เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่20
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่21
ตอนเที่ยง ภายในห้องทำงานประธานชิงเฉิงกรุ๊ปหลี่ชิงเหยาอ่านเอกสารอย่างใจลอย ใจเธอเต็มไปด้วยเรื่องของลู่เฉินเธอกังวลเล็กน้อย ถ้าอีกฝ่ายถูกคุณหู่จับไว้ งั้นเขาจะต้องทรมานมากแน่ๆ“เลขาจาง!”หลังจากหลี่ชิงเหยาคิดฟุ้งซ่านอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว“คุณหลี่คะ มีคําสั่งอะไรหรอคะ”เลขาจางเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา“ช่วยฉันไปเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ ฉันจะไปต้าฟากรุ๊ป" หลี่ชิงเหยากล่าว“ต้าฟากรุ๊ป? นั่นเป็นถิ่นของคุณหู่ไม่ใช่เหรอ?" เลขาจางตกใจ“ใช่ ฉันจะไปคุยกับคุณหู่" หลี่ชิงเหยาพยักหน้า“คุยเรื่องอะไรล่ะ? เพราะเรื่องของลู่เฉินเหรอ?”เลขาจางใจร้อนไปหน่อย "คุณหลี่คะ คุณอย่าวู่วามนะ คุณหู่กําลังโกรธอยู่ ที่คุณไปตอนนี้ จะทำให้เขาโกรธมากขึ้นนะ”“ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องลองดูหน่อย!" หลี่ชิงเหยาแน่วแน่มาก“เดี๋ยว ยังมีคุณหยางอยู่ไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าเขาจะช่วย ไม่งั้นเรารออีกสักครู่ดีไหม?" เลขาจางเกลี้ย“เรารอมาทั้งคืนแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีข่าวใดๆ หยางเหว่ยคงจะช่วยไม่ได้ ฉันต้องออกหน้าเอง" หลี่ชิงเหยาส่ายหัว“คุณหลี่คะ ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ? เราคิดใหม่ได้ไหมคะ?" เลขาจางเป็นห่วง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่22
ภายในโรงพยาบาลผิงอันลู่เฉินกําลังดื่มเหล้ากับชายชราตาเดียวในเวลานี้ จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น“ฮัลโหล ลู่เฉิน คุณหลี่ตกอยู่ในอันตรายแล้ว คุณรีบมาช่วยเธอเถอะ!" พอเขารับสายเลขาจางก็ตะโกน“ตกอยู่ในอันตรายเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?" ลู่เฉินขมวดคิ้ว“เป็นเพราะคุณสิ คุณหลี่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณ เธฮจึงไปเจรจากับคุณหู่ด้วยเธอเอง ตอนนี้เธอยังไม่ออกมา เธออาจจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว" น้ำเสียงของเลขาจางผลุนผลันมาก“ไร้สาระ ผมบอกแล้วว่าเป็นเรื่องของผม เธอไปกวนอะไร?" ลู่เฉินหน้ามืด“ลู่เฉิน คุณมีมโนธรรมหรือไม่? ที่คุณหลี่ทำแบบนี้เพื่อช่วยคุณนะ" เลขาจางพูดด้วยความโกรธ“เธออยู่ที่ไหน?“ต้าฟากรุ๊ป”“ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”ลู่เฉินไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระมาก หลังจากเขาวางสายไป เขาก็ตรงไปยังจุดหมายปลายทาง......อีกด้านหนึ่ง ภายในต้าฟากรุ๊ปหลี่ชิงเหยาพิงบนโซฟาอย่างเวียนหัว ผมจอนที่ขมับของเธอเปียกด้วยเหงื่อฤทธิ์เดชของเหล้าขวดนั้นทําให้ตอนนี้แขนขาของเธออ่อนแอและเริ่มยืนไม่มั่นคงสิ่งที่สําคัญที่สุดคือก่อนที่เธอเข้าประตู กระเป๋าและโทรศัพท์ของเธอต่างก็ถูกเอาไปหมดและเธอไม่สามารถโทรขอความช่วยเหลือได้จะทำไง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่23
“คุณแม่งยังตกตะลึงทําไม? รีบปล่อยคนไป!" หวางป่ายโซ่ตะคอกอีกครั้งปากของจ้าวหู่กระตุก และสีหน้าของเขาก็ดูแย่เล็กน้อยถ้าอีกฝ่ายพูดดีๆ เขาก็จะไว้หน้าให้แต่พอหวางป่ายโซ่มาเขาก็ตะโกนและตบหน้าเขาด้วยถ้าเขาปล่อยคนไป ต่อไปนี้เขาจะมีหน้าที่ให้ลูกน้องเขาเชื่อฟังเขาได้อย่างไร?“นายกสมาคมหวาง ผู้ชายคนนี้ทำร้ายลูกชายผม แถมยังบุกเข้ามาในถิ่นของผมด้วย ถ้าวันนี้ผมปล่อยเขาไป ผมจะมีหน้าอะไร?" จ้าวหู่กล่าวด้วยเสียงต่ำ“ที่ลูกชายของคุณถูกทำร้าย นั่นมันก็สมควรเเล้ว”หวางป่ายโซ่พูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าวันนี้คุณไม่ปล่อยเขาไป ผมจะให้ต้าฟากรุ๊ปของคุณ หายไปจากโลกนี้!“นายกสมาคมหวาง คุณมีอำนาจมาก ผมไม่สามารถล่วงเกินได้ แต่คุณอย่าลืมไปแล้วว่าผมก็มีคนที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังด้วย" จ้าวหู่พูดอย่างเฉียบขาด“คุณหมายถึงหม่าเทียนหาวเหรอ?”หวางป่ายโซ่ยิ้มอย่างเย็นชา "ผมบอกความจริงกับคุณเถอะ แม้ว่าวันนี้หม่าเทียนหาวจะอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องปล่อยคนด้วย!”พอคําพูดนี้พูดออกมา สีหน้าของจ้าวหู่ก็มืดมนลงทันทีเขาไม่คิดว่าหวางป่ายโซ่จะแข็งแกร่งขนาดนี้เพื่อคนแปลกหน้าสองคน แม้แต่คุณหม่าเขาก็ไม่ให้เกียรติเลย“ได้! ดีม
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่24
“ฉันรู้แล้ว ต้องเป็นฝีมือของคุณหยางแน่ๆ”เลขาจางดูเหมือนจะคิดถึงอะไรและจู่ๆเธอก็พูดว่า "หลังจากที่ฉันเรียกตํารวจแล้ว ฉันก็โทรหาคุณหยางอีก ต้องเป็นเพราะเขาเชิญนายกสมาคมหวางมาแน่นอน!”“หยางเหว่ย?”หลี่ชิงเหยายักคิ้วและสงสัยเล็กน้อย“ใช่สิ คนที่สามารถริเริ่มมาช่วยเหลือเรา และมีความสามารถที่จะเชิญนายกสมาคมหวางมาได้ มีแต่คุณหยางแล้ว" เลขาจางวิเคราะห์อย่างเข้าข้างเอง“คุณพูดแบบนี้ ก็มีเหตุผลนะ" หลี่ชิงเหยาเห็นด้วยขณะที่สองคนกำลังพูดคุยกันอยู่รถเฟอร์รารี่สีแดงคันหนึ่งจู่ๆก็จอดที่ข้างถนนประตูรถเปิดออก หยางเหว่ยที่แต่งตัวหวือหวาเดินออกมาอย่างรวดเร็ว“ชิงเหยา คุณเป็นอะไรไหม? พอผมรับสาบ ผมก็รีบมาทันที" หยางเหว่ยแสดงสีหน้าที่ห่วงใย“คุณหยางคะ โชคดีที่คุณได้ช่วยเหลือเรา ไม่งั้นคุณหลี่จะต้องเป็นอันตรายแล้ว" เลขาจางขอบคุณอย่างรวดเร็ว“ช่วยเหลือ?”หยางเหว่ยตกตะลึง เขางงเล็กน้อย“ใช่นะ เมื่อกี้นายกสมาคมหวางมาแล้ว เขามาช่วยคุณหลี่ออกมาด้วยเขาเองเลย" เลขาจางกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ห๊ะ?”หยางเหว่ยรู้สึกประหลาดใจยิ่งขึ้น“คุณหยางคะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเก่งขนาดนี้ ขนาดนายกสมาคมหวางก็เชิญมาได้ ฉันน
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่25
“ดังนั้น นี่ก็คือสิ่งที่คุณอยากจะพูดกับฉันเหรอ?”หลี่ชิงเหยายืนอยู่ที่เดิมอย่างตกตะลึง เธอรู้สึกไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของลู่เฉิน เธอรู้สึกถึงความแปลกใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อนในลึกๆของใจเธอ ยิ่งเต็มไปด้วยความขมขื่นและความคับข้องใจ“ใช่! นี่ก็คือสิ่งที่ผมอยากจะพูด!”ลู่เฉินพูดอย่างไร้ความประณี "โปรดจําไว้ว่าเรื่องของผม ไม่ต้องการให้คุณกังวล ชีวิตของผมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เราสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้ว คุณ...เข้าใจหรือไม่?”คําพูดที่สมเหตุสมผลนี้ทําให้หลี่ชิงเหยาแข็งทื่อแล้วเธอคิดไม่ถึงว่าความหวังดีของเธอไม่ได้แลกกับความกตัญญูและขอบคุณ แต่เป็นการตําหนิและบ่นเขาสองคนกลายเป็นไม่มีทางเข้ากันแบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่?“เฮ้ ลู่เฉิน คุณยังเป็นคนมนุษย์อยู่ไหม?”เลขาจางที่อยู่ข้างๆทนฟังไม่ไหวแล้ว เธอด่าว่า "คุณหลี่ช่วยคุณด้วยความจริงใจแต่คุณกลับเแสดงท่าทีแบบนี้เหรอ? มโนธรรมของคุณถูกสุนัขกินไปแล้วหรือ?”“แล้วคุณต้องการแสดงท่าทีแบบไหนล่ะ? บุกรุกเข้ารังหมาป่าด้วยคนเดียว ผมยังต้องชมเธอด้วยว่ากล้าหาญหรือ?" ลู่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา“คุณ...คุณมันเนรคุณจริงๆ"
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่26
ตั้งแต่เขาเข้าประตู เขาก็สู้ขึ้นมาทีละขั้น ทีละขั้นอย่างโหดเหี้ยมตลอดกระบวนการ ไม่มีใครสู้กับเขาได้เลย“แกจะแก้แค้นฉัน แต่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครหรอ?”ลู่เฉินเริ่มเข้ามาใกล้จ้าวหู่อย่างช้าๆ สายตาเขาเย็นชาเป็นพิเศษ“เชี่ย! แกแม่งอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นกูจะยิงคุณตาย!”จู่ๆจ้าวหู่ก็หยิบปืนออกมาจากลิ้นชักแต่ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้น ลู่เฉินก็กระโดดไปข้างหน้าและคว้าปากกระบอกปืนไว้จากนั้นเขาก็บีบอย่างแรง“เอี๊ยดอ๊าด!”ด้วยเสียงเสียดสีของโลหะจ้าวหู่พบด้วยความหวาดกลัวว่าปืนพกของเขาถูกอีกฝ่ายบีบจนแตกไปนั่นมันทำด้วยเหล็กนะคนแบบไหนถึงจะสามารถเล่นปืนเหมือนโคลนและนวดตามอําเภอใจได้?!“น้อง...น้องลู่ เรื่องก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิด ตราบใดที่คุณจากไปตอนนี้ ผมสัญญาได้ว่า ต่อไปผมจะไม่หาเรื่องคุณอีกแล้ว”จ้าวหู่กลัวจนเหงื่อออก เขาเลือกที่จะยอมแพ้อย่างเด็ดขาดพลังยุทธ์แบบนี้ได้เกินขอบเขตของคนทั่วไปโดยสิ้นเชิงแล้วไม่น่าแปลกใจที่แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างหวางป่ายโซ่ก็ยังเคารพต่อหน้าลู่เฉินขนาดนั้นเลย“แกไม่หาเรื่องฉัน แต่ฉันจะหาเรื่องคุณแก”ระหว่าง ลู่เฉินพูด จู่ๆเขาก็จับไหล่ของจ้าวหู่และดึ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่27
“เขาเป็นพ่อผม”คําไม่กี่คำของผู้ชายคนนั้นทําให้ลู่เฉินตกตะลึงเล็กน้อยเขาคิดว่าผู้ชายเป็นแค่คนที่วางใจของจ้าวหู่ แต่เขาไม่คิดว่าทั้งสองคนจะมีความสัมพันธ์นี้อีก“ผมได้ยินมาว่าลูกชายของจ้าวหู่ชื่อจ้าวเทียนหลง แล้วคุณเป็นใคร?" ลู่เฉินถามอย่างลองใจ“ผมชื่อจ้าวหมั่ง เป็นลูกนอกสมรสของจ้าวหู่”ผู้ชายอธิบายด้วยก้มหน้าว่า "ในตอนนั้น จ้าวหู่ข่มขืนแม่ผม แล้วให้กําเนิดผม เพื่อซ่อนเรื่องอื้อฉาวของเขา เขาไม่ได้เปิดเผยตัวตนของผม แต่บอกว่าผมเป็นบุตรบุญธรรมของเขา”“ดังนั้น คุณเกลียดเขาเหรอ?”ลู่เฉินถามอย่างมีความหมายแฝงอยู่“เกลียดแน่นอนเลย!”จ้าวหมั่งกัดฟันแล้วพูดด้วยสีหน้าที่โกรธว่า "ตอนนั้นเขาทิ้งภรรยาและลูกไป ทําให้แม่กับผมยากจน ตอนนี้เขาก็แค่ใช้ผมเป็นคนที่ช่วยเหลือจ้าวเทียนหลง ผมไม่เต็มใจที่ถูกคนเหยียบใต้เท้ามาตลอด ผมต้องเอาสิ่งที่เป็นของตัวเองคืนมา”“ดีมาก”ลู่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ "ในเมื่อคุณมีความทะเยอทะยาน งั้นผมจะช่วยคุณ ตราบใดที่คุณเชื่อฟัง ผมไม่เพียงแต่จะสนับสนุนให้คุณขึ้นครองต้าฟากรุ๊ปเท่านั้น ผมจะทำให้คุณเป็นกษัตริย์ของทั้งเจียงหลิงด้วย”“ขอบคุณผู้มีพระคุณครับ!”เขาเป็นคนฉลาด
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่28
หน้าตาเธอเป็นแบบที่พอผู้ชายมองแวบเดียวก็ตกหลุมรักแต่ผู้ชายคนนี้ เพียงผ่านไปแค่คืนเดียวก็ลืมเธอไปแล้วหรือว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่แบบนี้เหรอ?“เอ่อ...คุ้นหูคุ้นตาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเราเคยเจอกัน" ลู่เฉินลองนึกย้อนดู“เมื่อวาน! ที่โรงพยาบาล! คุณรักษาคุณปู่ของฉัน! จําได้ไหม?" เด็กหญิงพูดทีละคําด้วยกัดฟัน“อ๋อ? นึกออกแล้ว คุณเป็นน้องสาวของฉาวซวนเฟย ฉาวหนานหนานใช่ไหม?" ลู่เฉินนึกขึ้นอย่างรวดเร็ว“ฉาวหนานหนานอะวะ? ฉันชื่อฉาวอานอาน ฉาวอานอานนะ!" เด็กหญิงระเบิดทันทีเธอแทบอยากจะเหยียบคันเร่งและชนคนตรงหน้าเธอให้ตายตั้งแต่เด็ก เธอยังไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนเลยช่างมากเกินไป!“ขอโทษครับ คุณฉาวอานอาน ที่คุณหาผม มีเรื่องไหมครับ?" ลู่เฉินเปลี่ยนเรื่องไป“แน่นอนดิ ไม่งั้นฉันมาทำไม?”ฉาวอานอานบองบนใส่เขา "รีบขึ้นรถเร็ว พี่ฉันเป็นโรคประหลาด เธอบอกว่าต้องพบคุณ!”“อึน? เกิดอะไรขึ้นกับคุณฉาวหรือ?" ลู่เฉินถาม“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร? คุณเป็นหมอ คุณจะต้องเป็นคนที่ตรวจสอบเหตุผลสิ ขึ้นรถ!" ฉาวอานอานพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีลู่เฉินจำใจมาก เขาได้แต่ขึ้นรถจากนั้น รถก็วิ่งไปท่ามกลางสายตาที่อิจฉาริษย
บทล่าสุด
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1200
กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ แล้วก็หยุดกะทันหันแสงแดดส่องลงมา เสื้อเกราะสีทองของเหลยว่านจุนส่องแสงประกาย และสะดุดตาเป็นพิเศษ"ดาบนี้เรียกว่าโพ่หยวีนกวน ผมเคยเก็บตัวมาสามปี ถึงจะเรียนรู้เทคนิคนี้ให้ได้""จนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยแสดงต่อหน้าคนนอกเลย""วันนี้ จะเป็นเกียรติในชีวิตของคุณที่สามารถตายด้วยดาบนี้ของผม!""ดูดาบผมสิ!"พูดจบ ดาบทองของเหลยว่านจุนก็สั่นอย่างกะทันหัน ตัวเขาก็กลายเป็นแสงสีทองที่แสบตา พุ่งลงมาอย่างรวดเร็วโมเมนตัมของมันยิ่งใหญ่เหมือนแม่น้ำไหลลง ไม่สามารถหยุดยั้งได้และอยู่ยงคงกระพัน"ดาบที่เร็วมาก ลมดาบที่น่ากลัวมาก""โอ้พระเจ้า นี่คือการลงโทษจากพระเจ้าหรือ น่ากลัวเกินไป!"“เมื่อดาบนี้ใช้ออกมา จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่ม ถึงตายก็ยังได้รับเกียรติ”ดาบที่น่าตกใจของเหลยว่านจุนทําให้เกิดความโกลาหลเหล่านักสู้ต่างสะเทือนใจแสงสีทองนั้นพราวเหมือนดวงอาทิตย์ ทําให้คนไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อยดาบนั้นตกลงมาเหมือนวันสิ้นโลกมาถึงมากพอที่จะทำลายทุกอย่าง!"ชางฉง!"ในขณะที่เหลยว่านจุนออกดาบ ลู่เฉินก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหันเห็นเพียงว่าเขาตบเบาๆ ดาบสีดำท
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1199
เมื่อที่เกิดเหตุสงบเหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวที รู้สึกแต่หลังเย็นและหวาดกลัวคลื่นกระทบของการโจมตีเมื่อกี้นั้นน่ากลัวเกินไปหากไม่ได้เตรียมการมานานและหลบได้ทัน เกรงว่าจะถูกประแทกจนได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีถึงกระนั้น พลังทําลายล้างที่น่ากลัวนั้นยังคงทําให้คนกลัวในใจ"ไม่เลว ความแข็งแกร่งของคุณแข็งแกร่งกว่าตอนที่อยู่ในป่าดำเลย"เหลยว่านจุนแบกมือข้างเดียวไว้ด้านหลัง และยิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในมือแล้ว "น่าเสียดายที่คุณยังคงต้องตายในวันนี้""เหลยว่านจุน มีความสามารถจริง ๆ อะไร ก็ใช้ออกมาเลย มิฉะนั้นคุณจะไม่มีโอกาสแล้ว"ลู่เฉินยืนตัวตรงอย่างช้า ๆ สายตายังคงเย็นชาการโจมตีเมื่อกี้นั้น ทำให้เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเหลยว่านจุนเป็นยังไงถ้าไม่มีอะไรที่เกินความคาดคิด อีกฝ่ายใกล้จะมาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้วโชคดีที่ยังไม่ได้ทะลุไปอย่างเต็มที่เพราะเวลา ไม่งั้นจะรับมืออย่างลำบาก"ฮึ่ม! คุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ"เหลยว่านจุนหรี่ตาเล็กน้อย โมเมนตัมเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เสื้อคลุมทั้งตัวไม่มีลมพัดแต่ปลิวอยู่ และส่งเสียงด้วย "คุณต้องดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผมไม่ใช่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1198
การฝึกร่างขั้นจงซือก็มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหรืออ่อนแอกว่า ช่องว่างของดินแดนเล็ก ๆ แต่ละระดับจะยากที่จะข้ามได้"หัวหน้าอู๋ประเมินคนนี้สูงเกินไปแล้ว"เจี่ยงซิวเจินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "ถ้าผมมองไม่ผิด หลังจากหัวหน้าเหลยเก็บตัวครั้งนี้ ความแข็งแกร่งได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง จัดการกับลู่เฉิน ใช้สามท่าก็สามารถจัดการได้แล้ว""อ้อ เหรอ"อู๋หงต๋ายักคิ้ว ค่อนข้างประหลาดใจเหลยว่านจุนได้ประสบความสําเร็จอย่างมากในการฝึกร่างขั้นจงซือเมื่อหลายปีก่อน หากมีความก้าวหน้าอีก เขาจะใกล้มาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้สไม่ใช่หรือถ้าเป็นเช่นนั้น สำนักงานเจิ้นอู่ก็ต้องประเมินมูลค่าของเขาใหม่แล้ว"ลู่เฉิน คุณไม่ควรมาท้าทายผม ตอนอยู่ในป่าดำ ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว ไม่คิดว่าคุณจะยังเอาไข่มากระทบหินอีก วันนี้ ไม่มีใครช่วยคุณได้แล้ว"เหลยว่านจุนยังคงเข้าใกล้ต่อไป โมเมนตัมที่น่ากลัวในตอนแรกก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งราวกับคลื่นสึนามิกวาดมา"แกร็บ แกร็บ...” ภายใต้การบีบอัดอย่างรุนแรง ออร่าที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ลู่เฉินก็เริ่มมีรอยแตกทีละรอยเกิดขึ้นเหมือนกระจกขนาดใหญ่ที่กําลังจะแตกรอยแตกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และหนาแน่นขึ้นเรื
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1197
ภายใต้เสียงตะโกนของเหลยว่านจุน ใบไม่ต้องรับผิดชอบก็ส่งมาทั้งสองคนไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เซ็นชื่อบนใบไม่ต้องรับผิดชอบและพิมพ์ลายนิ้วมือติดต่อกันการดวลกันสังเวียน จะเป็นหรือจะตายนั้นกำหนดโดยโชคชะตามาตลอด แต่โดยทั่วไปแล้วถ้าไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ฝ่ายชนะจะออมมือ นี่เป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้แต่หลังจากเซ็นใบไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว กฎนี้ก็ถูกทําลายแล้วไม่ได้ออมมือ ไม่มีทางถอย มีแค่สู้ชีวิตจะอยู่หรือตาย ไม่มีทางเลือกอื่น"ลู่เฉิน นี่เป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดในชีวิตของคุณ"หลังจากเซ็นชื่อเสร็จแล้ว โมเมนตัมของเหลยว่านจุนก็เปลี่ยนไปแล้วจากการสง่างามกลายเป็นคนเฉียบคม และมีบารมีแรงกดดันที่เหมือนภูเขาถูกปล่อยออกจากร่างกายเขา และปกคลุมทั้งที่เกิดเหตุทันทีหลังจากนั้น เหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกเพียงว่าร่างกายหนักขึ้น เหมือนมีก้อนหินที่มองไม่เห็นก้อนหนึ่งกดลงบนไหล่ของพวกเขา แม้แต่การหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นคนที่อ่อนแอ ยิ่งหอบและเหงื่อออกเต็มหัว"แรงกดดันจากการฝึกร่างขั้นจงซือที่น่ากลัว หรือว่านี่ก็คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือ"ทุกคนสั่นใ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1196
นี่อะไรกันเนี่ยไม่ใช่เพื่อตำแหน่งและอำนาจ เพื่อสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ถึงมาท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือทำไมจะฟังดูเหมือนเป็นการแก้แค้นระหว่างทั้งสองคน มีความแค้นอะไรหรือ"พวกบ้าที่ใจกล้า คุณกล้าดูถูกหัวหน้าพันธมิตรอย่างโจ่งแจ้ง เป็นบาปชั่วร้ายที่ให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"เหลยเชียนฉงลุกขึ้นและตําหนิเสียงดังสมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในใจและตะโกนไม่หยุดเหลยว่านจุน เป็นหน้าเป็นตาของทั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ถูกใส่ร้ายในที่สาธารณะ ย่อมจะทนไม่ได้"ได้แล้ว เงียบหน่อย"เหลยว่านจุนยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ หยุดเสียงอึกทึกครึกโครมของสมาชิกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ แล้วก็พูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า "ลู่เฉิน ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ที่ผมทําสิ่งต่าง ๆ จะเปิดเผยเสมอ คุณคิดว่าการพูดพล่อย ๆ ไม่กี่คําจะทําให้ชื่อเสียงของผมเสื่อมเสียได้หรือ""ใส่ร้ายเหรอ ฮึ่ม..."ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา "คุณเขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า กระทำสิ่งที่ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ของอาจารย์และศีลของบรรพบุรุษ สู้สัตว์ไม่ได้ด้วยซ้ำ คนหน้าซื่อใจคดอย่างคุณ ต้องถูกทุกคนลงโทษเลย""กําเริบเสิบสาน!"
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1195
"ถึงแล้วหรือ?"เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลายคนก็มองตามสายตาของเจี่ยงซิวเจินไปทันทีได้เห็นว่าหลังคาของสํานักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ มีเงาสีขาวหนึ่งกระโดดลงมาอย่างกะทันหันเงามนุษย์แกว่งไปแกว่งมาตามลม เบาเหมือนไม่มีอะไร เหมือนขนนกสีขาว"มาแล้ว หัวหน้าเหลยมาแล้ว"เมื่อมองดูเงามนุษย์ที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งสนามสู้ก็ฮือฮาขึ้นมาทันทีเหลยว่านจุน หัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ได้ปรากฏตัวในที่สุดท่ามกลางสายตาของทุกคน เหลยว่านจุนในชุดขาว แบกมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง เสื้อผ้าปลิว เท้าเหยียบบนลม ราวกับเป็นเทพเจ้าตกลงมาบนโลกลอยละลิ่วลงมาด้วยอารมณ์ที่ลึกลับและสูงส่งไม่มีบารมีที่บีบบังคับ ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่ง มีแค่ความศักดิ์สิทธิ์ที่ทําให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ และไม่สามารถดูหมิ่นได้ในขณะนี้ เหลยว่านจุนเป็นเหมือนแสงที่สว่างที่สุดในโลกนี้ส่องบนแผ่นดิน สลายความมืดทำให้คนเคารพจากใจ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"ในเวลานี้ เหลยเชียนฉงลุกขึ้นก่อน และทําความเคารพ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"เหล่าสาวกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จํานวนมากที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันลุกขึ้น และตะโกนพร้
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1194
"น้อง ตราบใดที่คุณเข้าร่วมสำนักงานเจิ้นอู่ ผมสามารถตัดสินใจได้ อนุญาตให้คุณขึ้นตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า!" อู๋หงต๋าเสนอเงื่อนไขที่ดีในสำนักงานเจิ้นอู่ ตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า อยู่เหนือผู้จัดการด้วยซ้ำเพิ่งเข้าร่วมก็ขึ้นสองระดับติดต่อกัน นี่เป็นการเลื่อนตําแหน่งเกินมาตรฐานแล้ว"ขอโทษครับ ผมยังคงไม่สนใจ"ลู่เฉินส่ายหัวอีกครั้งการปฏิเสธซ้ำๆทําให้อู๋หงต๋าขมวดคิ้วเขาไว้หน้ามากพอแล้ว ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้านี้จะไม่รู้จักชั่วดีขนาดนี้"ไม่ใช่มั้ง ขนาดตําแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้าของสำนักงานเจิ้นอู่ก็ไม่เอา เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่?""มันเป็นเรื่องดีมากที่ได้รับความสำคัญจากสำนักงานเจิ้นอู่ เด็กคนนี้ไม่ซาบซึ้งเลยเหรอ ไม่รู้จักชั่วดีจริง ๆ""ฮึ่ม! การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มอะไร ต่อหน้าสำนักงานเจิ้นอู่ เป็นไก่อ่อนทั้งนั้น"นักสู้ที่อิจฉาบางคน ต่างวิจารณ์ขึ้นการชักชวนของสำนักงานเจิ้นอู่ได้รับการยกย่องว่าเป็นเกียรติยศสูงสุดจากนักสู้มากมายแต่ลู่เฉินกลับปฏิเสธหลายครั้ง ไม่ได้เห็นสำนักงานเจิ้นอู่ในสายตาเลย หยิ่งผยองจริง ๆ"น้อง ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปจะไม่มาอีก คุณแน่ใจนะว่าจะไม่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1193
"คุ้นตา?"เฉินหยวนเวยสงสัยเล็กน้อย "หรือว่าหัวหน้าอู๋เคยเห็นการฝึกร่างขั้นจงซือลู่มาก่อน""ผมอาจจะดูผิดแล้วมั้ง"อู๋หงต๋าสัมผัสเคราของตัวเอง ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แต่ก็จําไม่ได้ด้วยความทรงจําของเขา ตราบใดที่เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม แทบจะเห็นแวบหนึ่งก็ลืมไม่ได้เลยอีกฝ่ายอายุยังน้อย ก็สามารถเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือได้ ในทั่วประเทศหลง จะเป็นคนที่หายากอัจฉริยะแบบนี้ ตามเหตุผลแล้ว ตราบใดที่เขาเคยเห็น ก็ไม่สามารถลืมได้แต่ตอนนี้ที่เขาจำไม่ได้ ก็พิสูจน์ว่าทั้งสองฝ่ายไม่รู้จักกัน"หัวหน้าอู๋ ท่านเดินทางมาไกล คงเหนื่อยแล้วแน่นอน กรุณาไปนั่งพักผ่อนด้วยครับ" เฉินหยวนเวยทำท่าเชิญด้วยมือเดียว"ไม่ต้องรีบ ผมจะไปพบการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มคนนี้หน่อย"หลังจากบอกประโยคนี้ไป อู๋หงต๋าก็เดินตรงขึ้นสังเวียนเมื่อเห็นฉากนี้ เฉินหยวนเวยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติเหตุผลที่สําคัญที่สุดที่สำนักงานเจิ้นอู่แข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนพูดถึงก็จะเปลี่ยนสีหน้า ก็คือรับสมัครผู้มีความสามารถมากมายไม่ว่าจะเป็นคนชั่ยหรือคนดี ตราบใดที่มีความสามารถ ตราบใดที่มีทักษะที่โดดเด่น ตราบใดที่แข็ง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1192
"ลู่เฉิน คุณต้องสู้อย่างยอดเยี่ยม สร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ให้ผู้คนเห็นว่าอะไรเรียกว่าไม่มีใครเทียบได้ อยู่ยงคงกระพัน!"มองดูด้านหลังที่ตั้งตรงนั้น จั่วซินเยว่พึมพํากับตัวเอง ในดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความรักและความนับถือผู้ชายตัวโต ก็ควรจะถือดาบยาว ทำคุณงามความดีชั่วนิรันดร์ แม้ข้างหน้าจะลำบาก ก็ยังก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและไม่เกรงกลัวนี่แหละ ถึงจะเป็นผู้ชายจริงๆ"กล้าท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ วันนี้ก็คือวันตายของคุณ!"หยางเจี๋ยมีสีหน้ามืดมน และแอบสาปแช่งเขาแค่หวังว่าทันทีที่ลู่เฉินขึ้นไปบนเวที ก็ถูกเหลยว่านจุนต่อยจนตาย"ฮึ่ม! จะตายไม่ช้าก็เร็ว แค่มีชีวิตอยู่อีกกี่นาทีเท่านั้น"เหลยเชียนฉงยิ้มอย่างดุเดือด สายตาดุร้ายมาก"ศิษย์พี่ลู่ ต้องปลอดภัยเลยนะ"หลินหรง พนมมือไหว้ แอบสวดมนต์"แม่งเอ้ย เด็กคนนี้กล้าขึ้นไปจริง ๆ เขาคงไม่คิดว่าตัวเองทําได้จริง ๆ เหรอ"เถาหยางขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความเกลียดชังเขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนวัยเดียวกัน ทําไมลู่เฉินถึงกลายเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือ แต่เขาไม่ได้ฝ่าฟันไปถึงการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนด้วยซ้ำทำไมล่
