บทที่ 542

ชายวัยกลางคนกอดอกแล้วเดินเข้าไปใกล้ ๆ ช้า ๆ ในดวงตามีความเย็นชาปรากฏออกมา

“คุณหลินระวังนะครับ เขา...เขาก็คือโอวหยางซานน้องชายของผู้อาวุโสสำนักเสินฉือ เป็นเทพปรมาจารย์ ผมไม่ใช่...อั่ก...”

เหยาปินที่อยู่ในอ้อมแขนของหลินเฟิงก็ยังพูดเตือนหลินเฟิงด้วยแรงสุดท้าย

หลินเฟิงขมวดคิ้วพูด: “คุณเลิกพูดได้แล้ว นอนนิ่ง ๆ! ไม่อย่างนั้นตัดเถียนของคุณจะแตกสลายได้ง่าย และจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้”

เห็นจุดตันเถียนของเหยาปินยังไม่แตกสลายไป โอวหยางซานก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คิดไม่ถึงว่านายจะรู้จักการผนึกจุดพลังด้วย ไม่เสียแรงที่เป็นลูกศิษย์ที่มีชีวิตรอดเพียงหนึ่งเดียวของสำนักเสวียนเทียน”

“สำนักเสวียนเทียน?!”

ชายชราที่อยู่ด้านหลังหลินเฟิงมองไปทางเขาด้วยความตกตะลึง ในสายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“คุณปู่ ทำไมเหรอ? สำนักเสวียนเทียนคืออะไรคะ?”

หญิงสาวเห็นแบบนี้ก็รีบถามขึ้นมา

ชายชรากลับเผยความตกตะลึงออกมา: “สำนักเสวียนเทียนเมืองหนานไห่ นั่นเป็นถึงสำนักที่มีประวัติยาวนานที่สุด และลึกลับที่สุดในประเทศมังกรในตอนนั้น!”

“ถึงแม้ลูกศิษย์สำนักจำนวนไม่ได้เยอะมากนัก แต่ว่าต่างเป็นจ