บทที่ 26

ตอนนั้นเองขบวนรถหรูก็ค่อย ๆ ขับเคลื่อนเข้ามา หนึ่งในนั้นเป็นโรลส์รอยซ์ซึ่งเป็นรถประจำตัวของจ้านหยิน รถหรูจอดบริเวณริมทาง จ้านหยินกดลดหน้าต่างลง เมื่อเห็นชายหนุ่มที่มีบาดแผลเป็นเอกลักษณ์ก็ตะโกนขึ้น "ตงหมิง นายมาทำอะไรที่นี่?"

"ลงมาซื้อของแป๊บเดียว ไม่คิดว่าจะมีคนมาขูดโดนรถฉัน"

"จับตัวคนที่ขูดรถนายไม่ได้เหรอ?"

จ้านหยินเอ่ยต่อทันที "อยากให้ฉันช่วยหาตัวคนที่ทำรถนายไหม?"

"ไม่ต้อง ฉันได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอมาแล้ว รอรถซ่อมเสร็จ ค่อยไปเอาค่าชดใช้จากเธอ ขอแค่อยู่ในกวนเฉิง ยังไงซะก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของลู่ตงหมิงหรอก"

ลู่ตงหมิงกลับเข้ามาในรถและสตาร์ทอย่างรวดเร็ว พร้อมพูดกับจ้านหยินว่า "ไปเถอะ"

จ้านหยินได้ยินแบบนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขากดปิดหน้าต่าง จากนั้นขบวนรถหรูก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

วัน ๆ หนึ่งผ่านไปเร็วราวสายน้ำไหล

เพียงพริบตาเดียวก็เป็นเวลาพลบค่ำ

หลังจากนักเรียนเลิกเรียนกันแล้ว เดิมทีไห่ถงตั้งใจจะเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็นสำหรับเธอและเสี่ยวจวิน แต่กลับมีสายเรียกเข้าจากพี่สาว

"ถงถง พี่นั่งคิดมาทั้งวัน ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ พี่ว่าพี่ต้องบอกเธอแล้วล่ะ"

"พี่ มีเรื่องอะไรคะ?"