ไห่ถงยกมือขึ้นทันที และพูดว่า "จ้านหยิน อย่าพูดแบบนั้นอีก เสียงของแหบแห้งของคุณ และแม้ว่าคุณจะลากหางเสียงยาวออกไป ได้ยินแล้วก็ขนลุก คุณอยากจะอยากจะแอ๊บแบ๊ว แต่ไม่มีเห็นว่าจะแอ๊บแบ๊วตรงไหนเลย เสียงน่ากลัวมาก ขอจูบๆ แค่นั้นก็พอ คุณอย่าแอ๊บแบ๊วเลย ฉันกลัวการแอ๊บแบ๊วของคุณ แถมยังทำให้ขนหัวของฉันลุกอีก”จ้านหยินมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจเขาไม่ต้องการที่จะแอ๊บแบ๊วเช่นกันและก็แอ๊บแบ๊วไม่เป็นยังโชคดีที่ตอนนี้เสียงของเขาแหบแห้ง ถ้าเสียงไม่แหบแห้ง เขาก็จงใจเปลี่ยนเสียง และไห่ถงก็จะด่าเขาออกมาแน่นอนไม่เป็นไร ต่อไปจะไม่ทำอีกไห่ถงทำตามคำขอของเขาและจูบบนใบหน้าของเขาเบา ๆ จากนั้นถามเขาว่า "พอใจหรือยัง?"เมื่อเธอจูบ จ้านหยินก็หลับตาและสัมผัสได้ถึงจูบอันอ่อนโยนของเธอจากหัวใจของเขา แม้ว่าเธอจะสวมหน้ากากอนามันอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรักที่เธอมีต่อเขาใช่แล้ว มันคือความรักจ้านหยินหัวใจเต็มเปลี่ยนไปด้วยความพอใจเขาพอใจกับริมฝีปากของเธอมากกว่า ตอนที่เธอล้อเล่นตามปกติ เพราะเธอจูบเขาด้วยความรู้สึก ไม่ใช่ด้วยหัวใจที่หยอกล้อไห่ถงเอื้อมมือออกไปและสัมผัสใบหน้าของเขา
ไห่ถงเห็นเขายังคงมองเธออยู่ เธอจึงวางมือถือลง ลุกขึ้น โน้มตัวแล้วจูบเขาที่หน้าผากอีกครั้งเธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา: "ไปนอนซะ"จากนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะแตะหน้าผากของเขาอีกครั้ง“มีปรอทวัดไข้ไหม ฉันจะช่วยวัดอุณหภูมิ แตะยังไงก็ยังร้อนอยู่ กินยาแล้วไข้ก็ยังไม่ลงเลย”จ้านหยินพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ผมไม่รู้ว่าที่นี่มีปรอทวัดไข้หรือเปล่า"“ฉันจะไปที่โต๊ะพยาบาลแล้วถาม”ไห่ถงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีที่เธอจากไป โทรศัพท์ของจ้านหยินก็ดังขึ้นเป็นสายจากซูหนานจ้านหยินรับสาย“ดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ?”“ฉันตื่นจากการงีบหลับและเช็คโทรศัพท์เป็นนิสัย เห็นข้อความจากภรรยานายบอกว่าเธอมาถึงอย่างปลอดภัย ในเมื่อฉันตื่นฉันก็เลยคิดว่าจะโทรมาเช็คดูอาการนาย นายไข้ลดลงหรือยัง?”จ้านหยินตอบอย่างเฉยเมย: "ไข้ยังไม่ลดลงเลย หมอบอกว่าฉันควรนอนโรงพยาบาลอีกสักสองสามวัน พวกเขาแค่ต้องการหาเงินเพิ่ม"ผู้ป่วยมักจะมีความคิดเช่นนั้น โดยคิดว่าอาการของตนเองไม่ร้ายแรง และเมื่อแพทย์แนะนำให้เข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็เชื่อว่าเป็นเพียงการหารายได้นายน้อยจ้านไม่สนใจเรื่องเงิน เขาเกลียดการนอนบนเตียงในโรงพยาบาล
“คุณอยากดื่มน้ำไหม?”“ไม่อยากดื่มแล้ว กลัวต้องเข้าห้องน้ำบ่อย ไม่สะดวกเข้าห้องน้ำตอนนี้”ไห่ถงหยุดพูดทันทีจ้านหยินยังไม่อยากนอน และไห่ถงก็ไม่ดูวิดีโออีกต่อไป พวกเขาคุยกัน แต่ส่วนใหญ่เป็นเขาพูดและเธอกำลังฟังขณะที่เธอฟังเขาพูดถึงเรื่องนี้ จ้านหยินก็ค่อยๆ รู้สึกว่าเปลือกตาของเขาเริ่มหนักและค่อยๆ หลับไปเมื่อให้น้ำเกลือเสร็จแล้ว ไห่ถงก็เรียกพยาบาลให้เปลี่ยนขวด หลังจากนั้นเธอก็กลับไปที่เตียงที่จัดให้ญาติผู้ป่วยและเริ่มเล่นโทรศัพท์ใช่แล้ว เปลือกตาของเธอเริ่มหนักขึ้นและเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปไห่ถงไม่กล้าเล่นโทรศัพท์อีกต่อไปด้วยความกลัวที่จะหลับไป เธอลุกจากเตียง ไปเข้าห้องน้ำ ถอดหน้ากากอนามัยออก และล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเธอยังคงตื่นอยู่จนกระทั่งหยดน้ำเกลือของจ้านหยินขวดสุดท้ายหมด เธอปลุกจ้านหยินให้กินยาของเขาแล้วงีบหลับบนเตียงญาติผู้ป่วยวันรุ่งขึ้น ไห่ถงถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ของเธอพี่สาวเธอโทรมา.."พี่"“ถงถง จ้านหยินโอเคไหม?”ไห่หลิงถามด้วยความกังวลไห่ถงลุกขึ้นนั่งและมองไปที่จ้านหยินบนเตียงผู้ป่วย เธอเห็นว่าเขายังหลับอยู่ เธอเดินเข้าไปและเอื้อมมือไปแตะหน
หลังจากที่หมอได้ตรวจคนไข้เสร็จแล้ว พยาบาลก็มาเปลี่ยนน้ำเกลือให้จ้านหยินอีกครั้งไห่ถงมองเขา ขณะที่คุณตงไปรับใบสั่งยาของจ้านหยิน แล้วเอาไปที่ร้านขายยาข้างนอกเพื่อจัดยาจ้านหยินจ้องไปที่ขวดยาและคิดว่าจะหลีกเลี่ยงการดื่มยาจีนได้อย่างไร?“จ้านหยิน คุณเป็นอะไรไป?”เมื่อเห็นจ้านหยินจ้องมองขวดยาอย่างไม่กระพริบตา เหมือนเหม่อลอย ไห่ถงก็ถามด้วยความเป็นห่วง: "คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?""ถงถง"จ้านหยินจับมือของเธอ แล้วพูดอย่างอ้อนวอน: "ฉันขอกลับไปใช้ยาแผนตะวันตกได้ไหม ฉันไม่ชอบดื่มยาจีน มันขมมาก"“หวานเป็นลม ขมเป็นยา นอกจากนี้ คุณไม่ได้บอกเหรอว่ายาแผนตะวันตกมีผลข้างเคียงมาก ก็เลยเปลี่ยนมาใช้ยาจีนแทนแล้วกัน”ไห่ถงดึงมือกลับมา บีบหน้าของเขาอย่างสนุกสนาน "แม้แต่คนอย่างจ้านหยินก็ยังมีสิ่งที่กลัว"จ้านหยินจับมือของเธออีกครั้งและมองเธอด้วยความรัก: "สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือคุณจะทิ้งผมไป"“เอาล่ะ หยุดเล่นละครได้แล้ว แกล้งทำเป็นพ่อหนุ่มนักรัก หรือจะทำตัวน่าสงสารก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะได้ขอให้หมอเปลี่ยนมาใช้ยาแผนจีน จะขมแค่ไหนก็ยังต้องดื่ม”จ้านหยิน "..."เขาอยากจะเป็นลมอีกครั้งจะได้ไหม?ซูห
ยัดแก้วใส่ในมือเขา ไห่ถงมองพร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กน้อยและพูด: "ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดื่มเองเถอะ คุณอายุสามสิบแล้วนะ จ้านหยิน คุณเป็นผู้ชายอายุสามสิบปีแล้ว คุณทนความขมแค่นี้ไม่ได้เหรอ?"เดิมทีจ้านหยินกลัวการดื่มยาจีนโบราณในอนาคตให้เขามาทำให้เธอโกรธ ดีกว่าที่เขาจะต้องป่วย เมื่อใดก็ตามที่เขารู้สึกไม่สบายเพียงเล็กน้อย เธอก็จะไปหยิบยาจีนโบราณให้เขาสักสิบหรือแปดถุง จากต้มยาให้เขาดื่มทุกวันจนกว่าเขาจะกลัวเมื่อเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึมและไม่พูดอะไร ไห่ถงก็โน้มตัวไปใกล้หูของเขาแล้วกระซิบ: "จ้านหยิน ดื่มยาแล้วรีบหายป่วยเถอะ ฉันจะได้ใช้เวลากับคุณก่อนที่คุณจะกลับไป ถือว่าเป็นค่าตอบแทนสำหรับการรีบร้อนมาดูแลคุณ"ดวงตาสีดำของจ้านหยินกะพริบเขาถามเธอ: "มันไม่เป็นไรใช่ไหม?"ไห่ถงนั่งตัวตรงพร้อมรอยยิ้มในดวงตาที่งดงาม "คุณจะสบายดีเมื่อคุณออกจากโรงพยาบาล"“แล้วไงล่ะ คุณจะดื่มยานี้หรือเปล่า?”จ้านหยินใบหน้าดูขมขื่น ท้ายที่สุดเขาก็เอื้อมมือออกไปหยิบยาจีนโบราณถ้วยใหญ่ด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยว จากนั้นจึงหลับตาและดื่มยาลงไปในขณะที่ดื่ม เขาก็กำลังบอกกับตัวเอง: ฉันกำลังดื่มน้ำน้ำผึ้ง ฉันกำลังดื่มน้ำน้ำผึ้งถ้า
จ้านหยินตกหลุมรักไห่ถงก่อน เขารักอย่างสุดหัวใจ แต่ไห่ถงเพิ่งจะก้าวเข้ามาและจะตัดใจเมื่อใดก็ได้จ้านหยินเงียบความขัดแย้งระหว่างเขากับไห่ถง ไม่ใช่เพียงเพราะความรู้สึกของพวกเขาไม่ลึกซึ้งพอ แต่ยังเนื่องมาจากบุคลิกและนิสัยของเขาด้วยไม่ควรคาดหวังว่าไห่ถงจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่เต็มใจพึ่งพาผู้ชายทุกเรื่อง เธอไม่บอกให้เขารู้ว่าเธอสามารถจัดการอะไรได้บ้างดังนั้นเขาจึงทำได้แต่เปลี่ยนแปลงเพื่อเธอเท่านั้น“ทำไมไม่พูดล่ะ? ทุกครั้งที่คุณยายสอนวิธีง้อภรรยาและสะสมความรู้สึกกับไห่ถง แกก็มักจะเงียบ”“ผมไม่รู้จะพูดอะไร”จ้านหยินตอบตรงๆคุณยาย : “...ทำไมฉันถึงมีหลานไม่เอาไหน? หากอีกแปดคนเป็นเหมือนแก ฉันคงอยากจะไปหาปู่แก เพื่อกลับมารวมตัวกันเป็นคู่รักมากกว่าที่จะกังวลเรื่องพวกแกทุกคน”ลูกชายและลูกสะใภ้ก็กังวลเช่นกัน แต่เมื่อเด็กพวกนี้เผชิญหน้ากับพ่อแม่ ไม่ว่าพ่อกับแม่จะพูดอะไร พวกเขาก็มักจะฟังหูซ้ายทะลุหูขวาเสมอ และไม่สนใจคำพูดของพ่อแม่เลยเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของหลานๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยเธอคงเคยเป็นแม่สื่อในชาติก่อน และถึงไม่ประสบค
ไห่หลิงอ้วนเกินกว่าจะสวมชุดราตรีได้ ไม่มีชุดที่เหมาะสมกับเธอ และการสั่งทำพิเศษก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเนื่องจากข้อจำกัดด้านเวลาแต่เธอก็สวมเสื้อผ้าใหม่ แต่งหน้าเบาๆ แล้วสวมชุดเครื่องประดับที่คุณนายซางมอบให้เธอ ซึ่งดูหรูหราเป็นพิเศษหยางหยางสวมชุดสูทเด็ก เด็กน้อยเดิมทีก็หล่ออยู่แล้ว และการสวมชุดสูททำให้เขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นผู้หญิงคนไหนที่เห็นหยางหยางก็อดไม่ได้ที่จะอยากกอดเขาในตอนแรก เจ้าตัวน้อยจะค่อนข้างตื่นเวทีเล็กน้อย แต่เขาปรับตัวได้อย่างรวดเร็วและโดดเด่นยิ่งขึ้น เมื่อใดก็ตามที่มีคนชมเชยรูปลักษณ์ของเขา เขาจะขอบคุณพวกเขาอย่างอ่อนหวาน และกลายเป็นจุดสนใจของงานทั้งหมด“คุณผู้หญิง คุณนายลู่และนายน้อยลู่มาแล้ว”คนรับใช้เข้ามาหาคุณนายซางและแจ้งให้เธอทราบ เมื่อใดก็ตามที่สตรีสูงศักดิ์มาถึง คุณนายซางจะต้อนรับพวกเธอเป็นการส่วนตัวพร้อมลูกสาวและหลานสาวของเธอคุณนายซางจับมือไห่หลิงทันทีและยิ้มแล้วพูด: "ไห่หลิง ออกไปกับคุณป้าเพื่อต้อนรับคุณนายลู่เถอะ"“คุณนายลู่เป็นแม่ของลู่ตงหมิง และลู่ตงหมิงเคยช่วยเหลือคุณมาก่อน”คุณนายซางสรุปตัวตนคุณนายลู่อย่างคราวๆไห่หลิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มงานเลี
หยางหยางรีบถอยกลับไปข้างหลังแม่ของเขาไห่หลิงหันกลับไปและอุ้มลูกชายของเธอขึ้นมาแล้วพูดกับเขา: "หยางหยาง นี่คือลุงลู่ไงจ้ะ ลูกเคยเจอเขามาก่อนแล้วนะ"หยางหยางมองดูลู่ตงหมิงอย่างสุภาพ แต่ไม่ได้เรียกเขาว่าลุงลู่“เด็กคนนี้หน้าตาดีจริงๆ”คุณนายลู่ชื่นชมหลานสาวคนโตของคุณนายซางค่อนข้างอวบ แต่ลูกชายของเธอก็หล่อมาก“ตงหมิง ลูกดูน่ากลัวเกินไปและทำให้เด็กน้อยกลัว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากให้ลูกแตะตัว"คุณนายลู่แซวลูกชายคนเล็กของเธอเมื่อลู่ตงหมิงประสบอุบัติเหตุและได้รับบาดเจ็บที่หน้า คุณนายลู่แนะนำให้ลูกชายของเธอเข้ารับการศัลยกรรมพลาสติก เพื่อลบแผลเป็นบนใบหน้าออก ซึ่งจะทำให้รูปร่างหน้าตาของเขากลับมาหล่อเหลาดังเดิมแต่เจ้าตัวร้ายนี้ กลับทำให้แม่กลัวจนหัวใจแทบแตกสลาย เธอร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน เพราะเขาปฏิเสธที่จะฟังคำแนะนำของเธอ แถมปฏิเสธที่จะทำศัลยกรรมพลาสติกหลายปีผ่านไปแล้ว รอยแผลเป็นยังคงชัดเจนครั้งหนึ่งคนที่เดิมหล่อเหลา ตอนนี้เสียโฉม ส่งผลให้อายุ 35 ปี ไม่ เขาเกือบจะอายุ 36 ปีแล้ว และเขายังโสดอยู่ลูกชายของคนอื่นอายุ 36 ปี มีลูก 2-3 คนแล้ว ในขณะที่ลูกชายของเธออายุ 36 ปี ย