหมือนละเมอ เชยใบหน้าเธอขึ้น มอบจุมพิตดูดดื่ม ลิ้นร้อนซอกซอนหาความหวานฉ่ำเย็นจากโพรงปาก สโรชาตอบโต้ตามสัญชาตญาณแห่งกามารมณ์ระหว่างชายหญิงมือใหญ่เริ่มลูบไล้ป่ายปะ สอดเข้าไปด้านหลังเสื้อยืด สัมผัสผิวเนื้ออ่อนไปจนถึงชั้นในตัวน้อย เคล้าคลึงทักทายอย่างคุ้นเคย ก่อให้เกิดความกระสันแก่เจ้าของปทุมถันงามยิ่งนัก“พอเถอะค่ะ คุณเจ็บอยู่นะ” การรุกรานยังไม่ลดละ“เดี๋ยวแผลฉีกหรอก รู้ไหมตอนขับรถมาคุณหน้าซีดมาก ฉันคิดว่าคุณจะเสียเลือดหมดตัวแล้ว”คำพูดเธอเป็นดังสายลม ... พัดแผ่วเลยผ่านหูเขาไป“ไหนจะเรื่องคนทรยศอีกล่ะ”สัมผัสรุกรานทั้งหลายหยุดกึกลง สโรชาจึงได้ผ่อนลม หายใจคล่องขึ้นมาบ้าง“คุณนี่เป็นนางแมวยั่วสวาทขนานแท้จริงๆ นะหวานใจ พูดซะจนผมหมดอารมณ์”เขาเอ็ดเสียงไม่จริงจังนัก ระบายยิ้มกระจ่างใส จุมพิตเบาบนหน้าผากนวล“ก็คุณทำอะไรไม่รู้กาลเทศะเลยนี่” เธอขยับกายหนี“คุณเซ็กซี่จนอดใจไม่ไหวต่างหาก ว่าไง... หลังจบงานนี้แล้ว
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 7
“บัว... คุณมีอะไรกับคาสิโนเหรอ”เซอร์เกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ เธอเดินไปรูดม่านหน้าต่างห้องคนไข้อย่างแรง แสงตะวันบ่ายคล้อยลอดเข้ามา เผยให้เห็นสวนกว้างละลานตาด้วยดอกไม้ ทางเดินลาดซีเมนส์เรียบทอดลงไปสู่ผืนทราย ลมพัดคลื่นเป็นพรายฟองกระทบหาด บนชายหาดมีร่มคันใหญ่ปักอยู่ ใต้ร่มปรากฏร่างในชุดขาวนั่งบนรถเข็น โดยมีพยาบาลยืนกางร่มคันเล็กยืนอยู่ใกล้“นั่นแม่ของฉัน ... คนใจสลายเพราะสามีติดการพนัน เขาฆ่าตัวตายหนีปัญหา ลูกสาวถูกหลอกว่าจะมีคนจ่ายหนี้ให้จนต้องเป็นผู้หญิงขายตัว”ไหล่บางสั่นเทิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว“ผลของการพนัน ... จากคนเปิดคาสิโนอย่างคุณไงล่ะ”โดยไม่รอให้น้ำในตาไหลออกมา สโรชาสาวเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังปัง! เซอร์เกตกตะลึงกับความจริงที่ได้ฟังโชคชะตาเล่นตลกให้คนเกลียดคาสิโนต้องมาช่วยเจ้าของคาสิโน เขาไม่คิดว่าธุรกิจตัวเองทำนั้นดี และไม่คิดว่าคนเข้ามาเล่นพนันเป็นคนดีด้วยทุกคนล้วนมีด้านมืดเรียกว่าความโลภ สุดแล้วแต่ว่าใครจะควบคุมความโลภนั้นได้ดีกว่ากัน คาสิโนเป็นแค่สถานที่ปลดปล่อย เดิมพันด้วยใครมีสติยั้งคิดได้มากกว่า... และคนที่กระโจนลงสู่บ่อแห่งความโลภก็มักทิ้งรอยแผลให้คนรอบ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 6
สองร่างไกลออกมาจากที่เกิดทุกทีๆ เสียงปืนดังสลับเป็นระยะๆ ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น เธอพาเขาหยุดพักบริเวณตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ร้านที่ยังไม่เอาประตูเหล็กพับขึ้น“งั้นฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”สโรชาจะสละเรือแล้ว ไม่ไหวๆ ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงผู้ชายคนนี้โดนลอบฆ่าสองครั้ง ขืนอยู่ด้วยอีก เธอกลัวโดนลูกหลง เซอร์เกมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า“จะว่าฉันใจดำก็ได้นะ แต่ใครๆ ก็รักชีวิตของตัวเอง ทั้งคุณทั้งฉัน คุณไม่อยากตาย ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน”“สายไปแล้วที่จะทิ้งผมนะบัว เมื่อกี้ผู้ชายที่จ้างเขาเห็นแล้วว่าเรามาด้วยกัน คุณจัดการทุกอย่างให้ผม เราร่วมมือกัน ถ้าหมอนั่นโดนจับได้มันต้องเล่าให้ทุกคนฟังแน่ ทีนี้พวกที่ตามฆ่าผมก็จะเปลี่ยนมาสืบหาตัวคุณแทน”เธอฟังแล้วหน้าซีดอ้าปากค้างกับความจริงที่คิดไม่ถึง“คุณเองนั่นแหละที่จะตกอยู่ในอันตราย”ซวย... คำนี้ผุดขึ้นมาทันทีในสมองสโรชา“แต่ถ้าอยู่กับผมคุณจะปลอดภัย รับรองด้วยเกียรติของเซอร์เก อิคนาเซวิช คุณก็เห็นแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ผมจัดการให้เรารอดจากอันตรายได้ยังไง”เขาฉลาดจริงดังว่า สโรชาไม่เถียง แต่ในอนาคตกับสภาพร่างกายบาดเจ็บอย่างนี้ล่ะ“อยู่กับผม ช่วยกันก่อน”“แ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 5
สโรชาทำใจไว้แล้วว่าต้องเหมาแท็กซี่ ติดตรงไม่มีคันไหนฝ่าการจราจรมาได้นี่สิ ไม่เป็นไร เรียกวินมอเตอร์ไซด์ให้พาลัดออกไปถนนเส้นอื่นแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็ได้คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามตรอกเล็กในซอยใหญ่เพื่อหารถที่หมาย เห็นป้ายอยู่วินหนึ่งแต่ไม่มีคน ข้างๆ กันเป็นถังขยะกทม.ใบใหญ่สองถัง สกปรกไปหน่อย แต่ป้ายเขียนคิวยังสะอาดและใหม่เอี่ยม‘สงสัยไปส่งคน’สโรชาคิดพลางยืนรอ เมื่อยขาที่ต้องเดินแล้วเหมือนกัน สุนัขจรจัดสองตัววิ่งเฉียดเธอไปนิดเดียว เพื่อเข้าไปคุ้ยขยะ ใจหญิงสาวภาวนาให้วินมอเตอร์ไซด์มาเร็วๆ จะได้พ้นจากสภาพนี้เสียที“แง่ง...” สุนัขฮึมฮัม ทีแรกคิดว่ามันกัดกัน“ออกไปนะ” ... ที่เปล่งออกมาคือเสียงมนุษย์และเป็นภาษาอังกฤษ!“คุณ...” สโรชามาที่ถังขยะ ร่างนั้นมองเธออย่างตกตะลึง“บัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”เซอร์เก อินาเซวิช นอนอยู่ พร้อมเลือดแดงฉานเปรอะเสื้อบริเวณหน้าท้อง“เร็ว” ... และมืออีกข้างของเขาถือปืน!“เกิดอะไรขึ้น คุณบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาลนะ”เซอร์เกหน้าซีด แต่ดวงตายังคมกล้า“ไปไม่ได้ ผมโดนทรยศ มีคนหักหลัง”สโรชารู้แล้วว่าแขกโรงแรมที่ตำรวจเล่าในร้านสะดวกซื้อคือใคร“แล้วจะให้ฉันพาไปไหนล่ะ”
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 4
หญิงสาวปรือตาตื่นงงๆ เหลียวมองสภาพไม่คุ้นตา ... ไม่ใช่ห้องพักพนักงานเวลาดื่มกับแขกจนเมาในค็อกเทลเลาจน์กฤต และไม่ใช่ห้องในคอนโดตัวเองเช่นกันเสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอของคนข้างกายเรียกสติที่หลับใหลให้หวนคืน ห้องแขกนั่นเอง หนุ่มรูปหล่อร่ำรวย ผู้เสนอให้อยู่กับเขาเธอไม่ชอบ และไม่คิดชินกับวิถีชีวิตที่ต้องให้ผู้ชายเลี้ยงอย่างนี้ แต่ทำอย่างไรได้ ทางเลือกในชีวิตคนเราต่างกัน แม้จะเรียนกศน.จนจบหลักสูตรมัธยมศึกษาปีที่หก ต่อด้วยมหาวิทยาลัยเปิดอีกสี่ปี ถ้าทำงานบริษัทปรกติก็ไม่พอค่าดูแลแม่ในเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์อยู่ดีสโรชายิ้มหยันตัวเอง ... สมควรแล้วกับสิ่งที่ได้รับ ตนนั่นแหละเป็นคนวางชีวิตไว้ในอุ้งมือปีศาจ โดยใช้ความสวยเป็นเดิมพัน ทิ้งความสาวกับศักดิ์ศรีแลกการจ่ายภาระหนี้สินและความสุขสบายของครอบครัว โดยไม่รู้เลยว่าก่อแผลใจ จนลุกลามกลายเป็นอาการทางจิตของผู้เป็นแม่ ค่ารักษานั้นสูง จนดูเหมือนค่าตัวเธอเท่าไรก็ไม่พอ สโรชาทิ้งท่านไปไม่ได้ แม้ไม่ได้ดูแลเองก็ขอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ เธอจึงเป็นเด็กเสี่ยราคาสูงให้คนมือหนักผูกปิ่นโต[1]... ผู้ชายสำหรับสโรชาคือบ่อเงินทอง ... ยามหลง ต้องรีบสูบ ยามทิ้งก็ตัดฉับ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 3
เซอร์เกหัวเราะเบาๆ รสสัมผัสไม่ได้ดูดดื่ม ออกแผ่วเบา ... แต่กลับเร้าใจอย่างประหลาด คุ้นเคยเหมือนอะไรนะ เอ้อ! แมวนั่นเองเซอร์เกเคยเลี้ยงตอนเด็ก เป็นแมวหลง เขาชอบมันมาก แอบแบ่งนมสำหรับดื่มก่อนนอนไปให้บ่อยๆ ตัวมันสีเทามอมแมม แต่ขนข้างในที่แอบแหวกดูยามนิ่งกินอาหารก็พอจะเป็นหลักฐานได้ว่าจริงๆ มันคือแมวขาวแมวเวียนมาเวียนไปหาเขาหลายครั้ง ก่อนที่จะหายไปถาวร สัมผัสนิ่มบนแก่นกลางกายดึงเขาจากภวังค์ สโรชากำลังสวมถุงยางให้“อะไรที่เป็นเรื่องของผม ... ผมจัดการเองดีกว่า”ชายหนุ่มใช้มือเพียงข้างเดียวโอบรอบเอวเธอ ออกแรงเพียงนิดสโรชาก็ผลิกไปอยู่ใต้ร่างเขา“ใครจะรู้ขนาดตัวเองดีเท่าผมล่ะ”เขาขยิบตายั่วล้อ หยิบปราการบางใสมาสวมด้วยตนเอง ก่อนสอดแทรกประสานกายกับเธอ สโรชาผวาเฮือก ดีดร่างขึ้นจากเตียง ความคับแน่นจวนเจียนทำอกระเบิด นิ้วจิกเกร็งบนบ่ากว้างทั้งสอง“ใจเย็นๆ สิหวานใจ” พลอยทำให้คนล่วงล้ำ ใจเต้นแรงไปด้วย เพราะส่วนล่างเธอบีบกระชับ“อย่ายั่วผมอย่างนี้”เขาไล่เล็มกลีบฝีปากบาง ปลอบประโลมคนร่วมเตียงเพื่อคลายเจ็บ ... แต่ไม่คิดถอดถอนออก มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเซอร์เกดันขาเรียวออก จัดท่าช่วยให้ร
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 2
ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากดังเสือร้ายกำลังหมายขย้ำเหยื่อ ประตูห้องเปิดออกพร้อมไอเย็นลอยระเรื่อยกระทบกาย ดวงตาคมกวาดไปสะดุดชุดสีเขียวมะนาวบนเก้าอี้ร่างขาวสล้างดังกระเบื้องเคลือบเนื้อดีอิงคอกับพนักพิงหลับตานิ่ง เจ้าของเพ้นท์เฮ้าท์แทบลืมหายใจ ก้าวไปพินิจภาพปรากฏตรงหน้าใกล้ๆ ผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนเคลียหน้านวล แพขนตายาวทาบผิวเนียนดังผีเสื้อหลุบปีก ริมฝีปากชมพูบางราวกลีบกุหลาบหนุ่มรัสเซียภาวนา ... เปิดตาหน่อยเถิด เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อจริงหรือรูปสลักนางฟ้าจำแลงมา พลันสิ่งวาดไว้ก็เป็นดังหวัง ... คนบนเก้าอี้ขยับตัวสโรชารู้สึกถึงสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อนรินรดระข้างแก้ม ตากระพริบถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน“ขอโทษที่ผมปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่น”ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายยั่วล้อ รอยยิ้มสว่างสดใส มือใหญ่ขาวสะอาดจับปอยผมเธอลูบเล่น“ทำไมผู้หญิงชอบทำสีผมกันนักนะ อยากเห็นสีผมจริงๆ ของคุณจัง”สำเนียงอังกฤษแบบอเมริกันเอ่ยชัด กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจอกลิ่นไอฝนลอยมาจางๆ“ผมฉันสีดำค่ะ ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปในประเทศนี้ คุณต่างหากที่มีผมสีทองสวย”สโรชาคลี่ยิ้มตอบ นัยน์ตาดำสุกใส มีประกายแสงดาว เขาคงเป็นมิสเตอร์อิคนา
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 1
ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยเมฆอุ้มน้ำเทาเข้มเกือบดำ ฝนยังไม่หยุดตั้งแต่เย็น ... ตกยาวนานราววันสุดท้ายก่อนจะสิ้นโลก สายละอองสีเงินโปรยเกาะหน้าต่างรถ อากาศภายในเย็นเฉียบคนขับแท็กซี่กดเปลี่ยนคลื่นวิทยุแก้เบื่อ ... ฝนตก รถติด เป็นธรรมดาของกรุงเทพฯ โชคดีที่ได้ค่าจ้างเหมาแบบไม่ต้องกดมิเตอร์ มิเช่นนั้นเขาไม่ยอมเสียเวลาติดแหง็กอยู่ในเมืองเช่นนี้หรอกสโรชาดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ... เกือบสองทุ่มแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด การจราจรแบบนี้เธอไปสายไปแน่“จอดตรงเซเว่นข้างหน้าก็ได้ นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ”คนขับรับเงินหน้าบาน ใจคิดว่าดีเหมือนกันที่ได้เงินเร็ว จะได้ออกจากถนนเส้นรถติดมหาโหดนี้เสียที สโรชาใช้กระเป๋าคลัชบังหน้าป้องกันเครื่องสำอางโดนน้ำเลือนเมื่อก้าวผ่านเข้าประตูเลื่อนอัตโนมัติ คนยืนหลบฝนบริเวณใต้กันสาดร้านสะดวกซื้อเหลียวมองเธอเป็นตาเดียว ของที่สโรชาต้องการหาไม่ยากเลย อยู่ในช่องเหล็กโปร่งสีขาวข้างประตู“ไม่ต้องใส่ถุง เดี๋ยวพี่ใช้เลย”สาวเซเว่นรุ่นน้องหลุดจากอาการมองหน้าลูกค้าอย่างตะลึง รีบยิงบาร์โค้ดร่มพับให้ในทันใด“ใครวะ สวยชะมัด ดาราหรือเปล่า”เสียงในร้านดังไล่หลังคนเปิดประตูออกไป สโ
