LOGINShare
บทที่ 37
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 38
"ฉันว่ามันสวยดีนะ โทนสีดูเข้ากับสีผิวของเธอ เลยทำให้ดูสวยเป็นพิเศษ" แล้วฉันก็ยิ้ม "น่าเสียดายที่ฉันชอบผู้ชายแบบปกติน่ะนะ ไม่งั้นฉันคงเป็นแฟนกับเธอไปนานแล้ว" จากนั้น ฉันก็ถอยหลังไปแบบปุบปับ เอามือปิดปากแล้วหายใจแรง ๆ "โอ้ ไม่นะ!”ดวงตาของเกรซเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย "มีอะไรเหรอ?”“ฉันตกหลุมรักเธอเข้าแล้วน่ะสิ!” ฉันกระซิบเกรซมีสีหน้าที่ดูโล่งอก เธอปัดมือฉันออก "โอ้ ไม่นะ" เธอทำท่าเลียนแบบฉันเมื่อกี้นี้ "ฉันก็ตกหลุมรักเธอแล้วเหมือนกัน"เราทั้งคู่หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานกับการแสดงละครนั้นหลังจากชื่นชมชุดนั้นกันเสร็จแล้ว เกรซก็พูดถึงเรื่องนั้นไม่หยุด“เล่าให้ฉันฟังหน่อย" ฉันนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีสบายใจ ความคิดที่จะกลับบ้านไปหาสามีได้เลือนหายไปหมด "ลูกค้าสั่งให้ตัดชุดนั้นเหรอ?”“ไม่ใช่หรอก" เธอถอดชุดนั้นออกแล้วทำหน้าเบิกบานต่อหน้าฉัน "ตัดชุดให้ตัวเองเถอะจ้ะ"“อ้อ" ฉันขยับคิ้วไปมา "มีผู้ชายคนใหม่แล้วล่ะสิใช่ไหม?”เธอหรี่ตา "ใหม่ไหมคงบอกไม่ได้หรอก แต่ก็ใช่...ฉันมีแฟนแล้วจ้า" ใบหน้าดูเปล่งปลั่งไปด้วยความสุขและความเบิกบานในขณะที่พูด "เขาชื่อโจเอล"“โจเอล" ฉันพูดชื่อนั้นซ้ำพร้อมกับพยักหน
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 39
"มันเหมาะกับเธอขนาดนั้นเพราะว่าตอนที่ทำ ฉันนึกถึงเธอย่างเดียวเลย"จากนั้น ฉันก็อธิบายให้เธอฟังว่าจี้สามารถทำเป็นเข็มกลัดได้ ฉันมองดูเธอพยายามที่จะทำตามนั้น แล้วตบมือดีใจในขณะที่ก้มมองเข็มกลัดบริเวณหน้าอก“เธอต้องจ่ายเงินไปเยอะเลยนะสำหรับสิ่งนี้" ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง“ฉันจะทุ่มเงินไม่อั้นเพื่อให้เธอยิ้มได้เลยนะ"“ซิดนีย์" เธอกระซิบพร้อมกับน้ำตาคลอ แล้วดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้งฉันตบหลังเธอเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาซึม "จ้า อย่าร้องนะ ๆ เกรซ ฉันดีใจที่เธอชอบนะ ตอนนี้เธอเตรียมตัวไปออกเดตให้ดีเถอะ"เธอหัวเราะคิกคักแล้วถอยหลังไปจ้องมองมาที่ฉัน "อย่ามาหวงฉันเลยนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอคงทนเห็นฉันกลายเป็นยายแก่เพียงลำพังไม่ได้หรอกจริงไหม?”ฉันกลอกตา "ได้สิ ฉันทำได้" จากนั้นฉันก็พยายามผลักเธอออกไปอย่างเย้าแหย่ แต่เธอกลับดึงฉันเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง“ตอนเธอหวงแบบนี้น่ารักเป็นบ้าเลย"“ฉันไม่ได้หวงเถอะ!” ฉันคัดค้านเกรซระเบิดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั้นทำให้ฉันต้องหัวเราะตาม แล้วในไม่ช้าเสียงหัวเราะของเราก็เติมเต็มบรรยากาศให้รู้สึกผ่อนคลายและน่ารื่นรมย์ฉันถอนหายใจ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 40
มาร์คกระแอมกระไอเมื่อฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลย "ซิดนีย์?”“ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้ม "ขอโทษค่ะที ฉันใจลอยไปหน่อย คุณพูดว่ายังไงนะคะ?”เขาเบนสายตาไปที่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉัน แล้วจ้องมองอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าฉันมองเห็นขากรรไกรของเขานูนขึ้นมา แต่เขาก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งและนุ่มนวล "ผมมีของขวัญให้คุณ"“อ๋อ ใช่แล้ว" ฉันพูดติด ๆ ขัด ๆ จากนั้นก็รีบหยิบกล่องที่ยื่นมาจากมือของเขาในขณะที่เขายืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง ฉันก็คิดที่จะโอนเงินค่าหย่าร้างให้เขาในตอนนี้ เพื่อที่จะได้ย้ายออกไปพร้อมกับข้าวของในคืนนี้เลย ซึ่งจะทำให้ฉันได้ใช้เวลาในช่วงเช้าตรู่กับเกรซ แต่เมื่อฉันก้มมองของขวัญที่เขาซื้อให้ ฉันต้องเลื่อนสายตากลับไปที่เขาเขาไม่เคยซื้อของขวัญให้ฉันมาก่อนเลย บางทีนี่อาจจะเป็นการดึงรั้งไม่ให้ฉันยืนกรานที่จะหย่าร้างก็ได้ ฉันไม่สามารถยกเรื่องการหย่าร้างขึ้นมาพูดตอนนี้ได้“ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดออกไปพร้อมกับดูผลงานของตัวเอง "เป็นสร้อยข้อมือที่สวยดีค่ะ"“ผมได้กำชับเอาไว้อย่างนั้น" เขาพึมพำ น้ำเสียงไม่ได้ฟังดูมีความหวังเหมือนเมื่อครู่นี้เลย เขาล้วงมือเข้าไปในก
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 41
อย่ามองคนแค่เปลือกนอก ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วเร่งเร้าให้เดินต่อไป“คุณแบรนคะ" ฉันทักทาย“คุณนายตอร์เรสครับ" เขายิ้ม เมื่อฉันเดินไปถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่ เขาก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ตัวสูงกว่าฉันมากจนต้องยืดแขนมาจับมือทักทายกับฉัน ฉันจับมือทักทายเขา มือจับกันอย่างแนบแน่นเรานั่งลงแล้วพูดคุยเรื่องธุรกิจกันทันที ฉันนึกอยากจะถามว่าสามารถสั่งกาแฟอีกแก้วนอกเหนือจากแก้วที่เขาสั่งมาแล้วได้ไหม แต่ก็ไม่เห็นความจำเป็นเลย เพราะไม่มีการให้บริการใด ๆ ที่นี่เลยขณะพูดคุยกันอยู่นั้น ฉันก็สังเกตเห็นว่าเขามีความกระตือรือร้นไม่แพ้ตอนที่เราคุยกันทางออนไลน์เลย แต่ฉันไม่สามารถสลัดความรู้สึกแปลก ๆ ออกไปได้ เขาจ้องมองฉันในขณะที่ยิ้มและพูดถึงวิธีการที่เราจะร่วมมือกัน รวมทั้งการสร้างสรรค์งานออกแบบใหม่ ๆ ไม่หยุด ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจมาก และเขาไม่ได้เป็นมืออาชีพอย่างที่ฉันชอบเลย เขาคอยเร่งเร้าให้ฉันดื่มกาแฟ ที่ดูเหมือนจะสั่งมาตั้งแต่ตอนที่ฉันยังมาไม่ถึงใช่แล้ว เขาดูเหมือนผู้ชายที่ฉันเคยคุยด้วย และทุกอย่างที่เขาพูดก็ฟังดูสอดคล้องกับที่เราเคยคุยกันนั่นแหละ แต่ฉันก็อดสงสัยในตัวตนของเขาไม่ได้“ดิฉันขอตัวไปเ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 42
ฉันเก็บคำถามไว้กับตัวเอง แล้วรีบกระโดดเข้าไปร่วมวงกับลุยจิทันที แล้วภายในพริบตาเดียวก็เกิดความโกลาหลขึ้นในร้านกาแฟแห่งนั้น ซึ่งมีทั้งโต๊ะและเก้าอี้ปลิวว่อน เมื่อแบรนเห็นว่าสถานการณ์กำลังจะลุกลาม และเรากำลังเอาชนะกลุ่มชายรูปร่างกำยำของเขาได้ เขาก็กระโดดเข้ามาร่วมวงการต่อสู้เขาพุ่งเข้าหาลุยจิทันทีแล้วไล่ต้อนเขาไปทั่วห้อง เมื่อฉันเห็นเขาล้มลงกับพื้น ฉันก็รีบหลบหมัดของชายที่กำลังต่อสู้กับฉัน แล้ววิ่งเข้าไปช่วยเขาแต่ทันทีที่ฉันไปถึงที่นั่น ลุยจิก็เหวี่ยงเขาลงกับพื้น แล้วกดฝ่ามือลงบนหน้าของแบรนอย่างไม่ปรานี เขาเหลียวหน้ามามองหาฉันก่อนจะจ้องมองฉันไม่วางตา“หนีไป" เขาพูด "มีตรอกเล็ก ๆ อยู่ ไปรอที่นั่นก่อน"“แล้วคุณล่ะ?!” ฉันกระซิบกลับไปในขณะที่เบิกตากว้าง“ออกไปก่อน ซิดนีย์!” เขาตะโกนบอกในขณะที่แบรนใช้ประโยชน์จากการที่เขาเสียสมาธิ แล้วใช้ถาดที่เขาคว้ามาจากโต๊ะใดโต๊ะหนึ่งฟาดเข้าที่หน้าเขาฉันตัดสินใจที่จะเชื่อฟังเขา เขาอาจมีแผนการบางอย่าง แต่ถ้าเขาไม่มี อย่างน้อย ฉันก็สามารถแจ้งตำรวจหรือขอความช่วยเหลือได้ ฉันรีบไปยังโต๊ะที่มีกระเป๋าเงินวางอยู่โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วรีบคว้ามันมาเมื
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 43
ในขณะที่รออยู่ที่นั่นฉันก็คลำหาโทรศัพท์ กำเครื่องช็อตไฟฟ้าเอาไว้แน่นในขณะกดเบอร์โทรศัพท์ฉุกเฉินออกไป“คุณอยู่ที่ไหนครับ คุณผู้หญิง?” พวกเขาถามหลังจากฟังฉันอธิบายถึงสถานการณ์อันลำบากอย่างกระหืดกระหอบ“ฉะ…ฉะ…ฉันไม่รู้" ฉันพยายามพูดให้ฟังปะติดปะต่อกัน "ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน"“รับทราบครับ คุณผู้หญิง ทำใจเย็น ๆ นะครับ อย่าลืมเปิดตำแหน่งที่ตั้งในโทรศัพท์เอาไว้นะครับ เราจะกดค้นหาคุณเอง"“ขอบคุณค่ะ" ฉันก้มตัวโค้งคำนับโดยเอามือวางไว้บนเข่า "ช่วยรีบหน่อยนะคะ" ฉันกระซิบบอกอย่างกระหืดกระหอบฉันหลับตาและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ถ้าลุยจิไม่ปรากฏตัว ฉันคงไม่สามารถรับมือกับพวกเขาได้แน่ฉันไม่รู้ว่าแบรนมีเจตนาอะไร อาจมีใครส่งเขามาก็ได้ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะมีปัญหาอะไรกับฉันเลย เขาต้องทำตามคำสั่งของใครบางคนแน่ ๆ แต่ใครกันล่ะ? มาร์คเหรอ?ฉันส่ายหัวแล้วยืดตัวตรง เอนหัวพิงกำแพงเอาไว้ มาร์คไม่ใช่คนขี้ขลาดที่จะส่งผู้ชายมาหาเธอ เขาไม่ได้กลัวเกรงที่จะเผชิญหน้ากับฉันเลย แล้วจะเป็นใครกันนะ?ฉันกระโจนถอยห่างออกจากกำแพง และทำหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากะโผลกกะเผล
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 44
"ถูกต้อง! ลูกผู้ชายตัวจริงมันต้องเดินกะโผลกกะเผลก และมีเลือดไหลออกมาจากแผลที่ท้องเสมอ"เขาหัวเราะร่วนจนไหล่โยก "อย่ามาพูดจาเหน็บแนมผมนะ ซิด"“คุณไปโผล่ที่แบบนั้นได้ยังไง?” ฉันโพล่งออกไปเพราะทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว "คือคุณโผล่ออกมาในเวลาที่เหมาะเหม็ง แล้วช่วยฉันเอาไว้ได้" ฉันหรี่ตามองเขาแล้วทำให้เขายิ้มร่า "คุณสะกดรอยตามฉันเหรอ ลุยจิ?”เขาจ้องมองมาที่เส้นผมของฉัน แล้วจากนั้นก็เลื่อนลงมาที่ชุดกระโปรงที่ฉันใส่อยู่ "ตอนนี้คุณดูแย่มากเลย คุณควรไปหาที่อาบน้ำดีกว่านะ"“ตอบคำถามฉันมาดี ๆ" ฉันขู่เขาแบบเย้าแหย่เขายกคิ้วขึ้น รอยยิ้มซุกซนยังปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเขา "ผมช่วยคุณไว้สองครั้งแล้วนะ แล้วคุณยังสงสัยในตัวผมอีกเหรอ?”ฉันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย ฉันไม่รู้จักเขามากนัก แต่ฉันรู้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายฉัน ฉันหวังว่าฉันคงคิดถูกนะ“อะไรกัน คุณคิดว่าผมเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้นเหรอ?”ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้มาช่วยเหลือคุณในแง่ของการให้ความช่วยเหลือหรือเป็นสิ่งของก็ตาม ตราบใดที่ได้รับความช่วยก็จำเป็นตอบแทนสิ่งนั้นกลับไป มันไม่มีความบังเอิญอยู่บนโลกใบนี้หรอก เช่นเดียวกับที่พวกคนที่ชอบเกลียดชังคนอื่นมั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 45
เธอเดินเข้ามาพร้อมกับแสยะยิ้ม "ตอนนี้หล่อนปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม?”“ขอให้เป็นวันที่ดีสำหรับคุณเหมือนกันค่ะ โรส" ฉันกัดฟันเลียนแบบน้ำเสียงเธอพร้อมเอนหลังบนเก้าอี้โรส แม่สามีของฉันเอง จริง ๆ แล้วก็น่าขำอยู่นะที่คนที่ฉันคิดว่าเป็นครอบครัวเดียวกันกลับทำตัวห่างเหินมาก ฉันพูดได้เต็มปากว่าแม่สามีเกลียดฉันเข้าไส้เลย หรือบางที เธออาจเกลียดครอบครัวฉันเข้าไส้เช่นกัน เพียงเพราะสถานะของครอบครัวฉันนั้นดูต่ำกว่าครอบครัวเธอซึ่งอยู่ในวงสังคมชั้นสูง การที่มีคนสถานะต่ำกว่าแต่งงานเข้ามาในครอบครัว หรือเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องต่าง ๆ ถือเป็นการตบหน้าฉาดใหญ่ และนั่นคือสิ่งที่ครอบฉันได้ทำลงไป โดยการแต่งงานเข้ามาในครอบครัวของพวกเขาตามมุมมองของเธอ ฉันหลอกให้ลูกชายเธอหลงรักและเสนอหน้าเข้ามาในครอบครัวนี้เอง ฉันคิดว่าเธอคงไม่รู้หรอกว่าลูกชายตนเองเกลียดฉันมากขนาดไหน และหากรู้ เธอคงรู้สึกดีไม่หยอกเชียวล่ะ“ฉันขอถามหล่อนหน่อยนะ นังตัวดี" เธอร้องคำรามฉันกลอกตาแล้วหันหน้าหนี ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด ลุยจิมองกลับไปกลับมาระหว่างเราสองคน และฉันสงสัยว่าเขารู้จักโรสหรือเปล่า เขารู้อะไรเกี่ยวกับฉันมากไหม?กา
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 429
เดนนิสหลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์ เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องของเอมี่อีกเลย ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติผมไม่ลังเลที่จะงัดประตูเข้าไปและพบว่าเธอหมดสติ รอบๆ ตัวเธอมีขวดน้ำและอาหารขยะมากมายจนผมสงสัยว่าเธอต้องแอบออกไปซื้อพวกมันตอนที่ผมนอนหลับแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีเศษขนมปังปิ้งและกล่องพิซซ่าที่ผมสอดเข้าไปในห้องจากใต้ประตู ผมเดาว่าพวกมันคงไม่พอผมรีบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน รัดจัสตินไว้ในเบาะรถสำหรับเด็ก และรีบพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอถูกพาเข้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แพทย์ก็ออกมา "เธอโชคดีมากที่คุณพาเธอมาทันเวลา"ผมเอามือลูบหน้าด้วยความโล่งใจ ดีใจที่นี่ไม่ใช่การประกาศการตายอีกครั้ง"ตอนนี้ คนไข้มีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ และอวัยวะทำงานหนักเกินไป หากคุณไม่พบเธอทันเวลา เราคงกำลังพูดถึงอาการอ่อนเพลียอย่างรุนแรง อวัยวะล้มเหลว และอาจเกิดบาดแผลทางจิตใจในตอนนี้"ผมควรจะพังประตูเข้าไปเร็วกว่านี้ คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในความคิดของผม ผมควรจะบังคับเธอออกมาและบังคับให้เธอกิน ผมแค่คิดว่าเธอต้องการเวลาในการโศกเศร้าตามลำพัง"ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันขณะที่เราจัดการกับอา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 428
มุมมองของนักเขียนขณะที่การสอบสวนเข้มข้นขึ้น มีการสอบปากคำมากขึ้น คนขับแท็กซี่และพนักงานร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับที่เกิดเหตุถูกสอบปากคำ กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบเช่นกันไอเดนตั้งใจจริงที่จะไม่ละเลยสิ่งใด ๆ แม้แต่น้อยและเมื่อสิ่งต่างๆ ถูกเปิดเผย หลักฐานที่น่าตกใจมากขึ้นก็ถูกค้นพบ เช่น รองเท้าของเอมี่ข้างหนึ่งที่พบอยู่ข้างรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากร้านค้าที่เธออยู่กับแม่ไปไม่กี่ร้านในที่สุด ผู้กระทำผิดก็ถูกพบหัวใจของนักสืบเต็มไปด้วยความสุขขณะที่เขาลงจากรถตู้และนำทีมเข้าไปในอาคาร มั่นใจว่าเขามาถูกทางแล้วในครั้งนี้ที่ทางเข้า พวกเขากระจายตัวออกไป ทีมแต่ละทีมไปยังตำแหน่งที่กำหนด เนื่องจากอาคารถูกเฝ้าติดตามมาหลายวันสิ่งที่พวกเขาต้องการคือลายนิ้วมือบนรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง และคดีที่เหลือก็คลี่คลายไปเองอย่างน่าอัศจรรย์ อย่างน้อย นักสืบก็อยากจะเชื่อเช่นนั้นทันทีที่นักสืบพร้อมทีมของเขาเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า และผ่านทางเดิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สถานที่นั้นเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกเขาเปิดประตูทีละบานในทางเดิน แต่ละห้องสว่างไสว จนกระทั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 427
มุมมองของนักเขียนยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นนั่นคือคำพูดที่ชารอนบอกตัวเองซ้ำๆ เพื่อลดความรู้สึกผิดที่เพิ่มขึ้นบ่อยครั้งที่เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องตั้งครรภ์ของเธอ และใช้ชีวิตกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น การอยู่กับไอเดนไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกผิด หลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธอกำลังจมลงไปตอนนี้เธอเข้าใกล้กำหนดคลอดปลอมมากขึ้น ไอเดนก็แสดงความรักต่อเธอมากขึ้น พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น บางครั้งเธอสงสัยว่าการตายของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ไม่คุ้มค่า เพราะเธอไม่มีความสุข เธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ การเอาใจใส่ของไอเดนอย่างเต็มที่ เต็มที่เท่าที่เขาจะทำได้กับการสอบสวนที่เขาทุ่มเทให้เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่กับชารอน ช่วยเธอทำอาหาร หรือส่งอาหารที่เขาสั่งให้เธอ หรือทำความสะอาดบ้านเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่บ้านมาอีกต่อไป เขาก็จะอยู่ที่สถานี ไขคดีของเอมี่ มองหาคำตอบที่อยู่ใต้หลังคาบ้านของตนเองตอนนี้ ชารอนไม่ได้ต่อสู้กับความรู้สึกผิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการตายของเอมี่เท่านั้น แต่เธอยังไม่มี
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 426
ไอเดนผมควรจะฟังอาน่า ผมควรจะซ่อนตัวเฉยๆ ตอนที่ผมตามเธอไป ผมไม่ควรต่อสู้กับคนพวกนั้น ผมควรจะควบคุมความโกรธของตัวเอง... ที่สำคัญที่สุด ช่วงเวลาหยุดชะงักสั้นๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมหยุดและบอกเธอว่าผมเป็นพ่อของเธอ ผมไม่ควรทำแบบนั้น ผมควรจะพาเธอออกจากที่นั่นไปที่ปลอดภัยทันที ถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างผิดๆ บางทีเอมี่ก็คงยังอยู่ที่นี่ แต่ผมเห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆ ที่ผมอ้างว่ารักและห่วงใยเธอเดนนิสพูดถูก เขาห่วงใยเธอมากกว่าผมนัก เขาเติบโตมากับเธอ เขาเลี้ยงดูเธอและเฝ้าดูเธอเติบโตมาตั้งแต่แรกเกิด ผมไม่มีทางรักเธอได้มากกว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถและควรจะทำแตกต่างออกไป ทำได้ดีกว่านี้ แต่มันสายเกินไปแล้วเธอจากไปแล้วขณะที่ผมจ้องมองภาพถ่ายเพียงภาพเดียวที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล มันยังคงยากที่จะเชื่อมันเพิ่งจะเกือบปีเท่านั้นตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอเป็นลูกของผม ตั้งแต่ผมสามารถอุ้มเธอและดูเธอหัวเราะและยิ้มและกวนผมเรื่องการพบตัวเอง และตอนนี้เธอจากไปแล้วเหรอ?ผมหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ตลกเป็นบ้าความตายโหดร้ายแบบนี้เหรอ? พันมือเย็นเยียบที่กัดกร่อนรอบตัวคนที่พวกเขาไม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 425
มุมมองของนักเขียนณ วินาทีนั้น โลกของอาน่าก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตาเธอ"คุณหมอหมายความว่ายังไงที่เธอไปแล้ว?" ดวงตาเอ่อล้นขณะที่เธอกำเสื้อคุลมของแพทย์ "บอกกับฉันสิคุณหมอ บอกฉันว่าเอมี่จะไม่เป็นอะไร""ผมเสียใจด้วยครับ คุณอนาสตาเซีย" แพทย์พูด รู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ เธอไม่สมควรได้รับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เธอต้องเผชิญ"อาน่า" เดนนิสกลืนน้ำลายขณะดึงเธอออกมาเมื่อเธอไม่ยอมปล่อยเสื้อของแพทย์"ปล่อยฉัน" เธอตะโกนและผลักเดนนิสออกไปจากเธอ "ไปให้พ้น"เดนนิสกำลังจะเดินกลับไปหาเธอเมื่อแพทย์ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเดนนิส เขาฉีกยิ้มเล็กน้อยให้เขา แสดงว่าไม่เป็นไรอาน่าค่อยๆ ทรุดตัวลงบนพื้น แขนโอบรอบตัวเองขณะที่เธอคร่ำครวญ "ไม่"จากนั้นเธอก็ส่ายหัว "ไม่ เอมี่จะทิ้งแม่ไปไม่ได้นะลูก” เธอร้องไห้ขณะวิ่งไปตามทางเดินก่อนที่ใครจะหยุดเธอได้ เธอก็เปิดประตูห้องของเอมี่ เธอวิ่งไปข้างๆ เอมี่และดึงผ้าปูที่นอนออกจากร่างของเธอ"เอมี่" เธอตบแก้มของเธอเบาๆ "เอมี่ ตื่นสิ แม่มาแล้ว เอมี่ลูก" เธอเรียกซ้ำ ๆ ร่างกายสั่นเทาไปกับการร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเอมี่และชุดคนไข้ที่เธอยั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 424
มุมมองนักเขียนขณะที่ไอเดนรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ไหลลงมาตามแขนด้านข้างของเธอ หัวใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาทรุดตัวลงคุกเข่า และวางร่างไร้เรี่ยวแรงของเอมี่ลงบนพื้น"เอมี่ ไม่นะ พ่ออยู่นี่แล้ว" เขาพึมพำอย่างกระวนกระวายขณะที่กดมือลงบนด้านข้างเพื่อห้ามเลือดดวงตาของเอมี่เปิดอยู่ แต่ดูเหมือนไร้ชีวิตชีวา เอมี่พยายามพูดอะไรบางอย่าง เธอพยายามถามเขาว่าเขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ หรือไม่ เธอมีพ่อสองคนจริงๆ หรือไม่ แต่เธอขยับริมฝีปากไม่ได้ และสายตาของเธอก็พร่ามัวอย่างรวดเร็ว"เอมี่ เอมี่ หนูจะไม่เป็นอะไร อดทนไว้" ไอเดนพูดอย่างรวดเร็วขณะดึงเสื้อของเขาออกและผูกไว้รอบเอวของเธอ หวังอย่างแรงกล้าว่าเลือดจะหยุดไหล แต่กลับแย่ลงมีเสียงเอะอะเล็กน้อย มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ขณะที่เดนนิสรีบเข้ามาในอาคารพร้อมกับตำรวจเมื่อเห็นตำรวจ ชายสองคนก็รีบลุกขึ้นและเดินออกจากอาคาร ตำรวจสองคนรีบตามพวกเขาไปทันทีไอเดนไม่ได้ละสายตาจากเอมี่เลยแม้แต่วินาทีเดียว "ได้โปรด เอมี่ ได้โปรด" เขาพึมพำอย่างสิ้นหวัง "อย่าจากพ่อไป" เขาเฝ้าดู หัวใจแตกสลายขณะที่ดวงตาของเอมี่ค่อยๆ หลับลง"เกิดอะไรขึ้นวะ?!" เดนนิสระเบิดเสียงออกมาขณะรีบเข้ามา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 423
มุมมองนักเขียน“ไม่!”ไอเดนและเดนนิสพูดออกมาพร้อมกันอนาสตาเซียมองสลับไปมาระหว่างทั้งสองคน ยิ่งโกรธมากขึ้น "หมายความว่าไงว่าไม่?""อาน่า คุณ…"“ฉันไม่…”แต่ละคนเริ่มพูดอีกครั้ง และมันก็แทรกกัน"ฉันไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น!" เธอหยุดพวกเขาด้วยการยกมือทั้งสองข้างขึ้น "ฉันจะไปเอง แค่นี้!" เธอพูดจบแล้วคว้ากระเป๋าผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่พวกเขาได้รับวิดีโอ พวกเขาหาเงินมาได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ยังไม่มีใครที่จะเอาเงินไปส่งที่สถานที่ที่กำหนด เพราะไอเดนและเดนนิสไม่เห็นด้วยกันชายสองคนพยายามพูดให้เธอเปลี่ยนใจไอเดนเข้าใจมุมมองของเดนนิส ไม่ใช่ว่าเขามีเงินเหลือเฟือที่จะเอาไปให้คนลักพาตัว เขาแค่อยากได้ลูกสาวคืน เมื่อเธอปลอดภัยในอ้อมแขนของพวกเขาแล้ว พวกเขาค่อยให้ทางการและหน่วยรักษาความปลอดภัยทุกประเภทเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ไม่ใช่เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเอมี่ "มาเถอะ อาน่า เราทำได้ คุณอยู่กับจัสตินที่นี่เถอะนะ" เขาพูดขณะที่สายตาของเขาจ้องไปที่จัสตินที่กำลังดิ้นอยู่ในเปลของเขา ขณะที่เขามองดูพวกเขาอย่างสงสัย"ไม่!" อาน่าไม่ยอม "พวกคุณเสียเวลามากพอแล้ว"อนาสตาเซียพยายามอดทน แต่พวกเขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 422
อนาสตาเซียในเวลาเพียงวันเดียว ฉันต้องนั่งฟังการสอบปากคำมากกว่าที่ฉันเคยฟังมาทั้งชีวิตพนักงานทุกคนในร้านและแม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ถูกสอบถามอย่างสุภาพ พวกเขาถูกถามว่าบังเอิญเจอผู้หญิงกับเด็กหรือไม่ พวกเขาถามพร้อมกับบอกลักษณะของผู้หญิงและเอมี่ แต่ไม่มีใครเลย แม้แต่คนเดียวที่เห็นพวกเขา มันเหมือนกับว่าพวกเขาหายตัวไปในอากาศธาตุฉันหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้เอมี่ที่น่าสงสาร เธอเพิ่งจะออกจากเตียงโรงพยาบาลที่ต้องนอนอยู่เป็นเดือนๆ เท่านั้น กลับถูกลักพาตัวโดยคนโชคร้ายบางคน มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยพวกเขาจะได้อะไรจากเรื่องนี้?ฉันสงสัยว่าตอนนี้ลูกเป็นอย่างไร คนพวกนั้นพาลูกไปไว้ที่ไหน? ลูกจได้กินอะไรไหม? หิวน้ำไหม? ลูกต้องหนาวแน่ๆฉันเหลือบมองยาของเธอที่ยังคงวางอยู่บนเคาน์เตอร์โดยไม่มีใครแตะต้อง รอให้เอมี่มาใช้ ฉันใช้เวลาทั้งคืนมองแต่ของพวกนั้น และในบางจุด แม้แต่จัสตินก็เริ่มร้องไห้ เขาคงสังเกตเห็นว่าพี่สาวของเขาไม่อยู่แล้วไอเดนและเดนนิสยังคงออกไปตามหาเธอ ทั้งคู่พิมพ์โปสเตอร์ที่มีรูปของเอมี่พร้อมเงินรางวัลสำหรับผู้ที่พบเธอในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาติดโปสเตอร์ตามสถานที่ต่างๆพวกเขาทำ
