บทที่ 127

มีคนเดินอยู่ในหมู่บ้านเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นพ่อแม่ จูงลูก และยังมีคู่หนุ่มสาวจับมือกันแสดงความสนิทสนมกัน

ทั้งคู่ยังคงเดินไหล่ชิดไหล่กันเมื่อเห็นความใกล้ชิดของผู้อื่น และทั้งคู่ก็ไม่กล้าที่จะยื่นมือออกไป

อย่างไรก็ตามอัตราการหันกลับมามองคู่สามีภรรยาสองคนนี้ นั้นสูงเป็นพิเศษ เพราะผู้ชายหล่อและผู้หญิงสวย

ในที่สุด ไห่ถงก็หยุดที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านและพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ เขาว่า "มานั่งดูเด็กๆ กันที่นี่ดีกว่า"

เธอชอบเด็กมาก

เธอรักหลานชายโจวหยาง

จ้านหยินยังคงเงียบและเดินตามเธอไปบนม้านั่งหินอย่างเงียบ ๆ

“ถ้ามีหยางหยางอยู่ด้วย เขาคงจะมีช่วงเวลาที่ดีอย่างแน่นอน”

จ้านหยินตอบแค่อืม

ไห่ถงหันศีรษะไปมองเขา จ้านหยินรู้สึกงงเล็กน้อยเมื่อเธอมองเขาแบบนี้ แต่เธอก็ถามเธออย่างตั้งรับว่า "คุณมองฉันแบบนี้ทำไม?"

“ดูรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของคุณสิ มองอีกสองครั้งก็น่ามอง”

จ้านหยิน "..."

“คุณจ้านหน้าตาดีและเก่งมาก บ่งบอกว่ายีนของคุณดีมาก หากคุณมีลูกในอนาคต คุณจะต้องเก่งและฉลาดอย่างแน่นอน”

“คุณอยากมีลูกกับฉันไหม”

ไห่ถงยิ้มและพูดว่า "คุณยายมักจะแนะนำให้ฉันผลักคุณลงและให้หลานสาวของเธอกอด"

เมื่อได้ยิ