บทที่ 23

ซ่งซ่งสะอึก “ฉันแค่เจ็บใจ”

หลินเซียงพูดอย่างเศร้าโศก “แต่การระบายความเจ็บใจของเธออาจทำให้เราทั้งคู่ต้องเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น”

ซ่งซ่งพูดไม่ออก ใบหน้าสะสวยของเธอฉายแววแห่งความรู้สึกผิด “ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด”

“เอาเถอะ เราไม่ได้นัดกันว่าจะไปกินหม้อไฟหรอกเหรอ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” หลินเซียงพูด

“ไม่มีปัญหา!”

ซ่งซ่งตอบตกลงอย่างรวดเร็ว จับมือเธอเดินไปที่ริมถนน

กว่าสองสาวจะกินข้าวเสร็จก็ดึกแล้ว

ซ่งซ่งอยากกลับบ้านไปอยู่กับหลินเซียง แต่หลินเซียงปฏิเสธ

“เธออยู่ดูแลฉันที่โรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อดนอนมากไปจะไม่สวยเอานะ” หลินเซียงพูด

ซ่งซ่งรีบปิดหน้าตัวเอง “จริงเหรอ? ฉันไม่สวยแล้วเหรอ? ไม่ได้การ ฉันต้องกลับไปดูแลตัวเองให้ดี เซียงเซียงเพื่อนรัก ฉันไปก่อนนะ”

เมื่อมองตามแผ่นหลังที่กำลังเดินห่างออกไปของเธอ หลินเซียงก็ยิ้มอย่างจนปัญญา

เธอตรงกลับไปที่หัวฝู่โดยตรง พอขึ้นไปชั้นบน ไม่รู้ว่าไฟทางเดินที่ชั้นนี้หลอดเสียตั้งแต่เมื่อไหร่ ความมืดมิดแผ่ปกคลุมไปทั่ว

เธอหยิบกุญแจมาไขเปิดประตู เข้าไปได้ก็หันกลับมาปิดประตู แต่แรงอันมหาศาลกลับขัดขวางเธอไว้

“ใคร?”

หลินเซียงร้องเสียงหลง