บทที่ 8

ตอนหัวค่ำ หลินเฟิงได้นั่งแท็กซี่มาถึงวิลล่าบรรพบุรุษของตระกูลหลี่

ไม่คิดว่าจางกุ้ยหลานได้รออยู่ที่ประตูตั้งนานแล้ว

เมื่อเห็นหลินเฟิงมาถึง เธอก้าวเข้าไปเตือนทันทีว่า “หลินเฟิง เดี๋ยวเมื่อเห็นคุณปู่ อะไรควรพูด และอะไรไม่ควรพูด ฉันหวังว่าคุณรู้ดี”

“หากคุณกังวลขนาดนี้จริงๆ งั้นก็ไล่ผมไปดีกว่า” หลินเฟิงยิ้ม

“คุณ....”จางกุ้ยหลานจ้องมองหลินเฟิง ไม่คิดว่าเขากล้าพูดอย่างนี้กับเธอ

หลินเฟิงไม่สนใจเธอ เดินเข้าตรงวิลล่าไป

ในหย่ากับหลี่ฮุ่ยหรานแล้ว นอกจากคุณปู่หลี่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจใคร

พอเข้าไปถึง ก็เห็นคุณปู่คาดผ้ากันเปื้อนที่เอวและได้จัดอาหารไว้เต็มโต๊ะ

“คุณปู่ วันนี้เป็นวันอะไรนะ ทำอาหารไว้เยอะจัง”

หลี่ไห่ซานพอเห็นหลินเฟิงก็รีบดึงมือเขา ยิ้มและพูดว่า “เสี่ยวเฟิงนะ คุณมาแล้ว”

“เดี๋ยวคุณก็รู้”

สองคนนั่งคุยกัน จางกุ้ยหลานคอยจับจ้องหลินเฟิง กลัวว่าเขาจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูด

สักพักหนึ่ง หลี่ฮุ่ยหรานก็มาถึง

หลินเฟิงอยู่ที่นี่ด้วย อย่างที่เธอคาดไว้

เมื่อก่อนก็คือคุณปู่สนับสนุนอย่างเต็มที่ที่ให้เธอแต่งกับเขา

คุณปู่ของเธอเองให้ความสำคัญกับเขามาก

เนื่องจากรู้ถึงจุดนี้ หลี่ฮุ่ยหรานจึงไม่ได้บอกคุณปู่เรื่องที่หย่า

“บ่ายนี้คุณไปไหนมา”หลี่ฮุ่ยหรานเดินตรงไปข้างๆเขา

อยากแน่ใจว่าคนที่เธอได้เจอในวิลล่าหรูนั้นเป็นเขาหรือเปล่า

หลินเฟิงยักไหล่ “ผมไปไหนไม่จำเป็นต้องรายงานคุณมั้ง”

“ไม่อยากพูดก็ช่าง ฉันก็ขี้เกียจถาม”

หลี่ฮุ่ยหรานออกเสียงฮึ่ม ทัศนคติที่เย็นชาของหลินเฟิงทำให้เธอไม่สบายใจมาก

หันหน้ามองไปที่คุณปู่ “คุณปู่ ไม่ใช่ว่ามีเรื่องใหญ่จะบอกเหรอคะ เรื่องอะไรคะ”

หลี่ไห่ซานเห็นพวกเขาทั้งสองมาถึงแล้วจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ผมได้คุยกับสหายเก่าของผม จึงรู้ว่าหลานสาวของเขาทำงานที่อุตสาหกรรมยาสมุนไพร”

“ผมก็เลยคิดว่าสามารถจัดการงานหนึ่งให้หลินเฟิงพอดีนะ และหลานสาวเขาก็รับปากแล้ว”

จางกุ้ยหลานได้ยินก็คัดค้านทันที “ไม่ได้”

หลินเฟิงตอนนี้ไม่ใช่คนตระกูลหลี่แล้ว ทำไมต้องติดค้างบุญคุณของคนอื่นเพื่อจัดหางานให้เขาล่ะ

ปล่อยให้คนกากๆนี้ดูแลตัวเองเถอะ

“นี่....”

คุณปู่งง “หลินเฟิงเดิมทีก็ไม่มีงานทำ ในฐานะที่เป็นผู้ชายคงไม่เหมาะสมที่ช่วยฮุ่ยหรานซักผ้าทำอาหารทั้งวันตลอดมั้ง”

ในขณะนี้หลี่ฮุ่ยหรานพูดว่า “คุณปู่ เรื่องทำงานง่ายมาก ฉันจะจัดตําแหน่งให้หลินเฟิงที่บริษัทเมื่อถึงเวลา”

“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล”

จางกุ้ยหลานขมวดคิ้ว “คุณพ่อ เหวินเชาก็ยังไม่มีงานเลย คุณจัดหางานหนึ่งให้เหวินเชาก่อนดีกว่า”

“ฮึ่ม ผมก็อยากจัดการให้เขา”

คุณปู่ได้ยินก็ออกเสียงฮึ่ม “ผมก็อยากจัดการให้เขา แต่เด็กคนนี้ไม่มีความอดทน ถึงตอนนั้นมีแต่ทำให้ผมต้องขายหน้า”

“แล้วเด็กนั้นทำอะไรอยู่ ทำไมจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ”

“แหม่ เดี๋ยวเหวินเชาก็กลับมา คุณรีบร้อนอะไร”จางกุ้ยหลานพูดแบบขอไปที

“ปัง”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างนอกประตู

เห็นหลี่เหวินเชาเดินเข้ามาด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นหลินเฟิงอยู่ที่นี่ เขาจึงด่าออกมาด้วยความโกรธว่า “ไอ้สารเลว ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ”

“ไอเหี้ย ผมจะสู้กับคุณ”

หลี่เหวินเชายื่นมือไปยกเก้าอี้ข้างๆขึ้นแล้วตีไปยังหัวของหลินเฟิง

หลี่ฮุ่ยหรานใบหน้าเต็มไปด้วยความงง

น้องชายของเธอกินยาปืนหรือเปล่า

“หยุด”

หลี่ไห่ซานเมื่อเห็นแบบนี้ก็ตะโกน และลุกขึ้นทันที

ชี้ไปหลี่เหวินเชาและด่าด้วยความโกรธว่า “ไองี่เง่า กล้าลงมือกับพี่เขยของคุณเหรอ ไองี่เง่าที่ไม่มีมารยาท”

“พี่เขยเหรอ”

หลี่เหวินเชามีสีหน้าดูถูก “เขามีสิทธิ์เป็นพี่เขยของผมหรอ”

“วันนี้ผมอยู่โรงแรมเทียนหัวก็ได้เห็นหมดแล้ว เขากับเมียน้อยกำลังจองห้องที่แผนกต้อนรับ และยังลงมือเตะผมด้วย”

“ที่ท้องผมตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลย”

“อะไรนะ”ทุกคนของตระกูลหลี่ตกตะลึง

จางกุ้ยหลานถึงกับชี้ไปที่หลินเฟิงและด่าอย่างรุนแรง “ไอ้หลินเฟิง”

“ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ไม่คิดว่าคุณแอบเลี้ยงเมียน้อย”

“นี่...นี่เป็นไปได้อย่างไร”คุณปู่หลี่ตกใจมาก มองไปที่หลินเฟิงด้วยความไม่เชื่อ

เขารู้จักนิสัยของหลินเฟิงดี เขาไม่ใช่คนที่นอกใจง่ายๆแบบนี้

“เป็นไปไม่ได้ได้ยังไง นี่คือผมเห็นด้วยตัวเอง”หลี่เหวินเชาตะโกนด้วยความโกธรจนเส้นเลือดที่คอโปน

หลี่ฮุ่ยหรานขมวดคิ้ว มองไปที่หลินเฟิงด้วยสายตาเย็นชา “นี่คือเรื่องจริงเหรอ”

หลินเฟิงยิ้ม “คุณยอมเชื่อคำพูดของเขา มากกว่าสืบด้วยตัวเองหรอ”

ในใจมีความรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เพียงประโยคเดียวจากน้องชายเธอ ก็ปฏิเสธทุกอย่างที่เธอเองทำมาในตลอดสามปีที่ผ่านมา

แม้เธอจะไปแผนกต้อนรับของโรงแรมแล้วถามว่าผู้หญิงนั้นเป็นใคร

แม้ว่าจะสงสัยคำพูดของหลี่เหวินเชา หลินเฟิงคงไม่เสียใจขนาดนี้

“ฉันแค่อยากถามคุณ”

“ใช่ครับ ผมเตะน้องชายคุณ ผมอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆในตอนนั้น”หลินเฟิงสงบใจมาก

หลี่ฮุ่ยหรานหายใจเข้าลึกๆ ไม่คิดว่าหลินเฟิงจะอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนอื่นจริงๆ

แม้ว่าตัวเองหย่ากับหลินเฟิงแล้วแต่เธอไม่คิดว่าหลินเฟิงจะมีแฟนใหม่เร็วขนาดนี้

ไม่ใช่แค่วันสองวันแน่

“หลินเฟิง คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก”

“ฮ่าฮ่า”

หลินเฟิงยิ้มขมขื่น “ผมทำให้คุณผิดหวังหรอ แล้วที่คุณกับหวางเส้าหลงล่ะ ผมถือมีความบริสุทธิ์แล้วเมื่อเทียบกับคุณสองคน”

ตัวเองเป็นสามีของหลี่ฮุ่ยหราน แต่เธอก็ยังติดต่อกับนายน้อยของตระกูลหวางบ่อยๆ

เธอเคยคิดถึงความรู้สึกของเขาไหม

หลี่ฮุ่ยหรานตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “ฉันกับหวางเส้าหลงไม่ได้ทำอะไร แต่คุณกับผู้หญิงคนอื่นเข้าโรงแรมแล้ว”

“พอแล้ว”

หลี่ไห่ซานตะโกนด้วยความโกรธ ทุกคนเงียบลง

เขาฟังจนรู้เรื่องแล้ว ความสัมพันธ์ทั้งสองคนแค่ดีแต่เบื้องหน้า แต่ใจไม่ได้อยู่ด้วยกัน ตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

ไม่อย่างนั้นการสมรสของทั้งสองต้องพังแน่

เขามองไปที่ทั้งสองคน “พวกคุณสองคนหากยังถือว่าผมเป็นปู่ ก็รีบตัดความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนข้างนอกนับจากวันนี้”

“ต่อไปนี้ย้ายมาอยู่กับผม”

หลี่ฮุ่ยหรานนำมือเข้ากระเป๋าและพูดตรงๆว่า “ไม่ต้องแล้วค่ะคุณปู่ ฉันหย่ากับหลินเฟิงแล้ว”

“อะไรนะ”

หลี่ไห่ซานเหมือนถูกฟ้าผ่า และตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

เขารีบมองไปที่หลินเฟิง “ที่เธอพูดเป็นความจริงหรือเปล่า”

หลินเฟิงพยักหน้าเงียบๆ

เดิมทีเขาไม่อยากให้คุณปู่รู้เรื่องนี้ แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้นี้แล้ว กระดาษไม่มีทางที่จะห่อไฟไว้ได้

“เฮ้ย”

หลี่ไห่ซานร้องด้วยความเจ็บ และส่ายหัวด้วยความเสียใจ

“คุณปู่ ต่อไปนี้คุณต้องดูแลสุขภาพให้ดีๆนะครับ หลินเฟิงมีเวลาจะค่อยมาเยี่ยมคุณ”

หลินเฟิงเมื่อพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนแล้ว

ก็ไม่จำเป็นต้องแสแสร้งอีก

จากนั้นก็จะหันหลังเดินออกไป

“ผมให้คุณไปแล้วเหรอ”

หลี่เหวินเชาตะโกนด้วยความโกรธ การที่ถูกเขาเตะ เขายังจำฝังใจ

“แป๊ะ”

หลี่ไห่ซานตบหน้าของเขาและตะโกนด้วยความโกรธว่า “ไสหัวไป”

“คุณปู่ คุณตีผมทำไม”หลี่เหวินเชารู้สึกน้อยใจมาก

หลี่ไห่ซานเดินไปตรงหน้าหลินเฟิง จับแขนเขาและขอร้องว่า “หลินเฟิงคุณให้โอกาสสักครั้งหนึ่งกับฮุ่ยหราน ให้โอกาสสักครั้งหนึ่งกับตระกูลหลี่เถอะ”

“คุณปู่ คุณไปขอเขาทำไม”หลี่ฮุ่ยหรานไม่เข้าใจ

ไม่มีเขา ตระกูลหลี่มีแต่จะพัฒนาได้ดียิ่งขึ้น

“คุณปู่ คุณสับสนแล้วใช่ไหม”จางกุ้ยหลานกอดอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ