LOGINShare
บทที่ 34
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 35
ฉันยิ้มในขณะเก็บรายละเอียดสร้อยข้อมือเส้นนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ฉันร้องครางออกมาในขณะที่ลุกขึ้นยืน เหยียดแขนออกไปพร้อมกับอ้าปากหาวฉันถอนหายใจเมื่อดูเวลา ตอนนี้เลยเวลาทำงานอีกแล้ว แต่ฉันก็รู้สึกสบายใจเมื่อรู้ว่าวันนี้ฉันทำอะไรเสร็จไปตั้งมากมายฉันก้มมองสร้อยคอและสร้อยข้อมือพวกนั้น มันช่างดูงดงามเสียเหลือเกิน จริง ๆ แล้วคำว่างดงามยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ เครื่องประดับพวกนี้ไม่เหมือนสิ่งที่อยู่บนโลกนี้ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อแบรนด์อเทลิเย่ สตูดิโอส์นั่นแหละ ฉันมักจะทุ่มเทกับการทำงานกับเครื่องประดับทุกชิ้นอย่างดีที่สุด ถึงแม้ว่าคำสั่งซื้อนั้นจะมาจากพวกไม่ได้เรื่องนั่นก็ตาม และนั่นคือสิ่งที่ฉันปลูกฝังให้กับพนักงานในฝ่ายผลิตของเราด้วยวันนี้ฉันไปทำงานแต่เช้า หลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ ฉันก็นอนหลับสบายได้อย่างน่าประหลาดใจ ฉันรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างมากในเช้านี้ ฉันคิดว่านั่นคงเป็นเพราะความมุ่งมั่นที่จะยุติชีวิตแต่งงานเสียทีฉันนำสร้อยข้อมือและสร้อยคอพวกนั้นใส่กล่องด้วยตัวเองแล้วโทรหาผู้ช่วยเธอมาเคาะห้องฉันภายในไม่กี่วินาทีเหมือนเคย "เข้ามาสิ"ฉันยื่นกล่องเครื่องประดับพวกนั้นให้เธอ "บอกลูกค
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 36
เสียงเคาะประตูรัว ๆ ของเขาทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงความคิด“เข้ามาสิ" ฉันพูดอย่างใจเย็นโดยใช้เวลาสักครู่ก่อนจะตอบเขาเขายังคงพรวดพราดเข้ามา โชคดีที่ประตูไม่กระแทกกำแพง "ทำไมคุณถึงเลิกจ้างทีมงานไปครึ่งหนึ่งล่ะ?!” เขาถามอย่างหยิ่งผยองฉันมองดูเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ในช่วงสามปีนั้นริชชี่ที่ผอมแห้งได้หายไปแล้ว ตอนนี้เขามีกล้ามเป็นมัด ๆ พร้อมกับเรือนร่างที่ดูกระชับได้รูป ใบหน้าก็บ่งบอกว่าได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี และเสื้อผ้าราคาแพงพวกนั้นก็ร้องตะโกนบอกถึงการใช้ชีวิตอันหรูหราได้ฉันส่ายหัว ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเรื่องราวทั้งหมดนี้ถึงเกิดขึ้นได้ ความภาคภูมิใจ ความมั่นใจ“เรื่องแรกนะ ริชชี่ คุณก็รู้ดีว่าฉันเป็นประธานบริษัทนี้" ฉันเริ่มพูดโดยพยายามพูดให้ฟังดูมีอำนาจและเย็นชามากที่สุด เพื่อจะช่วยสะกดให้เขาอยู่ในที่ในทางของตัวเอง "ฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจในทุก ๆ เรื่อง แล้วคุณล่ะ?” ฉันชี้ไปที่เขาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น "คุณก็แค่หัวหน้าแผนก" ฉันเน้นคำว่า 'แค่' อย่างชัดเจน "ก็แค่ผู้จัดการ" ฉันย้ำด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยันสีหน้าของเขาแทบจะกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ ในขณะที่ส่งเสียงไม่พอใจพร้อมกับกำม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 37
หลังจากริชชี่ออกไปได้หนึ่งชั่วโมง ฉันก็เก็บข้าวของเพื่อกลับบ้านโทรศัพท์ของฉันส่งเสียงดังขึ้นบนโต๊ะอีกครั้ง "อยู่ไหนเหรอ เพื่อนสาว?”“กำลังไปค่ะคุณผู้หญิง แป๊บเดียวเดี๋ยวถึงจ้า นี่ก็รีบอยู่นะ"ฉันยกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้ม นับตั้งแต่ที่เธอโทรมาตามให้ฉันกลับวิลล่าที่อยู่ด้วยกันเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เธอก็โทรมาเตือนอย่างไม่หยุดหย่อน ให้ฉันกลับไปที่นั่นหลังเลิกงานทันที เธอดูตื่นเต้นเหลือเกิน แม้แต่ตอนนี้เสียงก็ยังสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น“เธอยังไม่ยอมบอกเหตุผลฉันเลยนะ มีอะไร?”ฉันหนีบโทรศัพท์เอาไว้ระหว่างไหล่กับคอในขณะที่กำลังล็อกกุญแจลิ้นชัก“ไม่บอก" ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ฉันพึมพำออกไป "เถอะน่า เกรซ อ้อม ๆ ก็ได้ ฉันอยากรู้จนจะตายอยู่แล้ว" ฉันหยิบกล่องเครื่องประดับจากโต๊ะมาวางไว้ในกระเป๋า จากนั้นก็สะพายกระเป๋าไว้บนไหล่“ถ้าเธอกำลังจะตาย ก็ช่วยมาที่นี่ก่อน"ฉันหัวเราะคิกคักกับคำพูดของเธอ "ก็ได้ เดี๋ยวถึง ๆ" ฉันล็อกประตูใหญ่ แล้วเริ่มเดินไปยังที่ที่จะเรียกแท็กซี่ได้ "เรียกแท็กซี่แล้วเนี่ย""เลิศมาก รออยู่นะ"ฉันเรียกแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางนับตั้งแต่ที่ฉันไปท
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 38
"ฉันว่ามันสวยดีนะ โทนสีดูเข้ากับสีผิวของเธอ เลยทำให้ดูสวยเป็นพิเศษ" แล้วฉันก็ยิ้ม "น่าเสียดายที่ฉันชอบผู้ชายแบบปกติน่ะนะ ไม่งั้นฉันคงเป็นแฟนกับเธอไปนานแล้ว" จากนั้น ฉันก็ถอยหลังไปแบบปุบปับ เอามือปิดปากแล้วหายใจแรง ๆ "โอ้ ไม่นะ!”ดวงตาของเกรซเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย "มีอะไรเหรอ?”“ฉันตกหลุมรักเธอเข้าแล้วน่ะสิ!” ฉันกระซิบเกรซมีสีหน้าที่ดูโล่งอก เธอปัดมือฉันออก "โอ้ ไม่นะ" เธอทำท่าเลียนแบบฉันเมื่อกี้นี้ "ฉันก็ตกหลุมรักเธอแล้วเหมือนกัน"เราทั้งคู่หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานกับการแสดงละครนั้นหลังจากชื่นชมชุดนั้นกันเสร็จแล้ว เกรซก็พูดถึงเรื่องนั้นไม่หยุด“เล่าให้ฉันฟังหน่อย" ฉันนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีสบายใจ ความคิดที่จะกลับบ้านไปหาสามีได้เลือนหายไปหมด "ลูกค้าสั่งให้ตัดชุดนั้นเหรอ?”“ไม่ใช่หรอก" เธอถอดชุดนั้นออกแล้วทำหน้าเบิกบานต่อหน้าฉัน "ตัดชุดให้ตัวเองเถอะจ้ะ"“อ้อ" ฉันขยับคิ้วไปมา "มีผู้ชายคนใหม่แล้วล่ะสิใช่ไหม?”เธอหรี่ตา "ใหม่ไหมคงบอกไม่ได้หรอก แต่ก็ใช่...ฉันมีแฟนแล้วจ้า" ใบหน้าดูเปล่งปลั่งไปด้วยความสุขและความเบิกบานในขณะที่พูด "เขาชื่อโจเอล"“โจเอล" ฉันพูดชื่อนั้นซ้ำพร้อมกับพยักหน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 39
"มันเหมาะกับเธอขนาดนั้นเพราะว่าตอนที่ทำ ฉันนึกถึงเธอย่างเดียวเลย"จากนั้น ฉันก็อธิบายให้เธอฟังว่าจี้สามารถทำเป็นเข็มกลัดได้ ฉันมองดูเธอพยายามที่จะทำตามนั้น แล้วตบมือดีใจในขณะที่ก้มมองเข็มกลัดบริเวณหน้าอก“เธอต้องจ่ายเงินไปเยอะเลยนะสำหรับสิ่งนี้" ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง“ฉันจะทุ่มเงินไม่อั้นเพื่อให้เธอยิ้มได้เลยนะ"“ซิดนีย์" เธอกระซิบพร้อมกับน้ำตาคลอ แล้วดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้งฉันตบหลังเธอเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาซึม "จ้า อย่าร้องนะ ๆ เกรซ ฉันดีใจที่เธอชอบนะ ตอนนี้เธอเตรียมตัวไปออกเดตให้ดีเถอะ"เธอหัวเราะคิกคักแล้วถอยหลังไปจ้องมองมาที่ฉัน "อย่ามาหวงฉันเลยนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอคงทนเห็นฉันกลายเป็นยายแก่เพียงลำพังไม่ได้หรอกจริงไหม?”ฉันกลอกตา "ได้สิ ฉันทำได้" จากนั้นฉันก็พยายามผลักเธอออกไปอย่างเย้าแหย่ แต่เธอกลับดึงฉันเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง“ตอนเธอหวงแบบนี้น่ารักเป็นบ้าเลย"“ฉันไม่ได้หวงเถอะ!” ฉันคัดค้านเกรซระเบิดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั้นทำให้ฉันต้องหัวเราะตาม แล้วในไม่ช้าเสียงหัวเราะของเราก็เติมเต็มบรรยากาศให้รู้สึกผ่อนคลายและน่ารื่นรมย์ฉันถอนหายใจ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 40
มาร์คกระแอมกระไอเมื่อฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลย "ซิดนีย์?”“ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้ม "ขอโทษค่ะที ฉันใจลอยไปหน่อย คุณพูดว่ายังไงนะคะ?”เขาเบนสายตาไปที่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉัน แล้วจ้องมองอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าฉันมองเห็นขากรรไกรของเขานูนขึ้นมา แต่เขาก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งและนุ่มนวล "ผมมีของขวัญให้คุณ"“อ๋อ ใช่แล้ว" ฉันพูดติด ๆ ขัด ๆ จากนั้นก็รีบหยิบกล่องที่ยื่นมาจากมือของเขาในขณะที่เขายืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง ฉันก็คิดที่จะโอนเงินค่าหย่าร้างให้เขาในตอนนี้ เพื่อที่จะได้ย้ายออกไปพร้อมกับข้าวของในคืนนี้เลย ซึ่งจะทำให้ฉันได้ใช้เวลาในช่วงเช้าตรู่กับเกรซ แต่เมื่อฉันก้มมองของขวัญที่เขาซื้อให้ ฉันต้องเลื่อนสายตากลับไปที่เขาเขาไม่เคยซื้อของขวัญให้ฉันมาก่อนเลย บางทีนี่อาจจะเป็นการดึงรั้งไม่ให้ฉันยืนกรานที่จะหย่าร้างก็ได้ ฉันไม่สามารถยกเรื่องการหย่าร้างขึ้นมาพูดตอนนี้ได้“ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดออกไปพร้อมกับดูผลงานของตัวเอง "เป็นสร้อยข้อมือที่สวยดีค่ะ"“ผมได้กำชับเอาไว้อย่างนั้น" เขาพึมพำ น้ำเสียงไม่ได้ฟังดูมีความหวังเหมือนเมื่อครู่นี้เลย เขาล้วงมือเข้าไปในก
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 41
อย่ามองคนแค่เปลือกนอก ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วเร่งเร้าให้เดินต่อไป“คุณแบรนคะ" ฉันทักทาย“คุณนายตอร์เรสครับ" เขายิ้ม เมื่อฉันเดินไปถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่ เขาก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ตัวสูงกว่าฉันมากจนต้องยืดแขนมาจับมือทักทายกับฉัน ฉันจับมือทักทายเขา มือจับกันอย่างแนบแน่นเรานั่งลงแล้วพูดคุยเรื่องธุรกิจกันทันที ฉันนึกอยากจะถามว่าสามารถสั่งกาแฟอีกแก้วนอกเหนือจากแก้วที่เขาสั่งมาแล้วได้ไหม แต่ก็ไม่เห็นความจำเป็นเลย เพราะไม่มีการให้บริการใด ๆ ที่นี่เลยขณะพูดคุยกันอยู่นั้น ฉันก็สังเกตเห็นว่าเขามีความกระตือรือร้นไม่แพ้ตอนที่เราคุยกันทางออนไลน์เลย แต่ฉันไม่สามารถสลัดความรู้สึกแปลก ๆ ออกไปได้ เขาจ้องมองฉันในขณะที่ยิ้มและพูดถึงวิธีการที่เราจะร่วมมือกัน รวมทั้งการสร้างสรรค์งานออกแบบใหม่ ๆ ไม่หยุด ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจมาก และเขาไม่ได้เป็นมืออาชีพอย่างที่ฉันชอบเลย เขาคอยเร่งเร้าให้ฉันดื่มกาแฟ ที่ดูเหมือนจะสั่งมาตั้งแต่ตอนที่ฉันยังมาไม่ถึงใช่แล้ว เขาดูเหมือนผู้ชายที่ฉันเคยคุยด้วย และทุกอย่างที่เขาพูดก็ฟังดูสอดคล้องกับที่เราเคยคุยกันนั่นแหละ แต่ฉันก็อดสงสัยในตัวตนของเขาไม่ได้“ดิฉันขอตัวไปเ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 42
ฉันเก็บคำถามไว้กับตัวเอง แล้วรีบกระโดดเข้าไปร่วมวงกับลุยจิทันที แล้วภายในพริบตาเดียวก็เกิดความโกลาหลขึ้นในร้านกาแฟแห่งนั้น ซึ่งมีทั้งโต๊ะและเก้าอี้ปลิวว่อน เมื่อแบรนเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะลุกลาม และเรากำลังเอาชนะกลุ่มชายรูปร่างกำยำของเขาได้ เขาก็กระโดดเข้ามาร่วมวงการต่อสู้เขาพุ่งเข้าหาลุยจิทันทีแล้วไล่ต้อนเขาไปทั่วห้อง เมื่อฉันเห็นเขาล้มลงกับพื้น ฉันก็รีบหลบหมัดของชายที่กำลังต่อสู้กับฉัน แล้ววิ่งเข้าไปช่วยเขาแต่ทันทีที่ฉันไปถึงที่นั่น ลุยจิก็เหวี่ยงเขาลงกับพื้น แล้วกดฝ่ามือลงบนหน้าของแบรนอย่างไม่ปรานี เขาเหลียวหน้ามามองหาฉันก่อนจะจ้องมองฉันไม่วางตา“หนีไป" เขาพูด "มีตรอกเล็ก ๆ อยู่ ไปรอที่นั่นก่อน"“แล้วคุณล่ะ?!” ฉันกระซิบกลับไปในขณะที่เบิกตากว้าง“ออกไปก่อน ซิดนีย์!” เขาตะโกนบอกในขณะที่แบรนใช้ประโยชน์จากการที่เขาเสียสมาธิ แล้วใช้ถาดที่เขาคว้ามาจากโต๊ะใดโต๊ะหนึ่งฟาดเข้าที่หน้าเขาฉันตัดสินใจที่จะเชื่อฟังเขา เขาอาจมีแผนการบางอย่าง แต่ถ้าเขาไม่มี อย่างน้อย ฉันก็สามารถแจ้งตำรวจหรือขอความช่วยเหลือได้ ฉันรีบไปยังโต๊ะที่มีกระเป๋าเงินวางอยู่โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วรีบคว้ามันมาเมื
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
