จ้านหยิน "...คุณยายคิดไปไกลมากเลยนะครับ คุณยายไปบอกให้พวกลูกชายพยายามทำหลานสาวเพิ่มอีกสัคน น่าจะได้เร็วกว่านะ"จังหวะนั้นคุณยายจ้านขำพร้อมกับแว้ดขึ้นมา "ถ้าปู่ของแกยังมีชีวิตอยู่ แกคงจะบอกให้ฉันกับปู่แกทำลูกสาวน่าจะเร็วกว่ารึไง? พ่อแม่กับพวกลุงๆป้าๆสะใภ้ของแกอายุปาไปตั้งเท่าไหร่กันแล้ว จะให้ทำลูกอะไร? สมัยวัยรุ่นทำลูกสาวกันออกมาไม่ได้ ตอนนี้ได้แต่ทุ่มตัวทำหลานสาวแล้วล่ะ""ลุงกับป้าสะใภ้สามเพิ่งจะสี่สิบกว่า ผมว่าให้พวกเขาสองคนลองดูสักตั้งก็ยังได้อยู่มั้ง"สองสามีภรรยาลำดับสามแห่งตระกูลจ้าน "ไอ้หลานชายคนโต แกนี่มันเหลือเกิน!""แกกำลังยุ่งหรือเปล่า?""ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับคุณยายนี่ไง""ดูมัน พูดจาไม่น่ารักเอาซะเลย ไม่ยุ่งสินะ ถ้าไม่ยุ่ง ยายจะไปหาแกที่บริษัท พวกเราสองยายหลานไปเดินห้างกันดีกว่า"จ้านหยินเริ่มมีสีหน้าตึงๆ"คุณยายผมยังอยู่ในเวลางานนะ""ถึงบริษัทไม่มีแกอยู่ ก็ไม่เจ๊งหรอกน่ะ ยายเรียกให้แกไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนก็เพื่อตัวแกเอง แกจะได้ชินกับการพาสาวไปช็อปปิ้ง ต่อไปจะได้มีความอดทนแล้วไปเป็นเพื่อนไห่ถงได้ ฉันให้โอกาสแกได้สั่งสมประสบการณ์ แกยังไม่คิดจะคว้ามันเลย"จ้านหยินกระต
ไม่นานแม่โจวก็เข้ามา เธอยังจูงมือหลานคนที่สามของโจวหงอิงมาด้วยโจวหงอิงไม่ได้ตามมา น่าจะกลับบริษัทไปทำงานแล้ว"หยางหยาง พี่เสียวเป่าเรามาเล่นด้วยแล้ว"แม่โจวเดินจูงมือหลานชายสายนอกพร้อมกับตะโกนเรียกหลานชายสายในไปด้วย"ไห่ถง คุณเซิน"แม่โจวยิ้มทักทายไห่ถงกับเซินเสี่ยวจวิน เมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังจัดเก็บของอยู่ เธอก็สอดสายตามองหลายครั้งแต่ไม่นาน เธอก็หันเหความสนใจไปที่ซางเสี่ยวเฟยซางเสี่ยวเฟยไม่ได้ปล่อยหยางหยางลงพื้นแต่อย่างใด เธอถามหยางหยางว่า "หยางหยาง คนนี้ใครหรอ?"ไห่ถงลุกขึ้นยืนตรง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ "ป้ามาได้ยังไง?" แล้วจึงหันไปบอกซางเสี่ยวเฟย "นี่แม่สามีของพี่สาวฉัน ย่าแท้ๆของหยางหยาง"ไห่ถงกัดฟันพูดคำว่าย่าแท้ๆซางเสี่ยวเฟยมองดูแม่โจวจูงมือเสียวเป่า แล้วก้มมองหยางหยาง เห็นหยางหยางแค่เอ่ยเรียกคุณย่าคำนึงจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนิทกับคุณย่าเดาว่าพี่สาวของไห่ถงกับแม่สามีจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีนัก"ปกติหยางหยางไม่มีเพื่อนเล่นด้วย วันนี้ฉันก็เลยตั้งใจกลับไปพาเสียวเป่ามาเล่นกับหยางหยาง"แม่โจวอธิบายสั้นๆ เมื่อเห็นว่าหลานชายสายนอกดึงดันจะเ
ไห่ถงพูดเสียงเย็น "เสียวเป่าเป็นใคร? เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน? หยางหยางเป็นหลานแท้ๆของฉัน ฉันจะไม่ทำให้หลานตัวเองต้องน้อยใจ แล้วไปโอ๋ลูกคนอื่น หยางหยางเสียคนตรงไหน? ที่เสียคนน่ะมันหลานชายสายนอกที่คุณเป็นคนเลี้ยงมาต่างหาก ปกติเสียวเป่าก็ชอบรังแกหยางหยาง แย่งของเล่นของหยางหยาง ตีหยางหยาง แล้วยังเอาของเล่นของหยางหยางกลับบ้าน เป็นย่าแท้ๆแต่ทำตาบอดไม่รู้ไม่เห็นหรือไง?""หรือปกติคุณสอนหลานแบบนี้? ป้าโจว เสียวเป่าเป็นหลานสายนอกของคุณ ส่วนหยางหยางเป็นหลานสายใน จะลำเอียงมากเกินไปหน่อยมั้ง!"แม่โจว "..."ไม่นาน เธอก็พูดขึ้นว่า "ไห่ถง เสียวเป่ายังเด็ก อีกอย่างหยางหยางมีของเล่นตั้งเยอะแยะ จะให้เสียวเป่าเล่นสักอันสองอันมันจะอะไรนักหนา? หยางหยาง ดูซิพี่ของเราร้องไห้หมดแล้ว แบ่งของเล่นให้พี่ชายสองอันเล่นได้ไหม?"หยางหยางลังเลซางเสี่ยวเฟยหันไปพูดกับหยางหยาง "หยางหยาง ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง เขาชอบร้องก็ให้เขาร้องให้พอ เขาอยากจะช่วยคุณน้าของหนูถูพื้น ก็ให้เขาถูต่อไป คุณน้าของหนูจะได้ไม่ต้องถู"หยางหยางพูดกระซิบ "พี่ชายนิสัยไม่ดี"ภาพจำของเขาที่มีต่อเสียวเป่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่"พี่ชายนิสัย
ไห่ถงพูดด้วยสีหน้าดำทะมึน "ฉันก็หวังอยากจะให้เป็นแค่คุณยายเลี้ยงหรอก ถ้าเป็นแบบนั้นยังไม่ทำร้ายจิตใจมากเท่าไหร่ แต่น่าเสียดายที่เป็นยายแท้ๆน่ะสิ"ยายของหลานชายกับยายของเธอแทบจะเทียบกันติดๆแล้วเงียบไปสักพัก เธอก็พูดขึ้นมาอีก "ยายแก่นั่นพาเสียวเป่ามาที่นี่ แล้วให้เสียวเป่าแพร่เชื้อให้หยางหยาง พอหยางหยางจะได้ป่วย พี่สาวของฉันจะยังมีกระจิตกระใจไปทำงาน? เธอต้องลางานมาดูแลหยางหยางอยู่แล้ว เพิ่งจะไปทำงานได้สองวันก็ต้องขอหัวหน้าลางาน เธอคงจะกอดงานนี้ไว้ได้ไม่นานแน่"เพื่อที่จะทำให้พี่สาวไม่ต้องกลับไปทำงาน ครอบครัวโจวทำได้ทุกวิถีทางจริงๆตอนนี้พี่สาวมีงานทำแล้ว เห็นทีควรจะต้องพูดเรื่องหย่าให้เร็วขึ้น แล้วรีบๆกลับมามีชีวิตใหม่"ไห่ถง ทำไมแม่สามีของพี่สาวเธอไม่อยากให้พี่เธอไปทำงานล่ะ?"ซางเสี่ยวเฟยถามมาประโยคนึงไห่ถงหยิบไม้กวาดเดินกลับเข้ามา เห็นหยางหยางเดินออกมา เธอจึงโน้มเอวลงมาอุ้มหลานชายด้วยมือเดียว แล้วเดินพร้อมกับพูดไปด้วย "เธอนิสัยแบบนั้นแหละ พี่สาวสามีอยากส่งลูกสองคนไปเรียนในเมือง บ้านที่พี่สาวของฉันอาศัยอยู่ในเขตโรงเรียน เธอก็เลยเล็งบ้านหลังนั้นอยู่น่ะสิ""อยากให้พี่เขยสารเลวขอ
"พี่ ตอนนี้พี่ก็มีงานทำแล้ว ควรขอหย่ากับโจวหงหลินได้แล้วนะ" ไห่ถงแนะนำให้พี่สาวหย่าซะตั้งแต่เนิ่นๆทั้งเซินเสี่ยวจวินกับซางเสี่ยวเฟยก็เสริมขึ้นมา "รีบๆหย่ารีบๆมีชีวิตใหม่"ไห่หลิงก้มหน้ามองใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกชาย แล้วพยักหน้าหนักๆ "ตอนเย็นพี่จะรอให้โจวหงหลินเลิกงาน แล้วจะขอหย่า"ในมือของเธอกำหลักฐานที่โจวหงหลินนอกใจอยู่ตอนที่เธอเพิ่งได้หลักฐานที่โจวหงหลินนอกใจมา แต่ยังไม่กระฉากหน้ากากเขา เพราะพิจารณาได้ว่าตัวเองยังไม่มีงาน ไม่มีรายได้ ซึ่งจะไม่ส่งผลดีเพื่อขอสิทธิ์ในการเลี้ยงลูกใกล้จะปีใหม่แล้ว เดิมทีไห่หลิงยังคิดว่าจะรอให้ตัวเองได้เงินเดือนก้อนแรกมาก่อนค่อยพูดเรื่องหย่า แต่การกระทำของแม่สามีในวันนี้ทำให้เธอหมดความอดทนพวกนั้นจะทำอะไรกับเธอก็ช่าง เธออาจจะยังพอทนได้ แต่มาทำร้ายหยางหยาง เธอไม่อาจทนได้อีกต่อไป!สองวันก่อนตอนที่แม่กับพี่สาวสามีมา เธอได้ยินโจวหงอิงพูดกับน้องชายว่าเสียวเป่าไม่สบายเป็นไข้หวัด อาการยังไม่หายดี พ่อสามีของเธอเป็นห่วงว่าถ้าเสียวเป่ามาด้วยจะแพร่เชื้อใส่หยางหยาง ถึงได้ไม่ให้โจวหงอิงพาเสียวเป่ามาไม่คิดเลยว่าพอวันที่เธอไปทำงาน จะให้แม่สามีถ่อกลับไปพาเสียวเป
หยางหยางที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ไม่นานก็หลับปุ๋ยไห่หลิงอาศัยจังหวะที่ลูกชายหลับ ส่งต่อเขาให้กับน้องสาว เมื่อรู้ว่าน้องสาวกับน้องเขยชวนป้าเหลียงมาเป็นพี่เลี้ยงเพื่อช่วยเธอดูแลหยางหยาง ไห่หลิงก็ตื้นตันจนพูดไม่ถูกจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้ตั้งหลักใหม่ จึงจดจำบุญคุณของน้องสาวและน้องเขยเอาไว้ก่อน รอเธอตั้งตัวได้เมื่อไหร่ จะตอบแทนทั้งสองคนอย่างดีแล้วไห่หลิงก็ไปทำงานไห่ถงกดรับสายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่โทรเข้ามา ไม่รู้ว่าเพื่อนจะนัดเธอไปทำอะไร หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็บอกลาไห่ถงับเซินเสี่ยวจวิน จากนั้นก็รีบร้อนจากไป"เสี่ยวจวิน เธอดูร้านกับหยางหยางไปก่อนนะ ฉันจะพาป้าเหลียงไปซื้อพวกชุดเครื่องนอน"ไห่ถงยังจำเรื่องที่ต้องซื้อเตียง ตู้เสื้อผ้าและชุดเครื่องนอนให้ป้าเหลียงด้อยู่"โอเค"เซินเสี่ยวจวินตอบรับอย่างร่าเริง ตอนนี้จนถึงก่อนบรรดานักเรียนจะเลิกเรียนในช่วงเย็น เธอว่างสุดๆปกติเธอมักจะอ่านนิยายเพื่อฆ่าเวลาป้าเหลียงพูดว่า "คุณหนูไห่ไปคนเดียวก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหยางหยางตื่นขึ้นมา ต้องมีคนคอยดูแลนะคะ"พอรู้ว่าหยางหยางมีคุณย่าแบบนั้น ป้าเหลียงก็สงสารหยางหยางจับใจอย่างที่ซางเสี่
น่าเสียดายที่เพื่อนๆ ของเขาก็เหมือนกับเขา ที่เป็นพวกคนที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลยและยังไม่สามารถขอเทคนิคกับคุณยายเป็นการส่วนตัวได้บ่อยๆ ใช่ไหม? นั่นจะทำให้ถูกคุณยายหัวเราะเยาะได้เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองปากแข็งต่อหน้ายาย และได้พูดไปอย่างเด็ดเดี่ยวว่า "ผมไม่ไล่ตามจีบภรรยาแน่"จ้านหยินรู้สึกว่าหน้าของเขาแสบร้อนเหมือนถูกตบเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องไล่ตามจีบภรรยา เพราะไห่ถงเป็นภรรยาของเขาแล้วนิ!“ขอบคุณคุณจ้านสำหรับการเอาใจใส่ค่ะ ฉันจะตั้งใจพักผ่อนค่ะ”มือที่ถักทออย่างมีความสุขของไห่ถงกำลังถักไหมพรมอย่างว่องไว คุณจ้าน โปรดพาป้าเหลียงกลับไปก่อนค่ะ อย่าลืมพาเสี่ยวไป๋ทั้งสามตัวไปด้วย"จ้านหยินขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันจะไม่พาทั้งสามตัวนั้นไปด้วย"“งั้นป้าเหลียงเอาอุ้มไปด้วยค่ะ ตอนนี้ที่ร้านไม่ยุ่งและคุณสองคนก็ช่วยฉันไม่ได้มาก ทำไมไม่กลับบ้านก่อนและให้ป้าเหลียงไปจัดห้องของเธอล่ะ”"คุณกำลังรังเกียจฉัน!"ไห่ถงเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก้มหน้าลงเพื่อช่วยเขา ก่อนพูดติดตลกว่า "คุณจ้าน ฉันคิดว่าคุณค่อนข้างอ่อนไหวนะคะ สิ่งที่ฉันพูดไปนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจคุณ งั้นคุณบอกมาค่ะ ว่าคุณจะช่วยฉัน
หลังจากที่ไห่ถงได้รับการยืนยันแล้ว ไม่อาจไม่รู้สึกเสียใจแทนซางเสี่ยวเฟยได้นายน้อยจ้านมีภรรยาแล้วจริงๆซางเสี่ยวเฟยต้องปล่อยวางแล้วหวังว่าหญิงสาวที่น่ารักคนนั้นจะทำใจลืมความรู้สึกที่มีต่อนายน้อยจ้านได้เร็วๆ นี้ และได้พบกับความสุขของตัวเองสักที“นายน้อยจ้านแต่งงานแล้ว ทำไมไม่มีข่าวอะไรออกมาเลย?”กระทั่งชางเสี่ยวเฟยก็ไม่รู้เรื่อง“อาจจะเป็นการปกป้องภรรยาของประธานก็ได้ คุณลองคิดดูประธาของพวกเราหน้าตาหล่อเหลา อายุน้อยและร่ำรวย หญิงสาวคนไหนที่ได้พบเห็นเขาก็ต้องตกหลุมรักอย่างโงหัวไม่ขึ้น”“แม้ว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ยกเว้นคุณหนูซาง ไม่มีความกล้าที่จะไล่ตามจีบอย่างเปิดเผย แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจะคนชื่นชอบเขาไม่กี่คน เขากังวลว่าการเปิดเผยตัวตนและรูปลักษณ์ภรรยาของเขาออกไป จะนำซึ่งปัญหาที่ไม่มีที่สิ้นสุดมาหาเขาได้ หน้ำซ้ำยังกลัวว่าตอนเขาไม่มีเวลาให้ภรรยาจะมีคนมาทำร้ายภรรยาอีก”“คนอื่นฉันไม่รู้ แต่เสี่ยวเฟยไม่ใช่คนอย่างนั้นแน่นอน เธอเป็นนิสัยดี แต่กลับที่ถูกคนภายนอกเข้าใจผิดอย่างมาก นายน้อยจ้านไม่ชอบเธอ ดังนั้นจึงพูดได้แค่ว่าพวกเขาถูกฟ้าลิขิตให้มาเป็นคู่กัน”ไห่ถงถอนหายใจ "ฉันหวังว่าเสี่