บทเรียนคนเลว

ตอนนี้ความคิดของนลินที่แล่นเข้ามา คือเหม่ยหลินต้องถึงมาที่นี่ก่อนเธอ แต่ในเมื่อไม่มี อาจเกิดเหตุร้ายระหว่างทาง จากคนพวกนี้

เธอหันมองคนพวกนั้นตาขวาง “พวกคุณ... ทำอะไรคุณเหม่ยหลิน ไอ้สารเลวชาติชั่ว” เธอผรุสวาทคำหยาบด้วยความเกรียวโกรธ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อคิดว่าคนพวกนี้คงจัดการเหม่ยหลินไปแล้ว ซึ่งความโกรธของเธอทำให้ลืมความหวาดกลัวไปชั่วขณะ จากนั้นก็พุ่งไปหาชายสูงวัย แต่โดนลูกสมุนอีกคนเข้ามาขวางไว้ เธอง้างมือขึ้นฟาด และข่วนไปบนตัวของชายคนนั้น ซึ่งคนตัวโตหน้าเหี้ยมได้แต่ปัดป้อง โดยไม่ทำรุนแรงไปกว่านั้น

“ไอ้พวกเลว...” เธอยังด่ากราด ยิ่งสายตามองไปเห็นชายนอนจมกองเลือดเธอยิ่งสติแตก “พวกคุณเป็นคนร้าย เป็นฆาตกร”

ชายฉกรรจ์ที่จับตัวเธอไว้บอกออกมาว่า

“แต่คนที่คุณเอ่ยถึงพวกเรายังไม่เห็นเลยนะ”

“ไม่เชื่อ!”

“นายเอาไง ผมว่าเรื่องมันยุ่งไปกันใหญ่ หาก...” คนที่เพิ่งตามมาสมทบถามขึ้น เมื่อชักช้าคนพวกที่กล่าวถึงอาจจะมาถึงในอีกไม่ช้า และตอนนั้นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“เรื่องนี้ไม่มีคนอื่นรู้ไม่ใช่เหรอ...” แล้วหันไปถามผู้ชายที่นั่งตัวสั่นหลบมุมอยู่ “พวกแกทำงานพลาดใช่ไหม” ชายสูงวัยหันไปเล่นงานชายที่เหลือ