แชร์

บทที่ 537

แต่หลินเฟิงก็ไม่ใช่คนอ่อนแออะไร

ที่จะถูกการข่มขู่กระจอกแบบนี้ควบคุมเอาไว้ได้

เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถเกลี้ยกล่อมไป๋ชิงเฉี่ยนได้ หลินเฟิงจึงกอดอกแล้วพูดอย่างเฉยเมย: “งั้นคุณตะโกนเถอะ ผมยังไงก็ได้”

“งั้นฉันตะโกนจริง ๆ แล้วนะ?!” ไป๋ชิงเฉี่ยนกัดฟัน และโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ตะโกนเถอะ”

หลินเฟิงส่งเสียงไม่พอใจ

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ หลินเฟิงเขา...หลินเฟิงเขาลูบคลำฉัน ช่วยด้วย!”

คิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงเฉี่ยนคนนี้จะตะโกนจริง ๆ หลินเฟิงรีบปิดปากของเธอเอาไว้

“คุณไม่อายเหรอ?!” หลินเฟิงแพ้ให้เธอแล้วจริง ๆ และพูดด้วยความโมโห: “นี่ก็คือการต้อนรับแขกของคุณหนูไป๋เหรอ?”

“ฉันไม่สน”

ไป๋ชิงเฉี่ยนอารมณ์เสียขึ้นมาแล้ว: “ถ้าคุณไม่พาฉันไปด้วย ฉันก็จะตะโกนต่อ ยังไงซะเมื่อถึงเวลาให้คุณคนได้รับรู้ คุณก็หนีไม่รอดแล้ว”

ไป๋ฉิงเฉี่ยนคนนี้ภายนอกดูไร้พิษภัย แต่หัวรั้นขึ้นมาก็เป็นดื้อดึงจริง ๆ

สุดท้ายหลินเฟิงทำได้แค่รับปากเธออย่างจนใจ รอให้พรุ่งนี้เอาไผ่กลืนทองมาได้ ก็จะเชิญเธอไปเที่ยวที่เมืองเจียงโจวสักสองสามวัน แบบนี้เธอถึงจะยอมจากไปด้วยความพึงพอใจ

ตลอดทั้งคืนไม่มีคำพูดใด ๆ

เช้าวันต่อมา หลินเฟิงตื่นมาแต่เช้า

ฝึกวิ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status