แชร์
หลักแหลม
บทที่เกี่ยวข้อง
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ดื้อด้าน
หานจงยกมือขึ้นกุมท้อง เกือบจะปล่อยยาในถ้วยร่วงหลุดมือ“องค์หญิงรองเจ้านี่แน่จริงๆ ข้านับถือเจ้ายิ่งนัก จัดการพยัคฆ์ร้ายจน กลายเป็นแมวมิน่าล่ะ ใบหน้าโหดเหี้ยมของเขาเลยกลายเป็นจืดชืดไปเสียเพราะเจ้านี่เองที่เป็นต้นเหตุ” ต้าหมิงคุนที่ มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าช่างโหดร้าย และเย็นชาที่สุดแต่กลับมาถูกองค์หญิงรองจับตัดเขี้ยวเล็บเสียสิ้น“เจ้าวางใจได้รับรองข้าไม่บอกใคร”หานจง ซ่อนยิ้มก่อนจะส่งถ้วยยาในมือให้ หลันเล่อเบือนหน้าหนี“ขมไหม”“ไม่ขม แค่เฝื่อนๆ ”ยิ้มแหย๋ๆ“ข้ารอมันเย็นก่อนจะดีไหม”“เย็นเกินไปมันจะรสชาติแย่ ดื่มเสียตอนนี้อีกอย่างเจ้าชวนข้าคุยจนมันหายร้อนไปแล้ว”ยิ้มด้วยความเอ็นดู“ข้า ๆๆ ”ต้าหมิงคุน มาตอนไหนดึงถ้วยยากระดกจนหมดถ้วยก่อนจะสอดมือเข้าที่ท้ายทอยของหลันเล่อดึงร่างบางแนบชิดกดริมฝีปากส่งยาอุ่นๆ เข้าไปในปาก หลันเล่อเบิกตาโพลงอ้าปากค้างตกตะลึงจนลืมว่าจะต้องทำอย่างไร หานจงเบือนหน้าหนีเสีย“อือ ๆๆๆ ปะปล่อย”ผลักร่างสูงออกห่าง“ท่านอา ฝ่าบาท ท่านผิดสัญญา”“ไม่ใช่สัญญาแค่ข้อตกลง เจ้าเตรียมไปร่างข้อตกลงเพิ่มในบรรทัดท้ายสุด ภายใต้ข้อกำหนดว่า ข้าจะยินดีทำตามข้อตกลงหากเจ้าไม่ดื้อด้าน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ข้าเต็มใจ
ขุนศึกร่างใหญ่เหลือบตามองหลันเล่อ“น้อมบัญชาฝ่าบาท”เกี้ยวใหญ่เคลื่อนออกจากที่พำนักไปทันทีตามด้วยเหล่าทหารมากมาย“ท่านอา หากถึงวังหลวงแคว้นหานท่านยังจะต้องส่งคนอารักขาข้าแบบนี้หรือไม่”“ เจ้าถามทำไมกัน”“ข้าก็แค่อยากจะมีอิสระได้เที่ยวชมแค้วนหานตามใจ ความจริงมีเพียงอาจารย์ข้าก็คิดว่าน่าจะพอแล้ว”“ยังไม่ทันจะถึงแคว้นหานเจ้าก็ตั้งใจจะหนีออกนอกวังหลวง ข้าไม่แปลกใจเลยที่ค่ำคืนนั้นเจ้าพบข้า จำไว้ที่แคว้นหาน หญิงงามหรือผู้คนในวังหลวงเราไม่นิยมออกเที่ยวเตร่ยามค่ำคืน”ยกมือขึ้นเท้าคางรอฟังต้าหมิงคุนอธิบายด้วยสายตาใคร่รู้ต้าหมิงคุนกลับเงียบเสีย“ท่านอาฝ่าบาท ท่านมีเรื่องใดจะสั่งสอนข้าอีกโปรดบอกหลันเล่อก่อนที่จะถึงแคว้นหาน หลันเล่อจะได้ซึมซับไว้แล้วค่อยๆ เรียนรู้” ต้าหมิงคุนผลักหน้าขาวผากเบาๆ“อย่าทำเป็นใส่ใจ ข้ารู้ดีว่าเจ้าเพียงแค่แสร้งทำใส่ใจ ความจริงตั้งใจหาทางที่จะหลบเลี่ยงกฎระเบียบของวังหลวงแคว้นหาน”“ว้า ท่านอาฝ่าบาทรู้ได้อย่างไร หลันเล่ออุตส่าห์แสร้งทำเป็นตั้งใจฟัง”“ข้าอายุมากกว่าเจ้าหลายขวบปี เรื่องเหล่านี้ข้าเคยทำมาก่อนเจ้า”“เห็นไหมเล่า ท่านอาก็ยังเคยทำแล้วจะมาห้ามข้าทำไมกัน”“ห้ามเ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ข้าเต็มใจ2
“ฝ่าบาท เพิ่งจะหยุดขบวนพักฝ่าบาทจะไปไหนกัน”“ข้า ให้พวกเจ้าตามอารักขาฮองเฮาที่กำลังจะไปอาบน้ำ ที่แหล่งน้ำข้างหน้า”ตี่หลุงทำสีหน้าประหลาดใจ ต้าหมิงคุนทำเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือร้อยวันพันปีเข้าเคยเอาใจใคร คนอย่างต้าหมิงคุนเคยใส่ใจใครเช่นเดียวกับที่ทำกับองค์หญิงรองคนนี้“ฝ่าบาทจะไปนานหรือไม่”จื่อจื่อเอ่ยปากถามเบาๆ ด้วยความสงสัย“จนกว่า ฮองเฮาจะเบื่อ จื่อจื่อหากหายเหนื่อยแล้วให้ทั้งขบวนตามไปที่แหล่งน้ำด้านหน้าเลยไม่ต้องรอข้าย้อนกลับมาข้าจะรอที่นั่น”จื่อจื่อประสานมือ“ย้าาาา”กอดรวบเอวบางของหลันเล่อแนบลำตัวก่อนจะ ควบม้าไปข้างหน้าที่เห็นทิวไม้ลิบๆ ไกลแสนไกล“ท่านอาฝ่าบาท”หลันเล่อทำเสียงอ่อนในทำนองสำนึกผิด“ทำไมอีก” เสียงเข้มทั้งๆที่ไม่อยากจะทำท่าทีเช่นนี้“ข้า ทำให้ท่านอาต้องลำบากแล้วก็ทำให้ทั้งขบวนต้องลำบาก”ต้าหมิงคุนทำสีหน้าเรียบเฉย“ข้าเต็มใจหากไม่พาเจ้าไปเจ้าไม่ยอมแต่งกับข้าหนีกลับปาเอ่อถัวเสียตอนนี้ก็แย่ในเมื่อยังไม่ทันข้ามเข้าไปในเขตของแคว้นหาน”ภายใต้น้ำเสียงราบเรียบนั้นหลันเล่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจไม่ได้เสแสร้งเอนกายพิงอกกว้างนิ่ง ต้าหมิงคุนกลับรู้สึกว่าเขาไม่ควรฉวยโอกาสกับหลันเล
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา หนี้บุณคุณกับบาปเคราะห์
“เราไปไหว้พระขอพรกัน” ลี่หลันเล่อ รีบก้าวเดินลงไปก่อนใคร นักบวชชราเดินมาหยุดที่ลี่หลันเล่อ“แม่นางน้อยผู้นี้ กำลังจะเผชิญบาปเคราะห์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง”ลี่หลันเล่อหุบยิ้ม นักบวชชราหันมองต้าหมิงคุน“คุณชายท่านนี้สิ่งที่ท่านทำกับนาง จะสร้างบาปเคราะห์ให้กับนางและสร้างบาดแผลให้กับท่าน”ต้าหมิงคุนยิ้ม“ขอบคุณไต้ซือที่ตักเตือนแต่ข้ากับนางไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”ก้าวเดินเข้าไปด้านในดึงมือเมิ่งเม่ยให้ตามเข้าไปด้วยตรงหน้ารูปแกะสลักของพระโพธิสัตว์“ไท่จือท่านตั้งใจพาข้ามาขอพรอย่างนั้นหรือ”หันไปยิ้มกับเมิ่งเม่ย ที่ประนมมือ“เจ้าอธิษฐานว่าอย่างไร”เมิ่งเม่ยยิ้มเอียงอาย“เกรงว่าจะไม่ต่างจากไท่จือ”“ข้าอธิษฐานให้ข้าได้เคียงคู่กับเจ้า”เมิ่งเม่ยก้มหน้าเขินอายยิ่งกว่าเดิมลี่หลันเล่อ ทรุดกายลงด้านหลัง ประนมมืออธิษฐานในใจเมิ่งเม่ยก้มลงกราบเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองหาลี่หลันเล่อ“คุณหนูลี่เจ้าอธิษฐานว่าอย่างไร”ลี่หลันเล่อก้มลงกราบก่อนเงยหน้าขึ้นมองเมิ่งเม่ยกับต้าหมิงคุนที่กุมมือเมิ่งเม่ยอยู่“ข้า อธิษฐานให้ข้า ข้า…”“เจ้าก็คงอธิษฐานให้ ไท่จือมีใจกับเจ้า”ลี่หลันเล่อยิ้มบางๆ“ข้าอธิษฐานแบบไหนก็ไม่แปลกแต
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ยอม2
เมิ่งเม่ยบ่นเบาๆ“ไปกันเถิด”ต้าหมิงคุนไม่ต่อคำรีบชวนเมิ่งเม่ยกลับวังหลวง…………………………………………………………………เอื้อมมือตั้งใจจะลูบหลังให้เมื่อเห็นว่าหลันเล่อสำลักน้ำแต่คิดได้ว่าไม่อาจแตะตัวหลันเล่อตามข้อตกลง อาภรณ์ถูกสวมอย่างเรียบร้อย“ฮัดเช๊ย ฮัดเซ๊ย” หลันเล่อส่งเสียงจาม ต้าหมิงคุนถอดเสื้อคลุม ออกทว่าช้าไปกว่าถงหมิ่นที่ห่มเสื้อคลุมของเขาในมือให้กับหลันเล่อเสียก่อนแล้ว“ข้าบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าไม่ให้แช่น้ำนานเช่นนี้ องค์หญิงรองท่านแต่ไหนแต่ไรมักจะ เป็นหวัดบ่อยๆ เพราะชอบแช่น้ำ” ต้าหมิงคุนรีบผูกเชือกรัดเสื้อคลุมอย่างรวดเร็วไม่ให้เห็นว่าเขาช้ากว่าถงหมิ่น“ข้าแค่ อยากจะแช่น้ำเสียบ้างหลายวันมานี้ไม่เคยได้อาบน้ำ”“อืม หากไปถึงแคว้นหานองค์หญิงคงจะแช่น้ำเย็นบ่อยๆ ไม่ได้เพราะที่นั่นอากาศค่อนข้างเย็น”“ความจริงข้าสำลักน้ำ ฮัดเช๊ยยย”ถงหมิ่นเลิกคิ้วสูง“นั่นอย่างไรเล่าข้าจะสอนเจ้าว่ายน้ำก็ไม่ยอมถึงต้องเป็นแบบนี้”“หานจง หานจง”หานจงวิ่งเข้ามา พร้อมกับจื่อจื่อที่เพิ่งจะมาถึงเหมือนกัน“หา สมุนไพรแก้หวัดให้ฮองเฮาด้วย นางเป็นหวัด”หานจงประสานมือ“ยาอีกแล้วหรือ ไม่น้าท่านอาข้าไม่ชอบดื่มยา”ส่งเสียงออดอ้อน ถงหม
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จริงใจ
“ท่านอา ข้านานๆ...จะมีสหายสักคน”“เจ้าเป็นฮองเฮาและเป็นฮองเฮาของข้า ขอให้เจ้าจำข้อนี้ไว้ให้ดี จะต้องวางตัวให้เหมาะที่จะเป็นฮองเฮา”เสียงเข้มจนหลันเล่อสลดลงในทันทีวังหลวงแคว้นหาน“พระนาง”“ฝ่าบาทพักค้างแรมที่ด่านชายแดน คงอีกหลายวันจึงจะถึงวังหลวง”“เหตุใดฝ่าบาทไม่เร่งเดินทางกลับวังหลวง”ถามด้วยความสงสัย“พระนาง คนของเราที่ส่งไปสอดแนมฝ่าบาท ส่งข่าวมาว่า...ฝ่าบาททรงตามใจฮองเฮายิ่งนัก นางอยากเล่นน้ำอยากค้างแรมก็ต้องตามใจ ไม่ยอมเร่งเดินทาง”“ฮองเฮา นางบ้าใครกัน คือฮองเฮา”สาวใช้รีบคุกเข่าจนศีรษะจรดพื้น“ ข้าน้อยได้ยินคนเขาพูดกันว่า ฝ่าบาททรงแต่งตั้งฮองเฮามาจากเผ่าปาเอ่อถัวก่อนแล้ว และนำนางกลับมาที่แคว้นหานด้วยนั่นเองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้การเดินทางล้าช้า” ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความรู้สึกโกรธอย่างที่สุดจนแทบจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ด้วยความเป็นเมิ่งเม่ยจึง ได้แต่กัดฟันจนเป็นสันนูน“เตรียมการเดินทาง ข้าตั้งใจออกไปรับฝ่าบาทด้วยตัวเอง”“พระนางงง…. จะออกไปรับทำไมเจ้าคะในเมื่อฝ่าบาทกำลังเดินทางมาที่นี่”“ข้าจะได้ไปร่วมแสดงความยินดีกับฝ่าบาทเรื่องฮองเฮา แล้วอีกอย่างเป็นการให้เกียรติฮองเฮา เพราะข้ามา
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จริงใจ2
“จื่อจื่อ วันนี้ยังไม่อาจเดินทางต่อได้ ฮองเฮาทรงประชวร หากเร่งเดินทางเกรงว่าจะทำให้อาการป่วยไข้ยิ่งแย่ลงไป”จื่อจื่อเหลือบตามองหลันเล่อที่ริมฝีปากแล้วดวงตาแดงระเรื่อด้วยพิษไข้“จื่อจื่อน้อมบัญชาฝ่าบาท”ก้าวขาจากไป“ท่านอาหลันเล่อขอโทษ”น้ำเสียงออดอ้อน…………………………………………………………………………………….“ข้าขอโทษ ไท่จือข้าไม่ได้ ตั้งใจ” ต้าหมิงคุน ผลักร่างบางออกห่างเมื่อลี่หลันเล่อช่วยดึงตัวเขาออกมาจากชั้นเก็บตำราในห้องเก็บตำรา ที่ล้มลงมาทับร่างสูงของต้าหมิงคุนจนรู้สึกเจ็บปวดที่ท่อนขาและไม่อาจขยับมันได้ ด้านนอกมืดมิดไร้ซึ่งสรรพเสียง“เจ้า ทำให้ข้าต้องพบกับโชคร้ายและจะต้องพบกับเรื่องโชคร้ายเมื่อต้องพบกับเจ้า”“ไท่จือเป็นท่านที่ดึงตัวข้าเข้ามาในนี้ จนห้องถูกปิดจากด้านนอก” ต้าหมิงคุนยิ้มมุมปาก“เจ้าทำตัวไม่น่าไว้ใจ วังหลวงไม่ใช่ที่วิ่งเล่น เจ้ายามโพล้เพล้ยังกล้าเข้ามาในวังหลวงด้วยสาเหตุใดกันแน่”“ขะขะข้า” จะบอกอย่างไรว่าแอบเข้ามาเพื่อตั้งใจวางของขวัญวันเกิด หยกสีขาวแกะสลักรูปกระต่ายน้อยน่าเอ็นดู ที่ตั้งใจทำขึ้นมาให้กับต้าหมิงคุนด้วยมือของตัวเอง เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ที่เป็นวันคล้ายวันเกิดต้าหมิงคุนจะตื่นขึ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา แทนกาย
ต้าหมิงคุนขยับกายด้วยความหนาวเหน็บ ลี่หลันเล่อเองก็ไม่ต่างกันในเมื่อคืนนี้อากาศหนาวยิ่งนักด้านนอกนั่นหิมะขาวโปรยปรายกลบฝังรอยเท้าของคนทั้งสอง ขันทีข้างกายก็หาได้สนใจจื่อจื่อออกไปนอกวังหลวงวันนี้เขากลับไปที่ตะะกูลถังกินดื่มกับบิดาและมารดานานๆ ครั้งแล้วใครเล่าที่จะรู้ว่าไท่จือหายไปลี่หลันเล่อขยับเข้าใกล้ต้าหมิงคุน ทีละนิดเมื่อร่างสูงนอนขดด้วยความหนาว อาภรณ์บางเบาไร้เครื่องกันหนาวของทั้งสองคนจึงช่วยอะไรไม่ได้มาก“หนาว ...หนาว”ไขว่คว้าร่างบางมากอดไว้แน่น ทั้งๆที่ดวงตาปิดสนิท“ปะปล่อย”“......”ไร้ซึ่งเสียงตอบรับทั้งๆที่ลี่หลันเล่อใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือข้างหนึ่งยังกุมที่ขาอีกข้างกอดรัดลี่หลันเล่อไว้แน่น แม้จะตื่นตกใจแต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นของอ้อมกอด ขยับกายยกมือสั่นเทาขึ้นกอดรอบเอวหนา หลับตาลงเสียจะได้ไม่ต้องรู้สึกละอายใจ ต้าหมิงคุนซุกหน้าอยู่กับซอกคอขาวหลับไหลไปเช่นกันตะวันโผล่ขึ้นที่ขอบฟ้านานแล้ว ทว่าไร้วี่แววของไท่จือ ไปขอพรในวันคล้ายวันประสูติกับฝ่าบาทขันทีนางในต่างวิ่งหากันให้วุ่นไปทั่ววังหลวง“เจอหรือไม่”เจอกันก็เอ่ยปากถามไถ่แต่ไม่มีวี่แวว“ไม่”“พบไท่จือหรือไม่”“ไม่”ขันทีน
บทล่าสุด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ตอนพิเศษส่งท้าย
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบแล้ว
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา บทสุรป
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บซ้ำ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ดอกเหมยกุ้ยฮวาเบ่งบาน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บปวด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ยอม3
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่อาจร้องขอ
