LOGINShare
Chapter 7
Last Updated:
2024-12-10 00:53:39“บัว... คุณมีอะไรกับคาสิโนเหรอ”
เซอร์เกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ เธอเดินไปรูดม่านหน้าต่างห้องคนไข้อย่างแรง แสงตะวันบ่ายคล้อยลอดเข้ามา เผยให้เห็นสวนกว้างละลานตาด้วยดอกไม้ ทางเดินลาดซีเมนส์เรียบทอดลงไปสู่ผืนทราย ลมพัดคลื่นเป็นพรายฟองกระทบหาด บนชายหาดมีร่มคันใหญ่ปักอยู่ ใต้ร่มปรากฏร่างในชุดขาวนั่งบนรถเข็น โดยมีพยาบาลยืนกางร่มคันเล็กยืนอยู่ใกล้
“นั่นแม่ของฉัน ... คนใจสลายเพราะสามีติดการพนัน เขาฆ่าตัวตายหนีปัญหา ลูกสาวถูกหลอกว่าจะมีคนจ่ายหนี้ให้จนต้องเป็นผู้หญิงขายตัว”
ไหล่บางสั่นเทิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว
“ผลของการพนัน ... จากคนเปิดคาสิโนอย่างคุณไงล่ะ”
โดยไม่รอให้น้ำในตาไหลออกมา สโรชาสาวเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังปัง! เซอร์เกตกตะลึงกับความจริงที่ได้ฟัง
โชคชะตาเล่นตลกให้คนเกลียดคาสิโนต้องมาช่วยเจ้าของคาสิโน เขาไม่คิดว่าธุรกิจตัวเองทำนั้นดี และไม่คิดว่าคนเข้ามาเล่นพนันเป็นคนดีด้วย
ทุกคนล้วนมีด้านมืดเรียกว่าความโลภ สุดแล้วแต่ว่าใครจะควบคุมความโลภนั้นได้ดีกว่ากัน คาสิโนเป็นแค่สถานที่ปลดปล่อย เดิมพันด้วยใครมีสติยั้งคิดได้มากกว่า
... และคนที่กระโจนลงสู่บ่อแห่งความโลภก็มักทิ้งรอยแผลให้คนรอบข้างดังสโรชาและแม่
ตาคมมองไปชายหาด ร่างเปรียวเดินเข้าไปใต้ร่ม เธอทรุดตัวข้างรถเข็น วางศีรษะแนบบนพนักแขน เซอร์เกนึกอยากรู้ความเป็นมาของแม่ลูกคู่นี้ โศกนาฏกรรมครอบครัวเกิดมานานแค่ไหนแล้ว สโรชาทำอาชีพนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ชายหนุ่มตั้งใจว่าเมื่อจัดการทุกอย่างเรื่องตนเรียบร้อย เขาจะให้คนสืบเรื่องเธอ อยากน้อยก็อยากตอบแทนความช่วยเหลือและชดเชยสิ่งที่การพนันพรากไปจากเธอ
ประตูห้องพยาบาลเปิดออก พร้อมกับร่างหมอชายผิวขาวสวมแว่นก้าวเข้ามา
“อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้ว ยังเจ็บแผลนิดหน่อย ขอบคุณที่ช่วยผม”
ธนนท์พยักหน้า พอใจกับผลการรักษาคนไข้
“ไม่เป็นไร ... คุณเป็นเพื่อนบัวนี่นา แต่ผมว่าน่าจะแจ้งตำรวจเสียหน่อยนะเรื่องโดนทำร้ายร่างกาย”
ธนนท์แนะนำ ตะขิดตะขวงใจอยู่หน่อยๆ เรื่องเพื่อนรูปหล่อของสโรชา ... เขารู้อยู่แล้วว่าเธอทำอาชีพอะไร
“อย่าลำบากเลย ผมวอนหาเรื่องเอง ไม่อยากให้ยุ่งยากกว่านี้”
ขอพักให้หายดีแล้วเซอร์เกจะตามตอบแทนทุกคนให้สาสมกับที่มันทำไว้!
“หมอเป็นเพื่อนกับบัวเหรอครับ”
ธนนท์ยิ้มเจื่อนให้แทนคำตอบ นึกไม่ชอบฝรั่งคนนี้ขึ้นมาไรๆ ทั้งหล่อ รูปร่างดี ดวงตากล้ามีอำนาจ แค่นอนอยู่เฉยๆ ก็ฉายรัศมีบอกยี่ห้อเลยว่าเป็นประเภทเจ้านายคน
“แม่เธอมารักษาที่นี่นานหรือยัง” รู้สึกผิดคาดไปนิดที่เขาไม่ได้ถามถึงสโรชา กลับซักเรื่องผู้เป็นแม่
“เจ็ดแปดปีได้แล้วครับ บัวมาค้างกับแม่ทุกเดือน ครั้งละหลายๆ วัน”
ธนนท์เห็นเธอมาตั้งแต่เล็ก จากเป็นเด็กผู้พรั่งพร้อม จนวันหนึ่งครอบครัวล่มสลาย กลายเป็นผู้หญิงมีป้ายราคา กระทั่งเป็นสโรชาในทุกวันนี้ ข่าวคราวว่าเธอเปลี่ยนคนเลี้ยงไปเรื่อย แต่ไม่แม้จะทอดสะพานหรือตอบรับความช่วยเหลือใดๆ จากเขา
“ค่าใช้จ่ายที่นี่คงแพงน่าดู” เซอร์เกพินิจสถานที่หรูหรา เงียบสงบ ติดทะเล สโรชาต้องจ่ายไปหนักแน่
“ครับ เราดูแลผู้ป่วยดีสมราคา”
เขานับถือสโรชาตรงนี้ แม้อาชีพแย่ในสายตาคนทั่วไป ทว่าเจ้าตัวประพฤติดี ไม่ใช้ยาเสพย์ติด ไม่ฟุ่มเฟือย ช่างเก็บเงิน กตัญญูกับบุพการีมาก ความดีที่เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะคนใกล้ชิดอย่างเขาเท่านั้นจะได้เห็น ประตูห้องพักเปิดออก สโรชาโผล่หน้าเข้ามา
“พี่นิคออกมาหน่อยค่ะบัวมีเรื่องจะถาม”
หมอหนุ่มยิ้มให้หน้าบานรีบเดินไปหา โดยไม่พ้นสายตาเซอร์เก อ้อ... อย่างนี้นี่เอง ผู้ชายคนนี้ชอบสโรชา การรักษาเขาอาจเป็นแค่การเอาใจเธอ
“ปืนผมอยู่ไหนบัว” เซอร์เกทวงทันที เมื่อธนนท์คล้อยหลังไป
“ฉันเอาไว้ในรถ ที่นี่โรงพยาบาลนะจะให้คนพกปืนเพ่นพ่านได้ยังไง”
ตั้งแต่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทอะไรความสุภาพหรือเกรงใจลดน้อยลงทุกที
“ถ้าคิดเอาไว้ใต้หมอนล่ะก็อย่าเลย เดี๋ยวพยาบาลมาเช็ดตัวเก็บเตียงตอนเช้าจะตกใจเสียเปล่าๆ” เธอดักคอ
“มีเอาไว้อุ่นใจมากกว่า ถ้าผมพกไม่ได้คุณก็ต้องพก”
“หือ...”
คนฟังกระพริบตาปริบๆ
“คืนนี้คุณต้องนอนเฝ้าผม เอาปืนมาด้วย”
“เฮ้ย! ฉันจะนอนกับแม่นะ”
เหมือนทุกครั้งที่เธอเยี่ยมท่าน
“แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ ผมไม่ไว้ใจใคร”
“แล้วเชื่อใจฉันหรือยังไง”
ดวงตาสองคู่สบกันอย่างค้นคว้า
“อย่างน้อยคุณก็ไม่ทิ้งผมนี่” เขาหัวเราะหึ
“คุณขู่ฉันไว้ซะเยอะนี่”
“ถ้าห่วงแม่ก็ให้พยาบาลไปอยู่เป็นเพื่อนผมจะจ่ายค่าล่วงเวลาแทนให้”
สโรชาคำนวณเงินในกระเป๋าเซอร์เก ตอนช่วยเขาหยิบค่าจ้างให้วินมอเตอร์ไซด์มีเยอะอยู่ ทั้งธนบัตรใบละพันของไทยและเงินดอลล่าห์
“เสร็จงานนี้คุณคงได้จ่ายค่าเสียเวลาเยอะนะ ฉันเสี่ยงเพื่อคุณมากเชียวล่ะ”
“ตามสบายเลย คุณอยากได้เท่าไรขอให้บอก” คนเจ็บ ‘ป๋า’ มากจนน่าหมั่นไส้
สโรชากลับมาหาเขาอีกครั้ง พร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กซึ่งซ่อนปืนไว้ข้างใน เซอร์เกเพิ่งผ่าตัดจึงต้องงดน้ำและอาหาร พยาบาลเช็ดตัว โดยทอดตาหวานเชื่อมให้ เซอร์เกยิ้มตอบไมตรีเพียงนิดหน่อย จากนั้นผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด
ตื่นอีกครั้งพร้อมได้ยินเสียงโทรทัศน์ สโรชาสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นนั่งอยู่บนโซฟา
“โทษทีค่ะที่ทำเสียงดังให้ตื่น”
เธอหรี่เสียงจากรีโมทให้เบาลง ในโทรทัศน์เป็นภาพข่าวประจำวัน มีข่าวยิงเซอร์เกด้วย แต่ไม่มีรูปภาพเขาออกสื่อ แม้ลองหาในโซเซียลเน็ตเวริ์คด้วยก็ตาม
... สถานะเขาในข่าวจึงเป็นเพียงนักธุรกิจรัสเซียโดนลอบยิงกลางเมือง และทำท่าจะตกกรอบเมื่อมีข่าวดาราเกาเหลาให้สัมภาษณ์ฟาดฝีปากกันไปมาเข้ามาแย่งความสนใจผู้คนแทน
ร่างสูงขยับยกขึ้นเตรียมจะนั่ง สโรชาเข้ามาช่วยจัดท่า หาหมอนรองให้ กลิ่นไอหอมคล้ายแป้งเด็กรวยรินใกล้จมูก ผมยาวถักเป็นเปียถึงกลางหลัง ใบหน้าใสเนียนขาวละมุน ยามขยับกายเสื้อยืดตัวโคร่งแนบลำตัวให้เห็นสัดส่วนงาม
“กลิ่นดีจัง คุณใช้น้ำหอมอะไรน่ะบัว” มือที่ยังว่างรวบเอวอ่อนมานั่งแนบเคียงบนเตียง
“ของถูกๆ แถวๆ นี้ล่ะค่ะ” ตอบพลางฝืนตัวออกจากอ้อมกอด เขาป่วยจริงหรือเปล่า แรงเยอะเชียว
“อยู่คุยกันก่อนไหนๆ คุณก็นอนไม่หลับอยู่แล้วนี่”
สัมผัสนุ่ม ไอหอม และตัวอุ่นๆ ทำให้คนบนเตียงอารมณ์แกว่งวูบวาบ
“เดี๋ยวฉันจะนอน คุณพักผ่อนเถอะ”
ในเมื่อดึงดันแล้ว อ้อมกอดมีแต่จะรัดแรง เธอจึงนิ่งเสีย เซอร์เกสูดไอหอมจากเรือนผม ไล่ไปถึงใบหูบาง
Related chapters
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 8
“... นี่โรงพยาบาลนะ”สโรชาปราม เดาความปารถนาเขาออก“เราไม่ควรทำอย่างนี้”คนป่วยเล่นงานหลังใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหว เลือดกายสาวเริ่มร้อน ตัวไหวไปกับการแนบชิด“แล้วควรทำแบบไหนล่ะ”เขาพึมพำถามเหมือนละเมอ เชยใบหน้าเธอขึ้น มอบจุมพิตดูดดื่ม ลิ้นร้อนซอกซอนหาความหวานฉ่ำเย็นจากโพรงปาก สโรชาตอบโต้ตามสัญชาตญาณแห่งกามารมณ์ระหว่างชายหญิงมือใหญ่เริ่มลูบไล้ป่ายปะ สอดเข้าไปด้านหลังเสื้อยืด สัมผัสผิวเนื้ออ่อนไปจนถึงชั้นในตัวน้อย เคล้าคลึงทักทายอย่างคุ้นเคย ก่อให้เกิดความกระสันแก่เจ้าของปทุมถันงามยิ่งนัก“พอเถอะค่ะ คุณเจ็บอยู่นะ” การรุกรานยังไม่ลดละ“เดี๋ยวแผลฉีกหรอก รู้ไหมตอนขับรถมาคุณหน้าซีดมาก ฉันคิดว่าคุณจะเสียเลือดหมดตัวแล้ว”คำพูดเธอเป็นดังสายลม ... พัดแผ่วเลยผ่านหูเขาไป“ไหนจะเรื่องคนทรยศอีกล่ะ”สัมผัสรุกรานทั้งหลายหยุดกึกลง สโรชาจึงได้ผ่อนลม หายใจคล่องขึ้นมาบ้าง“คุณนี่เป็นนางแมวยั่วสวาทขนานแท้จริงๆ นะหวานใจ พูดซะจนผมหมดอารมณ์”เขาเอ็ดเสียงไม่จริงจังนัก ระบายยิ้มกระจ่างใส จุมพิตเบาบนหน้าผากนวล“ก็คุณทำอะไรไม่รู้กาลเทศะเลยนี่” เธอขยับกายหนี“คุณเซ็กซี่จนอดใจไม่ไหวต่างหาก ว่าไง... หลังจบงานนี้แล้ว
Last Updated : 2024-12-10หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 1
ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยเมฆอุ้มน้ำเทาเข้มเกือบดำ ฝนยังไม่หยุดตั้งแต่เย็น ... ตกยาวนานราววันสุดท้ายก่อนจะสิ้นโลก สายละอองสีเงินโปรยเกาะหน้าต่างรถ อากาศภายในเย็นเฉียบคนขับแท็กซี่กดเปลี่ยนคลื่นวิทยุแก้เบื่อ ... ฝนตก รถติด เป็นธรรมดาของกรุงเทพฯ โชคดีที่ได้ค่าจ้างเหมาแบบไม่ต้องกดมิเตอร์ มิเช่นนั้นเขาไม่ยอมเสียเวลาติดแหง็กอยู่ในเมืองเช่นนี้หรอกสโรชาดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ... เกือบสองทุ่มแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด การจราจรแบบนี้เธอไปสายไปแน่“จอดตรงเซเว่นข้างหน้าก็ได้ นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ”คนขับรับเงินหน้าบาน ใจคิดว่าดีเหมือนกันที่ได้เงินเร็ว จะได้ออกจากถนนเส้นรถติดมหาโหดนี้เสียที สโรชาใช้กระเป๋าคลัชบังหน้าป้องกันเครื่องสำอางโดนน้ำเลือนเมื่อก้าวผ่านเข้าประตูเลื่อนอัตโนมัติ คนยืนหลบฝนบริเวณใต้กันสาดร้านสะดวกซื้อเหลียวมองเธอเป็นตาเดียว ของที่สโรชาต้องการหาไม่ยากเลย อยู่ในช่องเหล็กโปร่งสีขาวข้างประตู“ไม่ต้องใส่ถุง เดี๋ยวพี่ใช้เลย”สาวเซเว่นรุ่นน้องหลุดจากอาการมองหน้าลูกค้าอย่างตะลึง รีบยิงบาร์โค้ดร่มพับให้ในทันใด“ใครวะ สวยชะมัด ดาราหรือเปล่า”เสียงในร้านดังไล่หลังคนเปิดประตูออกไป สโ
Last Updated : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 2
ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากดังเสือร้ายกำลังหมายขย้ำเหยื่อ ประตูห้องเปิดออกพร้อมไอเย็นลอยระเรื่อยกระทบกาย ดวงตาคมกวาดไปสะดุดชุดสีเขียวมะนาวบนเก้าอี้ร่างขาวสล้างดังกระเบื้องเคลือบเนื้อดีอิงคอกับพนักพิงหลับตานิ่ง เจ้าของเพ้นท์เฮ้าท์แทบลืมหายใจ ก้าวไปพินิจภาพปรากฏตรงหน้าใกล้ๆ ผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนเคลียหน้านวล แพขนตายาวทาบผิวเนียนดังผีเสื้อหลุบปีก ริมฝีปากชมพูบางราวกลีบกุหลาบหนุ่มรัสเซียภาวนา ... เปิดตาหน่อยเถิด เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อจริงหรือรูปสลักนางฟ้าจำแลงมา พลันสิ่งวาดไว้ก็เป็นดังหวัง ... คนบนเก้าอี้ขยับตัวสโรชารู้สึกถึงสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อนรินรดระข้างแก้ม ตากระพริบถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน“ขอโทษที่ผมปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่น”ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายยั่วล้อ รอยยิ้มสว่างสดใส มือใหญ่ขาวสะอาดจับปอยผมเธอลูบเล่น“ทำไมผู้หญิงชอบทำสีผมกันนักนะ อยากเห็นสีผมจริงๆ ของคุณจัง”สำเนียงอังกฤษแบบอเมริกันเอ่ยชัด กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจอกลิ่นไอฝนลอยมาจางๆ“ผมฉันสีดำค่ะ ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปในประเทศนี้ คุณต่างหากที่มีผมสีทองสวย”สโรชาคลี่ยิ้มตอบ นัยน์ตาดำสุกใส มีประกายแสงดาว เขาคงเป็นมิสเตอร์อิคนา
Last Updated : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 3
เซอร์เกหัวเราะเบาๆ รสสัมผัสไม่ได้ดูดดื่ม ออกแผ่วเบา ... แต่กลับเร้าใจอย่างประหลาด คุ้นเคยเหมือนอะไรนะ เอ้อ! แมวนั่นเองเซอร์เกเคยเลี้ยงตอนเด็ก เป็นแมวหลง เขาชอบมันมาก แอบแบ่งนมสำหรับดื่มก่อนนอนไปให้บ่อยๆ ตัวมันสีเทามอมแมม แต่ขนข้างในที่แอบแหวกดูยามนิ่งกินอาหารก็พอจะเป็นหลักฐานได้ว่าจริงๆ มันคือแมวขาวแมวเวียนมาเวียนไปหาเขาหลายครั้ง ก่อนที่จะหายไปถาวร สัมผัสนิ่มบนแก่นกลางกายดึงเขาจากภวังค์ สโรชากำลังสวมถุงยางให้“อะไรที่เป็นเรื่องของผม ... ผมจัดการเองดีกว่า”ชายหนุ่มใช้มือเพียงข้างเดียวโอบรอบเอวเธอ ออกแรงเพียงนิดสโรชาก็ผลิกไปอยู่ใต้ร่างเขา“ใครจะรู้ขนาดตัวเองดีเท่าผมล่ะ”เขาขยิบตายั่วล้อ หยิบปราการบางใสมาสวมด้วยตนเอง ก่อนสอดแทรกประสานกายกับเธอ สโรชาผวาเฮือก ดีดร่างขึ้นจากเตียง ความคับแน่นจวนเจียนทำอกระเบิด นิ้วจิกเกร็งบนบ่ากว้างทั้งสอง“ใจเย็นๆ สิหวานใจ” พลอยทำให้คนล่วงล้ำ ใจเต้นแรงไปด้วย เพราะส่วนล่างเธอบีบกระชับ“อย่ายั่วผมอย่างนี้”เขาไล่เล็มกลีบฝีปากบาง ปลอบประโลมคนร่วมเตียงเพื่อคลายเจ็บ ... แต่ไม่คิดถอดถอนออก มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเซอร์เกดันขาเรียวออก จัดท่าช่วยให้ร
Last Updated : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 4
หญิงสาวปรือตาตื่นงงๆ เหลียวมองสภาพไม่คุ้นตา ... ไม่ใช่ห้องพักพนักงานเวลาดื่มกับแขกจนเมาในค็อกเทลเลาจน์กฤต และไม่ใช่ห้องในคอนโดตัวเองเช่นกันเสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอของคนข้างกายเรียกสติที่หลับใหลให้หวนคืน ห้องแขกนั่นเอง หนุ่มรูปหล่อร่ำรวย ผู้เสนอให้อยู่กับเขาเธอไม่ชอบ และไม่คิดชินกับวิถีชีวิตที่ต้องให้ผู้ชายเลี้ยงอย่างนี้ แต่ทำอย่างไรได้ ทางเลือกในชีวิตคนเราต่างกัน แม้จะเรียนกศน.จนจบหลักสูตรมัธยมศึกษาปีที่หก ต่อด้วยมหาวิทยาลัยเปิดอีกสี่ปี ถ้าทำงานบริษัทปรกติก็ไม่พอค่าดูแลแม่ในเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์อยู่ดีสโรชายิ้มหยันตัวเอง ... สมควรแล้วกับสิ่งที่ได้รับ ตนนั่นแหละเป็นคนวางชีวิตไว้ในอุ้งมือปีศาจ โดยใช้ความสวยเป็นเดิมพัน ทิ้งความสาวกับศักดิ์ศรีแลกการจ่ายภาระหนี้สินและความสุขสบายของครอบครัว โดยไม่รู้เลยว่าก่อแผลใจ จนลุกลามกลายเป็นอาการทางจิตของผู้เป็นแม่ ค่ารักษานั้นสูง จนดูเหมือนค่าตัวเธอเท่าไรก็ไม่พอ สโรชาทิ้งท่านไปไม่ได้ แม้ไม่ได้ดูแลเองก็ขอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ เธอจึงเป็นเด็กเสี่ยราคาสูงให้คนมือหนักผูกปิ่นโต[1]... ผู้ชายสำหรับสโรชาคือบ่อเงินทอง ... ยามหลง ต้องรีบสูบ ยามทิ้งก็ตัดฉับ
Last Updated : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 5
สโรชาทำใจไว้แล้วว่าต้องเหมาแท็กซี่ ติดตรงไม่มีคันไหนฝ่าการจราจรมาได้นี่สิ ไม่เป็นไร เรียกวินมอเตอร์ไซด์ให้พาลัดออกไปถนนเส้นอื่นแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็ได้คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามตรอกเล็กในซอยใหญ่เพื่อหารถที่หมาย เห็นป้ายอยู่วินหนึ่งแต่ไม่มีคน ข้างๆ กันเป็นถังขยะกทม.ใบใหญ่สองถัง สกปรกไปหน่อย แต่ป้ายเขียนคิวยังสะอาดและใหม่เอี่ยม‘สงสัยไปส่งคน’สโรชาคิดพลางยืนรอ เมื่อยขาที่ต้องเดินแล้วเหมือนกัน สุนัขจรจัดสองตัววิ่งเฉียดเธอไปนิดเดียว เพื่อเข้าไปคุ้ยขยะ ใจหญิงสาวภาวนาให้วินมอเตอร์ไซด์มาเร็วๆ จะได้พ้นจากสภาพนี้เสียที“แง่ง...” สุนัขฮึมฮัม ทีแรกคิดว่ามันกัดกัน“ออกไปนะ” ... ที่เปล่งออกมาคือเสียงมนุษย์และเป็นภาษาอังกฤษ!“คุณ...” สโรชามาที่ถังขยะ ร่างนั้นมองเธออย่างตกตะลึง“บัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”เซอร์เก อินาเซวิช นอนอยู่ พร้อมเลือดแดงฉานเปรอะเสื้อบริเวณหน้าท้อง“เร็ว” ... และมืออีกข้างของเขาถือปืน!“เกิดอะไรขึ้น คุณบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาลนะ”เซอร์เกหน้าซีด แต่ดวงตายังคมกล้า“ไปไม่ได้ ผมโดนทรยศ มีคนหักหลัง”สโรชารู้แล้วว่าแขกโรงแรมที่ตำรวจเล่าในร้านสะดวกซื้อคือใคร“แล้วจะให้ฉันพาไปไหนล่ะ”
Last Updated : 2024-11-18หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 6
สองร่างไกลออกมาจากที่เกิดทุกทีๆ เสียงปืนดังสลับเป็นระยะๆ ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น เธอพาเขาหยุดพักบริเวณตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ร้านที่ยังไม่เอาประตูเหล็กพับขึ้น“งั้นฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”สโรชาจะสละเรือแล้ว ไม่ไหวๆ ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงผู้ชายคนนี้โดนลอบฆ่าสองครั้ง ขืนอยู่ด้วยอีก เธอกลัวโดนลูกหลง เซอร์เกมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า“จะว่าฉันใจดำก็ได้นะ แต่ใครๆ ก็รักชีวิตของตัวเอง ทั้งคุณทั้งฉัน คุณไม่อยากตาย ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน”“สายไปแล้วที่จะทิ้งผมนะบัว เมื่อกี้ผู้ชายที่จ้างเขาเห็นแล้วว่าเรามาด้วยกัน คุณจัดการทุกอย่างให้ผม เราร่วมมือกัน ถ้าหมอนั่นโดนจับได้มันต้องเล่าให้ทุกคนฟังแน่ ทีนี้พวกที่ตามฆ่าผมก็จะเปลี่ยนมาสืบหาตัวคุณแทน”เธอฟังแล้วหน้าซีดอ้าปากค้างกับความจริงที่คิดไม่ถึง“คุณเองนั่นแหละที่จะตกอยู่ในอันตราย”ซวย... คำนี้ผุดขึ้นมาทันทีในสมองสโรชา“แต่ถ้าอยู่กับผมคุณจะปลอดภัย รับรองด้วยเกียรติของเซอร์เก อิคนาเซวิช คุณก็เห็นแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ผมจัดการให้เรารอดจากอันตรายได้ยังไง”เขาฉลาดจริงดังว่า สโรชาไม่เถียง แต่ในอนาคตกับสภาพร่างกายบาดเจ็บอย่างนี้ล่ะ“อยู่กับผม ช่วยกันก่อน”“แ
Last Updated : 2024-11-18
Latest chapter
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 8
“... นี่โรงพยาบาลนะ”สโรชาปราม เดาความปารถนาเขาออก“เราไม่ควรทำอย่างนี้”คนป่วยเล่นงานหลังใบหูซึ่งเป็นจุดอ่อนไหว เลือดกายสาวเริ่มร้อน ตัวไหวไปกับการแนบชิด“แล้วควรทำแบบไหนล่ะ”เขาพึมพำถามเหมือนละเมอ เชยใบหน้าเธอขึ้น มอบจุมพิตดูดดื่ม ลิ้นร้อนซอกซอนหาความหวานฉ่ำเย็นจากโพรงปาก สโรชาตอบโต้ตามสัญชาตญาณแห่งกามารมณ์ระหว่างชายหญิงมือใหญ่เริ่มลูบไล้ป่ายปะ สอดเข้าไปด้านหลังเสื้อยืด สัมผัสผิวเนื้ออ่อนไปจนถึงชั้นในตัวน้อย เคล้าคลึงทักทายอย่างคุ้นเคย ก่อให้เกิดความกระสันแก่เจ้าของปทุมถันงามยิ่งนัก“พอเถอะค่ะ คุณเจ็บอยู่นะ” การรุกรานยังไม่ลดละ“เดี๋ยวแผลฉีกหรอก รู้ไหมตอนขับรถมาคุณหน้าซีดมาก ฉันคิดว่าคุณจะเสียเลือดหมดตัวแล้ว”คำพูดเธอเป็นดังสายลม ... พัดแผ่วเลยผ่านหูเขาไป“ไหนจะเรื่องคนทรยศอีกล่ะ”สัมผัสรุกรานทั้งหลายหยุดกึกลง สโรชาจึงได้ผ่อนลม หายใจคล่องขึ้นมาบ้าง“คุณนี่เป็นนางแมวยั่วสวาทขนานแท้จริงๆ นะหวานใจ พูดซะจนผมหมดอารมณ์”เขาเอ็ดเสียงไม่จริงจังนัก ระบายยิ้มกระจ่างใส จุมพิตเบาบนหน้าผากนวล“ก็คุณทำอะไรไม่รู้กาลเทศะเลยนี่” เธอขยับกายหนี“คุณเซ็กซี่จนอดใจไม่ไหวต่างหาก ว่าไง... หลังจบงานนี้แล้ว
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 7
“บัว... คุณมีอะไรกับคาสิโนเหรอ”เซอร์เกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ เธอเดินไปรูดม่านหน้าต่างห้องคนไข้อย่างแรง แสงตะวันบ่ายคล้อยลอดเข้ามา เผยให้เห็นสวนกว้างละลานตาด้วยดอกไม้ ทางเดินลาดซีเมนส์เรียบทอดลงไปสู่ผืนทราย ลมพัดคลื่นเป็นพรายฟองกระทบหาด บนชายหาดมีร่มคันใหญ่ปักอยู่ ใต้ร่มปรากฏร่างในชุดขาวนั่งบนรถเข็น โดยมีพยาบาลยืนกางร่มคันเล็กยืนอยู่ใกล้“นั่นแม่ของฉัน ... คนใจสลายเพราะสามีติดการพนัน เขาฆ่าตัวตายหนีปัญหา ลูกสาวถูกหลอกว่าจะมีคนจ่ายหนี้ให้จนต้องเป็นผู้หญิงขายตัว”ไหล่บางสั่นเทิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว“ผลของการพนัน ... จากคนเปิดคาสิโนอย่างคุณไงล่ะ”โดยไม่รอให้น้ำในตาไหลออกมา สโรชาสาวเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังปัง! เซอร์เกตกตะลึงกับความจริงที่ได้ฟังโชคชะตาเล่นตลกให้คนเกลียดคาสิโนต้องมาช่วยเจ้าของคาสิโน เขาไม่คิดว่าธุรกิจตัวเองทำนั้นดี และไม่คิดว่าคนเข้ามาเล่นพนันเป็นคนดีด้วยทุกคนล้วนมีด้านมืดเรียกว่าความโลภ สุดแล้วแต่ว่าใครจะควบคุมความโลภนั้นได้ดีกว่ากัน คาสิโนเป็นแค่สถานที่ปลดปล่อย เดิมพันด้วยใครมีสติยั้งคิดได้มากกว่า... และคนที่กระโจนลงสู่บ่อแห่งความโลภก็มักทิ้งรอยแผลให้คนรอบ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 6
สองร่างไกลออกมาจากที่เกิดทุกทีๆ เสียงปืนดังสลับเป็นระยะๆ ผู้คนวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น เธอพาเขาหยุดพักบริเวณตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้ร้านที่ยังไม่เอาประตูเหล็กพับขึ้น“งั้นฉันคงช่วยคุณได้แค่นี้แหละนะ”สโรชาจะสละเรือแล้ว ไม่ไหวๆ ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงผู้ชายคนนี้โดนลอบฆ่าสองครั้ง ขืนอยู่ด้วยอีก เธอกลัวโดนลูกหลง เซอร์เกมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า“จะว่าฉันใจดำก็ได้นะ แต่ใครๆ ก็รักชีวิตของตัวเอง ทั้งคุณทั้งฉัน คุณไม่อยากตาย ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน”“สายไปแล้วที่จะทิ้งผมนะบัว เมื่อกี้ผู้ชายที่จ้างเขาเห็นแล้วว่าเรามาด้วยกัน คุณจัดการทุกอย่างให้ผม เราร่วมมือกัน ถ้าหมอนั่นโดนจับได้มันต้องเล่าให้ทุกคนฟังแน่ ทีนี้พวกที่ตามฆ่าผมก็จะเปลี่ยนมาสืบหาตัวคุณแทน”เธอฟังแล้วหน้าซีดอ้าปากค้างกับความจริงที่คิดไม่ถึง“คุณเองนั่นแหละที่จะตกอยู่ในอันตราย”ซวย... คำนี้ผุดขึ้นมาทันทีในสมองสโรชา“แต่ถ้าอยู่กับผมคุณจะปลอดภัย รับรองด้วยเกียรติของเซอร์เก อิคนาเซวิช คุณก็เห็นแล้วนี่ เมื่อกี้นี้ผมจัดการให้เรารอดจากอันตรายได้ยังไง”เขาฉลาดจริงดังว่า สโรชาไม่เถียง แต่ในอนาคตกับสภาพร่างกายบาดเจ็บอย่างนี้ล่ะ“อยู่กับผม ช่วยกันก่อน”“แ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 5
สโรชาทำใจไว้แล้วว่าต้องเหมาแท็กซี่ ติดตรงไม่มีคันไหนฝ่าการจราจรมาได้นี่สิ ไม่เป็นไร เรียกวินมอเตอร์ไซด์ให้พาลัดออกไปถนนเส้นอื่นแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็ได้คิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามตรอกเล็กในซอยใหญ่เพื่อหารถที่หมาย เห็นป้ายอยู่วินหนึ่งแต่ไม่มีคน ข้างๆ กันเป็นถังขยะกทม.ใบใหญ่สองถัง สกปรกไปหน่อย แต่ป้ายเขียนคิวยังสะอาดและใหม่เอี่ยม‘สงสัยไปส่งคน’สโรชาคิดพลางยืนรอ เมื่อยขาที่ต้องเดินแล้วเหมือนกัน สุนัขจรจัดสองตัววิ่งเฉียดเธอไปนิดเดียว เพื่อเข้าไปคุ้ยขยะ ใจหญิงสาวภาวนาให้วินมอเตอร์ไซด์มาเร็วๆ จะได้พ้นจากสภาพนี้เสียที“แง่ง...” สุนัขฮึมฮัม ทีแรกคิดว่ามันกัดกัน“ออกไปนะ” ... ที่เปล่งออกมาคือเสียงมนุษย์และเป็นภาษาอังกฤษ!“คุณ...” สโรชามาที่ถังขยะ ร่างนั้นมองเธออย่างตกตะลึง“บัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”เซอร์เก อินาเซวิช นอนอยู่ พร้อมเลือดแดงฉานเปรอะเสื้อบริเวณหน้าท้อง“เร็ว” ... และมืออีกข้างของเขาถือปืน!“เกิดอะไรขึ้น คุณบาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาลนะ”เซอร์เกหน้าซีด แต่ดวงตายังคมกล้า“ไปไม่ได้ ผมโดนทรยศ มีคนหักหลัง”สโรชารู้แล้วว่าแขกโรงแรมที่ตำรวจเล่าในร้านสะดวกซื้อคือใคร“แล้วจะให้ฉันพาไปไหนล่ะ”
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 4
หญิงสาวปรือตาตื่นงงๆ เหลียวมองสภาพไม่คุ้นตา ... ไม่ใช่ห้องพักพนักงานเวลาดื่มกับแขกจนเมาในค็อกเทลเลาจน์กฤต และไม่ใช่ห้องในคอนโดตัวเองเช่นกันเสียงหายใจยาวลึกสม่ำเสมอของคนข้างกายเรียกสติที่หลับใหลให้หวนคืน ห้องแขกนั่นเอง หนุ่มรูปหล่อร่ำรวย ผู้เสนอให้อยู่กับเขาเธอไม่ชอบ และไม่คิดชินกับวิถีชีวิตที่ต้องให้ผู้ชายเลี้ยงอย่างนี้ แต่ทำอย่างไรได้ ทางเลือกในชีวิตคนเราต่างกัน แม้จะเรียนกศน.จนจบหลักสูตรมัธยมศึกษาปีที่หก ต่อด้วยมหาวิทยาลัยเปิดอีกสี่ปี ถ้าทำงานบริษัทปรกติก็ไม่พอค่าดูแลแม่ในเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์อยู่ดีสโรชายิ้มหยันตัวเอง ... สมควรแล้วกับสิ่งที่ได้รับ ตนนั่นแหละเป็นคนวางชีวิตไว้ในอุ้งมือปีศาจ โดยใช้ความสวยเป็นเดิมพัน ทิ้งความสาวกับศักดิ์ศรีแลกการจ่ายภาระหนี้สินและความสุขสบายของครอบครัว โดยไม่รู้เลยว่าก่อแผลใจ จนลุกลามกลายเป็นอาการทางจิตของผู้เป็นแม่ ค่ารักษานั้นสูง จนดูเหมือนค่าตัวเธอเท่าไรก็ไม่พอ สโรชาทิ้งท่านไปไม่ได้ แม้ไม่ได้ดูแลเองก็ขอเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ เธอจึงเป็นเด็กเสี่ยราคาสูงให้คนมือหนักผูกปิ่นโต[1]... ผู้ชายสำหรับสโรชาคือบ่อเงินทอง ... ยามหลง ต้องรีบสูบ ยามทิ้งก็ตัดฉับ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 3
เซอร์เกหัวเราะเบาๆ รสสัมผัสไม่ได้ดูดดื่ม ออกแผ่วเบา ... แต่กลับเร้าใจอย่างประหลาด คุ้นเคยเหมือนอะไรนะ เอ้อ! แมวนั่นเองเซอร์เกเคยเลี้ยงตอนเด็ก เป็นแมวหลง เขาชอบมันมาก แอบแบ่งนมสำหรับดื่มก่อนนอนไปให้บ่อยๆ ตัวมันสีเทามอมแมม แต่ขนข้างในที่แอบแหวกดูยามนิ่งกินอาหารก็พอจะเป็นหลักฐานได้ว่าจริงๆ มันคือแมวขาวแมวเวียนมาเวียนไปหาเขาหลายครั้ง ก่อนที่จะหายไปถาวร สัมผัสนิ่มบนแก่นกลางกายดึงเขาจากภวังค์ สโรชากำลังสวมถุงยางให้“อะไรที่เป็นเรื่องของผม ... ผมจัดการเองดีกว่า”ชายหนุ่มใช้มือเพียงข้างเดียวโอบรอบเอวเธอ ออกแรงเพียงนิดสโรชาก็ผลิกไปอยู่ใต้ร่างเขา“ใครจะรู้ขนาดตัวเองดีเท่าผมล่ะ”เขาขยิบตายั่วล้อ หยิบปราการบางใสมาสวมด้วยตนเอง ก่อนสอดแทรกประสานกายกับเธอ สโรชาผวาเฮือก ดีดร่างขึ้นจากเตียง ความคับแน่นจวนเจียนทำอกระเบิด นิ้วจิกเกร็งบนบ่ากว้างทั้งสอง“ใจเย็นๆ สิหวานใจ” พลอยทำให้คนล่วงล้ำ ใจเต้นแรงไปด้วย เพราะส่วนล่างเธอบีบกระชับ“อย่ายั่วผมอย่างนี้”เขาไล่เล็มกลีบฝีปากบาง ปลอบประโลมคนร่วมเตียงเพื่อคลายเจ็บ ... แต่ไม่คิดถอดถอนออก มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเซอร์เกดันขาเรียวออก จัดท่าช่วยให้ร
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 2
ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากดังเสือร้ายกำลังหมายขย้ำเหยื่อ ประตูห้องเปิดออกพร้อมไอเย็นลอยระเรื่อยกระทบกาย ดวงตาคมกวาดไปสะดุดชุดสีเขียวมะนาวบนเก้าอี้ร่างขาวสล้างดังกระเบื้องเคลือบเนื้อดีอิงคอกับพนักพิงหลับตานิ่ง เจ้าของเพ้นท์เฮ้าท์แทบลืมหายใจ ก้าวไปพินิจภาพปรากฏตรงหน้าใกล้ๆ ผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนเคลียหน้านวล แพขนตายาวทาบผิวเนียนดังผีเสื้อหลุบปีก ริมฝีปากชมพูบางราวกลีบกุหลาบหนุ่มรัสเซียภาวนา ... เปิดตาหน่อยเถิด เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อจริงหรือรูปสลักนางฟ้าจำแลงมา พลันสิ่งวาดไว้ก็เป็นดังหวัง ... คนบนเก้าอี้ขยับตัวสโรชารู้สึกถึงสัมผัสลมหายใจอุ่นร้อนรินรดระข้างแก้ม ตากระพริบถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน“ขอโทษที่ผมปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่น”ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายยั่วล้อ รอยยิ้มสว่างสดใส มือใหญ่ขาวสะอาดจับปอยผมเธอลูบเล่น“ทำไมผู้หญิงชอบทำสีผมกันนักนะ อยากเห็นสีผมจริงๆ ของคุณจัง”สำเนียงอังกฤษแบบอเมริกันเอ่ยชัด กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเจอกลิ่นไอฝนลอยมาจางๆ“ผมฉันสีดำค่ะ ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปในประเทศนี้ คุณต่างหากที่มีผมสีทองสวย”สโรชาคลี่ยิ้มตอบ นัยน์ตาดำสุกใส มีประกายแสงดาว เขาคงเป็นมิสเตอร์อิคนา
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 1
ท้องฟ้าคืนนี้เต็มไปด้วยเมฆอุ้มน้ำเทาเข้มเกือบดำ ฝนยังไม่หยุดตั้งแต่เย็น ... ตกยาวนานราววันสุดท้ายก่อนจะสิ้นโลก สายละอองสีเงินโปรยเกาะหน้าต่างรถ อากาศภายในเย็นเฉียบคนขับแท็กซี่กดเปลี่ยนคลื่นวิทยุแก้เบื่อ ... ฝนตก รถติด เป็นธรรมดาของกรุงเทพฯ โชคดีที่ได้ค่าจ้างเหมาแบบไม่ต้องกดมิเตอร์ มิเช่นนั้นเขาไม่ยอมเสียเวลาติดแหง็กอยู่ในเมืองเช่นนี้หรอกสโรชาดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ... เกือบสองทุ่มแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด การจราจรแบบนี้เธอไปสายไปแน่“จอดตรงเซเว่นข้างหน้าก็ได้ นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ”คนขับรับเงินหน้าบาน ใจคิดว่าดีเหมือนกันที่ได้เงินเร็ว จะได้ออกจากถนนเส้นรถติดมหาโหดนี้เสียที สโรชาใช้กระเป๋าคลัชบังหน้าป้องกันเครื่องสำอางโดนน้ำเลือนเมื่อก้าวผ่านเข้าประตูเลื่อนอัตโนมัติ คนยืนหลบฝนบริเวณใต้กันสาดร้านสะดวกซื้อเหลียวมองเธอเป็นตาเดียว ของที่สโรชาต้องการหาไม่ยากเลย อยู่ในช่องเหล็กโปร่งสีขาวข้างประตู“ไม่ต้องใส่ถุง เดี๋ยวพี่ใช้เลย”สาวเซเว่นรุ่นน้องหลุดจากอาการมองหน้าลูกค้าอย่างตะลึง รีบยิงบาร์โค้ดร่มพับให้ในทันใด“ใครวะ สวยชะมัด ดาราหรือเปล่า”เสียงในร้านดังไล่หลังคนเปิดประตูออกไป สโ
