5 น้องนางบ้านนา

สาวน้อยร่างโปร่งปราดเปรียวพาตัวเองเข้ามาในตัวบ้านและเจอกับลุงหมูเจ้าบ้านที่ยังไม่ได้ออกไปทำร้าน หล่อนเอ่ยร่าเริงว่า

“วันนี้หยุดค่ะ จะมาคุยกับป้านิดซักหน่อยเรื่องให้ออกแบบห้องน้ำ”

รอยยิ้มของหล่อนนำพาเอาความสดใสมาสู่ผู้รับทุกคน...อาจจะเพราะวัยและเพราะการมองโลกในแง่ดีของหล่อนด้วยก็เป็นได้

ลุงหมูหรือทรงชัยบอกตัวเองว่าได้เห็นสาวน้อยคนนี้นับจากเยาว์วัยได้รู้เห็นในพัฒนาการของการเติบโตนั่นมาโดยตลอด อาจจะเพราะดาวเรืองนั้นแม้จะรักลูกสาวมากแค่ไหนก็ยังเข้มงวดกับเรื่องบางเรื่องกับเดือนพิลาสอยู่มากทีเดียว เขาไม่เคยได้เห็นหรือได้ยินคำบอกเล่าใดๆ ว่าเดือนพิลาสก็เหมือนลูกครึ่งไทยอเมริกันจำนวนหนึ่งที่แข็งกระด้างกับพ่อแม่ทำตัวไม่ค่อยจะน่ารักอะไรแบบนั้น หล่อนน่ารัก เรียนดีประพฤติดี และเขาก็รู้ว่าดาวเรืองต้องการส่งหล่อนกลับไปอยู่เมืองไทยในวันหน้า...แต่ก็ไม่อยากฝืนใจลูกสาว

...ตามใจแอนนี่เสมอ ไม่ว่าจะตัดสินใจยังไง เรียนจบแล้ว แอนนี่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ลุคส์กับดาวเรืองไม่อยากไปบังคับลูก...

เขาเองยังมองไม่เห็นว่าทำไมเดือนพิลาสจะกลับบ้านนอกเสียจากว่าจะโดนทางบ้านยายขอให้กลับ

นางดวงยายของเดือนพิลาสอยากได้ตัวหลานสาวกลับบ้านเสียเหลือเกิน

“ที่ฝึกงานน่ะเป็นไงบ้าง”

“ก็ดีนะคะ แต่แอนนี่ยังไม่แน่ใจว่าจะทำงานต่อเลยหรือเปล่า เพื่อนชวนลงไปเท็กซัส ไปทำงานที่คาสิโน แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ”

“ไม่ดีนา ไปทำงานให้คาสิโนน่ะ” ทรงชัยทำเสียงล้อๆ

“แม่ก็ไม่อยากให้ไปค่ะ แต่ซัมเมอร์บางทีแอนนี่จะกลับบ้านไปหายาย”

“ทำไมไม่ชวนยายมานิวยอร์ก”

เท่านั้นเองที่เดือนพิลาสหัวเราะออกมาเต็มเสียง “ให้ยายขึ้นเครื่องบินน่ะยากพอๆ กับหาทางให้ยายมีปีกบินเอง”

ทรงชัยหัวเราะตามไปด้วย

“ตกลงจะกลับบ้านที่อุบล”

“ค่ะ ลุงหมู กลับไปหายายสักพัก ยายอยากให้แอนนี่ไปอยู่ด้วย”

“ระวังน้า” ทรงชัยทำเสียงล้อๆ “ยายดวงจะเอาตัวแอนนี่ไว้ร้องเพลงที่ร้าน”

“อุ๊ย...แอนนี่ร้องไม่เก่งหรอก ไปร้องให้ขายหน้าเปล่า”

“แต่มีคนชมแอนนี่เสียงดี...คืนก่อนน่ะมีคนชมกันเต็มที่”

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

กระดาษแผ่นหนึ่งถูกกางสุดมือของหญิงวัยห้าสิบตอนปลายแต่ยังดูแข็งแรง...และยังดูสาวแถมยังมีเค้าออกสวยเสียด้วย...นางดวง เดชขาวนั่นเอง...ดึกคืนนี้หลังจากปิดร้านอีสานรสแซบแล้ว คนในร้านที่เป็นลูกๆและเครือญาติอีกทั้งคนงานยังอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไวภพเพิ่งจะเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากห้องของเขา

“อีเมล์จากแอนนี่” เสียงบอก

“อ้อ…อีแมวมาเรอะ” เสียงยายดวงบอกว่ายินดี “ไหนๆ เอามาอ่านหน่อย”

นางไม่รู้จักอีเมล์ แต่นางเรียกเองว่า “อีแมว” และมันก็ส่งผ่านมาง่ายดายมาก...ตอนที่มีเครื่องรับส่งโทรสารหรือแฟกซ์นั่นนางก็ว่ารวดเร็วนักหนาที่สามารถส่งผ่านข้อความจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งโดยไม่ต้องพูดกัน แค่เอากระดาษสอดใส่แต่ตอนนี้เร็วยิ่งกว่านั้น ประหยัดกว่านั้น ไวภพหลานชายมีคอมพิวเตอร์เก่าๆ อยู่หนึ่งเครื่อง แต่เขาก็บอกว่าเก่าเฉพาะเครื่องภายนอกภายในนั้น “อัพเดท” อยู่ตลอดเวลา...มีการส่งจดหมายที่นางรู้ว่ามันเป็นจดหมายพิเศษ เขาเรียกกันเป็นทางการว่าจดหมายอีเล็กทรอนิกส์ หรืออีเมล์...แต่นางก็ออกเสียง “เมล์” ไม่สะดวก หลายชายเลยให้นางเรียก “อีแมว”

...ใครๆ ก็เรียกกัน...

นางดวงจำได้ว่า อีเมล์ที่ใช้กันนั้นเป็นของฮอทเมล์ เรื่องนี้ไวภพมาอำนางหน้าตาเฉยว่า

...ยายรู้ไหมฮ็อทเมล์นี่คนลาวคิดนะ...

จำได้ว่านางตื่นเต้นเป็นอันมาก ก็ลาว...บ้านอ้ายน้องแค่น้ำโขงกั้นนี่เอง “ไฮเทคขนาดมีฮอทเมล์ด้วยเชียวหรือก่อนไวภพจะมาเฉลยว่า

...ก็ฮอทเมล์ มาจากฮอด คิดฮอดไงล่ะ คิดถึงกันมากละเด้อ เลยเขียนจดหมายส่งมาเป็นฮอทเมล์...

นางโดนอำ แต่นางก็จดจำเรื่องพวกนี้เอาไว้ นางพยายามจะไฮเทคเพราะว่ามีลูกเขยฝรั่งนั่นเอง แถมหลานสาวคนสวยก็เป็นลูกครึ่งฝรั่งอยู่ถึงเมืองนิวยอร์ก เมืองที่นางดูจากภาพดูจากข่าวทีวีเห็นแต่ตึกสูงๆ มากมายไปหมด

ตอนนี้เดือนพิลาสส่งอีแมวมาอีกแล้ว นางเร่งไวภพให้อ่านเร็วๆ

“แอนนี่เขียนมาว่ายังไง”

นางกำลังพักผ่อน วันนี้เหนื่อยตำบักหุ่งจนเส้นสายอ่อนล้า...นั่งเหยียดแขนเหยียดขาให้ว่าที่หลานสะใภ้ อินทิรา ขยำนวดไปพลางๆ...อินทิราแม่สาวน้อยหน้ามน...ซุ่มเสียงลูกคอแม้จะไม่ถึงสิบชั้นอย่างนักร้องลูกทุ่งหนุ่มคนดังแต่ลีลาลูกคอของอินทิรานั้นไม่แพ้ใคร...ละแวกย่านนี้ อินทิรา นาแจ่ม โด่งดังพอตัว...ลูกคอเพลงน้องนางบ้านนาของหล่อนนั้นถือกันได้ว่าสุดยอดคนหนึ่ง อินทิรามาเข้าวงพิณเพลินของวีระลูกชายนางตั้งแต่อายุสิบแปด ร้องเพลงเล่นๆ มากกว่าจะจริงจังแต่สุดท้ายก็ได้ทำเทปออกมาแล้วเดินสายแสดงแถวนี้ รวมทั้งร้องเพลงที่ร้านของนาง

คิดว่าปีหน้าจะแต่งไวภพกับอินทิรา เอาแม่สาวตระกูลนาแจ่มมาเป็นพวกเดชขาวอีกคน

ไวภพนั่งอ่านอีเมล์ที่พริ้นท์ออกจากเครื่องใส่กระดาษถามคนเป็นยายว่า

“จะให้อ่านภาษาอังกฤษหรือให้พากษ์ไทย”

นางค้อนหลานชาย “ภาษากะเหรี่ยงไม่ฟัง...ขอพากษ์ไทย”

“ใส่เสียงในฟิล์มด้วยเน้อ” อินทิราแทรกขี้นมา หล่อนโดนนางดวงเขกหัวไปทีหนึ่งหัวเราะแหะๆ

...ยายจ๋า แอนนี่กำลังจะฝึกงานจบแล้ว ซัมเมอร์นี้อาจจะกลับมาเมืองไทยหากยายต้องการให้แอนนี่กลับ คิดถึงยาย คิดถึงทุกคน วันก่อนแอนนี่ไปร้องเพลงที่ร้านลุงหมู เอาเพลงน้องนางบ้านนาของอินทิราไปร้องด้วยคนชอบใจกันใหญ่ จะกลับไปช่วยอินทิราร้องเพลงนะ...

นางดวงหัวเราะชอบอกชอบใจ...

“ลูกฝาหรั่งร้องเพลงอีสานบ้านเฮา...เฮอะ...”

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

พิมสิริก้าวเข้ามาในเขตบ้านที่ผ่านพ้นจากรั้วไม้เก่าๆ บางตอนก็เอาสังกะสีไปปะปิดเอาไว้ รถของหล่อนจอดแอบริมรั้ว...ก็น่ากลัวอยู่ว่ารถเข้าออกซอยแคบๆนี้จะเบียดไปก่อนหรือเปล่าแถมด้วยเด็กๆ ที่วิ่งเล่นกัน...หล่อนกลัวจะโดนขูดขีด...เมื่อสักครู่หล่อนก็จ่ายเงินค่าขนมเด็กๆ เป็นค่าจ้างเฝ้ารถไปแล้ว พอเข้ามาไม่ทันถึงในบ้านก็ได้ยินเสียงด่ากัน...เสียงที่คุ้นชิน...เสียงแหลมๆ ของแม่ว่าโกรธ เสียงอ้อแอ้ของพ่อที่บอกว่าเติมดีกรีเหล้าเข้าไปแล้ว...ตามมาด้วยเสียงภาชนะบางอย่างกระทบกัน...