ขัดใจ

เช้าวันต่อมา สีหราชตื่นขึ้นบนเตียงนอนของตัวเอง เขาหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูอย่างเช่นทุกวัน ปรากฏว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 8 โมงแล้ว ทำให้เขารีบลุกขึ้นจากเตียงทันที เพราะเมื่อวานเขาตกลงกับกลิ่นหอมว่าจะตื่นตี 5 เพื่อไปส่งกลิ่นหอมที่มหาวิทยาลัย สีหราชรีบคว้าโทรศัพท์มาโทรหาโอเมก้าทันที

"เธออยู่ไหนกลิ่นหอม!!! เธอจำไม่ได้เหรอว่าฉันสั่งว่ายังไง!!"

ทันทีที่ไปสายรับโทรศัพท์สีหราชก็ขึ้นเสียงทันทีเพราะความโมโห

'แล้วไง!! สิงโตสั่งจำเป็นต้องทำตามด้วยงั้นเหรอ'

เสียงที่ตอบกลับมาทำให้สีหราชต้องลดระดับโทรศัพท์ลงมาเพื่อดูหน้าจอว่าเขากดเบอร์ถูกหรือไม่ แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ถูกต้องแล้วเขาก็แนบที่หูอีกครั้ง

"มึงเอาโทรศัพท์ของกลิ่นหอมไปทำไมไอ้เสือ!!"

'ก็กลิ่นหอมอยู่กับพี่ ฝากโทรศัพท์พี่ไว้ก่อนจะขึ้นไปเรียน พี่ก็รับได้น่ะสิ ว่าแต่สิงโตเถอะ ไม่อาบน้ำอาบท่าระวังมาเรียนไม่ทันนะ'

สีหราชกัดกรามทันที กลิ่นหอมใช้ไอ้เสือเป็นโล่กำบัง ฉลาดเกินไปแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก สีหราชรีบแต่งตัวแล้วลงไปชั้นล่างทันที เขาไหว้แม่แสนดีก่อนจะออกจากบ้านและปฏิเสธที่จะรับข้าวเช้า สีหราชไปมหาลัยด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เขาไม่กล้าที่จะส่งข้อความไปที่เครื่องของกลิ่นหอมเพราะกลัวว่าโทรศัพท์จะอยู่กับไอ้เสือ ทำให้วันทั้งวันเขาต้องหงุดหงิดจนเพื่อนๆไม่กล้ามองหน้า สีหราชขับรถมาจอดที่คณะเรียนของกลิ่นหอมในช่วงเย็น เขาเจอกับพี่ชายของเขาที่นั่งอยู่หน้าคณะ ไอ้เวรนี่มันไม่ยอมหนีไปไหนเลย ถ้ามันไม่เป็นโอเมก้าเขาจะคิดว่ามันกำลังจีบกลิ่นหอมอยู่ แต่เพราะมันเป็นโอเมก้านี่แหละ เขาถึงได้รู้ว่ามันพยายามเป็นไม้กันหมาอยู่ สีหราชจอดรถแล้วเดินลงไปหาพี่ชายทันที

"ที่โรงพยาบาลมีงานว่างขนาดนั้นเลยเหรอ หมอถึงไม่มีงานทำอยู่แบบนี้ ให้กูฟ้องโรงพยาบาลมึงดีไหม"

"ก็พี่ไม่มีงานจริงๆนี่นา ตอนนี้พี่อยู่ในช่วงพักร้อน ว่าแต่สิงโตเถอะ มาทำอะไรที่คณะนี้ คณะเรียนอยู่ตรงโน้นไม่ใช่เหรอ"

สีหราชนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงข้ามกับพี่ชาย ก่อนจะเปิดอกคุยกับพี่ชายตัวเอง

"มึงจะขวางทำไมวะไอ้เสือ มึงแดกมันไม่ได้สักหน่อย หรือมึงอยากจะแดกมันทั้งๆที่มึงก็เป็นโอเมก้า"

สิรินทร์หน้าตึงทันที เขามองน้องชายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"พี่ขอร้องล่ะสิงโต กลิ่นหอมเป็นคนน่าสงสารมากพออยู่แล้ว ทำไมสิงโตต้องทำร้ายน้องด้วย วันนั้นที่ห้องพี่รู้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ไม่ฟ้องป๊าฟ้องแม่ให้แล้วไง แต่พี่ขอร้อง อย่าทำอะไรกลิ่นหอมเลย เขายังเด็กมาก ยังมีอนาคตอีกไกล"

สีหราชมองหน้าพี่ชาย นี่มันคิดว่าเขาจะทำร้ายเด็กนั่นขนาดนี้เลยเหรอ การเป็นเมียเขามันย่ำแย่ถึงขนาดทำร้ายอนาคตของกลิ่นหอมเลยอย่างนั้นเหรอ

"มึงคิดอะไรของมึงไอ้เสือ การที่เด็กนั้นเป็นเมียกูมันทำให้อนาคตมันเสียขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

สิรินทร์รู้ดีว่าน้องชายไม่จริงจังกับกลิ่นหอม ถ้ายังปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดไป ในวันที่น้องชายเขาเบื่อ กลิ่นหอมก็จะตกเป็นของที่ถูกทิ้ง เขากลัวว่ากลิ่นหอมจะรับสภาพนั้นไม่ไหว

"สิงโต พี่ก็เป็นโอเมก้า ถ้ามีอัลฟ่าคนอื่น มาทำร้ายศักดิ์ศรีของพี่แล้วทิ้งพี่ไป สิงโตจะทำยังไง"

"ก็ฆ่ามันไง ไม่เห็นต้องถามเลย!"

"ก็นั่นไง สิงโตยังห่วงพี่เลย แล้วสิงโตไม่สงสารกลิ่นหอมเหรอ  ถ้าวันหนึ่งสิงโตเบื่อน้องขึ้นมา กลิ่นหอมจะมีสภาพเป็นยังไง"

สีหราชชะงักไปทันที เขาคิดแต่จะต้องกินเด็กนั่นให้ได้ ทำให้ไม่ได้คิดว่าโอเมก้าคนนั้นเป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์กับเรื่องความรักเลย เขาเลยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา  ว่าถ้าเขาเบื่อแล้วโอเมก้าจะมีสภาพเป็นยังไง สีหราชและสิรินทร์นั่งคุยกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนจนกลิ่นหอมเดินเข้ามา

"สวัสดีครับพี่เสือ สวัสดีครับ...พี่สีหราช"

กลิ่นหอมหลบตาสีหราชทันที เขารู้ว่าเมื่อเช้าเขาทำให้สีหราชโกรธ ไหนจะไม่ยอมไปปลุกตามคำสั่ง ไหนจะไม่โทรมาด้วยกัน แล้วไหนจะฝากโทรศัพท์ไว้กับพี่เสืออีก ความผิดของเขาลายกระทงมาก

"นี่มึงไม่ได้เอารถมาเหรอไอ้เสือ"

สีหราชมองกลิ่นหอมก่อนที่จะถามพี่ชาย ถึงปากเขาจะถามพี่ชายแต่สายตาจ้องเขม็งไปที่กลิ่นหอมทำให้กลิ่นหอมตัวเกร็งไปหมด เขารู้สึกได้ว่าคุณสีหราชไม่พอใจกับการกระทำของเขา เขาแค่พยายามปกป้องตัวเอง  เขารู้ว่าครอบครัวของคุณสีหราชมีบุญคุณกับเขามาก แต่เขาไม่มีประสบการณ์เรื่องเซ็กซ์เลย แล้วความฝันของเขาคือการมีอัลฟ่าคู่พันธะคนเดียวเท่านั้น เขาไม่อยากมีสามีหลายคน ทำให้เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสีหราช

"ให้ลุงสนเอากลับบ้านไปแล้ว กะว่าพอกลิ่นหอมเลิกเรียนเสร็จ จะพานั่งรถไฟฟ้าน่ะ!"

สีหราชหันมองหน้าพี่ชาย ถึงเขาจะไม่เคยเรียกพี่ชายว่าพี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เขาก็ยังเคารพสิรินทร์ในฐานะพี่ชาย แล้วตัวสิรินทร์เองถึงจะโกรธน้องชายมาก แต่เขาก็ยังใช้วาจาที่สุภาพกับน้องอยู่ดี 

"งั้นไปรถกู จะไปไหนก็บอก เดี๋ยวกูพาไป"

สีหราชพูดขึ้น ในขณะที่กลิ่นหอมมองหน้าของพี่เสือ เขากลัวสีหราชมากจนไม่อยากนั่งรถไปคันเดียวกับสีหราช แต่เหมือนว่าสิรินทร์จะไม่ทันได้มองกลิ่นหอม เขาตอบตกลงทันทีโดยพากลิ่นหอมมาด้วย สิรินทร์นั่งไปกับสีหราช และมีกลิ่นหอมนั่งเบาะหลังไป ทั้งหมดตรงไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อสั่งไอติมทาน กลิ่นหอมดูตื่นตาตื่นใจที่ได้เที่ยวห้างครั้งแรกในชีวิต 

"เห็นไหมสิงโต น้องยังอ่อนต่อโลกอยู่เลย สิงโตจะทำร้ายน้องได้จริงๆเหรอ"

"มัน 18 แล้วเถอะ บรรลุนิติภาวะตั้งนานแล้ว จะมาเด็กอะไร ยังไงซะมันก็ต้องมีผัว!!"

สีหราชและสิรินทร์เดินตามกลิ่นหอมที่เดินนำหน้าไปยังร้านไอศครีม ทั้งหมดเข้ามานั่งภายในร้านไอศครีมชื่อดัง ก่อนที่สิรินทร์จะเป็นคนสั่งไอศกรีมให้กับทุกคน สีหราชนั่งมองน่ากินหอมที่กินไอติมอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนไอติมถ้วยของเขาไม่มีรอยตักเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบของหวาน เขาจึงทำได้แค่นั่งมองพี่ชายและกลิ่นหอมนั่งกินไอศครีมเท่านั้น ก่อนที่ถ้วยไอศครีมของกลิ่นหอมจะหมดเป็นคนแรก สีหราชจึงเลื่อนถ้วยไอศครีมของตัวเองไปตรงหน้าของกลิ่นหอม

"กินส่วนของฉันให้หน่อย ฉันไม่ชอบของหวาน"

กลิ่นหอมยิ้มกว้างทันที ทำให้สีหราชถึงกับตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นโอเมก้ายิ้มเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้เขาเห็นกลิ่นหอมยิ้มกว้างอย่างดีใจที่ได้ไอศครีม

"ขอบคุณนะครับพี่สีหราช"

สีหราชไม่ได้ยินคำขอบคุณของโอเมก้า เพราะเขามัวแต่ตะลึงกับรอยยิ้มของกลิ่นหอม จนพี่ชายต้องใช้แขนสะกิดเพื่อเตือนสติของน้องชาย สีหราชจึงหันกลับมามองพี่ชายที่นั่งข้างเขาทันที

"มึงจะสะกิดกูทำไมเนี่ย รีบแดกดิจะได้กลับบ้าน"

สิรินทร์ยิ้มหวานให้กับน้องชาย เขาชินแล้วกับคำหยาบคายของน้องชาย แต่สีหราชก็เป็นคนดีถึงแม้จะใช้คำหยาบมากไปหน่อย

"พี่เสือ!!!"

สิรินทร์หันกลับไปทันที กลับกลายเป็นเพื่อนของสีหราชที่เดินเข้ามาภายในร้าน

"อ่าว!! กัน มาทานไอศครีมเหมือนกันเหรอ"

"ใช่ครับไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่ ผมพยายามขอเบอร์พี่จากไอ้สิง แต่มันไม่ยอมให้เลย ผมเสียใจมากเลยที่ไม่ได้คุยกับพี่"

กันถือวิสาสะนั่งลงร่วมโต๊ะกับสีหราชและสิรินทร์ข้างกลิ่นหอมที่ว่างอยู่ ทำให้สีหราชไม่พอใจ

"ใครเชิญมึงให้นั่งไอ้กัน รีบๆลุกหนีตีนกูไปดิ"

สีหราชมองหน้าเพื่อนพร้อมกับใช้คำพูดที่ค่อนข้างแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้กันลุกออกไปไหน กันมองไปคนที่ข้างเขา เป็นโอเมก้าหน้าตาดี หน้าตาน่ารัก เขาจึงถามขึ้นทันที

"นี่ใครเหรอครับพี่เสือ ทำไมน่ารักจัง"

"คนนี้เหรอ คนนี้เป็นน้องชายคนใหม่ของพี่เอง ชื่อกลิ่นหอม"

"โอ๊ยยยย..ไอ้สิง ถ้ามึงจะมีพี่น้องที่หน้าตาดีกันขนาดนี้ ช่วยรับกูเป็นน้องเขยหรือพี่เขยได้ไหมวะ"

สีหราชแยกเขี้ยวขึ้นทันที ที่กันให้ความสนใจกับกลิ่นหอม เขาจึงลุกขึ้นจากโต๊ะทันที

"กลับกันได้แล้ว!"

สีหราชลุกจากเก้าอี้พร้อมกับดึงแขนของพี่ชายและดึงแขนของกลิ่นหอมด้วยมือคนละข้างแล้วดึงออกจากร้านไปทันที โดยมีสายตาของกันมองตามไปอย่างเสียดาย

"เดี๋ยวสิสิงโต!! เมื่อกี้กลิ่นหอมยังกินไอศครีมไม่อิ่มเลยนะ ทำไมถึงลากมาแบบนี้"

สิรินทร์ที่ถูกน้องชายดึงลากไปที่ลานจอดรถค้านขึ้นทันที ในขณะที่กลิ่นหอมมองมือของสีหราชที่ดึงข้อมือของตัวเองแต่ก็ยอมเดินตามอย่างว่าง่าย

"มึงจะอยู่ให้มันจีบเหรอ  เดี๋ยวกูโบกหัวทิ่มเลย!!"

สีหราชจับพี่ชายยัดเข้าไปในรถด้านหลังคนขับ พร้อมกับดึงแขนของกลิ่นหอม ให้เดินอ้อมรถไปอีกฝั่งแล้วจับยัดไปในตำแหน่งของที่นั่งข้างคนขับ ทำให้สิรินทร์มองตามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วเขาจะต้องนั่งตรงนั้น แล้วกลิ่นหอมก็นั่งตรงที่เขานั่งอยู่ตอนนี้

"หุบปากกันทั้งคู่เลยนะ ใครพูดขึ้นมากูจะจับโยนลงกลางถนนเลย!!"

กลิ่นหอมรู้สึกถึงความโกรธของคุณสีหราช ทำให้เลือกที่จะก้มหน้านิ่งแล้วปล่อยให้คุณสีหราชขับรถกลับคฤหาสน์เลิศรัตนวรชัยด้วยความแรงของรถที่เร็วมาก เป็นคนในรถต้องหาที่ยึดเกาะไว้

"ขับรถเบาๆหน่อยไม่ได้เหรอสิงโต!"

สีหราชไม่ฟังคำพูดของพี่ชายที่พยายามบอกให้เขาเบารถลง เขายังคงขับรถตามอารมณ์โกรธของตัวเองจนถึงคฤหาสน์ สิรินทร์กับกลิ่นหอมลงรถกันด้วยอาการขาสั่น เพราะความเร็วที่สีหราชขับมา เป็นความเร็วที่นักแข่งใช้แข่งในสนาม คนธรรมดาอย่างพวกเขาจึงต้องกลัวมากกับความเร็วขนาดนี้ 

"กลับขึ้นบ้านไปได้แล้ว กูจะไปธุระ"

ทันทีที่ทั้งสองลงรถแล้ว สีหราชก็บอกกันทั้งสองคนก่อนที่จะปิดประตูรถ แล้วขับออกไปจากคฤหาสน์ทันทีด้วยความแรงเท่าเดิม ทำให้กลิ่นหอมและสิรินทร์ ต้องมองด้วยความสงสัย

"เป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย!!"

"ไปกันเถอะครับพี่เสือ เดี๋ยวพี่สีหราชเขาก็กลับมา"

"แต่พี่เป็นห่วงนะสิ สีหราชเวลาโกรธ ใครก็ฉุดไม่อยู่ พี่กลัวว่าจะไปหาเรื่องกันจังเลย"

กลิ่นหอมมองตามรถของคุณสีหราชไปด้วยความเป็นห่วง เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับคุณสีหราช