บทที่ 21

จ้านหยินมองดูเธอเลือกดอกไม้ไม่วางตา เขามองดูเธอต่อรองราคากับเจ้าของร้านดอกไม้ ดอกไม้กระถางหนึ่งราคา 250 บาท เธอสามารถต่อราคาได้ครึ่งหนึ่ง และความสามารถในการทําให้เจ้าของร้านรู้สึกว่าถ้าไม่ขายให้เธอก็คงขายไม่ออกอีกต่อไปนั้นทำให้จ้านหยินรู้สึกทึ่ง

นายน้อยแบบเขาไม่เคยดูราคาสินค้าและไม่ต่อรองราคามาก่อน

ไม่คิดว่าภรรยาเขาจะเป็นนักต่อรองราคา จ้านหยินอยากจะหัวเราะเมื่อเห็นเจ้าของร้านดอกไม้เจ็บปวดราวกับว่าเนื้อโดนแล่ออก

หลังจากจ่ายเงินแล้ว ไห่ถงก็เริ่มยกดอกไม้กระถางที่ตัวเองซื้อมาทีละกระถางไปที่รถของจ้านหยิน

ตอนแรกจ้านหยินยังยืนดูอยู่ข้าง ๆ ต่อมารู้สึกว่าให้ผู้หญิงขนดอกไม้ เขายืนอยู่ข้างรถดูขัดตาเกินไป เขาจึงช่วยไห่ถงขนดอกไม้ เมื่อขนดอกไม้ทั้งหมดเสร็จ รถของเขาก็เต็มไปด้วยดอกไม้กระถาง

โชคดีที่เจ้าของร้านดอกไม้ให้กระดาษแก่พวกเขาปูบนที่นั่งเพื่อไม่ให้เบาะรถของเขาสกปรก

"ยังต้องซื้ออะไรอีกไหมครับ?"

จ้านหยินสอบถามภรรยาขณะขับรถไปด้วย

"รถเต็มแล้ววางอย่างอื่นไม่ได้ ตอนนี้ไม่ซื้อแล้วค่ะ จัดการทีละอย่างดีกว่า นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำวันละสองวันเสร็จ ฉันจะค่อย ๆ ซื้อและตกแต่งเมื่อมีเวลาว่าง”

ไห่ถงคา