Share

บทที่ 434

Penulis: จิ้งซิง
ตอนเช้าหลังจากเรียนเสร็จแล้ว ม่อโฉวซือไท่ให้เวินซื่อเข้าไปในเมือง

“หากอยากเรียนสิบสามเข็มประตูผี ต้องเตรียมเข็มพิเศษก่อนหนึ่งชุด ไปหาช่างหลี่ทางตะวันออกของเมือง เจ้าบอกเขาว่ามาจากอารามสุ่ยเยว่ เขาจะรู้เองว่าควรทำสิ่งใดให้เจ้า”

“เจ้าค่ะ”

จากนั้นหลังเวินซื่อกินอาหารกลางวันเสร็จ พาเสี่ยวหานลงเขาไปพร้อมกัน

ทั้งสองอาศัยเกวียนของพวกชาวบ้าน หลังผ่านไปสองชั่วยามจึงถึงเมืองหลวง

หลังเข้าเมือง เวินซื่อกับเสี่ยวหานมุ่งหน้าไปทางตะวันออก หาร้านของช่างหลี่จนพบ

บ้านของช่างหลี่ไม่ใช่ร้านตีเหล็กทั่วไป ภายในยังมีงานฝีมือประณีต อย่างเงินกับทอง หยกก็มี กลับกลายเป็นงานเหล็กที่มีน้อยที่สุด

หลังเวินซื่อเดินเข้าไป มองเห็นช่างหลี่ทันที

เพราะภายในร้านมีเขาแค่คนเดียว

“ขอถามหน่อย ใช่ช่างหลี่ ประสกหลี่หรือไม่?”

ฉางเสี่ยวหานเอ่ยถามแทนเวินซื่อ

เมื่อได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง ช่างหลี่ที่เดิมทีกำลังงีบหลับ รีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

“อ้อ ใช่ใช่ ข้าก็คือช่างหลี่ ท่านทั้งสองต้องการซื้อสิ่งใดหรือ?”

เมื่อช่างหลี่พูดจบก็สังเกตเห็นชุดสีฟ้าทะเลบนตัวเวินซื่อ

หลังประหลาดใจเขาชะงักเล็กน้อย “หรืออาจารย์น้อยท่านนี้เป็นคนขอ
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terkait

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 435

    “สมัยนี้แม้แต่แม่ชีก็ยังชอบแต่งตัวแล้วสินะ แต่น่าเสียดายไม่รู้จักดูน้ำหน้าตัวเอง ของที่นี่เจ้าก็คู่ควรซื้อหรือ?”หญิงสาวชุดเหลืองที่เบียดเวินซื่อจนกระเด็น หลังจากก้าวเข้าไปแล้ว หันกลับมามองเวินซื่อแวบหนึ่ง พร้อมทำหน้ารังเกียจแล้วเอ่ยขึ้น“เหอะ เจ้าพูดอะไรของเจ้า? ธิดา...คุณหนูของข้าไม่คู่ควรอย่างไรหรือ?!”ฉางเสี่ยวหานรีบพุ่งไปข้างหน้า ปกป้องเวินซื่อไปด้วย พลางจ้องหญิงสาวชุดเหลืองไปด้วย“คุณหนูอย่างข้ากำลังพูด บ่าวอย่างเจ้าพูดแทรกได้หรือ?”หญิงสาวชุดเหลืองกล่าวอย่างโมโห “หมอมอ ตบปากนางเดี๋ยวนี้!”“เจ้าค่ะ คุณหนูดูให้ดีนะเจ้าคะ!”หญิงวัยกลางคนด้านหลังหญิงสาวรีบถลกแขนเสื้อขึ้น ง้างมือตบมาหาเสี่ยวหาน“เสี่ยวหาน ตบกลับไป”เวินซื่อทำหน้าเย็นชา แล้วพูดออกไปเสี่ยวหานที่เดิมทียังลังเล เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาลุกวาว เบี่ยงตัวหลบฝ่ามือหญิงวัยกลางคน จากนั้นกระโดดแล้วง้างมือตบกลับไปหนึ่งฉาดเพียะ !เสียงฝ่ามือดังชัดเจนหน้าทางเข้าร้านเฟิ่งอวิ๋นตบไปบนใบหน้าหญิงวัยกลางคน พร้อมทั้งหักหน้าหญิงสาวชุดเหลืองด้วย“เจ้า! นางบ่าวชั่ว พวกเจ้ากล้าตบตีคนของข้าหรือ พวกเจ้าทั้งสองคนคงเบื่อโลกแล้วสิน

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 436

    “เกิดอะไรขึ้น? ใครมาเอะอะโวยวายที่ร้านเฟิ่งอวิ๋นขนาดนี้?”ขณะนี้เอง ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนผู้ดูแลร้านเดินออกมาจากชั้นบนพอออกมาก็เห็นอันหมิงจูตรงทางเข้าพอดี ผู้ดูแลเลิกคิ้วทันใด “ที่แท้เป็นคุณหนูใหญ่อันให้เกียรติมาเยือน เหตุใดจึงไม่ขึ้นไปดูชั้นบน? หรือว่าพนักงานในร้านของพวกเราต้อนรับได้ไม่ดี?”เหล่าพนักงานที่อยู่ตรงโถงชั้นหนึ่งต่างก้มหน้าลง ไม่มีใครพูดสิ่งใดอันหมิงจูกล่าวอย่างดูแคลน “ก็คนของพวกเจ้านะสิที่จัดการได้ไม่ดี แต่ละคนทำอย่างกับคนตาบอด คนอะไรก็ปล่อยให้เข้ามาหมด”ระหว่างที่นางพูดเช่นนี้ จงใจใช้สายตาดูแคลนกวาดมองเวินซื่อแวบหนึ่งผู้ดูแลหวังมองไปตามสายตาของนาง ถึงได้มองเห็นเวินซื่อที่ถูกอันหมิงจูบดบังไปเกือบครึ่งร่างผู้ดูแลหวังขมวดคิ้วทันใด จากนั้นสั่งการโดยไม่สนใจสิ่งใด “ยังยืนบื้ออยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปเชิญคนคนนั้นออกจากร้านอีก ร้านเฟิ่งอวิ๋นของพวกเราไม่ต้อนรับแม่ชีหรอกนะ”เหล่าพนักงานหันมองหน้ากัน ลังเลอยู่สักครู่ ต่อมาจึงมีคนเดินเข้าไปบอก “อาจารย์น้อยท่านนี้ ขออภัยด้วย ท่านลองไปดูที่อื่นเถอะ”เวินซื่อมองพนักงานตรงหน้าอย่างเรียบเฉย จากนั้นหันมองพนักงานคนอื่นในห้องโถงท

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 437

    ผู้ดูแลหวังที่รู้สึกถูกเหยียดหยามโกรธจนถลึงตา “เจ้าแม่ชีน้อยกล้ากำเริบเสิบสานที่นี่หรือ หากเจ้ายังไม่ไปอีก เชื่อหรือไม่ข้าจะให้คนมาตีเจ้าออกจากร้านทันที?”“ไม่เชื่อ”เวินซื่อตอบเขาทันทีผู้ดูแลหวังโมโหจนตะโกนเสียงดัง “เจ้าพวกโง่พวกนี้ยังยืนบื้ออยู่ทำไม? ลืมไปแล้วหรือยามปกติข้าสอนพวกเจ้าไว้อย่างไร? ยังไม่รีบไปเอาอาวุธมาอีก รีบตีนางเดี๋ยวนี้!”“กล้าหรือ!”ฉางเสี่ยวหานพุ่งมาตรงหน้าเวินซื่อ ใบหน้าดวงน้อยจ้องพวกเขาอย่างเอาเรื่องเวินซื่อยกมือลูบหัวของนาง “เสี่ยวหาน ไม่ต้องกลัว ถอยไปเถอะ”ได้ยินดังนั้น เสี่ยวหานเก็บฟันขาวของตัวเองที่แยกใส่ทันที แล้วถอยไปอยู่หลังเวินซื่อ แต่ก็ยังจ้องมองพวกเขาอย่างระแวงผู้ดูแลหวังนึกว่าคำสั่งของเขาเพียงคำเดียว เหล่าพนักงานจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาด้วยความจำยอมเหมือนที่ผ่านมาแต่เขานึกไม่ถึง เหล่าพนักงานในห้องโถงมีครึ่งหนึ่งที่ไม่ขยับ ส่วนอีกครั้งหนึ่งกลับลังเล แม้จะหยิบอาวุธไว้ในมือแล้ว แต่ไม่มีใครลงมือผู้ดูแลหวังโกรธจนด่าทอเสียงดัง “ดี ดี ดีมาก พวกคนเนรคุณอย่างพวกเจ้า ลืมไปแล้วหรือว่ายามปกติข้าทำอย่างไรกับพวกเจ้า? ตอนนี้ข้ายังไม่จากไปนะ เชื่อหรือ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 438

    อันหมิงจูที่คิดจะหลบหนีออกไปเงียบๆ ตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมทันทีเวินซื่อช้อนตาขึ้น กวาดมองไปอย่างเรียบเฉยเมื่อสบเข้ากับสายตาของนาง อันหมิงจูตกใจจนเหมือนนกกระทา หดหัวแล้วยืนอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าตอบโต้น่าเสียดายตอนนี้เวินซื่อไม่คิดจะปล่อยนางไป น้ำเสียงของนางราบเรียบ ถามขึ้นอีกครั้ง “ทำไม? ตอนนี้คุณหนูใหญ่อันกลายเป็นใบ้แล้วหรือ? แม้แต่พูดตอบก็ยังไม่เป็นหรือ?”วินาทีนั้น อันหมิงจูรู้สึกย้อนกลับไปเมื่อก่อน เหมือนทุกครั้งที่เวินซื่อไปช่วยหนุนหลังอันหลันซินที่บ้านของนาง เมื่อสายตาเช่นนั้นกวาดมอง ทั้งที่ไม่ได้พูดจาข่มขู่ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน ทำให้อันหมิงจูไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่ครั้งเดียวตอนนี้ก็เหมือนกันสีหน้าอันหมิงจูแข็งทื่อ ใบหน้าฝืนฉีกยิ้มออกมา “...ใช่ คุณหนูห้าสกุลเวินพูดถูก”เมื่อนางเอ่ยปาก เผลอเรียกเวินซื่อเหมือนเมื่อก่อนหลังจากพูดจบถึงได้รู้สึกตัว จากนั้นตกใจจนรีบกลับลำ “ไม่ๆ ๆ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ต้องเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดถูกแล้ว!”ท่าทางของนาง เหมือนกลัวเวินซื่อจะกินนางเข้าไป เพียงเพราะนางใช้สรรพนามผิดสุดท้ายเวินซื่อเพียงเหลือบมองนางอย่างเฉยชา“ดูท่าคงพูดจ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 439

    “แล้วพ่อบ้านหลานสั่งการว่าอย่างไร? แล้วผู้ดูแลหวังนี่มันเรื่องอะไรกัน?”เมื่อได้ยินเวินซื่อเอ่ยถึงเขา ผู้ดูแลหวังรีบคุกเข่าก้มต่ำกว่าเดิมพนักงานเก่าแก่กล่าว “แรกเริ่มพ่อบ้านหลานทดสอบพวกเราก่อน จากนั้นเลิกจ้างพวกที่เจ้าเล่ห์ขี้ขโมย แล้วรับสมัครพนักงานใหม่บางส่วนเข้ามา ส่วนผู้ดูแลหวัง...”พนักงานเก่าแก่หันมองผู้ดูแลหวังอย่างระวังแวบหนึ่ง คล้ายไม่กล้าพูดบางอย่าง“เสี่ยวหาน”“เสี่ยวหานอยู่เจ้าค่ะ!”เมื่อเวินซื่อเรียก เสี่ยวหานตอบรับทันที“เชิญผู้ดูแลหวังออกไปข้างนอก ดูเขาให้ดี อย่าให้หนีไปเสียละ”ช่วงที่ผ่านมาฉางเสี่ยวหานฝึกวิชากับจู๋เยวี่ยมาไม่น้อยพอไม่เรียนก็ไม่รู้ พอได้เรียนถึงได้ตกใจก่อนนี้คิดว่าฉางเสี่ยวหานเป็นพวกมีตัวตนต่ำแต่กำเนิด นึกไม่ถึงว่าพละกำลังของนางไม่ใช่แข็งแกร่งอย่างธรรมดาก่อนหน้านี้ไม่เด่นชัด ดังนั้นตอนแรกจู๋เยวี่ยคิดจะสอนวิชาลอบสังหารให้นางบ้าง บวกกับการมีตัวตนของนางแต่สุดท้ายนึกไม่ถึงว่าเมื่อได้ฝึกปรือ สามวันถ้วยแตก ห้าวันไม้แตก เจ็ดวันหินแตก...แต่ละวันพละกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้เวินซื่ออิจฉาอย่างมากเด็กคนนี้เรียกได้ว่าเหมาะกับการฝึกยุทธ์แต่กำเนิด

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 440

    ญาติสกุลเวินอะไร นางไม่เคยได้ยินมาก่อนเกรงว่าเวินเยวี่ยคงไปหาคนมาจากที่ไหนสักแห่งเพื่อมาก่อกวน สวมรอยเป็นญาติสกุลเวิน เพื่อวางอำนาจบาตรใหญ่ในร้านเฟิ่งอวิ๋นโดยเฉพาะเวินซื่อมองดูแววตาของพนักงานเหล่านั้นก่อนหน้านี้ตอนถูกผู้ดูแลหวังข่มขู่ สีหน้าแต่ละคนไม่ค่อยยินดีนัก น่าจะเป็นเพราะเกรงกลัวโดยเฉพาะพวกพนักงานเก่าแก่ ดูท่าคงถูกรังแกมาไม่น้อยเวินเยวี่ยมักจะชอบรังแกคนข้างกายนางไปทั่ว สุดท้ายเพื่อให้นางกลายเป็นคนโดดเดี่ยวเดียวดาย ไร้ที่พึ่งพิงชาติที่แล้วนางทำสำเร็จแล้วจริงๆแต่ชาตินี้คงไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว“ปกติสิ่งของในร้านมีหายไปบ้างหรือไม่?”เหล่าพนักงานต่างเอ่ยขึ้น “มีๆ ๆ! ผู้ดูแลหวังมักจะเอาของบางส่วนในร้านกลับไป แม้จะเป็นเพียงเศษเล็กเศษน้อย แต่ก็มีทั้งเงินและทอง และยังมีพวกเศษผ้าอีกด้วย”สิ่งของในร้านเฟิ่งอวิ๋นล้วนไม่ใช่ของราคาถูกชั้นสองและชั้นสามเป็นของสั่งทำทั้งหมด ผ้าที่ลูกค้าเลือกเพื่อตัดชุด รวมถึงอัญมณีกับวัสดุที่ลูกค้าเลือกทำเครื่องประดับ หลังทำสิ่งเหล่านี้ ต้องมีเศษเหลือแน่นอน แม้จะเป็นเศษเล็กเศษน้อย แต่ก็เป็นของที่มีราคาค่างวด“ไม่เพียงเท่านี้ บางครั้งก็แอบเอาเครื

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 441

    หลังจากที่อันหมิงจูจากไปแล้ว เวินซื่อจึงเริ่มตรวจตราร้านเฟิ่งอวิ๋นทั้งหมดด้วยตนเอง จากนั้นก็ตรวจสอบบัญชีของเดือนนี้อีกรอบเมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอื่นใดแล้ว นางจึงเอ่ยกำชับว่า “หากมีเรื่องอะไรหลังจากนี้ ให้ส่งจดหมายไปยังที่ดินที่กุยอวิ๋น พ่อบ้านหลานอยู่ที่นั่น เขาจะเป็นผู้รับผิดชอบจัดการเรื่องราวทั้งหมด หากมีเรื่องที่พ่อบ้านหลานจัดการไม่ได้ ก็ค่อยส่งจดหมายไปหาข้าที่อารามสุ่ยเยว่ เข้าใจหรือไม่?”“ขอรับ ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์โปรดวางใจ”หลังจากนั้น นางก็กำชับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เมื่อฉางเสี่ยวหานกลับมาแล้ว เวินซื่อถึงได้ลุกขึ้นออกจากร้านเฟิ่งอวิ๋นกิจการของร้านเฟิ่งอวิ๋นในตอนนี้ดีมาก ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรรอจนกว่าผู้ดูแลร้านคนเดิมกลับมา ก็ให้ดูแลจัดการต่อไปได้เลยตอนนี้นางมีที่ดินอยู่ในมือสามแห่งแล้ว และนางก็ตั้งใจจะปลูกสมุนไพรทั้งสามแห่งคนของทางพ่อบ้านหลานนั้นเริ่มจะไม่พอ ดังนั้น ช่วงนี้ส่วนใหญ่แล้วเขาจึงต้องออกไปวิ่งเต้นด้วยตัวเอง ไปๆ มาๆ ระหว่างที่ดินทั้งสามแห่ง ยุ่งเสียจนแทบจะไม่ไหวดังนั้น เรื่องของร้านเฟิ่งอวิ๋น เขาก็คงยังไม่รู้แต่ประจวบเหมาะที่นางมาจัดการแล้ว พ่อบ้านห

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 442

    เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเวินเยวี่ย เวินเฉวียนเซิ่งที่เดิมทีไม่คิดจะสนใจ สุดท้ายก็จำต้องนำเงินไปยังที่ว่าการซุ่นเทียนใครจะไปรู้ว่าพอไปถึงที่นั่นแล้ว เห็นยอดรวมของทรัพย์สินที่ขโมยที่ผู้ว่าการซุ่นเทียนคิดออกมา มีมูลค่ามากถึงหนึ่งหมื่นกว่าตำลึง“เจ้าคนสารเลวนั่นมันขโมยอะไรไปบ้าง? เหตุใดถึงได้มากมายขนาดนี้?!”ผู้ว่าการซุ่นเทียนมองเวินเฉวียนเซิ่งด้วยสายตาที่ค่อนข้างซับซ้อนสายตานี้ทำให้เวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันทีเป็นจริงดังคาด วินาทีต่อมาก็ได้ยินผู้ว่าการซุ่นเทียนเอ่ยขึ้น “คนผู้นี้ชื่อหวังชาง ก่อนหน้านี้ถูกบุตรสาวคนเล็กของท่านจัดแจงให้ไปเป็นผู้ดูแลร้านที่ร้านเฟิ่งอวิ๋น แต่เมื่อไม่นานมานี้ ร้านเฟิ่งอวิ๋นเปลี่ยนเจ้าของ เจ้าของคนใหม่พบว่าคนผู้นี้ไม่เพียงแต่มีความประพฤติไม่เหมาะสมเท่านั้น ก่อนหน้านี้ก็ยังมีพฤติกรรมทุจริต จึงได้ไล่หวังชางออก ใครจะไปรู้ว่าหวังชางอาศัยความเป็นญาติห่างๆ ของท่านเจิ้นกั๋วกง อาศัยช่วงที่คนของเจ้าของร้านไม่อยู่ ยังคงดื้อด้านอยู่ที่ร้านเฟิ่งอวิ๋นไม่ยอมไป ทั้งยังแอบขโมยเครื่องประดับล้ำค่าไปหลายชิ้น สุดท้ายถูกคนของเจ้าของร้านจับได้ มีทั้งพยานบุ

Bab terbaru

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 550

    ถึงขั้นเอาอีกฝ่ายมาข่มขู่เวินจื่อเยวี่ย ทำให้เวินจื่อเยวี่ยต้องเลือกระหว่างนางและหลินเนี่ยนฉือแล้วนางสารเลวที่ยังไม่เดินผ่านประตูเข้ามาจะเอาอะไรมาเทียบกับนาง!เวินเยวี่ยโกรธจัดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเสี้ยววินาทีที่ก้มศีรษะลง สายตาอาบยาพิษช่างน่าสะพรึงกลัว“ยุแยงตะแคงรั่ว?”เวินซื่อแค่รู้สึกว่าคำพูดของเวินจื่อเยวี่ยน่าขบขันมาก “มีเพียงคนที่มีหัวใจเท่านั้นถึงจะรู้สึกว่าใคร ๆ ก็เป็นเช่นนี้”นางเหลือบมองเวินเยวี่ยแวบหนึ่งอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส “ท่านคิดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้จะใช้พวกท่านไปก่อกวนความสงบของนางหรือ? ฝันไปเถอะ พวกท่านยังไม่คู่ควร”“เหอะ พูดเสียน่าฟัง ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายที่เจ้าเขียนไปฟ้อง หลินเนี่ยนฉืออยู่ที่อู๋โจวอยู่ดี ๆ จะเข้ามาที่เมืองหลวงทำไม? แล้วยังต้องการถอนหมั้นกับข้าอีก?!”ถึงตอนนี้เวินจื่อเยวี่ยยังคงเชื่อว่าเวินซื่อไปพูดอะไรกับหลินเนี่ยนฉือ ถึงทำให้หลินเนี่ยนฉือทำเช่นนั้น“ท่านคิดว่าข้อมูลในใต้หล้านี้มีสิ่งใดที่สามารถปิดบังได้อย่างนั้นหรือ? จวนเจิ้นกั๋วกงของพวกท่านได้ทำเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า ไร้ยางอายมาไม่น้อย แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงตั้งน

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 549

    อูฐผอมซูบยังตัวใหญ่กว่าม้าการจะทำลายจวนเจิ้นกั๋วกงอันใหญ่โตแห่งนี้โดยอาศัยแมลงเพียงไม่กี่ตัว มันเป็นไปไม่ได้เลยแน่นอน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิงเพียงแต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงเกินไปอย่างเช่นการหมั้นหมายระหว่างจวนเจิ้นกั๋วกงและสกุลหลินเมื่อจวนเจิ้นกั๋วกงถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับชาวต่างเผ่า เวินเฉวียนเซิ่งจะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชำระล้างให้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้และวิธีการที่ดีที่สุดก็ต้องเป็นการดึงผู้คนให้เข้ามาพัวพันมากขึ้นสกุลหลินที่ยังมีการหมั้นหมายกับจวนเจิ้นกั๋วกงเป็นกลุ่มแรกที่รับศึกหนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินซื่อ และจะกลายเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เวินเฉวียนเซิ่งดึงสกุลหลินให้ลงมาพัวพันด้วยดังนั้นก่อนจะยุติการหมั้นหมายระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินจื่อเยวี่ย เวินซื่อยังไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ทว่า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแตะต้องจวนเจิ้นกั๋วกงได้ แต่การมีเวินเยวี่ยเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหาย“หมั้น...หมั้นหมาย?”ในขณะนี้ เสียงที่สับสนของเวินเยวี่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของ เวินจื่อเยวี่ย“พี่สาม ท่านหมั้นกับใครตั้

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 548

    “ท่าน…!”เวินเยวี่ยลมแทบจับเมื่อได้ยินที่เวินซื่อพูดนางข่มไฟโทสะเอาไว้ “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่คนของกองทัพธงดำเสียหน่อย ให้ท่านมาทำการค้นหา ไม่น่าจะเหมาะสมกระมัง?”เวินเยวี่ยฝืนยิ้ม “ท้ายที่สุดแล้วบุญคุณความแค้นระหว่างพี่หญิงห้ากับเยวี่ยเอ๋อร์นั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วทุกคน ถ้าเกิด…”ประโยคสุดท้ายนี้ไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ก็สามารถเข้าใจทุกอย่างที่ควรเข้าใจถ้าเกิดเวินซื่อเข้าไปวางกลอุบายบางอย่างเพื่อใส่ร้ายนางแล้วจะทำเช่นไร?เวินซื่อหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเวินเยวี่ย รอยยิ้มเล็ก ๆ เผยออกมาบนใบหน้าอันบริสุทธิ์ผุดผ่องและงดงามของนาง “ข้าไม่ต่ำช้าไร้ยางอายเหมือนเจ้า”ใบหน้าของเวินเยวี่ยสลดลงเพราะดำด่าของนางทันทีแต่วินาทีต่อมาก็ได้ยินเวินซื่อพูดว่า “แต่ว่านี่มันก็เป็นปัญหาจริง ๆ ในเมื่อคุณหนูหกสกุลเวินเป็นกังวลเช่นนี้ เช่นนั้นข้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ขอยืนค้นหาอยู่ที่ประตูแล้วกัน”ยืนค้นหาอยู่ที่ประตูหรือ?แล้วจะค้นหาอย่างไร?ขณะที่เวินเยวี่ยและคนอื่น ๆ กำลังงุนงง เวินซื่อก็พลิกฝ่ามือ ก่อนจะหยิบขวดหยกขวดหนึ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของนางฉางเสี่ยวหานก้าวเข้าไปรับขวดหยกจากมือของเว

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 547

    “เหลวไหลสิ้นดี!”แววอันตรายฉายผ่านดวงตาอันคมกริบของเวินเฉวียนเซิ่งในทันใดเขาจ้องไปที่รถม้าที่เวินซื่อนั่งอยู่ สายตามองทะลุช่องว่างของม่านหน้าต่าง พลางชี้ตรงไปที่เวินซื่อ “เวินซื่อ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้ากำลังใส่ร้ายขุนนางในราชสำนักซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง!”“หากเจ้าไม่สามารถแสดงหลักฐานใด ๆ ได้ ต่อให้เจ้าจะเคยเป็นลูกสาวของข้า ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เด็ดขาด!”“เจิ้นกั๋วกงไม่จำเป็นต้องใจร้อนขู่ขวัญเช่นนี้”ว่าแล้วเวินซื่อก็ยกมือขึ้นเปิดม่านรถแล้ว เดินออกมาจากด้านในอย่างช้า ๆเสี่ยวหานก้าวไปข้างหน้าอย่างมีไหวพริบ ทำตามสาวใช้เหล่านั้น เอื้อมมือออกไปช่วยประคองธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางลงจากรถม้าช้า ๆหลังจากลงสู่พื้นและยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เวินซื่อก็เงยหน้าขึ้นมองเวินเฉวียนเซิ่งผ่านกองทัพธงดำ นางยิ้มเล็กน้อย “ถ้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่มีหลักฐาน วันนี้จะกล้านำกองกำลังไปปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของท่านได้อย่างไร”การทำงานตามคำสั่งส่วนตัวของอ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การทำงานตามพระราชโองการของฝ่าบาทก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเวินซื่อยกมือขึ้น รับพระราชโองการจากมือของกองทัพ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 546

    ให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาหนุนหลังนางแล้วอย่างไรต่อ เขาไม่เชื่อว่า อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้สง่างามจะบังคับเขาให้ถอนหมั้นได้อย่างนั้นหรือ!เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยินเวินจื่อเยวี่ยพูด ก็มองเขาแวบหนึ่งอย่างเย็นชา “เจ้าควรคิดหาวิธีช่วยพี่ใหญ่ของเจ้าก่อนดีกว่า ถ้าครั้งนี้พี่ใหญ่ของเจ้าตาย ก็อย่าได้คิดเรื่องหมั้นหมายเลย ข้าเวินเฉวียนเซิ่ง ไม่มีลูกชายที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างเจ้า”ใบหน้าของเวินจื่อเยวี่ยขรึมลงทันทีเขารู้ว่าลูกชายคนโปรดของบิดาไม่ใช่เขา แต่เป็นพี่ใหญ่ที่บิดาเลี้ยงดูอย่างสุดชีวิตจิตใจแต่เขานึกไม่ถึงว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว บิดาจะยังโหดร้ายถึงเพียงนี้ เอาการหมั้นหมายของเขามาข่มขู่เขาเวินจื่อเยวี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ในขณะนี้ พ่อบ้านนั้นพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านกั๋วกง คุณชายสาม ครั้งนี้ผู้ที่นำกองทัพธงดำมาไม่ใช่ท่านอ๋องขอรับ”เมื่อได้ยินคำพูดนี้เวินเฉวียนเซิ่งก็หันกลับไปหาพ่อบ้าน “ไม่ใช่เป่ยเฉินหยวนหรอกหรือ? แล้วใครล่ะ?”นอกจากฮ่องเต้น้อยและเป่ยเฉินหยวนเองแล้ว ยังมีใครอีกที่สามารถระดมกองทัพธงดำ ถึงขั้นกล้าปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของเขาได้?ขณะที่เวินเฉวียนเซิ่งกำลังครุ่นคิดในหัวว

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 545

    “เสี่ยวหาน ให้ข้าดูหน้าเจ้าหน่อยสิ”หลังจากขับไล่เวินเฉวียนเซิ่งและเวินจื่อเยวี่ยออกไปแล้ว เวินซื่อก็ดึงฉางเสี่ยวหานเข้ามา“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ตบไม่โดนหน้า ข้าหลบได้นิดหน่อย แค่ตบโดนหัวเท่านั้น”ถึงกระนั้น การตบของเวินจื่อเยวี่ยก็หนักหน่วงมาก จนศีรษะของฉางเสี่ยวหานถึงกับสั่นคลอนในตอนนั้น ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนองได้“เจ้าไม่ต้องกังวล การตบครั้งนี้ข้าจะต้องเอาคืนเขาอย่างแรงแน่นอน”สีหน้าของเวินซื่อเคร่งขรึมลง น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งฉางเสี่ยวหานลุกขึ้นกล่าวว่า “ไม่ ๆ ๆ ไม่ต้องหรอกธิดาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อครู่ท่านช่วยตบคืนแทนเสี่ยวหานแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกเจ้าค่ะ”ฉางเสี่ยวหานรู้จักคนในเมืองหลวงน้อยมาก แต่หลังจากติดตามเวินซื่อมาเป็นเวลานาน ก็ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดกับสองพ่อลูกคู่นั้นเมื่อครู่ ก็ย่อมสามารถคาดเดาตัวตนของพวกเขาได้อย่างง่ายดายคนหนึ่งคืออดีตบิดาของธิดาศักดิ์สิทธิ์ อีกคนคืออดีตพี่ชายของธิดาศักดิ์สิทธิ์ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นย่ำแย่มากพออยู่แล้ว หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทะเลาะกับพี่ชายหนักขึ้นด้วยเรื่

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 544

    เขาขบริมฝีปากล่างแน่น กัดปากของตัวเองแตกเหมือนไม่รู้สึกตัว ปล่อยให้เลือดไหลลงจากมุมปากช้า ๆ“หลินเนี่ยนฉือล่ะ?”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยปากถามขึ้นทันใด“ข้าอยากพบนาง”“นางไม่อยากพบท่าน”เวินซื่อเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“ข้าบอกว่าข้าอยากพบนาง!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดลั่นอย่างฉุนเฉียวขึ้นมาทันใด พลางปัดมือของจางเสี่ยวหานออกมือของจางเสี่ยวหานถูกตีเจ็บ ตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อนางรู้ตัวก็เอื้อมมือออกไปอีกครั้ง คว้าเพียงหนังสือถอนหมั้นฉบับนั้นไว้ส่วนจี้หยกก็ร่วงลงสู่พื้นดัง “ตุ้บ” ตามมาด้วยเสียงแตกหักดังขึ้น จี้หยกแยกออกเป็นสองส่วนทันทีเวินจื่อเยวี่ยที่ยังอยู่ในอาการฉุนเฉียวเมื่อได้ยินเสียงนี้อย่างกะทันหัน ก็ก้มหน้าลงมอง เกิดความสับสนขึ้นโดยพลันเขารีบเก็บจี้หยกขึ้นมา เมื่อมองดูรอยแตกหักนั้น ก็ไม่อาจยับยั้งไฟโทสะที่อัดอั้นอยู่เต็มอกไว้ได้ เพียงชั่วครู่ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉางเสี่ยวหาน...“ใครให้เจ้าทำของของข้าพัง! เจ้าอยากตายหรือไง?!”“อะไรนะ? ไม่ใช่ข้า เป็นท่านต่างหากที่ปัดมือของข้าเอง...”“สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเจ้ายังกล้าเถียงอีก!”เวินจื่อเยวี่ยลุกพรวดขึ้น สีหน้ามีรอยพยายาท ยกมือขึ้นตบหน้าฉางเส

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 543

    เวินจื่อเยวี่ยมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านพ่อ พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”เวินจื่อเยวี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าน่าจะเข้าใจ เจ้าสาม”“ข้าไม่เข้าใจ!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดออกมาทันใด พลางจ้องมองไปที่บิดาของเขาอย่างไม่ละสายตาเวินเฉวียนเซิ่งถอนหายใจอีกครั้ง “แค่การหมั้นหมายเท่านั้น พ่อรู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจยอมรับ แต่พี่ใหญ่ของเจ้ามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้ายังไม่เอายากลับไปอีก เขาจะต้องตายในไม่ช้า”“เจ้าสาม เจ้าจะทนเห็นพี่ใหญ่ของเจ้าตายไปได้จริงหรือ?”เวินจื่อเยวี่ยที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเขาได้ถามด้วยเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย “ก็เลยต้องเสียสละการหมั้นของข้าเพื่อช่วยพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ? ทั้ง ๆ ที่เรายังมีวิธีอื่นอีก แต่ท่านก็ยังยืนกรานที่จะขอร้องเวินซื่อ?!”“ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลง น้ำเสียงแย่มาก “ไม่ว่าจะเป็นบัวหิมะก็ดี เห็ดหลินจือสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปีก็ดี หรือหญ้าฝรั่นที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำก็ดี เจ้าคิดว่ามีสิ่งไหนหาง่ายบ้าง?!”“หากพี่ใหญ่ของเจ้ายังยืดเวลาได้อีกครึ่งค่อนเดือน พ่อก็จะไม่รีบร้อนเช่นนี้! แต่นี่พี่ใหญ่ของเจ้าอาจตายได้

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 542

    นางมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างเย็นชา “ท่านไม่มีคุณสมบัตินี้ตั้งนานแล้ว”“เวินซื่อ! จงระวังท่าทีในการพูดจาของเจ้าด้วย แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ความสัมพันธ์พ่อลูกของเจ้ากับพ่อจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อย่าลืมว่ายังมีเลือดของสกุลเวินไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า”“ใครบอกว่าเปลี่ยนแปลงไม่ได้?”เวินซื่อยิ้มเยาะ “ความสัมพันธ์นี้จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า แต่ตอนนี้ขอวกกลับเข้าประเด็นก่อน ท่านเจิ้นจั๋วกง ท่านยังไม่ได้บอกตัวเลือกของท่านเลย ท่านวางแผนที่จะเลือกใครกันแน่?”ล้มเหลวในการเล่นกับอารมณ์ ล้มเหลวในการข่มขู่กลับมาสู่เงื่อนไขข้อแรกสุดอีกครั้ง สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลงระดับหนึ่งในทันใดเวินซื่อดูเหมือนจะมองไม่เห็นเลย เร่งรัดเขาด้วยอารมณ์ที่ดีมาก“ข้ามีเวลาไม่มากนัก ท่านเจิ้นจั๋วกงรีบตัดสินใจโดยเร็วที่สุดเถอะ มิฉะนั้นก็จะไม่มีการเจรจาใด ๆ อีกแล้ว”นางหันไปมองเวินเฉวียนเซิ่งด้วยรอยยิ้มตาหยี “‘พี่ใหญ่แสนดี’ ของข้าก็น่าจะมีเวลาไม่เพียงพอใช่ไหม?”“ถุย!”เวินจื่อเยวี่ยถ่มน้ำลายใส่นางอย่างรุนแรง “พี่ใหญ่ไม่มีน้องสาวที่ชั่วร้ายอย่างเจ้า!”“ถูกต้อง ข้าชั่วร้าย แต่ก็เทียบไม่ได้กับเว

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status