บทที่ 1

ฉันตายแล้ว

ศพของฉันถูกแช่แข็งไว้ในตู้แช่แข็งเป็นเวลาสี่สิบวันเต็มถึงมีคนพบ

ร่างเปลือยเปล่า รูปหน้าบิดเบี้ยว มองออกได้ว่าก่อนตายประสบกับการข่มเหงอันไร้มนุษยธรรมมา

ภาพอันเซ็นเซอร์ความละเอียดสูงแพร่ออกไปทีละใบๆ จนกระจายไปอย่างกว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต

ศพเปลือยเปล่าของฉันถูกแช่แข็งอยู่ในตู้แช่แข็งถึงสี่สิบวัน

ภาพอันเซ็นเซอร์ความละเอียดสูงเหล่านั้นถูกเผยแพร่กว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต

เมื่อเผชิญหน้ากับข่าวลือที่แพร่ไปทั่ว แม่ของฉันส่งภาพต่อออกไป และยังเตือนน้องสาวด้วยเสียงอ่อนโยน “วงการบันเทิงมีแต่เน่าเฟะ ลูกอย่าไปที่นั่นเลย อยู่สืบทอดมรดกของมันก็พอแล้ว”

“ลูกกับมันต่างกัน ลูกรักของแม่ต้องสะอาดบริสุทธิ์”

ที่แท้ท่านก็ลืมไปหมดแล้ว

ลืมไปว่าที่ฉันเข้าสู่แวดวง 'เน่าเฟะ' นี้ ก็เพื่อหาเงินมารักษาโรคมะเร็งให้ท่าน

.....

ฉันตายแล้ว

ศพของฉันถูกซ่อนไว้ในตู้แช่แข็งเป็นเวลาสี่สิบวันเต็มถึงมีคนพบ

ร่างเปลือยเปล่า รูปหน้าบิดเบี้ยว มองออกได้ว่าก่อนตายประสบกับการข่มเหงอันไร้มนุษยธรรมมา

ภาพอันเซ็นเซอร์ความละเอียดสูงแพร่ออกไปทีละใบๆ จนกระจายไปอย่างกว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต

เหมือนกับตอนมีชีวิตอยู่ สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องมาที่ร่างกายฉัน และวิพากษ์วิจารณ์

“หึ สมกับเป็นดาราหญิงที่โชว์เนื้อหนังหาเงินเพียงคนเดียวในวงการบันเทิง ช่างน่าประทับใจจริงๆ

“ได้ยินว่าสามแสนต่อวัน คนมีเงินเหล่านั้นกินได้ง่ายเลยทีเดียว”

“ดาราหญิงแล้วยังไง สุดท้ายก็ถูกคนเล่นจนตายอยู่ดี”

คอมเมนต์ที่เจือไปด้วยความพยาบาทวิ่งผ่านหน้าจอเป็นประโยคๆ

ฉันระงับร่างที่สั่นเทา และหันไปมองหญิงวัยกลางคนตรงหน้า

ท่านมีชื่อว่าสวี่หลาน เป็นแม่ของฉัน

แต่เมื่อเผชิญกับข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วตอนนี้ ท่านกลับไม่แยแส ยังคงเลื่อนหน้าจอมือถืออย่างสงบนิ่งเหมือนเดิม

ท่านขมวดคิ้วมุ่น พลางโพสต์คำว่า ‘ขายหน้า’ จากนั้นก็กดถูกใจ ปิดโทรศัพท์ แล้วไปทำอย่างอื่น

ใช่แล้ว ขายหน้า

การคลอดลูกสาวอย่างฉันออกมาคงทำให้ท่านอับอายมาก

ตั้งแต่ฉันเข้าวงการบันเทิงมา คำที่ท่านวิจารณ์ฉันมากที่สุดก็คือคำว่า ‘ขายหน้า’

จากตัวประกอบหญิงไร้คนรู้จักสู่ดาราหญิงที่รู้จักกันทั่ว ทว่าที่โด่งดังนั้นไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตากับความสามารถในอาชีพของฉัน

แต่เป็นเรื่องฉาวโฉ่

ทุกคนต่างชี้หน้าด่าฉันว่าเป็นผู้หญิงแต่งตัวล่อแหลม

ตอนนี้เพราะการตายที่แปลกนี้ทำให้ฉันดังขึ้นมาอีกครั้ง

การตายไม่ได้ทำให้ผู้คนเข้าข้างหรือสงสารฉัน

มันแค่ขยายขอบเขตในการเดาของผู้คนที่มีต่อฉันว่า

ความอัปยศเร้าใจบนเตียงแบบไหนที่ทำให้ฉันตายโดยไม่ตั้งใจ?

หรือฉันไปยั่วยุคนใหญ่คนโตไหนไม่พอใจ ถึงได้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น?

ไม่มีใครสงสารฉัน รวมถึงแม่ของฉันด้วย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สวี่หลานรับสายน้องสาวฉัน

ช่วงนี้น้องสาวฉันอยากจะเป็นดาราดังมาตลอด

ตอนนี้ฉันก่อเรื่องอับอายแบบนี้ สวี่หลานยิ่งไม่อนุญาตไปกันใหญ่

“มันเอาตัวเข้าแรกถึงเลื่อนตำแหน่งได้ แล้วลูกทำได้เหรอ?”

“นานนาน ลูกสืบทอดมรดกของมันก็พอแล้ว”

“มันน่าไม่อาย อะไรก็ทำได้หมด ถึงได้มั่นคงอยู่ในวงการบันเทิง ลูกกับมันไม่เหมือนกัน นานนานลูกจะต้องสะอาดบริสุทธิ์นะ”

น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับเธอยังคงอ่อนเยาว์

ฉันเอื่อมมือไปจับมือแม่ ฉันไม่อยากให้ท่านพูดอีกแล้ว

แม่ หนูไม่ได้เอาตัวเข้าแลกตำแหน่ง

พวกเสื้อผ้าล่อแหลมนั้น ในวงการบันเทิงหนูไม่สามารถทำตามใจตัวเอง ถ้าไม่ใส่ ก็คือผิดสัญญา และจะถูกปรับเงิน

อีกอย่างหนูก็ไม่ได้ยั่วผู้ชายคนไหนด้วย

หนูไม่ใช่ผู้หญิงโชว์เนื้อหนังค่ะแม่

ทว่าวิญญาณไม่สามารถส่งเสียงได้ ฉันทำได้แค่เพียงมองแม่โน้มน้าวน้องตาอย่างทำอะไรไม่ได้เท่านั้น

จวบจนน้องสาวที่อยู่ปลายสายตอบตกลงอย่างเชื่อฟัง มุมปากของแม่ก็ค่อยๆ หยักยิ้มขึ้น และกล่าวประโยคหนึ่งด้วยรอยยิ้ม “นานนานเป็นเด็กดีจริงๆ ”

เห็นภาพแม่ลูกกตัญญูต่อกัน น้ำตาของฉันไหลหยดลงมาในที่สุด

วันนี้เป็นวันที่สี่สิบที่เธอตาย

และเป็นยี่สิบสามปีที่ไร้คนรักชอบ

“ยังเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงต้องขึ้นแสดงแล้ว พวกเธอไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ”

หลังจากเสียงผู้หญิงอันคุ้นเคยดังขึ้น ฉันลืมตาโพลงขึ้นมา

ภายในห้องรอแสดง ผู้ช่วยเสี่ยวโยวกำลังแจกจ่ายขนมแคลอรี่ต่ำทีละชิ้น

เมื่อมาถึงฉัน อีกฝ่ายก็ว่าอย่างยิ้มๆ “กินรองท้องไปก่อน กินเสร็จก็ไปเปลี่ยนชุดแสดง ฉันจะรอดูการเปิดตัวของพวกคุณในคืนนี้นะ”

เปิดตัว? เกิร์ลกรุ๊ป AM ปี 2019 ที่ฉันเป็นสมาชิกอยู่จะเดบิวต์เปิดตัวเหรอ?

นี่ฉันย้อนเวลากลับมาก่อนวันถูกแฮ็กโซเชียลมิเดียทั้งหมดงั้นเหรอ