บทที่ 1106

หนิงอวิ๋นชูยิ้มตอบ "ฉันขายกระถางดอกไม้ ปุ๋ยสำหรับดอกไม้ ดินบำรุงดอกไม้ และอื่นๆ อีก ฉันมีสินค้าเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ในสต๊อกของร้าน ไม่ทราบว่าคุณต้องการแบบไหนคะ?"

จ้านอี้เฉินเม้มริมฝีปาก ผู้หญิงตรงหน้าเขามักจะพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ผู้คนรู้สึกเบาสบาย แต่กลับปากคอเราะร้ายมาก

"ฉันขอดูก่อน"

ขณะที่จ้านอี้เฉินพูด เขาก็เดินผ่านหนิงอวิ๋นชูและเดินเข้าไปในร้าน จากนั้นเดินรอบ ๆ ร้านขายดอกไม้ของเธอ

เดินวนรอบหน้าหนึ่งรอบแล้ว เขาก็หันศีรษะกลับมา และพบว่าหนิงอวิ๋นชูเดินตามเขาอยู่ห่างๆ

เธอแกล้งทำเป็นตาบอด แต่กลับเดินตามคนอื่นได้ นี่ไม่ใช่โดนจับได้แล้วเหรอ?

"คุณคะ?"

หนิงอวิ๋นชูไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของจ้านอี้เฉินอีก เธอหันหน้าไปในทิศทางหนึ่งและตะโกนเรียกหาจ้านอี้เฉิน

เมื่อดูท่าทางการแสดงออกของเธอ จ้านอี้เฉินก็ไม่แน่ใจนักว่า เธอตาบอดจริงหรือหลอกกันแน่?

จ้านอี้เฉินตัดสินใจทดสอบหนิงอวิ๋นชู

หลังจากเดินดูรอบๆ ร้าน ในที่สุดเขาเลือกกระถางกระบองเพชร เขาหยิบกระบองเพชรขึ้นมาอย่างเบามือ แล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์คิดเงิน พร้อมกับพูดกับหนิงหยุนชูว่า “ฉันต้องกระถางนี้ ราคาเท่าไร?”

หนิงอวิ๋นชูได้ยินเสีย