บทที่ 366

ออกไปทำงานหาเงิน แต่ไม่มีเวลาให้กับเขา

ไห่หลิงสูดน้ำมูกและไม่หันหลังมองกลับไป ขี่รถออกไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ถ้าไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกชายก็คงจะดีกว่า

ไห่ถงอุ้ใหยางหยางแล้วเข้าไปในรถ ปลอบเขาสักพักก่อนที่เด็กน้อยจะหยุดร้องไห้

แต่เขาปฏิเสธที่จะนั่งด้วยตัวเองและซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของไห่ถง โดยยังคงจับไห่ถงไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เขาถามอย่างน้อยใจว่า "... ไม่ต้องการหยางหยางเหรอ?"

เขาพูดไม่ชัดนัก และไห่ถงก็ไม่ได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวเล็กพูดในตอนแรก

เธอค่อย ๆ ผละเด็กน้อยออกและก้มศีรษะลงเพื่อถามเบา ๆ “หยางหยางพูดว่าอะไรนะ”

หยางหยางเงยหน้าขึ้นมองไห่ถง แล้วถามว่า: "แม่ไม่ต้องการหยางหยางอีกแล้วเหรอ?"

“ใครพูดอย่างนั้น แม่แค่ไปทำงาน ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ต้องการหยางหยางแล้ว แม่กลับมาอยู่กับหยางหยางทุกคืน”

หยางหยางพูดอย่างน้อยใจ “พ่อพูดแบบนั้น”

ไห่ถงอยากจะด่าแรงๆ ออกไป

ไอ้สวะโจวหงหลินคนนั้น ไม่อยากให้พี่เธอไปทำงาน เลยพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าหยางหยาง โดยหวังว่าจะใช้หยางหยางเป็นเครื่องมือ เพื่อหยุดพี่สาวไม่ให้ไปทำงาน

“หยางหยาง พ่อกำลังโกหก แม่จะไม่มีวันไม่ต้องการหยางหยางหรอก แม่บอก