บทที่ 232

“ในอนาคตข้าน้อยจะยอมเป็นวัวเป็นม้าตอบแทนพระชายา”

ชายวัยกลางคนโขกหัวไม่หยุดด้วยความจริงใจ

เมื่อคนรอบข้างเห็นดังนั้น พวกเขาก็พากันทอดถอนใจ และรู้สึกสะเทือนใจมาก

เซี่ยเชียนฮวันประคองสองพ่อลูกขึ้นมา ยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องสุภาพขนาดนี้ เดิมทีการรักษาคนป่วย ก็คือหน้าที่ของข้า”

“แต่ท่านไม่คิดค่ายา นี่ยังถือว่าเป็นหน้าที่หรือไม่?”

เด็กหนุ่มพูดจากระอึกกระอัก

ต่อหน้าผู้คนเป็นจำนวนมาก เขาหันไปมองถงซ่านถัง แล้วพูดพึมพำว่า “ท่านหญิงที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับพระชายาขายยาแพงมาก นางปฏิเสธที่จะมอบให้เรา โดยบอกว่าสมุนไพรที่ใช้ล้ำค่ามาก และยาของท่านไม่มีทางถูกไปกว่านางอย่างแน่นอน!”

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ถกเถียงกันวุ่นแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์

“ที่เด็กคนนี้พูดก็สมเหตุสมผลอยู่นะ เหตุใดฮัวเยว่ถังไม่ต้องจ่ายเงินซื้อยา แต่ถงซ่านถังกลับสามารถขายยาในราคาที่แพงมาก?”

“เฮ้อ ข้าไม่สามารถซื้อยาของท่านหญิงหยวนหลี่ไหว คุกเข่าขอร้องอยู่สองวัน แต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกมา”

“ราคาแพงก็ช่างเถอะ แต่ได้ยินมาว่ามีหลายคนที่ซื้อยาไป หลังจากกลับบ้านไปทานยาก็อาการไม่ดีขึ้นเลย เสียเงินโดยเปล่าประโยชน์!”

“ในค