บทที่ 20

"ไปกันครับ"

จ้านหยินเดินไปและพูดนิ่ง ๆ

ไห่ถงตอบรับและเดินตามเขาไป

สามีภรรยาคู่นี้เดินไปด้วยกันแต่ไม่คุยกัน ไห่ถงต้องการหาเรื่องคุย แต่เมื่อเห็นเขาดูจริงจัง หน้าหล่อนั้นไม่ว่าเมื่อไหร่จะบึ้งตึงอยู่เสมอ ราวกับทําท่าทางห้ามใครเข้าใกล้ ไห่ถงก็หมดความสนใจที่จะพูดคุยกับเขา

คนอย่างเขาควรไปเป็นครูที่โรงเรียน ท่าทางจริงจังซะขนาดนี้ สามารถควบคุมเด็ก ๆ ได้อย่างแน่นอน

จากนั้นไม่นานก็มาถึงตลาด ไห่ถงสั่งให้จ้านหยินจอดรถในที่ว่าง หลังลงจากรถเธอพูดกับเขาว่า "ไปค่ะ พวกเราไปกินอาหารเช้ากันก่อน"

จ้านหยินไม่พูดและตามเธอไปอย่างเงียบ ๆ

นายน้อยจ้านมาที่ตลาดครั้งแรกไม่ชินนัก แต่ก็ให้ความร่วมมือกับไห่ถง ไม่แสดงให้ไห่ถงเห็นความไม่สบายใจของเขา

ทั้งสองสั่งก๋วยเตี๋ยวซุปหนึ่งชามในร้านอาหารเช้า ไห่ถงยังสั่งเกี๊ยวเพิ่มอีก เธอสามารถทานได้อีกเพราะก๋วยเตี๋ยวซุปหนึ่งชามนั้นทานไม่อิ่ม

จ้านหยินทานอาหารช้ามาก ไห่ถงรู้สึกท่าทางทานอาหารของเขานั้นดูดีเกินไป ทำให้ความอยากอาหารของเธอเพิ่มขึ้นอีก ถ้าไม่ใช่กลัวจ้านหยินจะรังเกียจเธอยังทานได้เพิ่มอีก เธอยังสามารถสั่งเกี๊ยวน้ำและหมั่นโถวอย่างอีกละหนึ่งชุด

"ถ้าคุณทานไม่อิ่ม