หนิงอวิ๋นชูยิ้มตอบ "ฉันขายกระถางดอกไม้ ปุ๋ยสำหรับดอกไม้ ดินบำรุงดอกไม้ และอื่นๆ อีก ฉันมีสินค้าเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ในสต๊อกของร้าน ไม่ทราบว่าคุณต้องการแบบไหนคะ?"จ้านอี้เฉินเม้มริมฝีปาก ผู้หญิงตรงหน้าเขามักจะพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ผู้คนรู้สึกเบาสบาย แต่กลับปากคอเราะร้ายมาก"ฉันขอดูก่อน"ขณะที่จ้านอี้เฉินพูด เขาก็เดินผ่านหนิงอวิ๋นชูและเดินเข้าไปในร้าน จากนั้นเดินรอบ ๆ ร้านขายดอกไม้ของเธอเดินวนรอบหน้าหนึ่งรอบแล้ว เขาก็หันศีรษะกลับมา และพบว่าหนิงอวิ๋นชูเดินตามเขาอยู่ห่างๆเธอแกล้งทำเป็นตาบอด แต่กลับเดินตามคนอื่นได้ นี่ไม่ใช่โดนจับได้แล้วเหรอ?"คุณคะ?"หนิงอวิ๋นชูไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของจ้านอี้เฉินอีก เธอหันหน้าไปในทิศทางหนึ่งและตะโกนเรียกหาจ้านอี้เฉินเมื่อดูท่าทางการแสดงออกของเธอ จ้านอี้เฉินก็ไม่แน่ใจนักว่า เธอตาบอดจริงหรือหลอกกันแน่?จ้านอี้เฉินตัดสินใจทดสอบหนิงอวิ๋นชูหลังจากเดินดูรอบๆ ร้าน ในที่สุดเขาเลือกกระถางกระบองเพชร เขาหยิบกระบองเพชรขึ้นมาอย่างเบามือ แล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมกับพูดกับหนิงหยุนชูว่า “ฉันต้องกระถางนี้ ราคาเท่าไร?”หนิงอวิ๋นชูได้ยินเสีย
จางอี้เฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และมองไปที่แคชเชียร์เพื่อดูว่ามีคิวอาร์โค้ดโอนเงินหรือไม่ เขาถามหนิงอวิ๋นชูว่า "ร้านคุณไม่รับแสกนจ่ายเหรอ?"หนิงอวิ๋นชูพูดตามตรง "ฉันมองไม่เห็น ฉันไม่ได้ทำคิวอาร์โค้ดแสกนจ่าย เพราะฉันไม่มีบัญชีธนาคาร"เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา และเปิดให้จ้านอี้เฉินดู ซึ่งยังคงเป็นเครื่องเก่าที่มีปุ่มตัวเลข ที่ทำได้แค่โทรออกและส่งข้อความเท่านั้นหนิงอวิ๋นชูมองไม่เห็นมันได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า เพื่อสัมผัสแป้นตัวเลขและโทรออกได้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถใช้สมาร์ทโฟนได้"ฉันติดป้ายไว้ที่ทางเข้าร้าน เพื่อแจ้งให้ลูกค้าทุกคนทราบว่าร้านของเรารับเฉพาะเงินสดได้เท่านั้น หากไม่ได้พกเงินสด ก็มีพนักงานของฉันอยู่สองคน คุณสามารถสแกนคิวอาร์โค้ดของพนักงานของฉันได้ และพวกเขาจะให้เงินสดแก่ฉัน"จ้านอี้เฉินหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เขาหยิบธนบัตรห้าร้อยบาทออกมาจากกระเป๋าสตางค์และส่งให้หนิงอวิ๋นชูเขาไม่ได้บอกหนิงอวิ๋นชูว่า ให้เงินไปห้าร้อยบาทจากนั้นเขาก็จ้องไปที่หนิงอวิ๋นชู และเห็นว่าเธอสัมผัสเงินด้วยมือข หลังจากสัมผัสสองสามครั้ง เธอก็เดินเข้าไปในแคชเชียร์ เปิดลิ้นชักออกมา
อากาศในเดือนตุลาคมของเมืองกวนเฉิงยังร้อนจัด มีเพียงตอนเช้าและตอนเย็นเท่านั้นที่สามารถทําให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงได้หลังจากไห่ถงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและทําอาหารเช้าให้ครอบครัวพี่สาวทั้งสามคนแล้ว เธอก็หยิบทะเบียนบ้านและจากไปอย่างเงียบ ๆ"จากนี้ไปเราจะใช้ระบบAAกันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นค่าครองชีพหรือค่าผ่อนรถและผ่อนบ้าน ทุกอย่างก็ต้องAAกัน! น้องสาวคุณมาอยู่ที่บ้านเรา ก็ต้องบอกให้เธอช่วยจ่ายค่าใช้จ่ายครึ่งหนึ่งด้วยแค่ให้เงินมา 10,000 บาทละเดือนเอาไปใช้อะไรได้? มันจะไปต่างอะไรกับมากินฟรีอยู่ฟรีล่ะ?"นี่คือสิ่งที่ไห่ถงได้ยินพี่เขยของเธอพูด ตอนที่พี่สาวและพี่เขยทะเลาะกันเมื่อคืนนี้เธอต้องย้ายออกจากบ้านของพี่แต่มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พี่วางใจก็คือแต่งงานเธออยากจะรีบแต่งงานไปให้เร็ว แต่ว่าแม้แต่แฟนก็ยังไม่มี เธอจึงตัดสินใจรับคำขอของคุณยายจ้าน หญิงชราที่เธอได้ช่วยเหลือไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอจะแต่งงานกับหลานชายคนโตของคุณยายจ้านซึ่งชื่อจ้านหยินที่การแต่งงานเป็นเรื่องยากยี่สิบนาทีต่อไป ไห่ถงก็ลงจากรถหน้าประตูสํานักงานเขต"ไห่ถง"ทันทีที่ลงจากรถ ไห่ถงก็ได้ยินเสียงตะโก
"หากตัดสินใจแล้ว ฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจค่ะ"ไห่ถงคิดไตร่ตรองอยู่สองสามวันก่อนตัดสินใจ และตอนนี้เธอตัดสินใจดีแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่คืนคำเมื่อจ้านหยินได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกไปเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจ แต่หยิบเอกสารของตัวเองออกมา แล้วมอบแก่เจ้าหน้าที่ไห่ถงก็หยิบเอกสารของตัวเองออกมาเช่นกันพวกเขาจดทะเบียนสมรสเสร็จอย่างรวดเร็ว ทั้งกระบวนการใช้เวลาเพียงไม่ถึง 10 นาทีเมื่อไห่ถงรับทะเบียนสมรสมาจากเจ้าหน้าที่ จ้านหยินล้วงกุญแจที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้ไห่ถงพร้อมกับพูดว่า "บ้านที่ผมซื้อไว้อยู่ที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้น ได้ยินคุณยายบอกว่าคุณเปิดร้านขายหนังสืออยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียนมัธยมกวนเฉิง บ้านของผมไม่ไกลจากร้านขายหนังสือของคุณ ถ้านั่งรถเมล์ก็ใช้เวลาเพียงสิบกว่านาทีเท่านั้น""คุณมีใบขับขี่รถยนต์ไหมครับ? ถ้ามีใบขับขี่ผมสามารถจ่ายเงินดาวน์รถยนต์ให้ได้ครับ แต่คุณต้องผ่อนชำระงวดรถยนต์ทุกเดือน เมื่อมีรถยนต์แล้วคุณก็จะสะดวกในการเดินทางไปทำงานแล้วก็กลับบ้าน"“งานของผมยุ่งมาก ผมออกจากบ้านเช้าตรู่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึก บางครั้งก็ต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด
"คุณยายคะ หนูไม่เป็นไรแน่นอนค่ะ"ไห่ถงตอบกลับแบบปัดๆถึงแม้ว่าคุณยายจ้านจะดูแลเธอดี แต่ทว่าจ้านหยินเป็นหลานแท้ๆ เธอเป็นเพียงแค่หลานสะใภ้ หากเราทั้งคู่มีปัญหาขัดแย้งกันจริงๆ ครอบครัวจ้านจะเข้าข้างเธอหรือไม่?ไม่ใช่ว่าไห่ถงไม่เชื่อแต่อาจเหมือนกับพ่อแม่สามีของพี่สาวเธอก่อนแต่งงานพ่อแม่สามีดูแลพี่สาวดีมาก ดีมากจนทำให้ลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขาอิจฉาริษยาหลังจากแต่งงานพวกเขากลับกลายเป็นคนละคน ทุกครั้งที่พี่สาวกับสามีมีปัญหาขัดแข้งกัน แม่สามีจะตั้งใจกล่าวหาว่าเป็นเพราะพี่สาวทำหน้าที่ภรรยาได้ไม่ดีสุดท้ายแล้วลูกชายยังไงก็คือลูกในไส้ของพวกเขา แต่ลูกสะใภ้ก็ยังเป็นคนนอกวันยันค่ำ"หลานทำงานไปก่อนนะ ยายไม่รบกวนล่ะ เดี๋ยวตอนเย็นยายจะเรียกอาหยินมารับหลานมาบ้านมากินข้าวเย็นด้วยกัน""คุณยายคะ หนูปิดร้านดึก น่าจะไม่สะดวกไปทานข้าวเย็นด้วยค่ะ แต่ถ้าเลื่อนเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์นี้แทนได้ไหมคะ?"เพราะว่าโรงเรียนจะหยุดสุดสัปดาห์ ร้านหนังสือของพวกเขาต้องพึ่งพาโรงเรียนในการทำรายได้ เมื่อโรงเรียนหยุด ธุรกิจของพวกเขาก็จะซบเซา แล้วบางครั้งอาจจะไม่เปิดร้านเลย เธอจึงมีเวลาว่าง"ได้จ้ะ"คุณยายจ้านพูดอย่างเห็น
"พี่คะ แบบนั้นไม่ได้นะ นั้นเป็นทรัพทย์สินของเขาก่อนแต่งงาน ฉันไม่ได้ออกเงินช่วยซื้อสักบาท แล้วจะให้เขาเพิ่มในใบครอบครองทรัพย์สินร่วมกันอีกได้อย่างไร เรื่องนี้เราจะไม่พูดกันอีกนะคะ"เมื่อได้รับใบทะเบียนสมรสมา จ้านหยินก็มอบกุญแจบ้านให้ ทำให้เธอสามารถย้ายเข้าบ้านนั้นได้ทันที ปัญหาเรื่องบ้านก็ได้รับการแก้ไขเรียบร้อย แค่นี้ก็ดีมากแล้วเธอจะไม่ขอให้จ้านหยินเพิ่มชื่อเธอในใบครอบครองทรัพย์สินร่วมกัน ถ้าเขาต้องการเพิ่มชื่อของเธอในใบครอบครองทรัพย์สินเอง เธอก็จะไม่ปฏิเสธในฐานะสามีภรรยาที่ตัดสินใจว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตไห่หลิงแค่พูดแบบไปนั้น เพราะรู้ว่าน้องสาวพึ่งพาตนเองก่อนและไม่โลภมาก เธอจึงหยุดกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้หลังจากที่ถูกพี่สาวสอบถามทุกเรื่องแล้ว ไห่ถงจึงสามารถย้ายออกจากบ้านพี่สาวได้สำเร็จพี่สาวต้องการไปส่งเธอที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้น แต่ทันใดนั้นหลานชายโจวหยางตื่นขึ้นพอดี เจ้าตัวเล็กตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้และมองหาแม่ของเขา"พี่คะ พี่ไปดูแลหยางหยางก่อน สัมภาระของฉันไม่เยอะ ฉันไปคนเดียวได้"ไห่หลิงต้องป้อนข้าวลูกชาย เมื่อป้อนข้าวเสร็จแล้วก็ต้องเตรียมอาหารกลางวันต่อ เพราะสามีตอนเที่ยง
จ้านหยินพูดอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ประชุมต่อไป"คนที่สนิทกับเขามากที่สุดคือลูกพี่ลูกน้องคนโตของเขา และเป็นนายน้อยคนที่สองของตระกูลจ้าน ชื่อ จ้านอี้เฉินจ้านอี้เฉินเข้ามา กระซิบถามว่า "พี่ใหญ่ ผมได้ยินที่คุณยายพูดกับพี่แล้ว พี่แต่งงานกับคนที่ชื่อถงอะไรสักอย่างจริงๆ เหรอ"จ้านหยินมองเขาตาขวางจ้านอี้เฉินลูบจมูกและนั่งตัวตรง โดยไม่กล้าถามต่ออีกแต่ก็ได้แสดงความเห็นอกเห็นใจถึงพี่ชายคนโตอย่างมากแม้ว่าลูกชายหลานชายของตระกูลจ้านไม่จำเป็นต้องแต่งงานเพื่อยกระดับฐานะของตน แต่พี่ชายคนโตและพี่สะใภ้ไม่ได้มาจากครอบครัวที่ฐานะเหมาะสมกัน เพียงเพราะคุณยายชอบผู้หญิงที่ชื่อไห่ถง จึงต้องการให้พี่ชายคนโตแต่งงาน พี่ชายคนโตน่าสงสารจริง ๆจ้านอี้เฉินยังคงส่งความเห็นอกเห็นใจแก่พี่ชายคนโตอีกครั้งโชคดีที่เขาไม่ใช่หลายชายคนโต มิฉะนั้นคนที่แต่งงานกับผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของคุณยายก็เป็นเขาแล้วไห่ถงไม่รู้เรื่องเหล่านี้ เธอต้องถามให้ชัดเจนว่าบ้านใหม่ของเธออยู่ที่ชั้นไหน และเธอลากกระเป๋าเดินทางและหาบ้านใหม่จนเจอหลังจากเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เธอพบว่าบ้านค่อนข้างใหญ่ ใหญ่กว่าบ้านพี่สาวของเธอและตกแต่งอ
ไห่ถงยิ้มและพูดว่า "ลูกพี่ลูกน้องของเธอมีแฟนแล้ว จะให้ฉันติดต่อเขาด้วยฐานะอะไร? ทะเบียนสมรสก็ได้มาแล้ว เสียใจตอนนี้ก็คงไม่ทัน เธอทำได้แค่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่าให้พี่สาวฉันรู้ความจริง ฉันกลัวว่าพี่จะเสียใจ"เซินเสี่ยวจวิน “......”เพื่อนสนิทของเธอนั้นช่างกล้าหาญมากจริง ๆ"นางเอกในนิยายล้วนแต่งงานสายไฟแลบกับมหาเศรษฐี ถงถง เธอก็แต่งงานฟ้าสายฟ้าแลบกับมหาเศรษฐีด้วยใช่ไหม?"ทันทีที่พูดจบ ไห่ถงเขกหัวเพื่อนรักแล้วพูดว่า "เธออ่านนิยายในร้านเแล้วเก็บมาฝันกลางวันแล้วล่ะ คิดว่าอยู่ดี ๆ ก็แต่งงานสายฟ้าแลบกับมหาเศรษฐีได้แล้ว เธอคิดว่ามหาเศรษฐีพบได้ทั่วไปเหรอ?"เซินเสี่ยวจวินลูบบริเวณที่โดนเขกหัวและคิดว่าสิ่งที่เพื่อนพูดก็ถูก เธอถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นถามขึ้นว่า "บ้านที่สามีของเธอซื้อไว้อยู่ที่ไหน?""หยวนหมิงฮวา การ์เด้น""ที่นั่นไม่เลวนะ สภาพแวดล้อมที่นั่นดีการคมนาคมก็สะดวกแถมไม่ไกลจากร้านเราด้วย สามีของเธอทํางานบริษัทไหน สามารถซื้อบ้านที่ในเครือกวนเฉิงได้ แล้วยังเป็นที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้นอีก แถบนั้นเป็นย่านพักอาศัยของคนรวย รายได้ของเขาสูงมากแน่นอน มีรายได้ต่อเดือนเท่าไร? เธอต้อง