ไม่ได้อยากเป็นภาระของใคร

“คุณหนูใหญ่ เจอปัญหาใหญ่แล้วงานนี้ ...” หนานซิงเปรยขึ้น ด้วยความเป็นห่วง เพราะรับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่แต่ก็ไม่ได้เอามาพูดหรือเล่าต่อให้คนอื่นรับรู้ แม้แต่ลูกน้องที่สนิท ซึ่งหลายคนพอดูออก แต่ไม่มีใครเอามาพูดหรือเอามาเป็นประเด็นในหัวข้อสนทนา ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลังเจ้านาย เพราะถือว่าการไม่พูดถึงเรื่องส่วนตัวคือการให้เกียรติอีกฝ่าย เพราะมันเป็นสิทธิ์และความชอบของแต่ละคนที่คนนอกไม่ควรไปยุ่ง ในระหว่างนั้นก็ลังเล ว่าจะเข้าไปรายงานเจ้านายดีไหม

“นลินหลับแล้ว คุณหยกค่อยออกไปได้ไหมคะ” เสียงนั้นเว้าวอน

เหม่ยหลินได้แต่ยิ้มบาง ๆ ใจก็นึกถึงถิงถิง ปานนี้คงรอ จะพิมพ์ข้อความไปบอก ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เอามือถือติดมือมาด้วย...

“ได้สิ...” แล้วประคองให้นลินนอนลงไปบนเตียง

นลินหลับตาลง เพียงเสี้ยวนาทีที่เหม่ยหลินเบนสายตาไปทางอื่น มุมปากหยักของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็กระตุกยิ้มมุมปากแล้วจางหายไป โดยเหม่ยหลินไม่มีโอกาสได้เห็น

น้ำหนักของฝีเท้าที่เดินเข้ามา แล้วหยุดเว้นระยะห่างพอสมควร เหม่ยหลินหันไปมอง และสังเกตเห็นท่าทางของหนานซิง เธอจึงลุกขึ้นไปหา

“มีอะไรหรือเปล่า...”

“คุณถิงถิง...” เสียทุ้มเบา ๆ เปรย