โจวหงหลินกระซิบข้างหูของเธอ และเย่เจียนีก็ยิ้มทันทียังดีที่เขายังฉลาดเย่เจียนีสบายใจ หากเธอแต่งงานกับเขา เธอก็จะมีความสุขอย่างแน่นอนแน่นอนว่า เธอยังต้องระวังเขาอยู่ หลังจากที่เธอแต่งงานแล้ว เธอจะยึดบัตรเงินเดือนของเขาไว้ และเขาให้เขาสัญญาว่าจะเพิ่มชื่อของเธอในหนังสือทรัพย์สิน เธอจะให้เขาทำเป็นเรื่องเป็นราว กล่าวโดยสรุปว่า เธอจะไม่เดินตามรอยเท้าของไห่หลิงแน่นอน“จริงๆ แล้วมันเรื่องง่ายที่จะทำให้ไห่หลิงออกจากบ้านตัวเปล่า”"ทำยังไงคะ?"แม้ว่าเงินเก็นในบัญชีโจวหงหลินจะเป็นเพียงเงินจำนวนเล็กน้อย แต่ถ้าไม่ต้องแบ่งก็ไม่ต้องแบ่งให้กับไห่หลิง และเย่เจียนีก็จะได้รับไว้ทั้งหมดเอง“ให้เธอเลือกระหว่างการแบ่งทรัพย์สินกับหยางหยาง เธอจะเลือกหยางหยางอย่างแน่นอน และออกจากบ้านไปอย่างตัวเปล่า”หลังจากได้ยินสิ่งเข้ากับเรื่องนี้ เย่เจียนีรู้สึกผิดหวังมากและพูดกับเขาว่า "คุณยินดีที่จะสละสิทธิ์เลี้ยงดูลูกชายของคุณได้? เขาเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลโจว แม้ว่าคุณจะตั้งใจที่จะสละสิทธิ์ แต่พ่อแม่ของคุณก็จะไม่เห็นด้วยแน่นอนค่ะ"โจวหงหลิน: "... หยางหยางเป็นลูกชายของฉัน แน่นอนว่าฉันไม่สามารถสละสิทธิ์ได้"
“ดึกขนาดนี้ ใครมาเคาะประตู”โจวหงหลินพึมพำขณะที่เดินไปเปิดประตู แต่สีหน้าก็ดูไม่ดีเมื่อเขาเปิดประตูออกมาและเห็นร่างอ้วนยืนอยู่ที่ประตู เขาก็ตัวแข็งทื่อและไม่เชื่อไห่หลิงมาจริงๆ!เธอรู้ได้ไงว่าเขาอยู่ที่นี่สามีภรรยาสบตากันไห่หลิงมองร่างเปลือยเปล่าของเขา และสมองคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา ปรากฎว่าผู้ชายคนนี้จะหักหลังคุณได้อย่างรวดเร็วและง่ายดายหลังจากที่โจวหงหลินได้สติ สีหน้าของเขาก็มืดลงทันทีและถามไห่หลิงว่า "คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? หยางหยางอยู่ที่ไหนฦ คุณไม่ได้ดูแลหยางหยางที่บ้านตอนกลางคืนเหรอ คุณวิ่งมาที่นี่ …”“หงลิน ใครคะ? ทุบประตูแรงมาก”ก่อนที่โจวหงหลินจัดการข้อกล่าวหาของเขา เย่เจียนีก็โผล่ออกมาเธอสวมชุดนอน มัดผมหลวมๆ และไม่ชัดเจนว่าทั้งสองคนทำอะไรกันมาก่อน เธอดูมีเสน่ห์ดึงดูด แต่มีร่องรอยเรื่องนั้นที่ยังคงติดอยู่ที่คอของเธอในสถานการณ์แบบนี้ แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น“นังปีศาจจิ้งจอก!”ไห่หลิงใช้ร่างอ้วนของเธอผลักโจวหงหลินออกจากประตู และพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า เพียงชั่วพริบตาเธอก็หยุดอยู่ตรงหน้าเย่เจียนี คว้าผมยาวของเธอมาหนึ
ไห่ถงหันหลังกลับแล้วรีบพุ่งเข้าไปในห้องโจวหงหลินได้สติกลับมาแล้ว และรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เตะ ไห่หลิงที่กำลังนั่งคร่อมอยู่บนร่างของเย่เจียนีไห่ถงที่รีบเข้ามาอย่างโกรธจัด และเธอก็เตะใส่เข้าไปด้วยหลังจากฝึกฝนซานดูและจัดการกับพวกอันธพาลอย่างไห่จือชินมาแล้ว ไห่ถงก็มีความได้เปรียบ ด้วยการเตะครั้งนี้ เธอใช้พละกำลังทั้งหมด เตะโจวหงหลินที่เพิ่งเตะไห่หลิงล้มลง ก็ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยเช่นกัน เขาถูกไห่ถงเตะล้ม"พี่"ไห่ถงก้าวไปข้างหน้า เพื่อช่วยพี่เธอลุกขึ้นโจวหงหลินก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบไปประคองเย่เจียนี ชี้ไปที่ไห่หลิงและน้องสาว ตะโกนด้วยความโกรธว่า "ไห่หลิง พวกแกกำลังทำอะไรอยู่?"ไห่หลิงทุบเย่เจียนี และหอบอย่างแรง ขณะที่เธอฟังเสียงตะโกนของสามีของเธอ ความโกรธของเธอปะทุขึ้นอีกครั้ง และเธอก็ตวาดด้วยว่า "โจวหงหลิน แกสมควรทำเช่นนี้กับฉันไหม? ฉันลาออกจากงานเพื่อแก ดูแลครอบครัวและมีลูกให้กับแก แกหักหลังอฉัน และกับอีนังนี่ แกถามฉันว่ากำลังอะไรเหรอ? ฉันก็กำลังทุบนังแพศยานี่ไง!”พูดแล้ว เธอก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปอีกครั้งแต่ โจวหงหลินยืนอยู่ตรงหน้าเย่เจียนี ผลักไห่หลิงออก เพื่อป้อ
ไห่หลิงส่ายหัวให้น้องสาวเธอเธอจะทะเลาะกับโจวหงหลินได้อย่างไร? นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างสามีและภรรยา มันเป็นเรื่องของครอบครัว อย่างมากที่สุด ครอบครัว โจวจะให้โจวหงหลิน กลับบ้านเพื่อพักฟื้นเหมือนครั้งก่อนเธอทุบเย่เจียนี ซึ่งเป็นการลงมือกับชู้ ทุกคนคงคิดว่าเธอตบได้ถูกต้องและเย่เจียนีก็มีความผิดและจะไม่ทำอะไรเธอแต่ถ้าน้องสาวลงมือทุบตีโจวหงหลินและเย่เจียนี เพื่อระบายความโกรธของเธอ เนื่องจากนิสัยร้ายกาจของพวกตระกูลโจว จะฟ้องน้องสาวเธอและเรียกร้องค่าชดเชยค่ารักษาพยาบาล และเย่เจียนีก็จะทำเช่นเดียวกันไห่หลิงไม่อยากให้น้องสาวโดนกระทำไห่หลิงจับน้องสาวไว้แน่นแล้วกระซิบว่า “เชื่อฉันสิ ฉันจัดการได้”น้องสาวและสามีของเธอแค่ช่วยเธอรวบรวมหลักฐานเท่านั้น"โจวหงหลิน"ไห่หลิงเช็ดน้ำตา แล้วถามเขาว่า "แกอยากจะหย่ากับฉันจริงๆเหรอ?"โจวหงหลินพูดอย่างเหลืออด "ใช่ ฉันอยากหย่ากับคุณ!"“หยางหยางยังเล็กอยู่ คุณทนได้ไหมที่จะทิ้งแม่กับลูกไว้ตามลำพัง?”สายตาของโจวหงลินไม่มีความลังเลใด ๆ และเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า "ไห่หลิง คุณกลับบ้านไปก่อน พวกเราทุกคนควรจะสงบสติอารมณ์ลง และอีกสองสามวันก็จะเป็นวันเสาร์ พว
หลังจากคืนนี้ เธอจะไม่เศร้าหรือเสียน้ำตาให้กับโจวหงหลินอีกต่อไป"หยางหยาง"ไห่หลิงนึกถึงลูกชายขึ้นมาจู่ๆ ก็รู้สึกกังวล“พี่ ฉันขอให้ป้าเหลียงไปดูแลหยางหยางแล้ว หลังจากที่หยางหยางหลับไปเขาก็หลับไปจนรุ่งสางเลย”โจวหยางนั้นซุกซนมาก มักจะโปรยของเล่นให้ทั่วพื้น แต่เมื่อเขาทำตัวดีเขาก็จะทำตัวดีมากโดยเฉพาะในเวลากลางคืน เว้นแต่เขารู้สึกไม่สบายตัว ไม่อย่างนั้นเขาก็จะนอนหลับจนถึงฟ้าสว่างไห่หลิงก็สบายใจลง“ถงถง จ้านหยิน พวกคุณสองคนเจอที่นี่ได้อย่างไร?” ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับลูกชายแล้วไห่หลิงก็ยังมีเวลาและอารมณ์ที่จะถามออกมาไห่ถงตำหนิพี่สาวว่า “พี่ พวกเราเป็นพี่น้องกัน ตั้งแต่พ่อแม่จากไป พวกเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอด 15 ปี ทุกอย่างที่พบเจอต้องค่อยปรึกษากัน แต่ครั้งนี้ พี่ก็ทอดทิ้งฉันไว้ แล้วฉันจสบายใจได้อย่างไร?”“เพื่อนของจ้านหยิน ช่วยรวบรวมหลักฐานเรื่องการนอกใจของโจวหงหลิน และเป็นคนที่มีความสามารถมาก เมื่อไปถาม เขาก็รู้อย่างรวดเร็วว่าโจวหงหลินอยู่ที่นี่ และ จ้านหยินกับฉันก็รีบมา”“พี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต พี่ต้องบอกฉัน โอเคไหม? อย่าเก็บไว้คนเดียว ฉันก็โตแล้วและไม่ใช่สาวน้อยที่พี่เ
พี่สาวเชื่อในตัวจ้านหยินมากกว่าที่เธอเชื่อและยังเล่าถึงเหตุการณ์น่าอาย ที่เธอขโมยเหล้าไหว้เทพเจ้าแห่งห้องครัวเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็กอีกด้วยจ้านหยินมองไปที่ไห่ถง และการจ้องของเขาทำให้ไห่ถงอยากจะมุดดินหนี“พี่ เรื่องนั้นเกิดขึ้นมากี่ปีแล้ว?ยังเอามาพูดต่อหน้าจ้านหยินอีกไห่หลิงยิ้มและพูดว่า "วันนั้น เธอคลานขึ้นไปบนเตียงและนอนหลับทั้งวันหลังจากทานอาหารเสร็จ แม้ว่าเธอจะคออ่อน แต่เธอก็ยังชอบดื่ม หลังจากดื่มแล้วเธอจะนอนหลับจนฟ้ามืด"“จ้านหยิน จำไว้ว่าไม่มีงานเลี้ยงใหญ่โต อย่าให้เธอดื่ม”จ้านหยินเม้มริมฝีปาก แล้วยิ้มตอบว่า "พี่สาว ฉันจะจำไว้"ไห่หลิงพูดคุยเรื่องในอดีต และหลังจากที่ทุกคนหัวเราะออกมาแล้ว ความโศกเศร้าของพวกเขาก็ถูกชะล้างไปเรื่องการหย่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรโลกจะไม่ได้หยุดหมุนเพียงเพราะไม่เหลือใคร หากไม่มีโจวหงหลิน เธอ ไห่หลิงก็จะยังอยู่ดีมีสุขขณะที่เดินออกจากโรงแรม ไห่หลิงก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีดำแล้วหันไปพูดกับน้องสาวและน้องเขยว่า “ไปกันเถอะ พี่เลี้ยงอาหารท้อตอนดึกสักหน่อย ไม่ใช่สิ นี่มันเป็นอาหารเช้า ฉลองล่วงหน้าว่า พี่จะกลับไปเป็นโสดอีกครั้ง”ตอนนี้เป็นเวลา
เมื่อถูกเขามองอยู่ชั่วอึดใจ ไห่ถงก็พอจะมองออกนิดหน่อย จึงถามตะล่อม "คุณจ้าน คุณคงไม่อยากให้ฉันช่วยคุณล้างหน้าหรอกใช่ไหม?""หน้าผมดีปี๋ขนาดนี้ก็เพื่อคุณนั่นแหละ"หมายความว่า เธอควรจะรับผิดชอบไห่ถงพูดไม่ออก ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนหน้าไม่อายไปซะดื้อๆกันนะ?"ก็ได้ ฉันจะช่วยล้างให้ ใครบอกให้คุณทาหน้าซะดำปี๋ขนาดนี้เพื่อเรื่องของฉันกันล่ะ คุณควรจะทาให้ดำไปเลยทั้งหน้า แล้ววาดพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวตรงหน้าผาก อย่างน้อยยังเป็นเปาบุ้นจิ้นได้"ไห่ถงพูดพลางลากเขาให้เดินไปที่ห้องครัวจ้านหยินเดินตามรอยของเธอไปได้สองก้าวก็หยุด เขาขมวดคิ้วเรียวถามไห่ถง "ทำไมมาที่ห้องครัว?""ในครัวมีน้ำไง ห้องของคุณเป็นโซนต้องห้ามสำหรับฉัน ไม่เคยอนุญาตให้ฉันย่างกรายเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว ถ้าไม่พาคุณไปห้องครัว จะล้างหน้าให้คุณยังไง? หรือคุณจะรอตรงนี้ ฉันไปซักผ้าขนหนูให้เปียกๆ แล้วค่อยมาเช็ดให้ ดูซิว่าจะเช็ดออกหรือเปล่า"จ้านหยิน "..."ปาหินก้อนใหญ่ที่แบกเอาไว้ลงใส่เท้านี่มันเจ็บมากโข เจ็บจนกระดูกข้อต่อที่เท้าจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้วหลังจากที่เงียบไปนิดหน่อย เขาก็พูดเสียงเรียบว่า "ห้องน้ำในห้องขอ
จ้านหยินถอดเสื้อท่อนบนออก หันกลับมาก็เห็นไห่ถงกำลังมองเขาราวกับจะกลืนกิน พอเห็นว่าเขากำลังมองเธออยู่ เธอก็ถาม "ยังจะถอดอีกไหม?"เธอยังชี้ไปที่กางเกงของเขา เป็นการบอกว่าเขายังไม่ได้ถอดกางเกงจ้านหยินมีสีหน้าบึ้งตึงที่เขาถอดช่วงบนออกเพราะกลัวว่าตอนล้างหน้า มันจะเปียกไปถึงเสื้อนี่เธอคิดว่าเขาจะถอดเสื้อผ้าทำไม?หมุนตัวกลับมาจ้านหยินก็สาวขายาวเข้าไปยืนตรงหน้าไห่ถง จนใกล้กันมากขึ้น ไห่ถงยื่นมือออกหวังจะจับซิกแพ็กแน่นๆของเขา ทั้งยังเอ่ยชมไม่ขาดปาก "ผู้ชายที่ออกกำลังเป็นประจำ ก็จะหุ่นดีแบบนี้แหละ"มือข้างนึงของจ้านหยินคว้ามือที่แสนบังอาจของเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอลูบเขาได้เขาแผดเสียงแหบต่ำเตือนเธอด้วยสีหน้าดำทะมึน "ไห่ถง คุณรู้หรือเปล่าว่าลูบแล้วผลที่ตามมาจะเป็นยังไง?"ไม่รอให้เธอตอบ มืออีกข้างนึงของเขาก็ดีดหน้าผากเธออีกครั้ง คนเราน่ะ พอได้ทำอะไรหลายๆครั้งเข้า มันก็จะชินไปโดยปริยายหลังจากที่จ้านหยินดีดหน้าผากไห่ถงหลายครั้งเข้า เขาก็ชอบทำแบบนี้ไปซะแล้วแน่นอนว่าเขาควบคุมน้ำหนักได้ดี ไม่แรงไม่เบา ไม่งั้นเดี๋ยวทำเธอเจ็บแล้วจะมาชักสีหน้าใส่เขาได้ไห่ถงยิ้มตาหยี "คุณถอดเสื้อผ้าก็เพราะอยาก
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้