79

หนี้ของจอมอสูรที่เธอไม่ได้ก่อมันขึ้นมาหากแต่เธอต้องใช้ทั้งชีวิตและวิญญาณเข้าแลกเพื่อยื้อลมหายใจของใครอีกคนที่เธอรักมาก ขณะนั้นเองวรรษมนก็หยุดงานในมือลงและหันมาทางบุตรสาวซึ่งหญิงวัยกลางคนที่อุตส่าห์หอบเอาลูกสาวและลูกชายมาจากเมืองไทยเพื่อตั้งใจว่าจะมาทำงานในต่างแดนตามคำชักชวนของเพื่อนตั้งแต่ภิณไลย์ญาและพิชญ์ยังเล็กเพราะเลิกรากับสามี ต้องดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อครอบครัว

หากแต่อนาคตการทำงานของเธอในนิวยอร์คกลับไม่รุ่งเรืองและสดใส เธอเป็นได้แค่แม่บ้านที่รับจ้างทำความสะอาดตามบ้านทั่ว ๆ ไปทั้งไม่สามารถผลักดันชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวให้ดีขึ้นได้ แต่โชคดีทั้งลูกชายและลูกสาวเติบโตมาท่ามกลางความช่วยเหลือของคนที่อยู่ร่วมอพาร์ทเม้นท์เดียวกันคนที่มีสถานะใกล้เคียงกันและทั้งภิณไลย์ญากับพิชญ์ก็เป็นลูกที่ดีไม่เคยทำให้เธอต้องผิดหวังหรือเสียใจแม้อนาคตทางการศึกษาของทั้งคู่จะหยุดอยู่แค่การไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยและต้องทำงานเพื่อช่วยเหลือแม่ที่มีเพียงคนเดียวและมีโรคประจำตัวไปทำงานอย่างแต่ก่อนไม่ได้

“แม่แบ่งยาเอาไว้ในตลับนี่หมดแล้ว พิชญ์ก็เพิ่งตื่น แม่เพิ่งเอาข้าวไปให้น้องกินเมื่อกี้”

วรรษมนกล่าวพลางยื่นตลับยาให้กับบุตรสาว ภิณไลย์ญารับไปและยิ้มกับมารดา

“เดี๋ยวหนูจะเอายาไปให้พิชญ์เองนะคะ แม่พักผ่อนเถอะค่ะเรื่องของน้องเดี๋ยวหนูจะจัดการเอง”

วรรษมนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนกล่าวว่า

“ถึงการผ่าตัดจะทำให้พิชญ์รอดมาได้แต่อาการข้างเคียงหลังออกจากโรงพยาบาลมาได้เกือบ 2 สัปดาห์ก็ทำให้น้องยังหลง ๆ ลืม ๆ แล้วก็เดินไม่ค่อยปกตินัก คงอีกสักพักใหญ่กว่าจะกลับไปทำงานตามปกติได้ ว่าแต่ลูกเถอะเนเน่ ถ้าต้องมาคอยดูแลน้องแบบนี้แล้วจะกลับไปรับงานได้ยังไงล่ะลูก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ ช่วงนี้หนูงดรับงานก่อนเพราะว่าตอนนี้หนูไม่มีสังกัดเอเจนซี่ หนูมีเวลาช่วยแม่ได้ค่ะ”

“อ้าว...ถ้าไม่ได้สังกัดเอเจนซี่แล้วต่อไปเวลารับงานแล้วหนูจะทำยังไง”

“หนูค่อยติดต่อไปทีหลังก็ได้ค่ะเพราะถึงยังไงหนูก็มีคนที่รู้จักอยู่แล้วแม่ไม่ต้องเป็นกังวลหรอกค่ะ”

“แต่พวกเราก็ยังมีภาระค่าใช้จ่ายอยู่อีกเยอะนะ ไหนจะค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์ไหนจะค่ากินค่าอยู่ค่าอาหารในแต่ละวัน นี่แม่ก็ยังเป็นกังวลอยู่ว่าเงินที่เหลือเก็บเอาไว้ก็ร่อยหรอลง ไม่รู้ว่ามันจะช่วยประทังชีวิตของพวกเราได้นานแค่ไหน บางทีนะแม่ก็คิดว่าจะกลับไปทำงานเป็นแม่บ้านรับงานอีกครั้ง จะพยายามเก็บเงินหาเงินเป็นค่าตั๋วเครื่องบิน พวกเราจะได้กลับไปอยู่เมืองไทย”

“แม่ไม่ค่อยสบายอยู่จะไปทำงานอย่างแต่ก่อนก็ไม่ได้แล้ว ไม่ต้องฝืนหรอกนะคะ หนูขอเวลาหลังจากนี้อีกสักประมาณ 2 อาทิตย์แล้วหนูจะติดต่อเอเจนซี่เพื่อที่จะกลับไปรับงานถ้าแม่อยากกลับเมืองไทยหนูเองจะเป็นคนหาตั๋วเครื่องบิน และก็พาแม่กับน้องกลับไปเองค่ะ”

วรรษมนไม่ทันอ้าปากจะพูดอะไรต่อก็ต้องชะงักรวมถึงภิณไลย์ญาเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังที่หน้าประตูห้อง

“เอ๊ะ...ใครมาแต่เช้าเลยหรือว่าจะเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์มาทวงค่าเช่า ตายละ...แม่ยังไม่ได้เตรียมค่าเช่าสำหรับเดือนนี้ไว้ให้เขาเลยนะ”

“เดี๋ยวหนูออกไปดูเองค่ะ”

กล่าวจบภิณไลย์ญาก็เดินไปที่ประตู เธอค่อย ๆ เปิดประตูออกแต่แล้วก็ต้องผงะกันเมื่อพบว่าคนที่มากดกริ่งเรียกไม่ใช่เจ้าของอพาร์ทเม้นท์หากแต่เป็น…

“คุณน้าเนเน่”

เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นทำให้ภิณไลย์ญาชะงัก โซอี้ แม่หนูน้อยผมแดงมะฮอกกานียืนอยู่ที่ประตู เด็กหญิงไม่ได้มาคนเดียวมีใครอีกคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง

“นิค” เสียงแหบเบาลอดจากปากของภิณไลย์ญา เธอเกือบจะเซไปข้างหลังเพราะแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เข่าอ่อนแทบทรุดเมื่อเห็นว่าคนที่มากับโซอี้ก็คือ นิโคลัส ซาเวียร์ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อไปเด็กหญิงตัวน้อยก็โทรเข้ากอดพร้อมทั้งพูดว่า

“คุณน้าเนเน่...คุณน้าอยู่ที่นี่เองเหรอคะ รู้ไหมหนูกับแดดี้พยายามหาคุณนะจนเจอ”

“ใครมากันนะลูก...เอ๊ะ...เอ้อ...”

วรรษมนชะงักค้างคำพูดเมื่อเดินตามหลังบุตรสาวและเห็นว่ามีใครอยู่ที่ประตูห้องทั้งในเวลานั้นก็นึกประหลาดใจที่เห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังเข้ามาสวมกอดภิณไลย์ญาที่ก็ยืนนิ่งงันแต่อะไรก็ไม่ดึงดูดสายตาหญิงวัยกลางคนได้มากเท่าบุรุษร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามเข้ม แม้อยู่ในชุดลำลองเขาก็ยังดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นผู้ชายหล่อจเข้มจนวรรษมนนึกว่านายแบบหลุดออกมาจากหน้านิตยสาร นิโคลัสคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่”

“จ้ะ...เอ้อ...อรุณสวัสดิ์จ้ะ แล้วนี่ไม่ทราบว่า...”

“ผมนิโคลัส ซาเวียร์ครับ”

“ค่ะ...สวัสดีค่ะคุณนิโคลัส ไม่ทราบว่าคุณมหาเนเน่เหรอคะ...แล้ว...แม่หนูคนนี้น่ะ...””

“โซอี้...เธอเป็นลูกสาวของผมเองครับ เธออยากจะพบพี่เลี้ยงของเธอผมก็เลยต้องพามาหาที่นี่ยังไงล่ะครับ”

วรรษมนมีสีหน้ามึนงง “พี่เลี้ยงเหรอคะ...เอ๊ะ...แต่ว่าเนเน่น่ะทำงานเป็นพริตตี้ ไม่เคยเป็นพี่เลี้ยงเด็กนะคะ”

“ผมจ้างให้เนเน่เป็นพี่เลี้ยงของโซอี้ ลูกสาวของผมเมื่อประมาณเกือบ 3 เดือนที่แล้วครับ เรื่องนี้เธอคงยังไม่ได้บอกคุณแม่สินะครับ”