หลังจากปลอบไห่ถงแล้ว คุณยายจ้านก็หาวนอน จึงวางรีโมททีวีลง ยืนขึ้นแล้วพูดกับสองสามีภรรยา: "ฉันจะกลับห้องไปพักผ่อนก่อน ฉันแก่แล้ว อยู่จนดึกดื่นไม่ไหว”หลังจากเดินไปได้สองสามก้าว เธอก็หยุดอีกครั้งและหันหน้าไปถามไห่ตง "ถงถง เธออยากจะเอาหมอนของตัวเองไหม?"ไห่ถงยิ้มและพูด "ไม่ต้องหรอกค่ะ มีหมอนอยู่ในห้องแล้ว"คุณยายจ้านเหลือบมองหลานชายของเธอสองครั้ง โดยไม่พูดอะไร แล้วกลับเข้าไปในห้องเมื่อไห่ถงเข้าไปอาบน้ำ คุณยายก็หลับสนิทแล้ว แถมยังมีเสียงกรนก็ดังจนปวดหูไห่ถง "..."10 นาทีต่อมาไห่ถงสวมชุดนอนเดินออกมาจากห้อง ทันทีที่เธอปิดประตู เธอเห็นสามีสวมชุดนอนโดยเอามือกอดหน้าอกแล้วพิงประตูห้องนอน“ยังไม่นอนอีกเหรอคะ? พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน”ไห่ถงแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าล้อเล่นกับเขาและพูดคำหนึ่งอย่างส่งๆไป จากนั้นเดินผ่านเขาและเดินไปที่ห้องพักแขกเมื่อเธอผลักประตูห้องรับรองแขกก็ถึงกับผงะไม่มีผ้าปูที่นอนผ้าห่มหายไปหมอนก็หายไปเหมือนกันเธอซื้อผ้าปูที่นอนมาครบชุดแล้วทำไมมันถึงหายไป?มีขโมยงั้นเหรอ?แต่ขโมยกลับขโมยแค่เครื่องนอนเท่านั้นเธอหันไปมองผู้ชายที่ทำหน้าหยิ่งที่ยืนอยู่ข้างกำแพงอยู่
เธอปีนขึ้นไปบนเตียงของเขา นอนลงอย่างสบาย ๆ แล้วพูดว่า “หลังจากนอนบนเตียงของคุณครั้งหนึ่ง มันจะรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษเสมอ บางทีมันอาจเป็นเพียงจินตนาการของฉันก็ได้”ไห่ถงยิ้มและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วพูดว่า "จ้านหยิน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"ดวงตาสีดำของจ้านหยินกะพริบและจ้องมองเธอเป็นเวลานาน ทันใดนั้น เขาก็ดึงผ้าห่มบนตัวของเธอ และกำลังจะหน้าอกทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วลุกจากเตียง สวมรองเท้าแตะแล้วจากไป"ไห่ถง"จ้านหยินเอื้อมมือออกไปจับเธอ“คือฉัน ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ”ท้องไส้เธออาจจะทำลายบรรยากาศชายหนุ่มพูดอย่างงุนงง: “ห้องนอนของฉันก็มีห้องน้ำ”"แต่ห้องของคุณขาดอะไรบางอย่าง ฉันจะกลับมานอนที่บนเตียงของคุณค่ะ หลังจากใช้ห้องน้ำ ยังไงก็ตาม ฉันยังนอนกับคุณไม่ได้ในตอนนี้"ไห่ถงพูดด้วยความตกใจขณะที่เขาบีบหน้า "รอให้อ้วนอีกหน่อยเถอะ"แม้จ้านหยินจะโง่เขลา แต่ก็เข้าใจจนได้ เขาค่อยๆ ปล่อยมือ ปล่อยให้เธอกลับห้องของเธอหลังจากนั้นไม่นาน ไห่ถงก็แอบกลับเข้าไปในห้องของเขาเธอเห็นจ้านหยินนอนหันหลังให้เธอ กอดหมอน ดูเหมือนหน้าบูดบึ้งไห่ถงลังเล: เธอควรเปลี่ยนไปนอนห้องอื่นหรือเปล่า?ช่า
คุณนายซางรับทิชชู่จากสามีอ เช็ดน้ำตา และในที่สุดก็เริ่มพูด: "หยางหยางคล้ายกับน้องสาวของฉัน แม่ของเขาชื่อไห่หลิง จะดูเหมือนน้องสาวมากกว่าถ้าเธอผอมลงกว่านี้เล็กน้อย""เสี่ยวเฟยรู้สึกใกล้ชิดกับไห่ถงเมื่อแรกพบ ฉันรู้สึกแบบเดียวกันเมื่อได้พบกับไห่หลิงและลูกชายของเธอ"“ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด”“อาเหิง คราวนี้ฉันอาจจะได้พบน้องสาวแล้วจริงๆ...”คุณนายซางนึกถึงน้องสาวที่พลัดพรากไป แล้วจึงเริ่มร้องไห้อีกครั้ง“แต่เธอไม่อยู่อีกแล้ว เธอตายไปเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันตามหามานานและไม่พบเธอ เธอไม่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันจะหาเธอเจอได้อย่างไร?”คุณท่านซางปลอบเธอ “มันก็แค่ความรู้สึกนะ โชคชะตาระหว่างผู้คนมันแปลกประหลาด อย่าเพิ่งร้องไห้เลย พวกเรามาตรวจ DNA กันก่อนเถอะ”หากน้องภรรยาที่หายไปนานของคุณนายซางเสียชีวิตจริง นายท่านซางก็รู้สึกสูญเสียอย่างสุดซึ้งเมื่อเขาพบกับภรรยาของเขาครั้งแรก เธอเป็นเพียงพนักงานของซางซื่อกรุ๊ป และเดิมทีเธอก็ตามหาน้องสาวอยู่แล้วหลายสิบผ่านไปและเธอก็ไม่เคยยอมแพ้ เธอยังให้ลูกๆ ของเธอช่วยหาน้องสาวต่อไปความพากเพียรและความเชื่อตลอดห
ฉันไม่อยากอาหารน่ะ"“ตลอดทั้งวันไม่ได้กินหรือดื่มน้ำสักนิดเลย คุณไม่รู้เหรอว่าฉันห่วงคุณมากแค่ไหน ลูกๆ ต่างก็เป็นห่วง เจ้าสองรู้ว่าคุณรู้สึกแย่ จึงรีบวิ่งแจ้นกลับบ้านมานิ ”พวกเขามีลูกสามคน คนโตนั้นเป็นผู้ใหญ่และอารมณ์มั่นคง คนที่สองเป็นไม่ค่อยชอบอยู่บ้าน และคนท้องเป็นลูกหัวแก้วหัวแหวน ก่อนหน้านี้โลกของเจ้าสามหมุนรอบจ้านหยิน แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ได้สติกลับคืนมาแล้ว"ถือว่าลดความอ้วนแล้วกัน"คุณนายซางนอนอยู่บนเตียงแล้วพูดว่า "ฉันจะนอนแล้ว"คุณท่านซางปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเธอไม่อยากกิน แม้เขาจะป้อนเธอก็ไม่อยากกินนิสัยของเธอหัวรั้นมากลูกสาวก็นิสัยเหมือนเธอแอบชอบจ้านหยินมาหลายปีแล้ว แม้หลายคนจะแนะนำให้ยอมแพ้ แต่เสี่ยวเฟยก็ไม่ตัดใจ ต้องทำให้ถึงที่สุดจนหมดหนทางก่อนเป็นอีกคืนที่ไม่ได้คุยกันวันรุ่งขึ้น เทวดาเสกให้มีฝนตกปรอยๆ ลงมา ทำให้ตอนเช้าเดิมทีที่อากาศเย็นอยู่แล้วกลายเป็นหนาวลงมากกว่าเดิมจ้านหยินตื่นก่อนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขารู้สึกหนาวตอนดึกมากๆ เธอก็เลยคลานเข้าไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัวและทำเหมือนเขาเป็นฮีทเตอร์ให้ความอบอุ่นเมื่อก้มหน้ามองลงมาข้างๆ กายเข
จ้านหยินถืออาหารเช้าที่อาชีห่อกลับมา เดินมาที่หน้าโต๊ะแล้ววางลง หลักจากครุ่นคิดเล็กน้อย ก็เดินเข้าครัวไปอีกครั้งเขาต้มน้ำขิงพุทราจีนให่ไห่ถงถ้วยนึง"ฉันก็นึกว่าอาหารเช้าแกเป็นคนทำเองซะอีก ที่ก็แท้ห่อกลับมา"น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยันดังขึ้น จ้านหยินไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นคุณยายของเขาเขาไม่หันกลับไป และไม่ต่อปาก"กำลังต้มอะไรอยู่? กลิ่นขิงแรงมาก"คุณยายจ้านเดินเข้ามาในครัว เดินเบียดเข้ามาใกล้หม้อที่แง้มฝาเอาไว้ แล้วปิดฝาให้สนิท"นึกว่าจะพัฒนาฝีมือแล้วซะอีก"หญิงชราบ่นประโยคนึง พร้อมทั้งเหล่มองหลานชายด้วยสายตายี้ แล้วหมุนตัวเดินไปจ้านหยินหน้านิ่วคิ้วขมวด อดแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้ "ผมก็พยายามมากแล้ว"เดิมทีเมื่อคืนก็มีโอกาสแท้ๆ ใครจะคิดว่าสวรรค์จะกลั่นแกล้งเขา"เอาชนะใจ เอาชนะใจ สิ่งที่แกต้องเอาชนะก่อนก็คือหัวใจ ไม่เห็นหรอว่าสิบนิ้วของถงถงยังว่างหรองแหรงอยู่?"จ้านหยิน "..."เขาก็พยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจอยู่แหวนน่ะ เขาซื้อเอาไว้สองวงตั้งนานแล้ว วงที่เป็นของเขา ยังใส่อยู่ตั้งหลายครั้ง แต่ใส่ไว้เพื่อให้ซางเสี่ยวเฟยตัดใจส่วนวงที่เป็นของไห่ถง ก็ยังเก็บเอาไว้ที่เขาอยู่ ยังไ
นายน้อยจ้านโตจนป่านนี้ ยังไม่เคยถูกใครหยิกมาก่อนเลยนะเจ็บชะมัด!"คุณยายตื่นหรือยัง?"ไห่ถงหมุนตัวลงจากเตียงพร้อมถามเขาเธออยากใช้ตอนที่คุณยายยังไม่ตื่น เผ่นกลับห้องตัวเอง"ตื่นแล้ว""ทำไมเช้าขนาดนี้?"ไห่ถงที่เตรียมจะวิ่งก็ชะงักขาทันที "งั้นถ้าฉันออกไปแบบนี้ แล้วคุณยายเห็น...""เราเป็นสามีภรรยากัน"จ้านหยินไม่ชอบที่เธอทำลับๆล่อๆไห่ถงยิ้ม "ก็จริง เราเป็นสามีภรรยากันอย่างเปิดเผยนี่เนอะ คุณยายเห็นก็มีแต่จะดีใจ คนแก่แบบท่านรู้ว่าหลังแต่งงานแล้วเราก็เอาแต่แยกห้องกันมาตลอด ท่านก็เลยเอาแต่คอยพร่ำสอนให้ฉันทำอย่างนั้นอย่างนี้กับคุณ"จ้านหยินมองหน้าเธออย่างหมดคำพูดส่วนคุณยายของเขาเองนั้น เขาก็หมดคำพูดเช่นเดียวกันแน่นอนว่า ความรู้สึกในตอนนี้ส่วนใหญ่คือความซึ้งใจมากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยายคอยพร่ำบ่น เขาก็คงไม่ขอไห่ถงแต่งงาน"ฉันกลับห้องตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน วันนี้คุณอยากกินอะไร? เดี๋ยวฉันทำให้""ผมซื้ออาหารเช้ามาแล้ว ไม่ต้องทำ"ไห่ถงมองเขาอีกสองสามที แล้วเดินไปจ้านหยินหน้าบึ้ง ก่อนเธอจะออกไปมีการมองเขาต่ออีกสองสามทีนั่นมันหมายความว่ายังไง?การที่เขาซื้ออาหารเช้าให้เธอ
"ผมต้มน้ำขิงพุทราจีนเอาไว้ให้คุณ ถ้าตอนนี้ไม่มีเวลาดื่ม เดี๋ยวผมจะรินใส่แก้วเก็บความร้อนเอาไว้ให้ คุณก็เอาไปดื่มที่ร้านด้วยนะ"ไห่ถงมองเขาอย่างคาดไม่ถึงนี่เขาต้มน้ำขิงพุทราจีนให้เธอเชียวหรอจ้านหยินล้างแก้วเก็บความร้อนจนสะอาด ก็รินน้ำขิงพุทราจีนที่ต้มเสร็จแล้วใส่เข้าไป จากนั้นยัดแก้วเก็บเข้าไปในกระเป๋าใส่แก้ว แล้วค่อยยื่นกระเป๋าให้เธอ"อย่าลืมดื่มนะ"ไห่ถงรับกระเป๋าใส่แก้วมาถือ แล้วมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งทีนึง ก่อนจะว่า "บ้ายบาย"จากนั้นก็ออกไปจ้านหยินยืนอยู่ที่เดิมมองตามเธอจนออกจากประตูคุณยายจ้านว่าเขา "แล้วแกก็ไม่คิดจะไปส่งเธอหน่อยหรอ?""เธอรู้ครับว่าต้องขับไปทางไหน"คุณยายจ้าน "..."เมื่อกี้กำลังจะชมเขาอยู่แล้วว่าเริ่มเป็นงาน ยังไม่วายต้องฟาดเขาอีกสักที ไอ้เด็กคนนี้นี่มัน...ทำคนแก่หมดคำพูดเลยจริงๆ"คุณยาย สายตาที่ไห่ถงมองผมเมื่อกี้ ผมว่า ถ้าคุณยายไม่อยู่ด้วย เธอคงจุ๊บผมแล้วแน่ๆ"คุณยายจ้าน "..."จ้านหยินเดินไปนั่งลงข้างคุณยายด้วยความเสียดาย สองยายหลานกินอาหารเช้าเงียบๆ"ดูเหมือนถงถงจะไม่ได้สวมเสื้อคลุมหนาๆ"จู่ๆคุณยายจ้านก็พูดขึ้นมาจ้านหยินพูดเสียงเรียบ "ผมจะเอาไ
จางเหนียนเซิงพูดด้วยความตรอมตรม "พี่ไห่ถง ผมรู้ว่าพี่แต่งงานแล้ว แต่พี่กับสามีพี่แต่งงานกันด้วยสัญญา ยังไงพวกพี่ก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว ผมชอบพี่ พี่ไห่ถง ผมชอบพี่มาตั้งนานแล้ว""ผมรู้ว่าตอนนี้พี่ยังรับรักผมไม่ได้ ผมเองก็อยากจะบังคับตัวเองไม่ให้มาหาพี่ แต่ผมทนไม่ไหว เมื่อไหร่ที่ผมไม่มีอะไรทำก็จะคิดถึงแต่พี่ ในสมองของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้มของพี่ พี่ไห่ถง ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมคือคนที่รักพี่"เขายื่นช่อดอกไม้ให้ไห่ถงอีกครั้ง แล้วมองไห่ถงด้วยสายตาลึกล้ำ "พี่ไห่ถง ให้โอกาสผมได้ต่อคิวได้ไหม?"พี่จวินเคยคุยกับเขา แล้วก็เตือนเขาแล้วจางเหนียนเซิงกลับไม่อาจยอมตัดใจไปแบบนี้ได้เขาชอบพี่ไห่ถงมากๆจริงๆเขาเองก็มานั่งนึกเสียใจที่ตอนที่ตกหลุมรักไห่ถง ไม่ได้สารภาพกับเธอไปตั้งแต่วินาทีแรก ถ้าเขาสารภาพออกไป ไม่แน่ว่าพี่ไห่ถงอาจจะรอจนเขาโตเป็นผู้ใหญ่ และไม่แต่งงานสายฟ้าแลบกับผู้ชายแปลกหน้าไห่ถงยื่นมือออกไปแย่งช่อดอกไม้มา แล้วเดินผ่านตัวจางเหนียนเซิงไป ก่อนจะทิ้งช่อดอกไม้ลงในถังขยะที่วางอยู่หน้าร้านเมื่อหันกลับมา ก็พูดกับจางเหนียนเซิง "เหนียนเซียง นายจะออกไปเอง หรือให้ฉันเอาไม้กวาดไล่นายออกไป?""พ