LOGINShare
บทที่ 25
Related chapters
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 26
รถม้าหรูหราของจวนอ๋องแล่นไปบนถนนฉางอานขบวนเกี้ยว รถม้า และผู้คนที่สัญจรไปมาต่างหลบหลีกทางเห็นเซียวลู่เซิงหลับตาพักผ่อนซูอวิ๋นแหวกม่านรถม้าออกมอง แม้จะเป็นฤดูหนาวเดือนสุดท้าย ร้านน้ำชา โรงเหล้า แผงค้า พ่อค้าเร่ ยังคงคึกคักอยู่ตอนเป็นสาว นางแทบไม่ได้ออกนอกบ้าน หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ แม้ได้ออกนอกบ้าน มารดาก็มักพาซูอวี่ซีไปด้วย แต่แทบไม่เคยพานางไป...หัวเราะเบาๆ นางปล่อยม่านรถม้าลง พอหันหน้ากลับมาก็เห็นเซียวลู่เซิงลืมตาขึ้น กำลังพินิจมองนางอยู่แก้มนางแดงระเรื่อ พูดติดตะกุก "องค์ชาย บนใบหน้าหม่อมฉันมีคราบสกปรกหรือเพคะ?""ไม่มี"ไม่มี แล้วเหตุใดจึงจ้องมองนางเช่นนี้?นางลูบใบหน้าตัวเอง ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก็ได้ยินเซียวลู่เซิงพูดว่า "หากต้องการความช่วยเหลือจากข้า ก็ลองเอ่ยปากดู"เหตุใดเขาจึงพูดเช่นนี้?"ไม่มีหรือ?" สีหน้าเซียวลู่เซิงไม่สู้ดี ดูไม่ออกว่ามีอารมณ์ใดซูอวิ๋นกล่าว "ขอบพระทัยที่องค์ชายเป็นห่วง ตอนนี้หม่อมฉันยังคิดไม่ออกเพคะ"คิดไม่ออก...จะต้องคิดออกอะไรกัน?สิ่งชั่วร้ายทั้งหลายที่ทำให้ผู้คนทำความชั่ว ไม่ควรอยู่ในโลกนี้ ทำให้ขัดตานี่เป็นเรื่องของซูอวิ๋นเอง นางยังไ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 27
ชูอิ่งพยักหน้าตอบว่าใช่"แต่ต่อหน้าข้า นางอ่อนหวานและเชื่อฟัง ไม่รู้ว่ายามที่นาง 'แผลงฤทธิ์' จะเป็นเช่นไร"ชูอิ่งอ้าปากพูดว่า "บารมีของพระชายาดูน่าเกรงขามอยู่ เวลาเถียงผู้อื่นก็มั่นใจมาก"ความมั่นใจเซียวลู่เซิงยังจำได้ ชูอิ่งเล่าว่า ตอนอยู่ที่ตระกูลซู นางใช้ตำแหน่งพระชายาแห่งอ๋องหวยหนานอย่างไม่เกรงใจผู้ใด ดูเหมือนนางจะใช้ตำแหน่งนี้ได้อย่างคล่องแคล่วซูอวิ๋นกลับถึงจวน ฟ้ามืดสนิทแล้วบ่าวรับใช้เตรียมอาหารค่ำไว้พร้อมแล้ว เซียงหมิงถามว่า "พระชายา จะให้ไปทูลเชิญองค์ชายมาเสวยอาหารค่ำเลยหรือไม่เพคะ?"ซูอวิ๋นชะงัก "องค์ชายยังไม่ได้เสวยหรือ?"เซียงหมิงตอบ "ยังเพคะ ท่านเจียนบอกว่า องค์ชายรับสั่งว่าค่ำนี้จะเสวยพร้อมพระชายา""หม่อมฉัน..." ล้วนเป็นความผิดของนาง ร้านยาจี้หมินไม่มียาที่นางต้องการ จึงต้องตระเวนหาทั่วเมืองหลวง เลยกลับมาช้า"เช่นนั้นก็รีบไปเชิญองค์ชายเถิด""เพคะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้" เซียงหมิงรับคำ ในใจรู้สึกปลื้มปีติ พระชายาเป็นที่โปรดปราน ต่อไปชีวิตของพวกนางก็จะสุขสบายขึ้นแต่ซูอวิ๋นกลับคิดว่า นางกลับมาช้า ทำให้เวลาเสวยของเขาล่าช้า เซียวลู่เซิงจะทรงพิโรธหรือไม่?หากทรงพิโรธ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 28
"คราวหน้า" นางหยุดชั่วครู่ มองใบหน้าด้านข้างของบุรุษผู้นั้น โครงหน้านั้น หากไม่เสียโฉม คงงดงามเหลือเกิน "หากมีคราวหน้า องค์ชายเชิญเสวยก่อนเถิดเพคะ มิเช่นนั้น จะเป็นความผิดของหม่อมฉัน"มือที่ถือถ้วยชาของเซียวลู่เซิงชะงักเล็กน้อย หันมามองซูอวิ๋น "เจ้ากลัวว่าข้าจะโกรธเจ้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?"ซูอวิ๋นอึ้งไป "หม่อมฉัน...ไม่ได้กลัวเพคะ" จะไม่กลัวได้อย่างไร?เขาคือสวามีของนางนี่นา!ในราชวงศ์ไม่มีเรื่องหย่าร้าง ถึงนางอยากหนีสักเพียงใด ก็ยังมีตวนกุ้ยเฟยอยู่ ผลของการหนีงานแต่งในชาติก่อนยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ!เมื่อเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไม่เพียงแต่ต้องดูแลชีวิตสมรสนี้ให้ดี การเอาใจสวามี ชีวิตย่อมดีขึ้นเป็นธรรมดาไม่กลัวหรือ?เซียวลู่เซิงอดที่จะยิ้มไม่ได้ แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า นางแสร้งทำเป็นอ่อนโยนเช่นนี้ ไม่เหนื่อยบ้างหรือ?"องค์ชาย ที่พระองค์มองหม่อมฉันเช่นนี้ ทำให้หม่อมฉันใจสั่นเพคะ" มือขาวดั่งหยกของนางลูบแก้ม ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นจริงๆ เห็นได้ว่านางเองก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง"โดยทั่วไป ใจสั่นก็มักเป็นเพราะรู้สึกผิด"ซูอวิ๋นยิ้มน้อยๆ สีหน้านางดูไม่เห็นด้วย เห็นเซียวลู่เซิงมองมา นางจึงพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 29
หากนางไม่เคยเป็นคู่หมั้นคู่หมายกับรัชทายาทแห่งอ๋องผิงซีมาก่อน เขาคงคิดว่านางอาจจะชอบเขาชอบเขา...เซียวลู่เซิงรู้สึกว่าตนเองช่างน่าขัน คนที่มีชื่อเสียงอย่างเขา จะมีใครมาชอบได้อย่างไร?เซียวลู่เซิงเปลี่ยนเรื่อง "วันที่สิบหกเดือนสิบสอง ซูอวี่ซีจะหมั้นกับรัชทายาทแห่งอ๋องผิงซี เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?"งานหมั้นวันที่สิบหกเดือนสิบสอง นางรู้เรื่องนี้เนื้อเรื่องในตำรา นางรู้เกือบหมด วันสำคัญต่างๆ ก็พอรู้อยู่บ้างนางพยักหน้า "อืม รู้" นางไม่คิดว่าเซียวลู่เซิงจะพูดเรื่องนี้กับนาง"พระชายาเสียใจหรือไม่?""เสียใจเรื่องใดหรือ?""แต่เดิมเจ้าต่างหากที่ควรเป็นชายาของรัชทายาท"ซูอวิ๋นหัวเราะเบาๆ "ตอนนี้หม่อมฉันเป็นพระชายาแห่งอ๋องหวยหนาน ตำแหน่งสูงกว่านางมากนัก"นางดูจะคุ้นเคยกับตำแหน่งพระชายาแห่งอ๋องหวยหนานดีในช่วงหลายวันต่อมา ซูอวิ๋นใช้เวลาทั้งหมดอยู่ในเรือนลี่ลั่ว แม้แต่อาหารเช้า กลางวัน และเย็นก็รับประทานที่นั่นเห็นดอกเหมยในลานเริ่มบาน ซูอวิ๋นจึงเด็ดมาหลายกิ่ง จัดใส่แจกัน แล้วมอบให้ชิงหนิง "นำไปถวายที่ห้องหนังสือขององค์ชาย อ้อ เรือนหลักก็ส่งไปบ้าง"ชิงหนิงยิ้มรับคำ แล้วถามว่า "พระช
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 30
รู้ตัวว่าผิดหรือ?รู้ว่าผิดอะไร?เขาเพียงแค่อยากฟังนางพูดว่า พระชายาจริงจังกับเขาอย่างไร นางกลับตกใจจนหน้าซีดถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ยกมือให้ชิงหนิงลุกขึ้นชิงหนิงอยู่ในจวนติดตามเซียวลู่เซิงมานาน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเซียวลู่เซิงอยากฟังอะไร?แต่นางก็รู้ว่า องค์ชายเป็นคนที่ระแวงสงสัยโดยสันดานและเป็นคนที่ไม่เคยอ่อนข้อ ไม่เคยลังเลที่จะลงมือเซียวลู่เซิงเห็นนางเป็นเช่นนั้น จึงพูดตรงๆ ว่า "เจ้าลองบอกมา พระชายาจริงจังอย่างไร?"ชิงหนิงกล่าว "ช่วงแรกที่พระชายาแต่งเข้าจวน ก็มักนึกถึงองค์ชายอยู่เสมอช่วงนี้ยิ่งจมตัวอยู่ในเรือนลี่ลั่วทุกวัน ต้มยาเอง ทดลองยาเอง ก็ยังคงนึกถึงองค์ชายอยู่เสมอดอกเหมยในลานบาน พระชายาตัดมาแล้วยังให้บ่าวนำไปถวายที่ห้องหนังสือขององค์ชายหนึ่งแจกัน บ่าวรู้สึกว่าพระชายาห่วงใยองค์ชายมากเพคะ"เซียวลู่เซิงมองดอกเหมยสีเหลืองที่วางอยู่บนโต๊ะ กล่าวเสียงทุ้ม "คืนนี้พระชายายังจะพักที่เรือนลี่ลั่วอีกหรือ?""พระชายาไม่ได้บอก" แต่นึกถึงที่พระชายาให้คนปูเตียงในเรือนหลักของเรือนลี่ลั่ว และพักอยู่ที่นั่นหลายวัน จึงกล่าวต่อ "น่าจะใช่เพคะ"พูดจบ ชิงหนิงก็นึกขึ้นได้ว่า องค์ชายไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 31
"จะจัดการอย่างไร?""หม่อมฉัน...""พระชายา อย่าลืมว่า แม้ในจวนจะมีสตรีเพียงเจ้าคนเดียว แต่พระมารดาก็จับตาดูอยู่""หม่อมฉัน..."เซียวลู่เซิงหัวเราะเบาๆ "คู่สมรสใหม่ จะแยกเรือนกันอยู่หรือ? พระชายาคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่?"ซูอวิ๋นลุกขึ้นจากแท่น คำนับเซียวลู่เซิง "หม่อมฉันเลินเล่อ ขอบพระทัยองค์ชายที่เตือน"เซียวลู่เซิงกล่าวทั้งถอนหายใจทั้งรู้สึกตื้นตัน "เจ้าอย่าได้เข้าใจข้าผิดเลย"ดวงตางามของนางมองเซียวลู่เซิง เข้าใจผิดเรื่องอะไร?"ทุกอย่างเป็นเพียงการแสดงละคร" เขาให้คำตอบหัวใจซูอวิ๋นจมดิ่งใช่แล้ว ตัวร้ายใหญ่ในนิยาย จะมาเป็นคนที่อยู่ร่วมด้วยได้ง่ายๆ เพียงเพราะนางไม่หนีงานแต่งได้อย่างไร?เห็นนางถอนหายใจอย่างผิดหวัง เซียวลู่เซิงรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร"เช่นนั้นหม่อมฉันจะให้ชิงหนิงกลับไปเตรียมการ แล้วกลับเรือนหลัก..."เซียวลู่เซิงกล่าว "ห้องของเจ้าจัดได้ไม่เลว อยู่ที่นี่เถิด"ซูอวิ๋นชะงัก ตามธรรมเนียมแล้ว หลังเข้าจวน นางควรได้รับการจัดสรรเรือนที่พักเป็นของตนเองแต่ใครจะคิดว่า การแยกเรือนจะเป็นเช่นนี้"เพคะ" รับคำแล้ว ซูอวิ๋นก็เดินไปทางห้องอาบน้ำ เดินไปได้ไม่กี่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 32
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง..."ความเจ็บปวดราวกับหนอนกัดกินกระดูก เจาะทะลุเข้าไปในกระดูกของนาง เจ็บจนเหงื่อท่วมใบหน้า นางสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเมื่อรู้ตัวว่าเป็นความฝัน นางเห็นเซียวลู่เซิงนั่งอยู่ข้างกาย ดูเหมือนกำลังมองนางอยู่"พระชายาฝันร้ายหรือ?"ซูอวิ๋นพูดเสียงสั่น "หม่อม...หม่อมฉันรบกวนการบรรทมขององค์ชาย ขอองค์ชายโปรดอภัยด้วยเพคะ"น้ำเสียงที่พูดติดอ่างนั้น แฝงไว้ด้วยความระมัดระวังมากเกินไปเพียงชั่วขณะนั้น หัวใจของเซียวลู่เซิงราวกับถูกเปิดออก อยากจะปลอบโยนนางแต่โดยกำเนิดแล้ว เขาเป็นคนที่ไม่รู้จักปลอบโยนผู้อื่นขณะที่ซูอวิ๋นยังหวาดกลัว ตัวสั่นเทิ้ม เซียวลู่เซิงยื่นมือลูบศีรษะนาง "ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่"นางมองไม่เห็นสีหน้าของเขาแต่นางได้ยินน้ำเสียงของเขาอบอุ่นกว่าปกติ เขากำลังปลอบโยนนางหรือ?บนศีรษะ ฝ่ามือใหญ่ของเขาราวกับเตาให้ความอบอุ่น ทำให้ศีรษะนางอุ่นผ่าว ความอบอุ่นนี้แผ่จากศีรษะลงสู่หัวใจ จนถึงปลายนิ้วเท้าชาติก่อน ไม่เคยมีใครห่วงใยนางจากใจจริงชาตินี้ เซียวลู่เซิงเป็นคนแรกที่แม้จะดูเย็นชา แต่กลับให้เกียรตินางหากเขาไม่ให้หน้านางเลย ซูอวิ๋นคิดว่า บางที แม้นางจะไม่ถูกทุบมือท
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 33
ไม่ใช่ กำลังคิดอะไรอยู่?ในสมองนึกถึงคำพูดของเซียวลู่เซิง "ทุกอย่างเป็นเพียงการแสดงละคร!"เซียวลู่เซิงเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ แค่ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ จับมือปลอบก็นับว่าวิเศษแล้ว!นางละโมบเกินไปซูอวิ๋นปรับอารมณ์ แล้วพูดกับเซียวลู่เซิง "องค์ชายว่าเป็นเพียงฝัน แต่หากหม่อมฉันหนีงานแต่งจริงๆ ใครจะรู้ว่าความฝันจะไม่เป็นจริงเช่นนั้น?คนในตระกูลซู ในสายตาพวกเขาไม่เคยมีหม่อมฉันอยู่เลย..."เซียวลู่เซิงอึ้งไปถึงกับคิดว่า หากซูอวิ๋นหนีงานแต่ง แม้เขาจะไม่ทำอะไร พระมารดาของเขาก็คงไม่ปล่อยนางไว้คิดเช่นนั้น หัวใจเขาก็สะท้อน ได้แต่คิดว่าซูอวิ๋นไม่ได้ทำเรื่องโง่เขลา"ต่อไป เพียงแต่เจ้าว่าง่าย ก็อยู่ในจวนนี้เถิด" เซียวลู่เซิงกล่าวซูอวิ๋นตอบรับเบาๆ "หม่อมฉันจะไม่มีวันจากองค์ชายไปตลอดชีวิตนี้"เซียวลู่เซิงอ้าปาก ชั่วขณะนั้นไม่รู้จะพูดอะไรดีทุกครั้งที่คุยกับนาง นางเป็นเช่นนี้เสมอ ราวกับชาตินี้มอบใจให้เขาแล้วเซียวลู่เซิงถาม "พระชายารู้จักข้ามาก่อนหรือ?" หรือว่าตอนอยู่ในห้องแต่ง นางเคยแอบชอบเขา จึงยังยอมรับเขาที่พิการได้แม้ตอนนี้?ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่!การสืบของชูอิ่งไม่มีทางผิดพลาด คนที่ซูอวิ๋นรั
Latest chapter
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของทั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 98
เจ้ากรมเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รออยู่เงียบ ๆอ๋องผิงซีเซียวเจิ้นหนานกล่าวต่อว่า “ยาที่ทำให้เป็นหมันที่ให้เจ้าเตรียมไว้นั้น เจ้าได้นำมาหรือไม่?”“นำมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมเฉินหยิบขวดยาออกจากหีบยาแล้วถวายด้วยสองมืออ๋องผิงซีถามว่า “ใช้ได้ทั้งชายและหญิงหรือไม่?”เจ้ากรมเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะชายหรือหญิง หากใช้ในระยะแรกจะเป็นเพียงยาคุมกำเนิด แต่หากใช้ต่อเนื่องเกินครึ่งปี จะกลายเป็นหมันแน่นอน”เป็นหมันงั้นรึ? ดีมาก!เขาโบกมือ “ดี ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปได้แล้ว”เจ้ากรมเฉินคารวะตามมารยาท ก่อนจะแบกหีบยาแล้วเดินออกไป“ท่านอ๋อง ท่านซื่อจื่อมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทเดินเข้ามารายงานอ๋องผิงซีว่า “ให้เขาเข้ามา ข้ากำลังมีเรื่องจะคุยพอดี” เขามองขวดยาในมือ ครุ่นคิดอย่างมีแผนการ“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”ไม่นานนัก เซียวอวี้ก็เข้ามา คารวะกล่าวว่า “ลูกขอคารวะท่านพ่อ”อ๋องผิงซีโบกมือเล็กน้อย “เจ้ากับซูอวิ๋นที่หลังจากนางแต่งเข้าวังอ๋องหวยหนานแล้ว เคยพบกันบ้างหรือไม่?”เซียวอวี้ส่ายหัว “ครั้งก่อนลูกใช้ชื่อของเสด็จแม่เชิญนางไปชมดอกเหมย แต่นางปฏิเสธ”“ปฏิเสธงั้นหรือ?” อ๋องผิงซีแทบไม่อยาก
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 97
เซียวลู่เซิงเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า“บางเรื่อง ต่อไปข้าจะเล่าให้ฟัง”ฟังดูแล้วเป็นเรื่องลับของราชวงศ์แน่ ซูอวิ๋นไม่อยากเดาว่าคืออะไรตอนนี้ทำได้แค่ต้องอดทน อดทนจนกว่าซูอวี่ซีจะได้แต่งงานกับเซียวเหิงโดยราบรื่นพระจันทร์ลอยขึ้นเหนือยอดต้นหลิวซูอวี่ซีเพิ่งออกจากประตูหลังของจวนอ๋องผิงซี แล้วขึ้นรถม้าของจวนซูด้วยการพยุงของชุ่ยจู“คุณหนู พวกเรากลับดึกขนาดนี้ จะอธิบายท่านพ่อแม่ทัพกับฮูหยินว่าอย่างไรดีเจ้าคะ?” ชุ่ยจูมีท่าทีวิตกกังวลรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเสียงกีบม้าดังกึกก้อง เสียงล้อรถบดกับพื้นกลบเสียงสนทนาของนายบ่าวสารถีไม่ได้ยินอะไรเลยซูอวี่ซียิ้มบาง ๆ “ท่านซื่อจื่อตอบตกลงกับข้าแล้ว ว่าจะไปขอร้องอ๋องผิงซีให้ช่วยถอนหมั้นให้ข้า”“อ๋องผิงซีจะช่วยคุณหนูจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”“ข้ากับท่านซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว อีกทั้งข้าเกิดมาพร้อมดวงชะตาราชินี ท่านอ๋องย่อมเห็นแก่ดวงชะตาของข้าจะต้องช่วยบุตรชายของตนให้ถึงที่สุดแน่”ใจที่กังวลของชุ่ยจูสงบลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว” หากคุณหนูรองต้องแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยา ชีวิตดี ๆ ของนางก็คงจบสิ้นลงทุกคนต่างรู้ว่าอ๋องผิงเหยาไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 96
"ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำเช่นไรได้?"ซูอวิ๋นลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระราชทานการสมรสให้เอง ต่อให้เป็นอ๋องผิงซี ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ใช่หรือไม่?"เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เว้นแต่ว่าเสด็จอาและพระชายาจะไปทูลขอด้วยตนเอง"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของเขา เสียงของเสด็จแม่ดังก้องอยู่ในใจ— 'ยิ่งหญิงงามเพียงใดยิ่งหลอกลวงเก่งเท่านั้น'ในช่วงที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท เสด็จแม่ต้องเสียน้ำตาเพราะพระชายาอ๋องผิงซีมากเพียงใด...ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความรู้สึกพิเศษต่อพระชายาอ๋องผิงซี เขาอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่รู้แน่ว่า ในใจของฝ่าบาท พระชายาผู้นี้มีความสำคัญไม่น้อยให้เสด็จอาไปขอร้องฝ่าบาทเพื่อเปลี่ยนแปลงราชโองการ ไม่สู้ให้พระชายาของเสด็จอาไปขอร้องเพียงเล็กน้อย ฝ่าบาทก็คงประทานอนุญาตแล้ว"อ๋องผิงซีไปขอร้องฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะทรงยินยอมจริงหรือ?" ซูอวิ๋นขมวดคิ้วเซียวลู่เซิงพยักหน้า"ไม่ได้! เซียวอวี้กับซูอวี่ซีจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!"เซียวลู่เซิงมองดูใบหน้าตื่นตระหนกของนาง ก่อนจะรีบคว้ามือนางไว้ "อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ"ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะป
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 95
ยิ่งมอง หัวใจยิ่งเต้นแรงแผลเป็นบนใบหน้านี้เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นาน เซียวลู่เซิงจะได้กลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งถึงตอนนั้น นางจะได้เห็นกับตาว่าบุรุษที่ช่วยเหลือเก็บศพนางในชาติก่อน เดิมทีแล้วมีโฉมหน้าเป็นเช่นไรไออุ่นหอมละมุนกระทบใบหน้า เซียวลู่เซิงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นช่างหอมเหลือเกิน ดวงตาคมปลาบดุจพญาอินทรีเริ่มอ่อนโยนลงซูอวิ๋นสบตากับเขาพอดี นางยิ้มบางเบา “องค์ชาย”เซียวลู่เซิงพึมพำรับในลำคอ แล้วยิ้ม “ในดวงตาของพระชายา ข้าเห็นตัวเอง”ตัวเขาในดวงตาของนาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่เขากลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำต้อยไว้ได้อย่างแนบเนียน เพียงยิ้มบาง ๆ มองดูสีหน้าของนางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ ใช้สองมือประคองใบหน้าเขา “หม่อมฉันก็เห็นตัวเองในดวงตาขององค์ชาย”นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนกล่าว “นี่ใช่หรือไม่คือคำที่คู่รักกล่าวกันว่า—ในดวงตาของท่านมีข้า ในดวงตาของข้ามีท่าน?”เซียวลู่เซิงอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะเพราะนางทำให้เขาขบขัน “อืม”ในดวงตาและหัวใจของนาง มีเขาอยู่จริงหรือ?คำตอบของเรื่องนี้ เขาไม่กล้าคิดคำนึง ณ ตอนนี้ แค่นางพูดถ้อยคำหวานหูเช่นนี้กับเขา ก็ถือเป็นวาสนาอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 94
“องค์ชาย?”ซูอวิ๋นเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเพราะคืนเข้าหอ เขาเป็นคนกรีดนิ้วตัวเองให้เลือดหยดลงบนผ้าโลหิตพิสุทธิ์ต่อมา หมอหลินก็เคยมาตรวจร่างกายเขาแล้ว แต่กลับให้คำตอบที่กำกวม นางจึงไม่รู้แน่ชัดว่าเซียวลู่เซิงยังมีความสามารถอยู่หรือไม่เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มขัดเขิน ยื่นมือไปกุมมือนางไว้ “อวิ๋นเอ๋อร์รออีกสักระยะเถอะ”ยังต้องรออีกหรือ?“อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าภายในสามเดือน ขาข้าจะกลับมามีความรู้สึกดังเดิม และอีกครึ่งปีข้าจะยืนขึ้นได้ ใช่หรือไม่?”ซูอวิ๋นพยักหน้า “เพคะ” หากแนวทางการรักษาไม่ผิดพลาด และไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางมั่นใจในเรื่องนี้เซียวลู่เซิงกล่าว “เช่นนั้นก็รอให้ข้าหายดีแล้วกัน” รอให้ขาหายดี แล้วค่อยร่วมอภิรมย์ซูอวิ๋นเข้าใจความหมาย ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกระตือรือร้นของฝ่าบาทและตวนกุ้ยเฟยที่อยากได้หลาน พวกเขาจะรอได้นานขนาดนั้นหรือ?แม้จะมีคำถามในใจ แต่นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จะให้นางไปกระชากกางเกงของเซียวลู่เซิง แล้วเป็นฝ่ายเริ่มเองก็กระไรอยู่?แค่คิดก็น่าอายจนแทบต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วน ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 93
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังหลอกลวงได้ต้วนกุ้ยเฟยถอนหายใจ ไม่สนใจอีกแล้วว่านางต้องการอะไร ขอแค่นางให้กำเนิดทายาทให้เซิงเอ๋อร์ได้ก็พอ"ลุกขึ้นเถิด ข้าเชื่อเจ้า" ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนถึงวันนี้ นางเป็นถึงพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้เป็นฮองเฮา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวแท้ ๆ ผู้เลอโฉมของนางหรอกหรือ?ซูอวิ๋นลุกขึ้น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งต่ำกว่าไม่นานนัก แม่นมกุ้ยกล่าวขึ้นจากด้านนอกว่า "พระชายา หมอหลวงหลี่มาแล้วเพคะ"ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "เชิญเขาเข้ามา"หลังจากพูดจบ นางก็กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "หมอหลวงหลี่มาตรวจชีพจรให้เจ้าเพื่อความสบายใจ"สุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว จะตรวจชีพจรเพื่ออะไร?ไม่นานนัก แม่นมกุ้ยก็เดินนำหมอหลวงหลี่เข้ามาหมอหลวงหลี่ดูอายุยังน้อย น่าจะประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีหลังจากตรวจชีพจรของซูอวิ๋นแล้ว เขากล่าวกับต้วนกุ้ยเฟยว่า "ขอถวายรายงาน พระชายามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"ต้วนกุ้ยเฟยเพียงพยักหน้ารับเบา ๆหลังจากหมอหลวงหลี่จากไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "ต่อไป หมอหลวงหลี่จะไปที่จวนอ๋องเป็นประจำ เพื่อตรวจชีพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 92
เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม โดยรวมแล้ว พระองค์ทรงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งนับตั้งแต่พิการ เขาก็กลายเป็นคนขี้ระแวงมาโดยตลอด แต่บัดนี้ ถึงแม้จะยังคงสงสัยว่าซูอวิ๋นมีเซียวอวี้อยู่ในใจหรือไม่ ก็พยายามเตือนตนเองให้เชื่อนางภาพนี้ตกอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ ทอดพระเนตรเห็นเซิงเอ๋อร์อารมณ์ดีเช่นนี้ พระองค์จึงมิได้ขุ่นเคืองเรื่องที่ตระกูลซูส่งเจ้าสาวมาสลับตัวกันอีกต่อไปเพียงแต่ สิ่งที่พระองค์คาดไม่ถึงคือ ซูอวิ๋นกลับมิได้ขอพระราชทานอภัยโทษให้ซูอวี่ซีเลยเฮ้อ... แม่ทัพเจิ้นหยวน ซูหงเผิงเอ๋ย!บุตรสาวคนโตอย่างซูอวิ๋น มีรูปลักษณ์สง่างามเป็นอย่างยิ่ง ไฉนจึงไม่ได้รับความโปรดปรานในตระกูลซูกัน?เป็นเพราะคำทำนายของนักพรตพเนจรผู้นั้น ที่กล่าวว่าซูอวี่ซีเกิดมาพร้อมชะตาผู้ราชินีกระนั้นหรือ?ในเมื่อเชื่อคำทำนายปานนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่เต็มใจให้ธิดาแต่งกับโอรสเพียงองค์เดียวของเขา กลับไปคบหาลับ ๆ กับทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี มีแผนคิดคดอันใด ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ!ดังนั้น เมื่อตวนกุ้ยเฟยทรงทูลขออภิเษกเซียวเหิงกับซูอวี่ซี พระองค์จึงตกลงโดยมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยเซียวเหิงเป็นเชื้อพระ
