ตอนที่ 5 หรือควรตัดใจ

หลังจากกลับมาถึงบ้านได้ไม่นานเยี่ยฟางก็รู้สึกว่ายังไม่สบายใจเกี่ยวกับวีรกรรมที่ตนได้ทำลงไป

แม้เรื่องที่ด่าทอลูกค้าและทำลายข้าวของบริษัทเธอก็ได้รับใบเตือนจากฝ่ายบุคคลแล้ว แต่ว่าเรื่องที่เธอคว้าคอเสื้ออี้เฟิงมาจูบแล้วเรียกเขาว่าสามี มันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอถูกมองว่ากำลังใฝ่สูงอยากเข้าหาเขา บางคนบอกว่าเธอเป็นภรรยาลับๆ ของอี้เฟิงด้วยซ้ำ

“ไม่สิ ฉันต้องลืมมัน ฉันต้องลืมมัน เขายิ่งใหญ่ขนาดนั้นเขาคงไม่สนใจเรื่องเล็กๆ แค่นี้หรอก”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง เดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดม่านมองดูพระจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้า พร้อมกับชะเง้อมองที่หน้าบ้านหลังข้างๆ ป่านนี้แล้วจางซีเหอยังไม่กลับ ไม่รู้ว่าเขาจะขยันทำงานอะไรนักหนา

สักพักรถที่คุ้นตาก็แล่นมาจอดที่ถนนหน้าบ้านตรงที่ประจำ เพราะในบ้านของเขาคับแคบเกินกว่าที่จะจอดรถเอาไว้ได้ จึงอาศัยจอดที่ข้างถนนมาตลอด

เธอจ้องมองร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อย สีหน้าของเขาวันนี้ราวกับมีเรื่องให้ต้องคิดหนักและมีความเคร่งเครียด

ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองถูกจ้องมองก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของดวงตานั้นมาจากทิศไหน เขาเงยหน้าขึ้นมองยังชั้นสองของบ้านไม้สองชั้นที่อยู่ข้างๆ มองเห็นเยี่ยฟางยืนที่หน้าต่างกำลังมองมาที่เขา

เมื่อเห็นว่าเขามองขึ้นมาหญิงสาวก็โบกมือให้ด้วยความดีใจ แต่ครั้งนี้เขาทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด โดยที่เธอก็ไม่ทราบสาเหตุ

ปกติแล้วแม้จะโกรธเธอแค่ไหนเขาก็ยังทำดีกับเธอ ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าบ้านของเธอมีบุญคุณต่อครอบครัวเขา แต่เธอไม่เคยใช้เหตุผลนี้ในการบังคับให้เขาทำอะไรให้เธอเลย

เป็นลู่จินหรงและจางซีเหอเองที่มักจะเกรงใจบ้านของตน และทำดีด้วยโดยไม่ต้องร้องขอ

แต่คราวนี้ใบหน้าที่เขาจ้องมองมานั้นราวกับว่าเบื่อหน่ายตน ทำให้สาวรู้สึกใจหายอย่างน่าประหลาด

“ไม่หรอกพี่ซีเหอจะต้องเหนื่อยจากการทำงานแน่ๆ เขาคงเครียดอยู่ ไม่มีอะไรหรอก” หญิงสาวพยายามคิดในแง่บวก สลัดความคิดที่ทำให้รู้สึกแย่ออกไป ไม่เก็บเอามาใส่ใจ

วันนี้เธอมีอะไรให้คิดมากพอแล้ว เธอไม่อยากจะคิดอะไรที่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีก

************************

ในตอนเช้าจางซีเหอรับประทานอาหารเช้ารวมกับมารดา พร้อมกับหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาด้วย บ่งบอกว่าเขาจะต้องเดินทางไปที่ไหนสักที่

“ผมจะต้องไปตรวจดูงานที่ต่างเมืองสักสามถึงสี่วัน น่าจะกลับมาอีกทีก็วันจันทร์ แม่อยู่คนเดียวดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

“ไม่ต้องห่วงแม่หรอกลูก ตั้งใจทำงานเถอะ”  

ลู่จินหรงบอกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล คีบอาหารใส่ถ้วยข้าวของลูกชาย แล้วมองเขาใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยเพื่อเอาใจเธอ

“ลูกชายแม่ปีนี้ก็อายุย่างยี่สิบสามแล้ว ยังไม่คิดหาลูกสะใภ้มาดูแลแม่อีกหรือ ถ้าหาไม่ได้...”

“แม่ครับ” เขาพูดแทรกมารดาก่อนที่อีกฝ่ายจะโยงไปหาเยี่ยฟาง

“อาฟางเป็นคนดี” ลู่จินหรงพูดออกมา

“ผมต้องหาลูกสะใภ้ให้แม่ได้แน่ แต่ว่าตอนนี้...”สายตานั้นลังเลราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เปลี่ยนใจไม่ได้พูดมันออกไป

“จริงๆ ผมรู้นะครับว่าลุงหยางที่อยู่ซอยถัดไปเขาชอบแวะเวียนมาคุยกับแม่บ่อยๆ หากแม่จะลองเปิดใจคุยกับเขาดูผมก็ไม่ติดอะไรนะ”

เขามองใบหน้าที่แดงเรื่อของมารดา ในวัยสี่สิบแปดปี มารดาของเขายังคงดูงดงาม ยิ่งช่วงนี้ที่ไม่ได้ทำงานหนักแล้วเธอก็ยิ่งดูดีขึ้น เพราะมีเวลาดูแลตนเอง จึงไม่แปลกหากจะมีคนเข้ามาชอบพอ และหนึ่งในนั้นก็คือพ่อหม้ายหยาง

เขาเป็นคนขยันขันแข็ง ชื่นชอบมารดาของตนอยู่นานแล้ว ที่ผ่านมาเธอก็ปฏิเสธไปเพราะอยากเลี้ยงตนให้ดีที่สุด แม้ตนเองก็ดีใจที่มารดาไม่ได้แต่งงานใหม่ แต่ตอนนี้อยากให้เธอมีความสุขในบั้นปลายชีวิตกับใครสักคน

“บ้าจริงเชียวเด็กคนนี้ ไปทำงานตั้งแต่เช้ากลับก็ดึกเอาเวลาที่ไหนมารู้เรื่องของแม่กันเนี่ย”

“เรื่องของแม่ผมรู้ทุกเรื่องก็แล้วกันครับ” เขาพูดแล้วยิ้มให้กับมารดา จากนั้นก็กินอาหารฝีมือเธอจนหมดอย่างเอาใจ

ลู่จินหรงมองบุตรชายที่ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ทำงานกับบริษัทต่างชาติ แต่ก็ยังชื่นชอบอาหารพื้นเมืองอยู่ ไม่รู้ว่าทำเพราะเอาใจเธอหรือว่าลูกชายคนนี้ติดใจรสมือของมารดาแล้ว

หลังจากที่กินข้าวจนหมดถ้วย จางซีเหอก็ฉีกยิ้มกว้าง แล้วชมอาหารฝีมือของมารดาที่อร่อยที่สุดสำหรับเขา

“ผมไปทำงานแล้วนะครับ แล้วจะรีบกลับมา แม่รักษาสุขภาพด้วย”

“ไปเถอะ ไปเถอะ ขับรถระวังด้วยล่ะ” ลู่จินหรงอวยพรลูกชาย แล้วเดินไปส่งเขาที่หน้าประตูบ้าน มองดูลูกชายเดินไปตามทางเดิน

ในขณะเดียวกันเยี่ยฟางออกจากบ้านในชุดกี่เพ้าที่สวยงามของตน พร้อมกับกระเป๋าสะพายใบโปรด

เธอเดินออกมาแล้วเห็นว่าจางซีเหอก็กำลังเดินออกจากบ้านเช่นเดียวกัน จึงรีบสาวเท้ายาวๆ เดินออกไปทันเจอเขาพอดี หญิงสาวมองดูกระเป๋าเดินทางนั้นแล้วทำหน้าเศร้า

เธอคิดว่าตอนเย็นวันเสาร์และวันอาทิตย์นี้อยากจะมาหาเขาที่บ้านเสียหน่อย แต่แผนที่คิดไว้คงไม่มีโอกาสแล้ว

“พี่ซีเหอจะไปไหนคะ”

“ไปดูงานที่ต่างเมืองน่ะ” ใบหน้านั้นยิ้มแย้มแต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาไม่ได้ยิ้มตามด้วย

“แล้วจะกลับมาทันวันอาทิตย์ไหมคะ” เธอถามอย่างมีความหวัง

“ไม่น่าทันนะ มีอะไรหรือเปล่า” เขาถามอย่างไม่ใส่ใจ มองดูน้องสาวข้างบ้านที่ยืนทำหน้าผิดหวัง

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอบอกแล้วมองใบหน้าของเขาที่เหมือนกำลังฝืนยิ้มให้

บางทีเยี่ยฟางก็แอบน้อยใจ ที่เขาทำดีกับเธอนั้นเป็นเพราะบุญคุณของครอบครัวของเธอหรือไม่ บางอย่างเขาดูฝืนใจที่จะทำ การแอบรักคนที่เขาไม่มีวันรักตัวเองทำไมมันเจ็บปวดและทรมานอย่างนี้

“พี่ซีเหอ เดินทางปลอดภัยนะคะ” หญิงสาวกล่าวเสียงเบา

“อืม ขอบใจนะ” เขาตอบรับสั้นๆ จากนั้นก็เดินขึ้นรถแล้วขับออกไป ไม่แม้แต่จะถามว่าจะให้เธอติดรถไปด้วยหรือไม่

ตั้งแต่ที่ไปเรียนที่ปักกิ่งกลับมา เขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น และดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากใกล้ชิดกับตน มันทำให้หญิงสาวรู้สึกน้อยใจอยู่ไม่น้อย

“จะมีวันที่ฉันสมหวังหรือเปล่าคะพี่ซีเหอ หรือว่าฉันควรจะตัดใจจากพี่ดี” เธอพึมพำแล้วมองรถที่แล่นออกไปจนลับตา ไม่เคยคิดเผื่อใจเลยว่าหากวันหนึ่งเขาต้องแต่งงานไปกับเจ้าสาวที่ไม่ใช่เธอ หญิงสาวจะต้องรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน

ไม่แน่ว่าพอถึงตอนนั้นจริงๆ เธออาจจะยินดีที่คนที่ตนเองรักมีความสุขก็เป็นได้

************************