หยางหยางเป็นเด็กเชื่อฟังมาก ถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นเด็กที่อายุอ่นอกว่าสามขวบ และซุกซนเช่นกันวันนั้นเขาพาหยางหยางไปที่สวนสาธารณะเล็กๆ ใกล้ๆ เพื่อเล่น เจ้าตัวน้อยเป็นซุกซนและวิ่งเล่นไปมา หากไม่ได้จับตามอง เขาก็จะวิ่งหนีไปไกล ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจมาก เพราะคิดว่าลูกชายของเขาหายไปโจวหงหลินรู้สึกกลัวหลังจากพาลูกชายออกไปเล่นก่อนหน้านั้น และไม่อยากพาลูกชายออกไปเล่นอีกครั้งแม้ว่าครั้งแรก จะเป็นข้ออ้างที่ต้องพาลูกชายไปเล่นที่สวนสาธารณะหยางหยางที่เข้าใจเรื่องราวได้ จึงถามว่า "พ่อต้องไปทำงานไหม?"โจวหงหลินโกหก "อืม พ่อต้องไปทำงานและหาเงิน"เขายังหางานไม่ได้เมื่อเห็นว่าไห่หลิงทำธุรกิจขนาดเล็ก และดูมีแววไปได้ดี จิตใจของโจวหงหลินก็กระชุ่มกระชวยขึ้น คิดว่าหลังจากที่เขากับเย่เจียนีแต่งงานกัน พวกเขาก็จะเปิดร้านร่วมกัน และเป็นนายของตัวเองไม่ต้องค่อยระมัดระวังคนอื่นจะคิดอย่างไร มีอิสระเป็นของตัวเองนั่นถ้าเขาเปิดร้าน จ้านหยินจะยังคงหมายหัวเขาต่อไปหรือไม่?สิ่งที่โจวหงหลินกลัวมากที่สุดก็คือ จ้านหยินจะไม่ปล่อยเขาไป ซึ่งนั่นจะทำให้เขาจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาก็จะขับรถรั
หยางหยางอาจจะยังไม่เข้าใจว่านี่คือธุรกิจ แต่เขารู้ว่าแม่ของเขา จะให้เพียงน้าเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น และคนอื่นไม่มีข้อยกเว้นโจวหงหลินสำลักแ ละพูดทันที "หยางหยาง ฉันเป็นพ่อของแกนะ แกจะเอาคนแซ่ลู่มาเปรียบเทียบกับพ่อของแกได้อย่างไร นั่นมันคนนอก และคนแซ่ลู่ไม่ใช่คนดี เขาน่ากลัวมาก"หยางหยางพยักหน้าเห็นด้วย และพูดน่ารักๆ ออกมา "ลุงลู่เป็นคนน่ากลัวมาก แต่ลุงลู่ไม่ใช่คนเลว"เมื่อนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เกลี้ยกล่อมลูกชาย เมื่อใดก็ตามที่ลู่ตงหมิงมาหาไห่หลิง เขาจะปล่อยให้ลูกชายสร้างปัญหา โจวหงหลินวกกลับมาที่หัวข้ออาหารเช้าอีกครั้ง และไม่ต้องการคุยกับลูกชายต่อไป เด็กน้อยดื้อรั้นมากเจ้าตัวน้อยพูดว่า ลุงลู่เป็นคนน่ากลัวมาก แต่ลุงลู่ไม่ใช่คนเลว ไม่ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนแปลงเรื่องต่างๆ ในฐานะพ่ออย่างไร เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนหยางหยางให้คล้อยตามได้"โอเค ฉันจะจ่ายเงินให้คุณ จ่ายแล้ว ไห่หลิง ฉันสังเกตเห็นว่าหลังจากหย่า คุณก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือเลยนะ""ขี้เหนียว ทำไมต้องเถียงกับฉันทุกเรื่อง พูดได้ยังไงว่าพวกเราเคยเป็นสามีภรรยากัน"ขณะที่โจวหงหลินกำลังบ่นพรางไป ก็วางลูกชายลงแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เข
โจวหงหลินยอมรับตัวเองว่า ในตอนแรกเขานิสัยแย่มาก อยากจะค่อยๆ บีบให้ไห่หลิงตัดขาดจากสังคม ไม่มีแหล่งรายได้ และกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าสนใจ ตอนที่อายุสามสิบหากเปรียบเทียบกับเหล่าแม่บ้านหลายคนที่ประสบกับสถานการณ์เช่นนี้เหมือนกัน ไห่หลิงเป็นคนที่เข้มแข็งมาก เธอตัดความสัมพันธ์กับโจวหงหลินอยากไม่เหลือเยื่อใยเธอไม่ได้คิดถึงลูกของเธอเลยเธอคิดว่าหากการแต่งงานล้มเหลว การหย่าร้างอาจส่งผลเสียต่อเด็ก ๆ ได้ แต่หากไม่หย่า คู่สามีภรรยาก็จะทะเลาะกันทุกวัน และครอบครัวจะไม่มีวันสงบสุข ซึ่งนั่นก็ส่งผลเสียต่อเด็ก ๆ ได้เช่นกันหย่าแล้วจะดีกว่า เธอดูแลลูกไปอยู่คนเดียวดีกว่า หากเธอสามารถสอนเขาได้อย่างดี เธอก็สามารถทำให้ลูกชายเป็นคนพึ่งพาตัวเองได้และมั่นใจในตัวเองได้เช่นกันป้าเหลียงหยิบเกี๋ยวทอดหนึ่งจานมา วางไว้ตรงหน้าโจวหงหลินโจวหงหลินหยุดความคิดของตัวเอง และคิดว่า ตอนนี้เขาใช้ชีวิตที่มีความสุขและหวานชื่นกับเจียนี แม้ว่าจะมีความขัดแย้งในครอบครัว แต่นั่นเป็นช่วงปรับตัวของเขากับเย่เจียนี เมื่อปรับตัวได้ดีแล้ว เขาก็จะใช้ชีวิตได้ดีกว่าไห่หลิงดังนั้น เขาจึงรับทานอาหารเช้าด้วยความสบายใจเขายังป้อนเกี๊ย
ก่อนหน้านี้ ไห่ถงได้อาศัยอยู่ในบ้านของเขา และแทบจะรับหน้าที่ดูแลงานบ้านทั้งหมด"เจีย เจียนี ฉัน ฉันแต่มากินข้าวเช้า"โจวหงหลินหยิบตะเกียบที่หล่นขึ้นมา แล้วโยนลงถังขยะใต้โต๊ะแล้วยืนขึ้น อธิบายให้เย่เจียนีว่า เขามาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าแค่นั้นเย่เจียนีมองหยางหยางหยางหยางก็มองเธอเช่นกัน ใบหน้าเล็กๆ ดูคล้ายกับไห่หลิงมาก และดวงตาสีดำกลมเป็นประกาย เป็นเด็กที่น่ารักมากเย่เจียนีถอนสายตาจากหยางหยางอย่างรวดเร็วโจวหงหลินอธิบายอย่างรวดเร็วว่า "เมื่อกี้ไห่หลิงยุ่งมาก ส่วนหยางหยางก็ไม่มีใครดูแลเขา ตอนที่ฉันกินข้าวเช้า ก็พาเขามานั่งลงข้างๆ ฉัน แบบนี้จะสามารถดูแลเขาได้ ไม่ว่าจะอย่างไร หยางหยางก็เป็นลูกชายของฉัน"เขารู้ว่าเย่เจียนไม่ชอบที่ครอบครัวของพวกเขา ที่พูดถึงหยางหยาง และยิ่งไม่ชอบที่เห็นเขาไปเยี่ยมหยางหยางอีกด้วยเย่เจียนีสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง เพื่อระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ เธอไม่ชอบเลยที่สามีและญาติสามีมาเยี่ยมหยางหยางอยู่เสมอ เมื่อพูดถึงหยางหยาง พ่อแม่สามีมักจะพูดว่าหยางหยางเป็นหลานชายอันล้ำค่าของตระกูลโจว และเป็นความหวังเดียวก่อนหย่า โจวหงหลินไม่ได้ปฏิบัติต่อห
โจวหงหลินมองเย่เจียนี แล้วพูดติดตลกว่า "เจียนี วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกเหรอ?""ฉันรีบไปที่ร้านอาหารเช้าของไห่หลิงแต่เช้า เพื่อกินข้าวเช้าและอยู่เล่นกับหยางหยางสักพัก เมื่อฉันเห็นคุณ กลัวว่าคุณจะเถียงกับฉันและทำให้ฉันอับอายต่อหน้าไห่หลิง ฉันไม่คิดว่าคุณจะให้ฉันพาหยางหยางมาค้างที่บ้านได้""เมื่อคุณเห็นนิสัยไม่ดีของเสี่ยวเป่า ฉันคิดว่าคุณคงจะเกลียดเด็กๆ มาก"ตั้งแต่ที่เหรินเสี่ยวทำเครื่องสำอางของเย่เจียนีพังไปเมื่อครั้งที่แล้ว เย่เจียนีก็เกลียดเขามาก แต่นั่นเป็นลูกของโจวหงอิง หากโจวหงอิงกับโจวหงหลินยังไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ในฐานะพี่น้องได้ พวกเขาก็ยังคงมาเยี่ยมเยียนกันอยู่ดีหัวใจของเย่เจียนีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เมื่อเหรินเสี่ยวมาถึง เธอจึงล็อกประตูห้องนอนของเธอกับโจวหงหลิน เพื่อไม่ให้เริ่นเสี่ยวเป่าเข้าไปเหรินเสี่ยวเป่าจะทำให้บ้านรกไปหมด และพ่อแม่สามีก็คงจะไม่สนใจ และปล่อยให้เด็กซนเล่นอย่างมีความสุขเย่เจียนีรู้ว่าลูกๆ ทั้งสามของโจวหงอิงล้วนได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่สามี ซึ่งปฏิบัติต่อหลานทั้งสามคนดีกว่าหยางหยาง ที่เป็นหลานชายสำหรับเรื่องรักหลานอย่างลำเอียงของผู้สู
"มันทำให้เกิดความสุขของครอบครัวเรา และฉันก็ไม่ใช่คนใจดำด้วย ยังไงซะ คุณก็เป็นพ่อของหยางหยาง และคุณต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูเขาทุกเดือน ดังนั้นคุณต้องรักษาความสัมพันธ์พ่อลูกไว้ ไม่อย่างนั้น คุณให้เงินเลี้ยงดูเขา แต่เขาก็จะไม่สนิทกับคุณเลย ซึ่งนั่นจะเสียเปรียบมาก""พวกเราก็พยายามกันมานานแล้ว แต่ท้องของฉันก็ยังว่างเปล่าอยู่ การพาหยางหยางมาค้างที่นี่สักพัก ฉันอาจจะท้องก็ได้ มีคนจำนวนมากในชนบทที่แต่งงานกันมาหลายปีและยังไม่มีลูก หลังจากที่รับเลี้ยงเด็กแล้ว พวกเขาก็สามารถตั้งครรภ์ได้ภายในปีหรือสองปี"เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวหงหลินก็ดีใจมากและชมเชยเย่เจียนี จากนั้นพูดต่อว่า "เจียนี ฉันไม่ได้มองคุณผิดไปเลย คุณเป็นทั้งภรรยาและแม่ที่ดี ซึ่งเข้าใจเรื่องทุกอย่างอย่างกระจ่าง""ผู้หญิงคนไหนบ้าง ที่ไม่อยากมีชีวิตที่ดีเมื่อแต่งงานใหม่ๆ นั่นไม่ใช่เพราะว่าครอบครัวคุณรังแกฉันมากเกินไป จนฉันกลายเป็นคนใจดำ โดยเฉพาะพี่สาวของคุณที่ร้ายกาจมาก""เธอทำให้ชีวิตแต่งงานของคุณกับไห่หลิงพังทลาย และต้องการทำลายพวกเราทั้งคู่ด้วย หงหลิน ฉันไม่ได้พยายามสร้างความขัดแย้งเลยนะ สิ่งที่ฉันกำลังพูดคือเป็นเรื่อง ลองคิดดูนะ พี่สาวขอ
เย่เจียนีไม่ได้พูดต่อในหัวข้อสนทนานี้อย่างมีเล่ห์เหลี่ยมไม่สนใจว่า โจวหงอิงจะนิสัยแย่ขนาดไหน แต่เธอก็ยังคงเป็นพี่ของโจวหงหลินอยู่ดีโจวหงหลินไม่สามารถตัดสัมพันธ์กับพี่สาวของเขาได้อย่างไรก็ตาม เธอยังแสดงออกมาที่จะปล่อยให้โจวหงหลินพาเธอเข้าใกล้ชิดกับหยางหยาง เพื่อให้ไห่หลิงลดระดับการระมัดระวังลง หลังจากผ่านไปสักพัก เมื่อทั้งคู่พาหยางหยางออกไปเล่น ไห่หลิงก็ไม่คัดค้านดังนั้น เธอจึงสามารถทำภารกิจที่หญิงสาวนิรนามมอบหมายให้เธอสำเร็จได้อย่าโทษเธอที่ใจร้ายไส้ระกํา เพราะชีวิตของครอบครัวเธอถูกคนอื่นจับตามอง เธอแค่ช่วยพาหยางหยางไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน เพื่อทำให้อีกฝ่ายมีโอกาสลงมือ ตราบใดที่หยางหยางเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เชื่อว่าเขาจะไม่เป็นไรอยากจะโทษ ก็โทษไห่ถงแล้วกันเพราะไห่ถงไปเหยียบหางใครเข้า และทำให้พวกเขาลงโทษหยางหยางสำหรับเรื่องนั้นแทนนอกจากนี้ หญิงสาวคนนั้นยังบอกเธอด้วยว่า แค่ใช้หยางหยางเพื่อล่อลวงไห่ถง เพราะอีกฝ่ายต้องจัดการกับไห่ถง......ร้านดอกไม้ผลิยามฤดูใบไม้ผลิเปิดร้านเร็วกว่าร้านอื่น ๆ เมื่อถึงเวลาร้านเปิด หนิงอวิ๋นชูก็ได้เปิดประตูร้านเธอมาที่นี่โดยรถประจำทาง
หนิงอวิ๋นชูยิ้มตอบ "ฉันขายกระถางดอกไม้ ปุ๋ยสำหรับดอกไม้ ดินบำรุงดอกไม้ และอื่นๆ อีก ฉันมีสินค้าเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ในสต๊อกของร้าน ไม่ทราบว่าคุณต้องการแบบไหนคะ?"จ้านอี้เฉินเม้มริมฝีปาก ผู้หญิงตรงหน้าเขามักจะพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ผู้คนรู้สึกเบาสบาย แต่กลับปากคอเราะร้ายมาก"ฉันขอดูก่อน"ขณะที่จ้านอี้เฉินพูด เขาก็เดินผ่านหนิงอวิ๋นชูและเดินเข้าไปในร้าน จากนั้นเดินรอบ ๆ ร้านขายดอกไม้ของเธอเดินวนรอบหน้าหนึ่งรอบแล้ว เขาก็หันศีรษะกลับมา และพบว่าหนิงอวิ๋นชูเดินตามเขาอยู่ห่างๆเธอแกล้งทำเป็นตาบอด แต่กลับเดินตามคนอื่นได้ นี่ไม่ใช่โดนจับได้แล้วเหรอ?"คุณคะ?"หนิงอวิ๋นชูไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของจ้านอี้เฉินอีก เธอหันหน้าไปในทิศทางหนึ่งและตะโกนเรียกหาจ้านอี้เฉินเมื่อดูท่าทางการแสดงออกของเธอ จ้านอี้เฉินก็ไม่แน่ใจนักว่า เธอตาบอดจริงหรือหลอกกันแน่?จ้านอี้เฉินตัดสินใจทดสอบหนิงอวิ๋นชูหลังจากเดินดูรอบๆ ร้าน ในที่สุดเขาเลือกกระถางกระบองเพชร เขาหยิบกระบองเพชรขึ้นมาอย่างเบามือ แล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมกับพูดกับหนิงหยุนชูว่า “ฉันต้องกระถางนี้ ราคาเท่าไร?”หนิงอวิ๋นชูได้ยินเสีย