บทที่ 8

เขาถือมีดเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าว

ภายใต้ความกระวนกระวาย ฉันควักเอาสเปรย์พริกไทยในกระเป๋าออกมาพ่นใส่เขา

แล้วเตะเข้าหวางขาเขาอย่างแรง รอเขาเจ็บจนหดตัว ฉันก็พ่นสเปรย์พริกไทยใส่เหออี๋

เธอโดนสเปรย์พริกไทยจนลืมตาไม่ได้ และฉันใช้โอกาสนี้หลบหนีไปทางบันไดอย่างเร่งรีบ

แทบจะวิ่งด้วยความเร็วสุดชีวิต ทว่าไม่นานพวกโจวโจวก็ตามมาทัน

พวกเขายิ่งลนลานเพิ่มขึ้น

ฉันรู้ ถ้าตกอยู่ในมือพวกเขา ต้องตายอย่างน่าอนาถกว่าชาติก่อนแน่!

ชั้นแล้วชั้นเล่า

คนร้ายอยู่ห่างจากฉันไปเพียงไม่กี่ก้าว

จวบจนฉันสะดุดเท้าล้ม กลิ้งตกลงบันไดมาติดๆ กันหลายชั้น

ความหวังทั้งหมดดับสลาย เสียงหัวเราะของโจวโจวกับเหออี๋ดังขึ้นก้องหู

“วิ่งสิ ทำไมไม่วิ่งแล้วล่ะ?”

มีดปอกผลไม้นั่นจออยู่ที่คอฉัน สัมผัสโลหะที่คมแข็งทำให้ฉันนึกได้ว่าชาติก่อนตัวเองตายยังไง

มีดแล้วมีดเล่า เลือดไหลอาบไปหลายวัน

จวบจนเฮือกสุดท้ายของฉัน เขาถึงได้นำร่างฉันใส่ไว้ในตู้แช่แข็ง

ฉันแยกไม่ออกว่ารู้สึกหนาวเพราะเลือดไหลจนหมดตัว หรือรู้สึกหนาวเพราะช่องแช่แข็งกันแน่

พลันน้ำตาไหลหยดลงมามาสาย

ฉันหลับตาลง รอความเจ็บปวดและความตายมาเยือน

ทว่ามีเสียงเยือก