แชร์

บทที่25

“ดังนั้น นี่ก็คือสิ่งที่คุณอยากจะพูดกับฉันเหรอ?”

หลี่ชิงเหยายืนอยู่ที่เดิมอย่างตกตะลึง เธอรู้สึกไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย

เมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของลู่เฉิน เธอรู้สึกถึงความแปลกใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน

ในลึกๆของใจเธอ ยิ่งเต็มไปด้วยความขมขื่นและความคับข้องใจ

“ใช่! นี่ก็คือสิ่งที่ผมอยากจะพูด!”

ลู่เฉินพูดอย่างไร้ความประณี "โปรดจําไว้ว่าเรื่องของผม ไม่ต้องการให้คุณกังวล ชีวิตของผมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เราสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้ว คุณ...เข้าใจหรือไม่?”

คําพูดที่สมเหตุสมผลนี้ทําให้หลี่ชิงเหยาแข็งทื่อแล้ว

เธอคิดไม่ถึงว่าความหวังดีของเธอไม่ได้แลกกับความกตัญญูและขอบคุณ แต่เป็นการตําหนิและบ่น

เขาสองคนกลายเป็นไม่มีทางเข้ากันแบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่?

“เฮ้ ลู่เฉิน คุณยังเป็นคนมนุษย์อยู่ไหม?”

เลขาจางที่อยู่ข้างๆทนฟังไม่ไหวแล้ว เธอด่าว่า "คุณหลี่ช่วยคุณด้วยความจริงใจแต่คุณกลับเแสดงท่าทีแบบนี้เหรอ? มโนธรรมของคุณถูกสุนัขกินไปแล้วหรือ?”

“แล้วคุณต้องการแสดงท่าทีแบบไหนล่ะ? บุกรุกเข้ารังหมาป่าด้วยคนเดียว ผมยังต้องชมเธอด้วยว่ากล้าหาญหรือ?" ลู่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา

“คุณ...คุณมันเนรคุณจริงๆ"
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
Sureephan Yutiphan
กี่คนที่นำโดยจ้าวหู่ กี่คนก็ไม่รู้แต่ว่ากี่คนละ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status