เป็นศิษย์นอกคอกอย่างเหยาบินนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียนศิลปะการต่อสู้แก่นแท้ของสำนัก แม้แต่ศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ของเขาก็ถูกรวบรวมและฝึกฝนด้วยตัวเองสำนักเสินฉือทําหน้าที่เป็นเบื้องหลังของเขาเท่านั้น นอกเหนือจากการสนับสนุนทางการเงิน ก็ไม่มีอะไรอื่นกลับกันกับหลินเฟิงตัวเองได้เข้าร่วมสำนักเสวียนเทียน หลินเฟิงก็ไม่ไล่ตามการดูหมิ่นเขาก่อนหน้านี้ แถมยินยอมที่จะให้เขาได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ของสำนักด้วยต้องรู้ว่า สำนักเสวียนเทียน แต่มันเปรียบได้กับสำนักที่ยิ่งใหญ่ของสำนักจิ่วเซียว!ศิลปะการต่อสู้ธรรมดาแบบไหนที่สำนักดังกล่าวสามารถคิดขึ้นมาได้?ดูจากหลินเฟิงก็พอจะทราบดีแล้ว!ขณะนี้ เหยาบินก็ตัดสินใจในใจแล้วแทนที่จะเป็นสุนัขภายใต้เงื้อมมือของสำนักเสินฉือนั้น ถูกประณามรับใช้ แล้วทำไมจะไม่เลือกที่จะเป็นลูกน้องช่วยเหลืองานของฝั่งคุณหลิน?เข้าร่วมสำนักจิ่วเซียว?ได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้สำนักเสวียนเทียน?เขาไม่สามารถจินตนาการถึงสิ่งดังกล่าวได้ และตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าเขา!“อย่าโทษฉัน ถ้าเกิดว่าสำนักเสินฉือดีกับผมแบบนี้ ไม่เอาผมเป็นหมา ฉันยังคิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ”เหยาบินพึมพํากับตัวเอง
พอได้ยินสิ่งนี้ หลี่ฮุ่ยหรานอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจว่าแม่ของเธอพูดมากเกินไป ทําไมถึงพูดให้คนภายนอกฟังแต่เธอไม่สามารถแสดงสีหน้าออกมาได้ ทำได้เพียงพูดออกมาอย่างเขินอาย:“กู้เฉิน นี่เป็นเรื่องตระกูลของฉัน”“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ งั้นผมก็จะไม่ถามอะไรมากแล้ว”กู้เฉินคนนี้รู้วิธีก้าวหน้าและถอย ยิ้มเล็กน้อย ท่าทางของสุภาพบุรุษ:“วางใจได้เลยฮุ่ยหราน ผมได้ติดต่อหมอลับเทวดาจากไห่โจวแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะรีบมาแล้ว ไม่นาน ก็จะสามารถรักษาอาการป่วยของคุณเยว่หรูได้”“จริงเหรอ?”หลี่ฮุ่ยหรานค่อนข้างประหลาดใจ รีบขอบคุณกู้เฉิน“ขอบคุณ กู้เฉิน”“เอ๊ะ ฮุ่ยหราน คุณทำไมถึงทำเหมือนผมเป็นคนนอกเลย เรื่องของคุณไม่ใช่เรื่องของผมใช่ไหม”“ถูกต้อง ดูนายน้อยจากตระกูลกู้ มีความสามารถ แถมยังเป็นประธานสมาคมศิลปะการต่อสู้ของไห่โจวอีก ฮุ่ยหราน คุณต้องอยู่กับคนอื่นให้ดี”“รีบลืมเรื่องขยะที่ไร้ประโยชน์ไปได้เลย”จางกุ้ยหลานไม่รู้ว่ามาจากไหน เสียงประจบสอพลอเสียงดัง“เชอะ แค่ลูกเขยขยะของตระกูลเจียงเป่ยหลี่ จะคู่ควรกับนายน้อยกู้เฉินงั้นเหรอ? นายน้อยกู้เฉินที่ดูแลเจียงโจว ไห่โจว หนานโจวนักรบโจวทั้งสาม ลูกเขยขยะของคุณ ไม่
“ฮุ่ยหรานถูกหลินเฟิงไอ้สวะคนนั้นทำร้ายมากี่ครั้งแล้ว และเกือบจะทำให้เสียโฉมไปแล้วครั้งหนึ่งด้วย!“ถ้าคุณชายกู้สามารถสอนฮุ่ยหรานได้หนึ่งครั้ง ฮุ่ยหรานก็จะไม่ถูกรังแกง่าย ๆแบบนั้นอีก”“หึหึ นั้นก็จริงนะ”กู้เฉินยิ้มอย่างมั่นใจแล้วมองไปที่หลี่ฮุ่ยหรานก่อนจะถามว่า “เป็นยังไงบ้าง ฮุ่ยหราน วันนี้คุณมีเวลาไหม?”เดิมทีฮุ่ยหรานต้องการที่จะปฏิเสธเขา แต่ว่าเธอนึกได้ว่าตัวเองตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูอยู่หลายครั้ง ทั้งยังให้หลินเฟิงต้องเสียสละชีวิตเพื่อช่วยเหลืออีกด้วยคล้ายกับเธอมองเห็นใบหน้าที่ยิ้มอย่างลำพองใจของถังหว่านก่อนหน้านี้เธอก็เคยได้ยินว่าถังหว่านก็เป็นหนึ่งในปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้สูญสียการเข้ากรรมฐานฝึกบำเพ็ญเนื่องจากอาการป่วยลองคิดดูในเวลานี้ถังหว่านก็ฟื้นตัวแล้ว อยากจะฟื้นฟูความแข็งแกร่งอีกครั้งก็เป็นเรื่องของเวลายิ่งเธอคิดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่สบายใจหลี่ฮุ่ยหรานไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็หันกลับไปมองกู้เฉินก่อนจะพยักหน้าอย่างจริงจังแล้วพูดว่า“คุณชายกู้ ฉันก็สนใจศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน หวังว่าคุณชายกู้จะสามารถสอนเคล็ดล
“คุณปู่คุณอย่าพูดแบบนี้ คุณโทรหาผม คงจะต้องการให้ผมช่วยหลี่เยว่หรูใช่ไหม?”หลินเฟิงลองหยั่งเชิง ก็รู้สึกถึงความหนักใจในคำพูดของคุณปู่หลี่“เฟิงเอ่อร์ เดิมทีเรื่องนี้ฉันก็ไม่อยากมีส่วนร่วมด้วย แม่กับลูกสาวโจวอวี้เฟิ่งเป็นคนแบบไหน ฉันต่างก็รู้ดีกว่าคุณ แต่....”หลังจากหยุดไปเล็กน้อย คุณปู่หลี่ก็ถอนหายใจ“เฟิงเอ่อร์ คิดว่ามันเป็นครั้งสุดท้ายที่จะช่วยปู่ เป็นครั้งสุดท้าย หลังจากวันนี้ปู่จะไม่บังคับคุณอีก....” “คุณปู่ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร!”สีหน้าของหลินเฟิงเคร่งขรึม ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆแล้วพูดว่า“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ จะมีหลินเฟิงในวันนี้ได้อย่างไร?”“เกรงว่าหลินเฟิงก็คงตายไปนานแล้ว”“เฟิงเอ่อร์ ปู่...ปู่ไม่ได้ช่วยนาย....”เมื่อได้ยินเสียงสั่นและเสียงน้ำตาของทางนั้น ในใจของหลินเฟิงก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย“วางใจเถอะคุณปู่ หลี่เยว่หรู...ผมจะไปช่วยเธอเอง! คุณก็อย่าพูดอะไรครั้งสุดท้ายแบบนี้อีก ขอเพียงแค่ผมหลินเฟิงยังอยู่ จะไม่ยอมให้ตระกูลหลี่ต้องตกต่ำแน่นอน”หลังจากวางสาย หลินเฟิงก็นั่งอยู่คนเดียวเป็นเวลานานในห้องรับแขกหลินเสวี่ยฮุ่ยก
“ลูกสาวของคุณเพิ่งจะเป็นภาวะไตบกพร่อง และทั้งครอบครัวของคุณต่างก็มีภาวะไตบกพร่อง”“แก!”ชายชราในชุดคลุมยาวสีดำตกตะลึงไปชั่วครู่ด้วยความโกรธ ก่อนที่จะเดินจากไป เดินทางมาไกลเพื่อให้ตัวเองจากไห่โจวรีบมาถึงที่นี่ คิดไม่ถึงว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับสามัญชน ปอดของชายชราแทบจะเบิดออกด้วยความโกรธ“ ผู้อาวุโส ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ”จางกุ้ยหลานเห็นเรื่องต่าง ๆที่เกิดขึ้น ก็รีบยืนขึ้นแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านผู้เฒ่า น้องสะใภ้ของฉัน เป็นกังวลและสับสนมากเกินไป หวังว่าคุณจะเห็นแก่หน้าคุณชายกู้และช่วยรักษาเยว่หรูอย่างเต็มที่นะ”“เมื่องานเสร็จสิ้น ฉันตระกูลหลี่จะตอบแทนเงินจำนวนมากให้อย่างแน่นอน”เมื่อได้ยินคุณชายกู้จะตอบแทนให้เงินจำนวนมาก สุดท้ายชายชราผู้นี้ก็ยอมรับเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพยักหน้าแล้วพูดว่า“งั้นพวกคุณไปรวบรวมโสมมังกรหัวเถอะ เพียงแค่รวบรวมเครื่องปรุงยาจีนพวกนี้กลับมา ฉันถึงจะสามารถที่รักษามันได้”“ท่านผู้เฒ่า พวกเราไม่สามารถที่จะรวบรวมโสมมังกรหัวได้ในตอนนี้....”“เหอะ ต้องโทษหลินเฟิงไอ้คนสวะนั้นทั้งหมด เขาเอาโสมมังกรหัวไปใช้จนหมดแล้ว”จางซินยืนกัดด้วยความโกรธอยู่ด้านข้างเม
ตระกูลหลี่ถ้าหาความผิดเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่นานหลังจากนั้น โจวอวี้เฟิ่งกับจางกุ้ยหลานที่ราวกับเป็นผู้หญิงปากร้ายก็มาหาที่วิลล่าชั้นบนสุดของอ่าวเทียวสุ่ยและตามมาด้วยอีกสองคน คือจางซินและซวีเฉียงแฟนใหม่ของจางซินตามหลักแล้ว คนพวกนี้ไม่สามารถที่จะเข้ามาในอ่าวเทียนสุ่ยได้เลย แต่เพราะว่าการเตรียมตัวของสวีเฉียง พวกเขาจึงสามารถมาถึงด้านนอกของวิลล่าได้หลังจากที่กดกริ่งแล้ว สิ่งที่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยก็คือ ไม่ใช่หลินเฟิงที่มาเปิดประตู แต่กลับเป็นหลินเสวี่ยฮุ่ยที่มีสีหน้าแปลก ๆหลินเสวี่ยฮุ่ยที่เพิ่งเสร็จจากการทำงานในร้านของแม่ตัวเองจ้าวเฉียวอวิ๋น และจ้าวเฉียวอวิ๋นที่กำลังทำอาหารอยู่ โดยมีเธอเป็นผู้ช่วยที่ยังสวมใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมี“พวกคุณมาหาใคร?” หลินเสวี่ยฮุ่ยทำสีหน้าสงสัยออกมา และในความทรงจำของเธอก็จำคนพวกนี้ไม่ได้“หลินเฟิงคนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังจะปิดบังความจริงฮุ่ยหราน แอบเก็บไอ้สารเลวไว้ เป็นอย่างที่คิดไว้เลยเขาก็เป็นคนเลวคนหนึ่งเท่านั้นแหละ!”ไม่รอให้โจวอวี้เฟิ่งได้พูด จางกุ้ยหลานก็เท้าเอวด่าว่าทันที“คนสารเลว? กำลังด่าฉันเหรอ?”ดวงตาของหลินเสวี่ยฮุ่ยเบิกกว้างด้วยความรู้สึ
“เป็นคนแบบนั้นหรือไม่ เขานับประสาอะไรกัน ลูกสาวของฉันจะใช้ความบริสุทธิ์ของเธอมาใส่ความเขาเหรอ?!”“น้อง ๆ สองสามคน ฉันเชื่อว่าในนี้จะต้องมีเรื่องเข้าใจอะไรผิดกันแน่ ๆ ฟลินเฟิงเขาไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน”จ้าวเฉียวอวิ๋นล้มลุกคลุกคลานมาปกป้องลูกสาวของเธอเอาไว้ และยิ้มแย้มให้กับทุกคน:“ฉันจะโทรหาหลินเฟิงตอนนี้ เขาจะต้องสามารถอธิบายความเข้าใจผิดในนี้ได้อย่างชัดเจน”“ทางที่ดีเธอโทรให้ไวหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะกรีดใบหน้าของนังแพศยาคนนี้ซะ!”โจวอวี้เฟิ่งกัดฟัน และล้วงมีดพกออกมาจากในกระเป๋าของตัวเอง จากนั้นก็แกว่งไปมาตรงหน้าสองแม่ลูกจ้าวเฉียวอวิ๋น“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา”จ้าวเฉียวอวิ๋นเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก และรีบเร่งหลินเสวี่ยฮุ่ยที่อยู่ในอ้อมกอด: “เสวี่ยฮุ่ย รีบโทรหาพี่ชายของลูกเร็ว ๆ หน่อย”“แม่ หนู...”“เร็วสิ หรือว่าไม่เชื่อมั่นพี่ชายของลูกเหรอ?”จ้าวเฉียวอวิ๋นมองดูสองสามคนที่ท่าทางดุดัน และมีสีหน้าแน่วแน่“ค่ะ”หลินเสวี่ยฮุ่ยจะไม่เชื่อหลินเฟิงได้อย่างไร เขาเพียงแค่ไม่อยากหาเรื่องรบกวนหลินเฟิง เห็นแม่ของเธอท่าทางแน่วแน่แบบนี้ เธอทำได้เพียงล้วงโทรศัพท์ออกมาและในตอนที่หลินเสวี่ยฮุ่
“ฉันพูดความจริง”หลินเสวี่ยฮุ่ยน้ำตาตกด้วยความน้อยใจ เธอหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาและกัดฟันพูด: “ถ้าหากคุณไม่เชื่อ ไปถามพี่ฮุ่ยหรานเองได้”“พูดจาเหลวไหล!”จางกุ้ยหลานถึงแม้สีหน้าจะยังโมโหอยู่ แต่ในใจก็มีความประหม่าเล็กน้อย เพราะลูกสาวของเธอ เธอรู้ดียิ่งกว่าใครหลายวันก่อนหน้านี้ลูกสาวมักจะออกไปทำงานแต่เช้า ถึงขั้นที่มีสองสามวันที่ออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเดิมคิดว่าเธอกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของบริษัท แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาทำอาหารเช้าให้หลินเฟิงไอ้คนชาติชั่วคนนี้ยิ่งคิดยิ่งโมโห จางกุ้ยหลานไม่กล้าจี้ถามเรื่องนี้อีก ทำได้เพียงข่มเอาไว้ในใจชั่วคราว เตรียมจะเค้นถามลูกสาวของเธอในครั้งหน้า“เร็ว ทำไมเธอยังโทรไม่ติดอีก?”“ฉันไม่รู้ พี่หลินเฟิงน่าจะมีธุระ...เขาไม่รับสายฉัน”หลินเสวี่ยฮุ่ยก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจ สายตาของเธอกวาดมองไปยังผู้หญิงบ้าสองคนนี้ที่ล้อมรอบอยู่ จากนั้นก็ส่ายหน้าด้วยความดื้อรั้น“หึ ฉันดูแล้วมันกลัวความผิดจนหนีไปแล้ว!”จางซินหัวเราะเยาะ“ไอ้หลินเฟิงที่สมควรตาย! แกจะไม่ได้ตายดีแน่! ฉันไม่มีทางปล่อยแกไป! ต้องโทษพวกเธอตระกูลหลี่เมืองเจียงเป่ย!”“ถ้าหากไม่ใช