Share

บทที่ 7

Author: เบลล่า
มุมมองของซิดนีย์

ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้เลย เมื่อได้รับออเดอร์พิเศษครั้งที่สี่ของวันนั้น

โดยปกติแล้ว อเทลิเย่จะได้รับออเดอร์เป็นจำนวนมากในแต่ละวัน และพนักงานของเราก็จะดูแลออเดอร์พวกนี้ แต่ถ้ามีออเดอร์เครื่องประดับแบบสั่งทำพิเศษ ออเดอร์พวกนั้นก็จะส่งตรงมาถึงฉัน

บนหน้าจอมีออเดอร์สั่งทำเครื่องประดับสองชิ้นจากผู้ช่วยของมาร์ค ซึ่งมีระบุในช่องสอบถามความชื่นชอบว่าให้ดู 'โดดเด่น' จากเครื่องประดับชิ้นไหน ๆ ของเรา จากนั้นเขาก็ลงท้ายด้วยคำว่า 'บอกราคามาเท่านั้น'

นับเป็นเรื่องปกติ มีแค่มาร์คเท่านั้นที่ทะนงตัวถึงขนาดทำให้คำขอฟังดูเป็นการดูถูกเหยียดหยามได้ ผู้ช่วยของมาร์คเป็นคนสั่งออเดอร์นี้ แต่ฉันแน่ใจว่าออเดอร์นี้ทำขึ้นในนามของมาร์ค ผู้ช่วยของเขาไม่มีปัญญาซื้อเครื่องประดับแบบสั่งทำพิเศษของอเทลิเย่ให้กับตัวเองได้หรอก

ฉันนั่งหมุนตัวอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับผิวปาก "ได้เวลากอบโกยเงินอีกหลาย ๆ ล้านแล้วสิเนี่ย"

ฉันหันกลับไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก อ่านประโยคสุดท้ายนั่นอีกครั้ง แล้วฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม "โอ๊ย จะตั้งใจตั้งราคาเลยค่ะ"

ทีแรก ฉันก็สงสัยนะว่าเขาจะซื้อของขวัญให้ใคร แต่แล้วก็มีเพียงเบลล่าเท่านั้นที่แวบเข้ามาในหัว "ว้ายยย" ฉันร้องกรี๊ดพลางเช็ดน้ำตาปลอม ๆ ที่พยายามจะไหลออกมาจากดวงตา เขาต้องการมอบเครื่องประดับแบบสั่งทำให้เธอพร้อมกันถึงสองชิ้นเลยเหรอ? น่ารักจริง ๆ เลย

ไม่มีวันไหนที่จะทำให้ฉันมีความสุขได้เท่ากับวันที่ได้รับออเดอร์จากมาร์คอีกแล้ว ได้เวลากอบโกยเงินของเขาเข้ากระเป๋าแล้วสิ เพราะอย่างไรเสีย ฉันก็ไม่ได้ค่าเลี้ยงดูจากเขาอยู่แล้ว

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งหมุนเก้าอี้เล่น และคิดว่าจะเรียกเงินจากมาร์คเท่าไหร่ดีอยู่นั้น ฉันก็อดที่จะสังเกตเห็นสีบนผนังที่ดูสวยสะอาดและราคาแพง โทรทัศน์แบบฝังบนผนังรุ่นใหม่ล่าสุด เก้าอี้สุดหรูหรา...

ฉันหยุดหมุนตัวบนเก้าอี้และกวาดตามองไปรอบ ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ฉันรู้สึกอบอุ่นใจด้วยความขอบคุณ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นเวลานาน แต่เกรซก็ยังทำหน้าที่ดูแลบ้านให้ฉันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอดูแลธุรกิจทั้งสองอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เธอควรปล่อยมือจากอเทลิเย่ไปได้ และมุ่งความสนใจไปที่แผนกแฟชั่นที่เธอจัดการดูแลได้เป็นอย่างดีด้วยซ้ำ

จากนั้น ฉันก็จดจำวันเกิดของเธอที่กำลังจะมาถึงได้ และคิดว่านี่คงเป็นเวลาที่เหมาะสม ที่ฉันจะมอบเครื่องประดับที่ทำขึ้นเป็นพิเศษให้ เพื่อเป็นของขวัญสำหรับการทำงานหนักและความช่วยเหลือรวมถึงเป็นของขวัญวันเกิดในเวลาเดียวกัน

ตอนนี้มีรายการเครื่องประดับที่สั่งทำพิเศษเพิ่มเข้าไปในคำสั่งซื้อที่รอดำเนินการอยู่ ฉันจึงตัดสินใจลงมือทำ

ขั้นแรกฉันลงมือร่างแบบเครื่องประดับสี่ชิ้นแรก ซึ่งเป็นของขวัญรับปริญญาสำหรับลูกสาวของลูกค้า ของมาร์ค และของเกรซ ซึ่งเครื่องประดับของเกรซนั้นดูโดดเด่นมาก จากนั้นฉันทำเป็นโมเดลสามมิติสำหรับเครื่องประดับทั้งสี่ชิ้น ฉันใส่ใจและให้เวลาเป็นพิเศษในการเลือกสีและอัญมณีสำหรับเกรซ เพราะฉันต้องการให้มันดูสมบูรณ์แบบที่สุด

หลายชั่วโมงต่อมา ฉันก็ทำการออกแบบเครื่องประดับทั้งสี่ชิ้นเสร็จ ฉันจึงเอนตัวพักบนเก้าอี้อยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับยิ้มชื่นชมผลงานของตัวเอง

ฉันพักสมองครู่หนึ่ง จากนั้นสั่งพิมพ์สิ่งที่ฉันออกแบบเอาไว้ แล้วเดินไปยังห้องปฏิบัติงาน พนักงานที่นั่นต่างทักทายฉัน ซึ่งฉันตอบรับการทักทายของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

ฉันสวมชุดเครื่องแบบสำหรับปฏิบัติงาน แล้วเริ่มลงมือทำงาน

หลายชั่วโมงต่อมาฉันถอดหมวกนิรภัยออกแล้วเปิดเครื่อง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และเอามือพัดหน้าให้ตนเอง

ฉันยืดเส้นยืนสายในขณะเดินออกไปที่ประตู ฉันหยิบขวดน้ำใบเล็ก ๆ ขึ้นมา แล้วดื่มไปเกือบครึ่งขวด ข้างนอกมืดแล้ว และฉันได้บอกลาพนักงานไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

มันเป็นเช่นนี้เสมอ ฉันมักจะติดลมทุกครั้งที่ทำการออกแบบเครื่องประดับเหล่านี้

ฉันเดินกลับเข้าไปข้างใน เลือกจี้มาให้เกรซชิ้นหนึ่ง หรี่ตามองสิ่งที่ฉันออกแบบอย่างชื่นชม ฉันยิ้ม ความรู้สึกที่ทำได้สำเร็จผุดวาบขึ้นมาในตัวฉัน เป็นความรู้สึกที่ทั้งแปลกใหม่และคุ้นเคย ฉันถอนหายใจอย่างพึงพอใจ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว

ฉันตบหลังให้ตัวเองในขณะตรวจดูของที่เหลือด้วย ฉันเก็บข้าวของพวกนั้นไว้ในกล่องเครื่องเพชรอย่างปลอดภัย ก่อนจะเลิกทำงานในวันนั้น

ฉันสวมเสื้อคลุมและหยิบกระเป๋าถือขึ้นมา ฉันปิดไฟในห้องควบคุมแล้วเดินไปที่ประตู และใช้โหมดไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องไปตามพื้นที่การทำงานที่มืดมิดอยู่ในตอนนี้

ฉันกรีดร้องออกมาเล็กน้อย หยุดเดินอย่างกะทันหัน กระเป๋าถือของฉันตกลงบนพื้น แล้วมีเสียงกระแทกมือของฉันดังโครม ในขณะที่มีการกระแทกประตูให้เปิดออกอย่างกะทันหัน พร้อมกับมีเงาดำวิ่งเข้ามา

“ซิดนีย์!"

ฉันทิ้งไหลลู่ลงและเกือบจะนั่งทรุดลงกับพื้น ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เกรซ!” ฉันเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงตักเตือน ฉันส่องไฟฉายไปที่ใบหน้าของเธอ เธอยิ้มกว้าง เห็นได้ชัดว่าเธอมีสีหน้าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "ตื่นเต้นอะไรหนักหนาเนี่ย?” ฉันถามในขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ

“มากับฉันนี่" เธอจับมือฉันแล้วลากตัวออกไปข้างนอก

“เธอต้องไม่เชื่อแน่ ๆ เลย ฉันเจอผู้ชายโคตรหล่อที่บาร์ด้วย" เธอพูดพึมพำในขณะที่ฉันล็อกประตู "แล้วรู้อะไรไหม? เขาเป็นคนอิตาเลียน" เธอกระโดดตัวลอยทันทีที่พูดจบ เท้าของเธอลอยขึ้นจากพื้นถึงสองสามนิ้วเลย

เธอคว้ามือฉันมาจับไว้ทันทีที่ฉันล็อกประตูเสร็จ "ฉันกลับมาพาตัวเธอไปเป็นพิเศษเลยนะ เพื่อนหญิงพลังหญิงต้องช่วยกัน จริงไหม?!”

ฉันหัวเราะให้กับความเล่นใหญ่ของเธอ ความตื่นเต้นทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอเจอหนุ่มอิตาเลียนสุดหล่ออย่างนั้นเหรอ? แต่ฉันก็ดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ แล้วหอมแก้มเธอ

“มาเร็ว"

“เธอไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีชุดสวย ๆ ใส่นะ เพราะฉันเอาชุดมาให้แล้ว เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับไปที่บ้านก่อน" เธออธิบายในขณะที่เรามุ่งหน้าไปที่รถของเธอ

“ว้าว" ฉันยิ้มในขณะที่ยกกระโปรงที่เธอเอามาชูขึ้นไปในอากาศ ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเห็นกระโปรงที่สั้นและเซ็กซี่ขนาดนี้มาก่อนนะ

“สวยเลิศแน่นอนจ้ะ เพื่อนคนนี้มั่นใจ"

เธอหันกลับมาจากที่นั่งด้านหน้า จากนั้นเธอก็หันไปข้างหน้าแล้วติดเครื่องยนต์

ในขณะที่เธอรีบขับรถไปที่บาร์แห่งนั้น ฉันก็พยายามสวมกระโปรงสั้นตัวนั้นอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ ตรงเบาะหลัง พร้อมทั้งสวมเสื้อกล้ามแบบเรียบ ๆ ที่เธอนำมาด้วย ฉันฉีดน้ำหอมที่พกเอาไว้ในกระเป๋า มันมีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วรถ จนเราทั้งคู่ถึงกับไอแค่ก ๆ แล้วหัวเราะกันคิกคัก

เมื่อเราขับรถมาถึงบาร์แห่งนั้น ฉันก็สวมรองเท้าส้นสูงสีดำที่ฉันใส่ไปทำงาน แล้วดึงเสื้อผ้าให้เข้าที่

ภายในบาร์พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมาย มีแสงไฟนีออนที่ช่วยบดบังผู้คนไร้กังวลใด และปล่อยให้พวกเขาโยกตัวไปตามจังหวะเพลงฮิปฮอปอย่างไร้สติและบ้าคลั่ง

ฉันพยักหน้าตามจังหวะเพลงโดยไม่รู้ตัวในขณะที่เราเดินเข้าไป เกรซกวาดตามองไปรอบ ๆ คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน

“โอ๊ย" เธอทำหน้ามุ่ย "หาไม่เจออะ"

“สุดหล่อนั่นอะเหรอ?” ฉันต้องส่งเสียงตะโกนให้เธอได้ยินท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

เธอพยักหน้าแต่ยังคงกวาดตามองไปรอบ ๆ

ฉันแตะไหล่เพื่อให้เธอหันมามอง "อย่ากังวลไปเลย เพื่อนรัก" จากนั้นฉันก็ชูมือขึ้นไปในอากาศ "ช่างหัวหนุ่มอิตาเลียนนั่นปะไร" ฉันส่ายเอวแล้วขยิบตาให้เธอ "เรามาเต้นกันให้สุดเหวี่ยงกันคืนนี้เถอะ"

ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็สว่างวาบขึ้นมา แล้วชูมือขึ้นไปในอากาศเช่นกัน เราทั้งคู่เดินเต้นกันไปจนถึงพื้นที่วาดลวดลาย ก่อนหน้านั้นได้หันไปคว้าเครื่องดื่มจากสาวชงเหล้ามาคนละแก้วแล้ว

เกรซดื่มแบบรวดเดียวหมดแก้ว ในขณะที่ฉันยกมือขึ้นเหนือหัวพร้อมกับโยกย้ายไปตามเสียงเพลง และส่งเสียงประกอบเป็นระยะ ๆ

ฉันดื่มเครื่องดื่มที่เหลือจนหมด แล้ววางแก้วใบนั้นไว้บนโต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ จากนั้นไม่นานดีเจเป็นเปลี่ยนจังหวะเพลง ซึ่งยิ่งทำให้ฉันบ้าคลั่งเข้าไปกันใหญ่

ฉันส่ายหัวไปมาในอากาศ เส้นผมปลิวสะบัดอยู่รอบ ๆ ใบหน้า ฉันได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเกรซ ในขณะที่เธอส่ายเอวและยกก้นขึ้นเป็นครั้งคราว

“ไปเลยค่ะสาว!” ฉันกรีดร้องพร้อมทั้งเริ่มเต้นท่าของตัวเอง ฉันไม่ฝืนทำตัวแข็งอย่างที่เคยทำในปีก่อน ๆ แล้วโยกตัวไปตามจังหวะเพลง

เราทั้งคู่ต่างหัวเราะกันคิกคักในขณะที่มีไฟสปอตไลต์ส่องมาที่เรา มีคนล้อมวงยืนดูเราพร้อมกับส่งเสียงโห่ร้องให้กำลังใจ ในขณะที่มีบางคนก็เข้ามาแจมกับเราด้วย

ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกอิสรเสรี ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันได้ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไป เพื่อแลกกับสิ่งที่เรียกกว่าการแต่งงาน

จู่ ๆ เกรซก็มายืนอยู่ข้างฉัน เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อเธอตะโกนใส่หูฉันว่า "เดี๋ยวกลับมานะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ"

ฉันพยักหน้าแล้วมองดูเธอรีบเร่งไปตามทางเดิน

ฉันหันหน้าไปดูผู้ชายคนหนึ่งตรงนั้น เขามีท่าเต้นที่เจ๋งไม่เบา

ในที่สุดก็ได้มีความสุขและมีอิสระ ฉันปล่อยตัวปล่อยใจจนไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาดุดันคู่หนึ่งจ้องมองฉันจากทางด้านหลัง ฉันไม่ทันได้มองเวลาตอนที่ผู้ชายที่ฉันกำลังเต้นด้วยนั้น หยุดเต้นแล้วถอยหนีออกไปจากฉัน ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ตรงบริเวณเหนือหัวฉัน

“เต้นสิ!” ฉันตะโกนถามตอนสังเกตเห็น "หยุดทำไมล่ะ?”

เขาไม่ตอบอะไรฉัน เขาแค่มองอะไรที่อยู่ข้างหลังฉัน ผู้คนรอบ ๆ ตัวเขาก็มองอะไรที่อยู่ข้างหลังฉันเช่นกัน

ในขณะที่ยังโยกย้ายตามเสียงเพลงอยู่นั้น ฉันก็หันไปมองตามสายตาของพวกเขา

ฉันกรีดร้องออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ เมื่อมีนิ้วที่แข็งแรงมาจับข้อมือฉันไว้ แล้วดึงฉันออกไปจากแสงไฟ

“ปล่อยนะ!” ฉันกรีดร้องและพยายามดึงมือออกจากไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ แต่มือนั้นจับเอาไว้แน่นมาก

“หยุดนะ"

ฉันตัวแข็งทื่อ เสียงนั้นฟังทุ้มและสงบนิ่งอย่างมาก ซึ่งตรงกันข้ามกับการจับที่แข็งแรงของเขามาก

ฉันสะบัดหัวด้วยความโกรธเกรี้ยว แล้วสายตาก็พลันไปสบเข้ากับสายตาที่ร้อนรุ่มของมาร์ค "มาทำอะไรที่นี่?"
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
Nittaya Yanpanya
มันไม่ดีเลยในการเขียนคำพูด
goodnovel comment avatar
Bunnak Rodploy
สนุกมากๆค่ะกำลังดีเลย
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 8

    มุมมองของมาร์คมีคนมาเคาะประตูที่ห้องผม“เข้ามา" ผมตะโกนบอกไปโดยไม่ละสายตาจากแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้าผมได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดในขณะเปิดประตู แล้วมีเสียงของผู้ช่วยของผมลอยเข้ามา "ลักซ์ โว้ค ตอบกลับมาแล้วครับท่าน"“อืมมม" ผมพึมพำและพยักหน้า "สร้อยคอจะเสร็จเมื่อไหร่?”“ไม่ใช่เรื่องสร้อยคอครับท่าน แต่เป็นเรื่องข้อเสนอการเข้าซื้อกิจการที่เราส่งไปให้พวกเขาครับ"ผมเงยหน้าขึ้นแล้วดันเก้าอี้ไปข้างหลัง "โอ้ จริงด้วย เราจะพบปะพูดคุยกันเพื่อสรุปการส่งมอบเว็บไซต์ได้เมื่อไหร่?” ผมถามช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ที่อเทลิเย่ก็เป็นหุ้นส่วนกับเว็บไซต์ที่ผมจับตามองมาหลายเดือนแล้ว พวกเขาไม่ได้โต้ตอบอะไรมาหลายเดือน แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ ผมสั่งให้ผู้ช่วยของผมส่งอีเมลถึงพวกเขาอยู่เรื่อย ๆหลังจากเบลล่ากลับไปแล้ว ผมก็สืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับอเทลิเย่ด้วยตัวเอง เบลล่าพูดถูกทุกอย่าง! พวกเขาทำเครื่องประดับออกมาสวยงามมาก คุณภาพอัญมณีเยี่ยมยอด ซึ่งทำให้ผมรู้สึกภาคภูมิใจ และทำให้ผมรู้สึกมั่นใจว่าการซื้อเว็บไซต์นี้เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง การที่มีหนึ่งในบริษัทที่เราดูแลอยู่เข้าไปร่วมงานกับสตูดิโอย่างอเทลิเย่ ก็จะช่วย

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 9

    ไฟที่ส่องแสงวูบวาบจากสีหนึ่งไปเป็นอีกสีหนึ่ง เรือนร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและเบียดกันแน่นอยู่บนพื้นที่เต้นนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมตั้งตารอในคืนนี้ ผมแค่ต้องการความสงบและค่ำคืนดี ๆ ที่ได้อยู่กับเพื่อน ๆ เท่านั้นในระหว่างที่ผมขับรถมาที่นี่ โจเอลได้โทรหาผม ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงเขาเลยเนื่องจากเสียงดนตรีที่ดังลั่นภายในบาร์ "วิลล์ก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ"ผมถามเขาว่า "อะไรนะ?” ประมาณสามครั้งก่อนที่จะได้ยินในที่สุดผมพบเจอพวกเขาในโซนนั่งส่วนตัว ซึ่งเป็นพื้นที่จองสำหรับพวกเราสามคนโดยเฉพาะนี่เป็นที่เดียวที่เราสามารถพูดคุยกัน และในขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันคึกคักภายในบาร์แห่งนี้ผมสั่งให้ผู้ช่วยส่งไฟล์ที่มีข้อมูลของเกรซมาให้ ตอนนี้ผมหันรูปนั้นไปทางโจเอล "นายรู้จักเธอใช่ไหม? พวกนายเคยคบกันนี่"วิลล์พูดสวนขึ้นมาพร้อมกับผิวปาก "ฉันจำเธอได้ เธอคือผู้หญิงที่นอนกับนายในตอนนั้น" เขาหันมาทางผม "นายรู้ไหมว่าฉันเคยขอแชร์ผู้หญิงคนนั้นกับเขาด้วย"“ไอ้นี่" โจเอลหัวเราะและพยักหน้าให้ผม "รู้ รู้จัก แต่เราไม่ได้คบกัน เราแค่ ก็อย่างที่นายรู้นั่นแหละ" เขายักคิ้วแล้วทำหน้าภาคภูมิใจ "เป็นแค่เพื่อนร่วมเตียง เ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 10

    ฉันพยายามดิ้นรน ดึงมือตนเอง และด่าทอ ในขณะที่มาร์คลากฉันเข้าไปในโถงทางเดินข้าง ๆ ห้องน้ำชาย ฉันเดินตามเขาอย่างทุลักทุเล ไม่สามารถก้าวเท้าได้ทันเขาเพราะใส่ส้นสูงที่ใส่อยู่แม้แต่ในฝันที่แสนเพ้อเจ้อ ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ได้ ฉันหมายถึงตลอดสามปีแห่งการแต่งงานอันอับเฉา ฉันสามารถนับนิ้วด้วยมือข้างเดียวได้เลยว่าเคยเจอเขาที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านกี่ครั้ง ฉันนึกว่าเขาจะอยู่ในที่ทำงานตลอดเวลาเสียอีกนะ แต่ในช่วงนี้ฉันสรุปได้ว่าถ้าเขาไม่อยู่ในที่ทำงาน ก็คงสำเริงสำราญอยู่กับน้องสาวของฉันในโรงแรมหรู ๆ นั่นแหละ“มาร์ค เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย?” ฉันใช้มือข้างที่ว่างตีนิ้วที่จับข้อมือของฉันอยู่ "ปล่อยมือฉันนะ"เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับแผ่นหลังที่ดูแข็งอย่างกับหินตั้งแต่ฉันขอหย่ากับเขา เขาก็ดูเหมือนผีที่ตามหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันไปที่ไหนก็จะต้องเจอเขาที่นั่นฉันครางออกมาเบา ๆ ในขณะที่เขากระแทกหลังฉันและตรึงเข้ากับกำแพง ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาดูลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง และดวงตาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นสีเข้มชนิดที่คุณคิดว่าสีตาธรรมชาติของเขาเป็นสีดำสนิท“เสียสติไปแล้วหรือไง?” เขาร้อ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 11

    ฉันรู้สึกได้ว่ามือที่เกาะกุมของเขาเริ่มคลายออก จนฉันสามารถดึงมือหลุดออกมาได้ ฉันเดินลากส้นสูงไปข้างหน้าเพื่อพยายามจะหนี แต่ก็ไม่ทันความเร็วของเขา นิ้วของเขาเข้ามาเกาะกุมข้อมือของฉันอีกครั้งและดึงฉันกลับไป เขาตรึงฉันกับกำแพงอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้ตรึงฉันไว้ด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว แต่เป็นริมฝีปากของเขาแทนฉันเกือบลืมหายใจเมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากของฉัน ให้ความรู้สึกอบอุ่นและนุ่มนวล ฉันหลับตาลงอย่างไม่รู้สึกตัว ปล่อยให้ริมฝีปากของเขาโลมไล้ไปตามริมฝีปากของฉัน จริง ๆ แล้วฉันรู้สึกเพลิดเพลินกับการที่ริมฝีปากของเขาประกบอยู่บนริมฝีปากของฉัน ฉันแทบไม่รู้สึกตัวราวกับต้องมนต์สะกดจากรสจูบนี้ แขนของชายหนุ่มโอบรัดอยู่ตรงรอบเอวฉัน จากนั้นดึงตัวฉันเข้าไปแนบตัวเขามากขึ้น ความร้อนผ่าวบนตัวเขาทำให้เรือนร่างของฉันรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเลยลิ้นของเขาชอนไชเพื่อแทรกเข้ามา ฉันเผยอปากแล้วลิ้นนั้นก็เลื้อยเข้ามาภายใน ให้ความรู้สึกเปียกแฉะและ-ดวงตาของฉันเบิกโพลง ร่างกายแข็งทื่อ แล้วฟันของฉันก็กัดลงบนลิ้นของเขาโดยสัญชาตญาณ เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย?“คุณเป็นบ้าอะไรซิดนีย์?!” เขาดึงตัวออกแล้วปล่อยฉัน

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 12

    หากตรงหน้าเป็นชายอื่น ฉันคงชื่นชอบริมฝีปากที่รุกคืบเข้ามาอย่างดุดัน และฉันควรตอบสนองมันอย่างเร่าร้อนไปเสียแล้ว แต่นี่ไม่ใช่คนแปลกหน้าหรือชู้รัก แต่เป็นมาร์คฉันรับรู้ได้เลยว่ามันลำบากยิ่งนักทั้งดันร่างกายเขาออกไปและดึงเขาเอามาใกล้ ฉันอยากจะกัดลิ้นหรือริมฝีปากของเขาเหมือนที่ทำตอนแรก แต่ฉันก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่ชวนสับสนจริง ๆ ฉันอยากให้เขาหยุดและถอยห่างจากฉันไป แต่ฉันก็กลัวเหลือเกินว่าเขาจะหยุดไปจริง ๆ บ้อบอเสียไม่มีแต่ฉันก็ยังคงดิ้นรนอยู่เช่นนั้น ฉันหลับตาปี๋ พยายามจะพูดบางสิ่งออกไปถึงแม้ว่าปากของเขาจะประกบอยู่บนปากของฉันก็ตาม ลิ้นสอดใส่เข้ามาด้านในอยู่เช่นนั้น เรือนร่างของเขากดทับอยู่บนตัวฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความนูนตรงเป้ากางเกงที่แนบอยู่ตรงหน้าขาฉันขัดขืนมากขึ้นเป็นทวีคูณ และกรีดร้องดังขึ้นอยู่ในอกเสียงกรีดร้องเหือดหายอยู่ในลำคอ แล้วทันใดนั้นมือของเขาก็คล้ายออกจากร่างกาย ฉันไม่รู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนตัวเขาอีกต่อไปฉันปัดเป่าความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยนั้นออกไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นร่างทะมึนยืนอยู่ตรงหน้าฉัน หน้าอกของฉันกระเพื่อมขึ้นลงเพื่อพยายามจะหา

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 13

    คนที่มีไหวพริบคงล่าหลบให้พ้นทาง แล้วปล่อยคู่รักเจ้าปัญหานี้ไว้เพียงลำพัง แต่ชายผู้นี้...สายตาของฉันจับจ้องไปที่เจ้าของร้านคนนี้ เขาเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทีที่ดูคุกคามไม่แพ้กัน ร่างกายของเขาดูตึงแน่น...ตื่นตัว"ผมรู้ว่าคุณเป็นใครนะ มาร์ค ตอร์เรส ประธานบริษัทจีที กรุป และผมรู้อยู่แล้วว่าคุณทำให้ผมหมดตัวได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดความตั้งใจที่จะปกป้องผู้หญิงไร้ทางสู้คนนี้ได้ คุณคงจะเดินวางมาดเข้ามาแล้วทำร้ายแขกของผมได้ ไม่ว่าเธอจะเป็นภรรยาของคุณหรือไม่ก็ตาม" คำพูดของเขามีน้ำเสียงอย่างหนึ่งแฝงอยู่ นั่นคือการคุกคามที่ไม่จำเป็นต้องออกมาเป็นคำพูดบรรยากาศเปลี่ยนแปลงไป และดูเหมือนมาร์คจะตกตะลึงกับคำตอบของชายคนนั้น จากนั้น เขาก็หันหลังกลับอย่างกะทันหันพร้อมหัวเราะร่า“ตลกเป็นบ้าเลย เจ้าหมอนี่" ดูท่าเขาจะสร่างเมาแล้ว "รู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว แต่ยังกล้าเสนอหน้าเข้ามาอีกนะ? คงเบื่อที่จะทำงานร้านนี้แล้วใช่เปล่า?”ตายแล้ว ฉันปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านไม่ยอมถอยไปแน่ และเมื่อโดนข่มขู่เช่นนี้ มาร์คก็ถอยไปไม่ได้เช่นกัน ฉันไม่สามารถให้คนแปลกหน้าต้องมาหมดเนื้อหมดตัวเพียงเพราะปัญ

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 14

    อากาศหนาวเย็นในยามค่ำพัดมากระทบใบหน้าของฉัน ในขณะที่เราทั้งคู่รีบเดินออกจากประตู และขนบริเวณแขนก็ลุกซู่ ฉันยังคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องที่เจ้าของร้านคนนั้น เป็นคนเดียวกับที่เจอที่บ้านของฉันนั่นเองฉันมีสิทธิ์จะโทรเรียกตำรวจมาจับเขาทันที และบางทีอาจเรียกตำรวจมาตรวจค้นสถานที่แห่งนี้ด้วย ฉันหมายถึงเขามีปืนในวันนั้นแต่ฉันไม่มีหลักฐาน ฉันตัวสั่นเทา ตัวสั่นจากความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เมื่อนึกถึงความรู้สึกของโลหะที่จ่ออยู่ข้างหลังฉันในขณะที่ฉันยังจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นั้น มาร์คก็ผลักฉันเข้าไปในรถ เขารัดเข็มขัดนิรภัยรอบตัวฉันอย่างลวก ๆ และรีบร้อน ราวกับว่าฉันยังเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่เขาต้องพากลับบ้านเป็นการด่วน“คุณจะพาฉันไปไหน?!” ฉันดึงเข็มขัดนิรภัยอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พร้อมกับร้องถามในขณะที่เขายังเคลื่อนไหวอยู่ เขาเดินอ้อมรถไป รถสั่นเล็กน้อยในขณะที่เขาก้าวเข้ามาด้านในและปิดประตูอย่างแรงใบหน้าตั้งตรง จ้องมองไปข้างหน้าโดยไม่แยแสกับคำถามที่ฉันถามเขาเลย“มาร์ค คุณจะพาฉันไปไหน?!” ฉันถามเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก“กลับบ้านไง! เราจะกลับบ้านกัน!” เขาตะโกนบอกทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 15

    โทรศัพท์สว่างขึ้น และเบลล่าโทรมาอีกครั้ง เขาปล่อยมือที่จับไหล่ฉันไว้แล้วรับสายโทรศัพท์นั้น และนั่นคือสัญญาณที่ฉันต้องออกไปแล้วฉันก้าวลงจากรถ มองผ่านกระจกมองข้างที่ปรับลงมา เห็นเขาเอาโทรศัพท์แนบไว้ระหว่างหูกับไหล่ ในขณะเสียบกุญแจเพื่อติดเครื่องยนต์ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็วางโทรศัพท์ลงและหันหน้ามาทางฉัน มือของเขากำพวงมาลัยไว้แน่นพร้อมตรงดิ่งไปหาคนรักของเขา“วันอาทิตย์นี้เป็นวันเกิดพ่อคุณ ไปรอผมอยู่ที่บ้าน แล้วเราค่อยไปด้วยกัน!” พอพูดจบเขาก็พับกระจกมองข้าง แล้วขับรถออกไปฉันเฝ้ามองด้วยความรำคาญใจ หงุดหงิด และสะอิดสะเอียน ในขณะที่รถของเขาแล่นหายไปในความมืดมิดของรัตติกาลอย่างรวดเร็ว“ไปให้พ้นเลย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ ได้ยินเสียงตะโกนของเกรซดังขึ้นท่ามกลางคืนมืด ฉันอดยิ้มไม่ได้เมื่อเธอก้าวออกมาข้างหน้า และยังก่นด่าเขาต่อไป“อุบาทว์! ไปเลย ไปขึ้นเตียงกับเมียน้อยของแกเลย!” เกรซร้องตะโกนในยามค่ำคืน ป่านนี้รถของมาร์คคงไปส่องแสงให้ความหวังอยู่ที่ปลายอุโมงค์อีกข้างหนึ่งแล้ว“เบาได้เบา สาว" ฉันหัวเราะคิกคักแล้วส่ายหัว "เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอหรอก"“ต้องได้ยินสิ" เธอบ่นพึมพำ

Latest chapter

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 430

    ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 429

    เดนนิสหลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์ เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องของเอมี่อีกเลย ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติผมไม่ลังเลที่จะงัดประตูเข้าไปและพบว่าเธอหมดสติ รอบๆ ตัวเธอมีขวดน้ำและอาหารขยะมากมายจนผมสงสัยว่าเธอต้องแอบออกไปซื้อพวกมันตอนที่ผมนอนหลับแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีเศษขนมปังปิ้งและกล่องพิซซ่าที่ผมสอดเข้าไปในห้องจากใต้ประตู ผมเดาว่าพวกมันคงไม่พอผมรีบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน รัดจัสตินไว้ในเบาะรถสำหรับเด็ก และรีบพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอถูกพาเข้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แพทย์ก็ออกมา "เธอโชคดีมากที่คุณพาเธอมาทันเวลา"ผมเอามือลูบหน้าด้วยความโล่งใจ ดีใจที่นี่ไม่ใช่การประกาศการตายอีกครั้ง"ตอนนี้ คนไข้มีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ และอวัยวะทำงานหนักเกินไป หากคุณไม่พบเธอทันเวลา เราคงกำลังพูดถึงอาการอ่อนเพลียอย่างรุนแรง อวัยวะล้มเหลว และอาจเกิดบาดแผลทางจิตใจในตอนนี้"ผมควรจะพังประตูเข้าไปเร็วกว่านี้ คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในความคิดของผม ผมควรจะบังคับเธอออกมาและบังคับให้เธอกิน ผมแค่คิดว่าเธอต้องการเวลาในการโศกเศร้าตามลำพัง"ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันขณะที่เราจัดการกับอา

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 428

    มุมมองของนักเขียนขณะที่การสอบสวนเข้มข้นขึ้น มีการสอบปากคำมากขึ้น คนขับแท็กซี่และพนักงานร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับที่เกิดเหตุถูกสอบปากคำ กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบเช่นกันไอเดนตั้งใจจริงที่จะไม่ละเลยสิ่งใด ๆ แม้แต่น้อยและเมื่อสิ่งต่างๆ ถูกเปิดเผย หลักฐานที่น่าตกใจมากขึ้นก็ถูกค้นพบ เช่น รองเท้าของเอมี่ข้างหนึ่งที่พบอยู่ข้างรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากร้านค้าที่เธออยู่กับแม่ไปไม่กี่ร้านในที่สุด ผู้กระทำผิดก็ถูกพบหัวใจของนักสืบเต็มไปด้วยความสุขขณะที่เขาลงจากรถตู้และนำทีมเข้าไปในอาคาร มั่นใจว่าเขามาถูกทางแล้วในครั้งนี้ที่ทางเข้า พวกเขากระจายตัวออกไป ทีมแต่ละทีมไปยังตำแหน่งที่กำหนด เนื่องจากอาคารถูกเฝ้าติดตามมาหลายวันสิ่งที่พวกเขาต้องการคือลายนิ้วมือบนรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง และคดีที่เหลือก็คลี่คลายไปเองอย่างน่าอัศจรรย์ อย่างน้อย นักสืบก็อยากจะเชื่อเช่นนั้นทันทีที่นักสืบพร้อมทีมของเขาเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า และผ่านทางเดิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สถานที่นั้นเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกเขาเปิดประตูทีละบานในทางเดิน แต่ละห้องสว่างไสว จนกระทั

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 427

    มุมมองของนักเขียนยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นนั่นคือคำพูดที่ชารอนบอกตัวเองซ้ำๆ เพื่อลดความรู้สึกผิดที่เพิ่มขึ้นบ่อยครั้งที่เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องตั้งครรภ์ของเธอ และใช้ชีวิตกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น การอยู่กับไอเดนไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกผิด หลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธอกำลังจมลงไปตอนนี้เธอเข้าใกล้กำหนดคลอดปลอมมากขึ้น ไอเดนก็แสดงความรักต่อเธอมากขึ้น พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น บางครั้งเธอสงสัยว่าการตายของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ไม่คุ้มค่า เพราะเธอไม่มีความสุข เธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ การเอาใจใส่ของไอเดนอย่างเต็มที่ เต็มที่เท่าที่เขาจะทำได้กับการสอบสวนที่เขาทุ่มเทให้เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่กับชารอน ช่วยเธอทำอาหาร หรือส่งอาหารที่เขาสั่งให้เธอ หรือทำความสะอาดบ้านเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่บ้านมาอีกต่อไป เขาก็จะอยู่ที่สถานี ไขคดีของเอมี่ มองหาคำตอบที่อยู่ใต้หลังคาบ้านของตนเองตอนนี้ ชารอนไม่ได้ต่อสู้กับความรู้สึกผิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการตายของเอมี่เท่านั้น แต่เธอยังไม่มี

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 426

    ไอเดนผมควรจะฟังอาน่า ผมควรจะซ่อนตัวเฉยๆ ตอนที่ผมตามเธอไป ผมไม่ควรต่อสู้กับคนพวกนั้น ผมควรจะควบคุมความโกรธของตัวเอง... ที่สำคัญที่สุด ช่วงเวลาหยุดชะงักสั้นๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมหยุดและบอกเธอว่าผมเป็นพ่อของเธอ ผมไม่ควรทำแบบนั้น ผมควรจะพาเธอออกจากที่นั่นไปที่ปลอดภัยทันที ถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างผิดๆ บางทีเอมี่ก็คงยังอยู่ที่นี่ แต่ผมเห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆ ที่ผมอ้างว่ารักและห่วงใยเธอเดนนิสพูดถูก เขาห่วงใยเธอมากกว่าผมนัก เขาเติบโตมากับเธอ เขาเลี้ยงดูเธอและเฝ้าดูเธอเติบโตมาตั้งแต่แรกเกิด ผมไม่มีทางรักเธอได้มากกว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถและควรจะทำแตกต่างออกไป ทำได้ดีกว่านี้ แต่มันสายเกินไปแล้วเธอจากไปแล้วขณะที่ผมจ้องมองภาพถ่ายเพียงภาพเดียวที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล มันยังคงยากที่จะเชื่อมันเพิ่งจะเกือบปีเท่านั้นตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอเป็นลูกของผม ตั้งแต่ผมสามารถอุ้มเธอและดูเธอหัวเราะและยิ้มและกวนผมเรื่องการพบตัวเอง และตอนนี้เธอจากไปแล้วเหรอ?ผมหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ตลกเป็นบ้าความตายโหดร้ายแบบนี้เหรอ? พันมือเย็นเยียบที่กัดกร่อนรอบตัวคนที่พวกเขาไม

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 425

    มุมมองของนักเขียนณ วินาทีนั้น โลกของอาน่าก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตาเธอ"คุณหมอหมายความว่ายังไงที่เธอไปแล้ว?" ดวงตาเอ่อล้นขณะที่เธอกำเสื้อคุลมของแพทย์ "บอกกับฉันสิคุณหมอ บอกฉันว่าเอมี่จะไม่เป็นอะไร""ผมเสียใจด้วยครับ คุณอนาสตาเซีย" แพทย์พูด รู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ เธอไม่สมควรได้รับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เธอต้องเผชิญ"อาน่า" เดนนิสกลืนน้ำลายขณะดึงเธอออกมาเมื่อเธอไม่ยอมปล่อยเสื้อของแพทย์"ปล่อยฉัน" เธอตะโกนและผลักเดนนิสออกไปจากเธอ "ไปให้พ้น"เดนนิสกำลังจะเดินกลับไปหาเธอเมื่อแพทย์ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเดนนิส เขาฉีกยิ้มเล็กน้อยให้เขา แสดงว่าไม่เป็นไรอาน่าค่อยๆ ทรุดตัวลงบนพื้น แขนโอบรอบตัวเองขณะที่เธอคร่ำครวญ "ไม่"จากนั้นเธอก็ส่ายหัว "ไม่ เอมี่จะทิ้งแม่ไปไม่ได้นะลูก” เธอร้องไห้ขณะวิ่งไปตามทางเดินก่อนที่ใครจะหยุดเธอได้ เธอก็เปิดประตูห้องของเอมี่ เธอวิ่งไปข้างๆ เอมี่และดึงผ้าปูที่นอนออกจากร่างของเธอ"เอมี่" เธอตบแก้มของเธอเบาๆ "เอมี่ ตื่นสิ แม่มาแล้ว เอมี่ลูก" เธอเรียกซ้ำ ๆ ร่างกายสั่นเทาไปกับการร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเอมี่และชุดคนไข้ที่เธอยั

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 424

    มุมมองนักเขียนขณะที่ไอเดนรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ไหลลงมาตามแขนด้านข้างของเธอ หัวใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาทรุดตัวลงคุกเข่า และวางร่างไร้เรี่ยวแรงของเอมี่ลงบนพื้น"เอมี่ ไม่นะ พ่ออยู่นี่แล้ว" เขาพึมพำอย่างกระวนกระวายขณะที่กดมือลงบนด้านข้างเพื่อห้ามเลือดดวงตาของเอมี่เปิดอยู่ แต่ดูเหมือนไร้ชีวิตชีวา เอมี่พยายามพูดอะไรบางอย่าง เธอพยายามถามเขาว่าเขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ หรือไม่ เธอมีพ่อสองคนจริงๆ หรือไม่ แต่เธอขยับริมฝีปากไม่ได้ และสายตาของเธอก็พร่ามัวอย่างรวดเร็ว"เอมี่ เอมี่ หนูจะไม่เป็นอะไร อดทนไว้" ไอเดนพูดอย่างรวดเร็วขณะดึงเสื้อของเขาออกและผูกไว้รอบเอวของเธอ หวังอย่างแรงกล้าว่าเลือดจะหยุดไหล แต่กลับแย่ลงมีเสียงเอะอะเล็กน้อย มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ขณะที่เดนนิสรีบเข้ามาในอาคารพร้อมกับตำรวจเมื่อเห็นตำรวจ ชายสองคนก็รีบลุกขึ้นและเดินออกจากอาคาร ตำรวจสองคนรีบตามพวกเขาไปทันทีไอเดนไม่ได้ละสายตาจากเอมี่เลยแม้แต่วินาทีเดียว "ได้โปรด เอมี่ ได้โปรด" เขาพึมพำอย่างสิ้นหวัง "อย่าจากพ่อไป" เขาเฝ้าดู หัวใจแตกสลายขณะที่ดวงตาของเอมี่ค่อยๆ หลับลง"เกิดอะไรขึ้นวะ?!" เดนนิสระเบิดเสียงออกมาขณะรีบเข้ามา

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 423

    มุมมองนักเขียน“ไม่!”ไอเดนและเดนนิสพูดออกมาพร้อมกันอนาสตาเซียมองสลับไปมาระหว่างทั้งสองคน ยิ่งโกรธมากขึ้น "หมายความว่าไงว่าไม่?""อาน่า คุณ…"“ฉันไม่…”แต่ละคนเริ่มพูดอีกครั้ง และมันก็แทรกกัน"ฉันไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น!" เธอหยุดพวกเขาด้วยการยกมือทั้งสองข้างขึ้น "ฉันจะไปเอง แค่นี้!" เธอพูดจบแล้วคว้ากระเป๋าผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่พวกเขาได้รับวิดีโอ พวกเขาหาเงินมาได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ยังไม่มีใครที่จะเอาเงินไปส่งที่สถานที่ที่กำหนด เพราะไอเดนและเดนนิสไม่เห็นด้วยกันชายสองคนพยายามพูดให้เธอเปลี่ยนใจไอเดนเข้าใจมุมมองของเดนนิส ไม่ใช่ว่าเขามีเงินเหลือเฟือที่จะเอาไปให้คนลักพาตัว เขาแค่อยากได้ลูกสาวคืน เมื่อเธอปลอดภัยในอ้อมแขนของพวกเขาแล้ว พวกเขาค่อยให้ทางการและหน่วยรักษาความปลอดภัยทุกประเภทเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ไม่ใช่เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเอมี่ "มาเถอะ อาน่า เราทำได้ คุณอยู่กับจัสตินที่นี่เถอะนะ" เขาพูดขณะที่สายตาของเขาจ้องไปที่จัสตินที่กำลังดิ้นอยู่ในเปลของเขา ขณะที่เขามองดูพวกเขาอย่างสงสัย"ไม่!" อาน่าไม่ยอม "พวกคุณเสียเวลามากพอแล้ว"อนาสตาเซียพยายามอดทน แต่พวกเขา

  • หย่า…มารักฉันเลย   บทที่ 422

    อนาสตาเซียในเวลาเพียงวันเดียว ฉันต้องนั่งฟังการสอบปากคำมากกว่าที่ฉันเคยฟังมาทั้งชีวิตพนักงานทุกคนในร้านและแม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ถูกสอบถามอย่างสุภาพ พวกเขาถูกถามว่าบังเอิญเจอผู้หญิงกับเด็กหรือไม่ พวกเขาถามพร้อมกับบอกลักษณะของผู้หญิงและเอมี่ แต่ไม่มีใครเลย แม้แต่คนเดียวที่เห็นพวกเขา มันเหมือนกับว่าพวกเขาหายตัวไปในอากาศธาตุฉันหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้เอมี่ที่น่าสงสาร เธอเพิ่งจะออกจากเตียงโรงพยาบาลที่ต้องนอนอยู่เป็นเดือนๆ เท่านั้น กลับถูกลักพาตัวโดยคนโชคร้ายบางคน มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยพวกเขาจะได้อะไรจากเรื่องนี้?ฉันสงสัยว่าตอนนี้ลูกเป็นอย่างไร คนพวกนั้นพาลูกไปไว้ที่ไหน? ลูกจได้กินอะไรไหม? หิวน้ำไหม? ลูกต้องหนาวแน่ๆฉันเหลือบมองยาของเธอที่ยังคงวางอยู่บนเคาน์เตอร์โดยไม่มีใครแตะต้อง รอให้เอมี่มาใช้ ฉันใช้เวลาทั้งคืนมองแต่ของพวกนั้น และในบางจุด แม้แต่จัสตินก็เริ่มร้องไห้ เขาคงสังเกตเห็นว่าพี่สาวของเขาไม่อยู่แล้วไอเดนและเดนนิสยังคงออกไปตามหาเธอ ทั้งคู่พิมพ์โปสเตอร์ที่มีรูปของเอมี่พร้อมเงินรางวัลสำหรับผู้ที่พบเธอในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาติดโปสเตอร์ตามสถานที่ต่างๆพวกเขาทำ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status