“รบกสนเธอแล้วล่ะ”เซินเสี่ยวจวินยิ้มและพูดว่า "ทำไมเราถึงสุภาพกันขนาดนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นคนปิดร้าน และฉันคิดว่าเอาเปรียบเธอซะอีก ตอนนี้เราเสมอกันแล้วนะ ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น"ไห่ถงก็ไม่ได้เกรงใจอะไรกับเพื่อนรักเช่นกัน เธอหยิบเสื้อผ้าที่ซื้อมาบอกลาเพื่อนแล้วเดินออกจากร้านหนังสือ เธอเปิดประตูรถและวางเสื้อผ้าบนที่นั่งผู้โดยสารแล้วพูดกับจ้านหยินว่า "คุณกลับบ้านก่อน แล้วฉันจะขี่จักรยานไปตลาดเพื่อซื้อของชำ ถ้าคุณรู้วิธีซาวข้าวและหุงข้าว คุณก็ซาวข้าวและหุงข้าว ถ้าไม่รู้ ก็รอจนกว่าฉันจะซื้อของเสร็จ แล้วกลับไปค่ะ”จ้านหยินเหลือบมองจักรยานไฟฟ้าของเธอแล้วพูดว่า "รถคันใหม่ของเธออยู่ที่ไหน?"“ฉันออกมาสาย เพราะกลัวรถติดจึงขี่จักรยานไฟฟ้ามาค่ะ”ไห่ถงสวมหมวกกันน็อคแล้วพูดว่า "ฉันไปก่อนนะคะ"โดยไม่รอให้จ้านหยินพูดอีกต่อ เธอก็ขี่จักรยานไฟฟ้าแล้วจากไปจ้านหยิน "..."บางครั้งเธอก็แสดงท่าทีมีชีวิตชีวา ซึ่งขัดกับความสุขุมของเขาเมื่อมองดูเสื้อผ้าบนที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง จ้านหยินก็หยิบมันขึ้นมาและพลิกดูและพบว่ามันเป็นเสื้อผ้าของผู้ชาย เขาขมวดคิ้วและถาม “เธอซื้อเสื้อผ้าให้คนป่าที่ไหนกัน?”หลังจ
หลังจากที่เซินเสี่ยวจวินพูดออกมา เขาก็มองไปที่ลูกพี่ลูกน้องด้วยความสงสัยและถามว่า "เหนียนเซิง นายกำลังถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?"จางเหนียนเซิงไม่เคยยอมรับว่าเขามีใจให้ไห่ถงและหวังว่าเธอจะหย่าร้าง เขาโกหกและพูดว่า "ผมแค่เป็นห่วงและห่วงใยพี่ไห่ถง ไม่มีเจตนาอื่นใด พี่ไห่ถงนั้นเก่งกาจมาก ถ้าสามีไม่ชอบเธอ ก็หย่าเร็วๆจะดีกว่า ถ้าได้เจอผู้ชายคนอื่นที่เข้าใจชื่นชมเธอ จะมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน”“ใช่แล้ว ไห่ถงเป็นคนดีมาก ฉันเชื่อว่าคุณจ้านจะหลงรักไห่ถง บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดมากกว่าไห่ถง”เซินเสี่ยวจวินรอคอยวันที่เพื่อนจะมีความสุขขึ้นเรื่อยๆหัวใจของจางเหนียนเซิงนั้นอึดอัดไม่สามารถบอกลูกพี่ลูกน้องได้ว่าเขาหลงรักไห่ถงกลัวลูกพี่ลูกน้องบอกคุณแม่ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาอายุน้อยกว่าพี่ไห่ถงเล็กน้อย แต่พี่ไห่ถงแต่งงานแล้ว แม้ว่าเธอจะหย่าร้าง และคุณแม่ของเขาจะไม่ยอมรับพี่ไห่ถงเพื่อที่จะมั่นใจอย่างเต็มที่ จางเหนียนเซิงก็ระมัดระวังอย่างมากที่จะซ่อนความรู้สึกของตัวเองและไม่กล้าให้คนอื่นรู้พระอาทิตย์อัสดงตกลงสู่ทะเล และตาข่ายท้องฟ้าสีดำก็ตกลงบนพื้นโลกอย่างช้า และราตรีก็มาถึงอย่างเงียบๆหมิงหยวนฮว
จ้านหยินรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ในอีกความคิด น้องสองแนำนำงานฝีมือของไห่ถง และไห่ถงก็มีรายได้เสริม ตอนนี้ไห่ถงเป็นภรรยาของเขา แสดงว่าเรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน อารมณ์หดหู่ของจ้านหยินก็ดีขึ้นเมื่อไห่ถงทำอาหารเสร็จแล้ว เธอก็หยิบจานทั้งหมดออกมาและวางไว้บนโต๊ะอาหารทั้งคู่นั่งลงและทานอาหารเย็นด้วยกันจ้านหยินอารมณ์ดีและกินค่อนข้างดีต้องชมไห่ถงทักษะการทำอาหารของเธอดีมาก เขารู้สึกอร่อยมากหลังอาหารเย็น เมื่อล้างจานไห่ถงก็หยิบถุงที่บรรจุเสื้อผ้ามาจากโซฟา หยิบออกจากถุง ยื่นให้จ้านหยิน แล้วพูดว่า "คุณจ้าน คุณช่วยลองเสื้อผ้าสองชุดนี้หน่อยว่าพอดีไหม?"“คุณช่วยฉันไว้มาก แค่เลี้ยงข้าวเย็นให้คุณ ฉันคิดว่ามันยังไม่เพียงพอ ก็เลยซื้อเสื้อผ้าใหม่สองชุด และเนคไทสีดำสองชิ้นที่คุณชอบ”จ้านหยินเดามานานแล้วว่าเป็นเสื้อผ้าของเขา แต่เขาพยายามทำเฉย เขาหยิบเสื้อผ้าแล้วพลิกดูและถามเธอว่า "คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมใส่ไซส์อะไร?"“ถามคุณยายมาค่ะ”จ้านหยินเงียบไป“ลองใส่ดูไหมคะ?”“ไม่จำเป็น ผมว่าใส่ได้”เธอมักจะเลือกสีที่เขาชอบซื้อมา“ครั้งต่อไปที่คุณซื้อของให้ฉัน หากคุณไม่แน่ใจก็ถามผมได้เลย”อย่าไปถามคุณยาย
มีคนเดินอยู่ในหมู่บ้านเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นพ่อแม่ จูงลูก และยังมีคู่หนุ่มสาวจับมือกันแสดงความสนิทสนมกันทั้งคู่ยังคงเดินไหล่ชิดไหล่กันเมื่อเห็นความใกล้ชิดของผู้อื่น และทั้งคู่ก็ไม่กล้าที่จะยื่นมือออกไปอย่างไรก็ตามอัตราการหันกลับมามองคู่สามีภรรยาสองคนนี้ นั้นสูงเป็นพิเศษ เพราะผู้ชายหล่อและผู้หญิงสวยในที่สุด ไห่ถงก็หยุดที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านและพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ เขาว่า "มานั่งดูเด็กๆ กันที่นี่ดีกว่า"เธอชอบเด็กมากเธอรักหลานชายโจวหยางจ้านหยินยังคงเงียบและเดินตามเธอไปบนม้านั่งหินอย่างเงียบ ๆ“ถ้ามีหยางหยางอยู่ด้วย เขาคงจะมีช่วงเวลาที่ดีอย่างแน่นอน”จ้านหยินตอบแค่อืมไห่ถงหันศีรษะไปมองเขา จ้านหยินรู้สึกงงเล็กน้อยเมื่อเธอมองเขาแบบนี้ แต่เธอก็ถามเธออย่างตั้งรับว่า "คุณมองฉันแบบนี้ทำไม?"“ดูรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของคุณสิ มองอีกสองครั้งก็น่ามอง”จ้านหยิน "..."“คุณจ้านหน้าตาดีและเก่งมาก บ่งบอกว่ายีนของคุณดีมาก หากคุณมีลูกในอนาคต คุณจะต้องเก่งและฉลาดอย่างแน่นอน”“คุณอยากมีลูกกับฉันไหม”ไห่ถงยิ้มและพูดว่า "คุณยายมักจะแนะนำให้ฉันผลักคุณลงและให้หลานสาวของเธอกอด"เมื่อได้ยิ
จ้านหยิน "..."เขาไม่รู้จะคุยกับเธอเรื่องอะไรจริงๆคู่รักหนุ่มสาวรอบข้างที่เพิ่งแต่งงานใหม่หวานดั่งน้ำผึ้งเดินเคียงข้างกันอย่างแน่นแฟ้น คู่รักที่มีลูกมักจะให้ความสำคัญกับลูกมากกว่าและมีเรื่องให้พูดคุยกันมากกว่าต่างจากพวกเขาที่ไม่มีทั้งความรู้สึกและลูกเลย การพูดคุยเป็นเรื่องยากมากเมื่อเห็นจ้านหยินพร้อมด้วยสีหน้าตะกุกตะกัก ไห่ถงก็ยิ้มและยืนขึ้น เธอดึงจ้านหยินขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า "ไปเถอะ กลับไปเถอะ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดไปซะทั้งหมด เหมือนฉันจะพุ่งเข้าหาคุณทุกเมื่อ"“ไห่ถง คุณเป็นผู้หญิงนะ!”“เป็นผู้หญิงแล้วจะเป็นอะไรไป? พูดไปก็ไม่ทำให้มีทองงอกออกมา”ไห่ถงดึงเขาออกไป เพียงดึงชายเสื้อและไม่สัมผัสมือของเขา กลัวว่าเขาจะล้างมือหลายร้อยครั้งเมื่อเขากลับถึงบ้าน“คุณไม่ได้ดูการค้นหาที่ร้อนแรงเมื่อไม่กี่วันก่อน มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับนายน้อยจ้านและลูกสาวของตระกูลซาง คุณหนูซางชอบนายน้อยจ้านดังนั้นเธอจึงสารภาพกับเขาและติดตามเขาอย่างเปิดเผย ผู้ชายจะไล่ตามผู้หญิงที่พวกเขาชอบ และผู้หญิงจะไล่ตามผู้ชายที่ตนชอบ ทั้งหมดเพื่อไล่ตามรักแท้""ฉันประทับใจคุณหนูซางมาก และเธอก็ช่วยฉันโดยอ้อม แม้ว่าเธอจะไ
ไห่ถง: "... ไม่ว่าจะอยู่ในบริษทัเล็กหรือใหญ่ โอกาสที่จะเห็นเจ้านายนั้นก็น้อยมาก เจ้านายของพวกคุณเป็นคนจริง... อืม สูงส่งและลึกลับด้วย"ไม่มีรูปถ่ายของนายน้อยจ้านในอินเตอร์เน็ตเลยนายน้อยจ้านมีบอดี้การ์ดคอยติดตามเขาทั้งเข้าและออก ครั้งล่าสุดในงานเลี้ยงมีบอดี้การ์ดมากเกินไป และผู้คุ้มกันนั้นทั้งสูงและสง่า เธอและเพื่อนเขย่งเท้าจนสุดเท้า ก็ไม่เห็นว่านายน้อยจ้านหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อคิดว่าจ้านหยินทำงานที่จ้านซื่อกรุ๊ปและยังคงเป็นพนักงานธรรมดา ดังนั้นจึงแทบไม่ได้พบเห็นนายน้อยจ้านเลย ความสมดุลทางจิตใจของไห่ถงก็กลับมาจ้านหยินไม่พูดอะไรต่อเขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะประเมินเขาอย่างไร เขามักจะทำสิ่งต่าง ๆ ตามความต้องการของเขาเองทั้งคู่คุยกันเรื่องนายน้อยจ้านเป็นประเด็นหบัก จากนั้นจึงกลับไปที่อาคาร B ที่พวกเขาอาศัยอยู่บอดี้การ์ดของจ้านหยินเดินไปรอบๆ บริเวณ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ติดตามนายน้อยและนายหญิงอย่างใกล้ชิดก็ตาม อย่างไรก็ตามไม่ว่าทั้งคู่จะไปที่ไหน พวกเขาก็ติดตามพวกเขาและไม่ปล่อยให้คู่หนุ่มสาวคลาดสายตาแน่นอนว่าไห่ถงไม่รู้ ว่าเธอถูกจับตามองมาตลอดเธอหันศีรษะไปโดยไม่ตั้งใจและเห็นผู้คุ้มก
รู้สึกเหมือนมีภรรยา อืม มันก็ไม่แย่จ้านหยินเดินออกไปโดยถือกล่องอาหารกลางวันระหว่างเดินทางไปบริษัท เขาเพลิดเพลินกับอาหารเช้าแสนอร่อยที่ภรรยาของเขาเตรียมไว้ในรถรับประทานอย่างเพลิดเพลินและอิ่มใจคนขับและบอดี้การ์ดในรถคันเดียวกันเกิดการสับสนเล็กน้อย อาหารเช้าที่นายหญิงเตรียมนั้นเรียบง่ายมาก และนายน้อยที่จู้จี้จุกจิกกลับกินมันอย่างเอร็ดอร่อย บางทีทักษะการทำอาหารของนายหญิงอาจจะดีมากหลังจากที่จ้านหยินจากไป ไห่ถงก็โทรหาพี่สาวของเธอเป็นประจำ และทราบว่าเธอสบายดี ดังนั้นเธอจึงออกไปข้างนอกเช่นกันเมื่อเธอออกไป มันเป็นชั่วโมงเร่งด่วนของการเข้างาน และมีสัญญาณว่าจราจรติดขัดระหว่างทาง เมื่อเธอไปถึงครึ่งทางการก็จราจรติดขัดมากยิ่งขึ้นหลายคนที่รีบไปทำงาน รีบจนอยากจะด่าสาปสักทีเลยซางเสี่ยวเฟยก็อยากจะสาปแช่งเช่นกันเธอฉวยโอกาสที่พี่ชายและพี่สะใภ้ที่จะแสดงความรักต่ออาหารเช้า และแอบย่องออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ โอ้ เธอยังเตรียมอาหารเช้าให้จ้านหยินอีกด้วย ซึ่งเธอขอให้พ่อครัวประจำครอบครัวเตรียมเป็นพิเศษ จากนั้นเธอก็ตัดดอกไม้ช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ในสวนของเธอเองและจัดเตรียมเอาไว้ซางเสี่ยวเฟยถือช่อดอกไม
ไห่ถงขี่จักรยานไฟฟ้าอยู่ รถติดยังไม่ส่งผลกระทบต่อเธอใช้เวลามากกว่าสิบนาทีก็มาถึงจ้านซื่อกรุ๊ปไห่ถงหยุดรถแล้วหันไปหาซางเสี่ยวเฟย แล้วพูดว่า "คนสวย เรามาถึงแล้วค่ะ"ซางเสี่ยวเฟยคืนหมวกกันน็อคให้ไห่ถงและขอบคุณเธออีกครั้ง“เรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องขอบคุณค่ะ”ซางเสี่ยวเฟยมองไปที่ไห่ถงแล้วพูดว่า "ฉันขอถามนามสกุลของคุณได้ไหม ทำไมฉันถึงคิดว่าคุณดูคุ้นเคยอยู่บ้าง เราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าคะ?"“ฉันแซ่ไห่ และฉันชอบผู้หญิงสวยๆ มาก น่าแปลกที่ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อนค่ะ”ผู้หญิงที่สวยมักจะทิ้งความประทับใจไว้ตั้งแต่แรกเห็น แต่จริงๆ แล้วเธอไม่มีความประทับใจกับผู้หญิงที่สวยคนนี้เลย“แซ่ของคุณคือไห่ อ้อ จำได้แล้ว มีการสืบค้นอย่างหนักเกี่ยวกับหลานสาวนอกกตัญญู และตัวเอกที่ถูกกล่าวหาว่าใจคดชื่อ ไห่ ตอนนั้นมีรูปถ่ายด้วยและเห็นว่าเธอดูคล้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในรูป?”ซางเสี่ยวเฟยรู้สึกประทับใจอย่างมากกับการค้นหาอันร้อนแรงของ "หลานสาวนอกกตัญญู" ที่ทำให้ความสนใจของเธอแยกจากกัน เธอยังประทับใจกับภาพถ่ายสมัยเด็กของพี่สาวไห่ถงที่ตระกูลไห่อัปโหลดตอนนั้นเธอไม่เพียงแต่ด่าแช่งกระแสดราม่าที่ดึงความ
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้