LOGINShare
ดูแลตัวเองด้วย
Last Updated:
2025-04-30 01:01:38หนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้าย บรรยากาศในคอนโดหรูเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน เพทายไม่ได้แสดงท่าทีเย็นชาและออกคำสั่งเหมือนเคย เขากลับเอาใจใส่ดูแลแพรไหมมากขึ้น สังเกตความชอบเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ และมักจะหาเวลามาพูดคุยด้วย แม้จะเป็นเพียงเรื่องทั่วไป แต่ก็ทำให้หัวใจของแพรไหมสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานเย็บปักผ้าไหมผืนสุดท้ายอยู่ในห้องนั่งเล่น เพทายเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอุ่นในมือ "ดื่มหน่อยสิ เห็นนั่งนานแล้วเดี๋ยวปวดหลัง" เพทายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ เธอด้วยท่าทีอ่อนโยน แพรไหมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ "ขอบคุณค่ะ" "ช่วงนี้ดูเธอตั้งใจกับงานมากเลยนะ" เพทายนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "ผ้าไหมที่ทอออกมาสวยมากจริงๆ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตระกูลเธอ" "มันเป็นงานของครอบครัวฉันค่ะ ฉันก็แค่อยากทำให้ดีที่สุด" แพรไหมตอบเสียงแผ่วเบา พยายามซ่อนความรู้สึกสับสนในใจ "เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ความมุ่งมั่น ความอดทน และความเข้มแข็งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเงียบๆ ของเธอ...มันน่าประทับใจมาก" แพรไหมก้มหน้าลง มองมือที่กำลังเย็บปักด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เพทายพูดนั้นมาจากใจจริง หรือเป็นเพียงคำพูดที่เขาใช้เพื่อผูกมัดเธอไว้ "คุณพูด...เหมือนไม่อยากให้งานนี้จบเลยนะคะ" แพรไหมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เพทายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ถ้าไม่มีเธอ...คอนโดนี้คงเงียบเหงาไปมาก" คำพูดนั้นทำให้หัวใจของแพรไหมเต้นแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองเพทายด้วยความไม่แน่ใจ "แต่...คุณมีคู่หมั้นแล้วนะคะ คุณเชอรีน..." ใบหน้าของเพทายดูมืดลงเล็กน้อย "เรื่องนั้นมัน...เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ผมกับเชอรีนเรา..." เขาเว้นจังหวะ "บางที...สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ได้" ในขณะที่ความรู้สึกของแพรไหมเริ่มหวั่นไหว ข่าวสารบางอย่างก็เข้ามาตอกย้ำความเป็นจริงให้เธอต้องเผชิญ วันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่น แท็บเล็ตที่วางอยู่บนโต๊ะก็แจ้งเตือนข่าวสารใหม่ พาดหัวข่าวตัวโตปรากฏบนหน้าจอ: "ทายาท MJ เตรียมเข้าพิธีวิวาห์สุดหรูปลายเดือนนี้!" พร้อมภาพถ่ายพรีเวดดิ้งสุดหวานชื่นของเพทายและเชอรีน มือของแพรไหมสั่นเทาขณะที่เธอแตะเข้าไปอ่านรายละเอียดข่าว หัวใจของเธอราวกับถูกบีบรัดจนเจ็บปวด ภาพของเพทายที่พูดจาอ่อนโยนเมื่อครู่กับภาพในข่าวที่ดูรักใคร่กับคู่หมั้นนั้นขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า แพรไหมเข้าใจแล้วว่าทุกสิ่งที่เพทายแสดงออกนั้นอาจเป็นเพียงภาพลวงตา หรืออาจเป็นความรู้สึกชั่ววูบที่ไม่ได้มีความหมายอะไร เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตเขาภายใต้เงื่อนไข และความจริงที่ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นนั้นชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด แพรไหมตัดสินใจที่จะไม่ถามอะไรเพทายอีก เธอเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความผิดหวังไว้ในใจ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้เสร็จสิ้นตามสัญญา และเตรียมพร้อมที่จะจากไปเมื่อถึงเวลา วันส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้ายมาถึง แพรไหมนำผลงานที่เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมอบให้กับเพทายที่ห้องทำงานของเขา เพทายชื่นชมผลงานของเธอด้วยความจริงใจ และสั่งจ่ายเงินก้อนสุดท้ายตามสัญญา "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ คุณเพทาย" แพรไหมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามไม่ให้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอแสดงออกมา "คุณจะไปเลยใช่ไหม?" เพทายถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แพรไหมไม่แน่ใจ "ค่ะ ฉันต้องกลับไปเคลียร์เรื่องที่บ้าน" แพรไหมตอบสั้นๆ หลีกเลี่ยงการสบตาเขา "ดูแลตัวเองด้วยนะ" เพทายเอ่ยแค่นั้น ไม่ได้รั้งหรือถามไถ่อะไรอีก แพรไหมพยักหน้ารับคำลา เดินออกจากห้องทำงานของเพทายไปพร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้ง เธอรู้ว่าการจากลาครั้งนี้อาจเป็นการจากลาตลอดกาล...
Related chapters
หนี้รักลวงใจ การพบเจอกันอีกครั้ง
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านไหมบางเบาในห้องนั่งเล่นของบ้านทรงไทยหลังงาม ทว่าบรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดและเงียบงัน แพรไหม นั่งกอดเข่ามองเอกสารในมือด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ตัวเลขหนี้สินที่สูงจนน่าตกใจราวกับโซ่ตรวนที่กำลังรัดคอครอบครัวของเธอเสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังมาจากร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ผู้เป็นมารดา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากการร้องไห้ ส่วนผู้เป็นบิดา นั่งกุมมือภรรยาแน่น ราวกับต้องการส่งผ่านความเข้มแข็งทั้งหมดที่มีไปให้"พ่อคะ แม่คะ..." แพรไหมเอ่ยเสียงสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ "เรา...เราหมดหนทางแล้วใช่ไหมคะ"ผู้เป็นบิดาเงยหน้าขึ้น มองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "พ่อขอโทษนะลูก ที่ไม่สามารถรักษาสมบัติของบรรพบุรุษไว้ได้ โรงงานของเรา..." เสียงของเขาขาดหายไปมารดาของแพรไหมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม "ไม่ใช่ความผิดของลูกเลยแพรไหม ทุกอย่างมัน...มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป"แพรไหมซบหน้าลงบนไหล่มารดา ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ แต่ในส่วนลึกของจิตใจกลับมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์"แต่ว่า..." แพรไหมผละออกจากอ้อมกอดมา
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ข้อเสนอ
หลังจากถูกเพทายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แพรไหมกลับมาที่โรงงานด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่ ความมุ่งมั่นในใจก็กลับมาลุกโชนอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องหาทางโน้มน้าวเพทายให้ได้วันรุ่งขึ้น แพรไหมตัดสินใจไปรอพบเพทายที่หน้าบริษัท MJ ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอถือแฟ้มเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมติดมือมาด้วย หวังว่าสักวันเขาจะใจอ่อนยอมเปิดโอกาสให้เธอได้นำเสนอผลงานอย่างจริงจัง"คุณครับ ที่นี่ที่ส่วนบุคคลนะครับ เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นเมื่อเห็นแพรไหมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า"ดิฉันมาพบคุณเพทายค่ะ" แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น"คุณมีนัดหมายไว้หรือเปล่าครับ""ไม่มีค่ะ แต่ดิฉันมีความจำเป็นต้องพบท่านจริงๆ"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองแพรไหมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในได้ แพรไหมจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ด้านนอก ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนระอุหลายชั่วโมงผ่านไป แพรไหมยังคงยืนหยัดอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าบริษัท หวังว่าเพทายจะออกมาหรือมีใครสักคนสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอในที่สุด รถหรูคันคุ้นตาของเพทายก็แล่นเข้ามาจอด แพรไห
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ เริ่มงาน
คำพูดของเพทายดังก้องอยู่ในหัวของแพรไหมซ้ำไปซ้ำมา ข้อเสนอที่แสนต่ำช้าและเหยียดหยามนั้นราวกับตบหน้าเธออย่างแรง ความโกรธ ความขยะแขยง และความรู้สึกเสียใจที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่แพรไหมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ภาพพ่อแม่ที่นั่งกอดกันด้วยความเศร้าสร้อยยิ่งตอกย้ำความจำเป็นที่เธอต้องทำบางอย่างเพื่อกอบกู้ทุกสิ่ง"ไหม...ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก? เป็นยังไงบ้าง?" มารดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกสาวแพรไหมกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า "เขา...เขาไม่สนใจค่ะแม่ เขาบอกว่าเขามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว" เธอโกหกคำโต ไม่กล้าเอ่ยถึงข้อเสนอที่แสนเลวร้ายนั้นคืนนั้น แพรไหมนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ข้อเสนอของเพทายวนเวียนอยู่ในความคิด หากเธอปฏิเสธ โรงงานของครอบครัวต้องถูกยึด พ่อแม่ต้องหมดเนื้อหมดตัว แต่ถ้าเธอตอบตกลง...ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเธอจะเหลืออะไร?เช้าวันใหม่ แพรไหมตัดสินใจเด็ดขาด เธอแต่งตัวและออกจากบ้านอีกครั้ง จุดหมายปลายทางคือบริษัท MJ แห่งเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอไม่ได้เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับเป็นความมุ่งมั่นที
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ทำให้พอใจ
ลิฟต์หรูเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างเงียบเชียบ แพรไหมยืนตัวเกร็ง มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปบนแผงควบคุมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกังวลและความกลัวถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกสู่ห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่เย็นชาเพทายยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเขา ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มที่ขับให้ผิวขาวของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่แพรไหมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกบางอย่าง"เข้ามาสิ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินนำเข้าไปในห้องแพรไหมก้าวตามเข้าไปอย่างช้าๆ สำรวจห้องพักที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและไร้ชีวิตชีวาทันทีที่แพรไหมก้าวพ้นธรณีประตู เพทายก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว คว้าเอวบางของเธอเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดุดันและรุนแรง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของแพรไหมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเขาครอบครองอย่างไร้สิทธิ์ที่จะต่อต้าน บทรักที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรวดร้าว เป็นการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตของเธ
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ ไม่คาดคิด
เย็นวันนั้น แพรไหมรีบนำเช็คที่เพทายให้มาไปจัดการปิดหนี้นอกระบบที่คอยตามรังควานครอบครัวเธอ เมื่อเจ้าหนี้รับเงินไปและยอมลงลายมือชื่อในเอกสารปลดหนี้ แพรไหมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลอาบแก้มกลับถึงบ้าน ภาพที่เห็นคือพ่อและแม่กอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าหนี้สินก้อนใหญ่ได้รับการสะสางแล้ว แพรไหมเองก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่ต้องแลกอิสรภาพของตัวเองมาด้วยเงินจำนวนนี้ยังคงกัดกินหัวใจเธออยู่ลึกๆ"ขอบคุณมากนะลูกไหมแก้ว" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ถ้าเราทำงานนี้สำเร็จ เราจะมีเงินพอที่จะรักษาบ้านของเราไว้ได้"แพรไหมฝืนยิ้มให้พ่อกับแม่ "ค่ะพ่อ...แต่ช่วงนี้ไหมอาจจะไม่ได้กลับบ้านนะคะ ทางบริษัทคุณเพทายอยากให้ไหมไปช่วยงานที่บริษัทด้วย"พ่อและแม่มองหน้ากันด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากนัก พวกท่านดีใจที่ลูกสาวกำลังจะมีโอกาสที่ดีในการทำงานหลังจากวันนั้น แพรไหมก็ย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดหรูของเพทายอย่างเต็มตัว ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากลูกสาวเจ้าของโรงงานทอผ้าไหม กลายเป็นผู้หญิงที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของชายที่เธอเคยปฏิเสธรักเพทา
Last Updated : 2025-04-28หนี้รักลวงใจ หัวใจที่เริ่มเปลี่ยนไป
หลังจากเหตุการณ์ถูกทำร้าย เพทายเริ่มแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดูแลและใส่ใจแพรไหมมากขึ้น คอยถามไถ่อาการและแสดงความเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเย็นชาที่เคยปกคลุมเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นด้านที่อ่อนโยนและอบอุ่นกว่าเดิมแพรไหมเองก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เธอเริ่มสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขา แววตาที่อ่อนลงเมื่อมองมาที่เธอ และคำพูดที่ไม่ได้แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหมือนแต่ก่อน การดูแลเขาในคืนที่เขาบาดเจ็บทำให้เธอได้ใกล้ชิดและสัมผัสถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางแข็งกระด้างนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ จากความสัมพันธ์ทางกายภาพที่เริ่มต้นด้วยความขมขื่น กลายเป็นความผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งขึ้น พวกเขาเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แชร์เรื่องราวและความคิดเห็นต่างๆ แพรไหมได้รู้ว่าภายใต้ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จ เพทายก็มีความเหงาและความกดดันที่ต้องแบกรับไว้มากมายความรู้สึกชอบเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของแพรไหมอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งในความช่วยเหลือและความเปลี่ยนแปลงของเขา ในขณะที่เพทายเองก็ไม่เคยละสายตาจากแพรไหมตั้งแต่แรก
Last Updated : 2025-04-28
Latest chapter
หนี้รักลวงใจ ดูแลตัวเองด้วย
หนึ่งสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดส่งมอบงานผ้าไหมผืนสุดท้าย บรรยากาศในคอนโดหรูเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน เพทายไม่ได้แสดงท่าทีเย็นชาและออกคำสั่งเหมือนเคย เขากลับเอาใจใส่ดูแลแพรไหมมากขึ้น สังเกตความชอบเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ และมักจะหาเวลามาพูดคุยด้วย แม้จะเป็นเพียงเรื่องทั่วไป แต่ก็ทำให้หัวใจของแพรไหมสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แพรไหมกำลังนั่งทำงานเย็บปักผ้าไหมผืนสุดท้ายอยู่ในห้องนั่งเล่น เพทายเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำอุ่นในมือ"ดื่มหน่อยสิ เห็นนั่งนานแล้วเดี๋ยวปวดหลัง" เพทายวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ เธอด้วยท่าทีอ่อนโยนแพรไหมเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแปลกใจ "ขอบคุณค่ะ""ช่วงนี้ดูเธอตั้งใจกับงานมากเลยนะ" เพทายนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม มองแพรไหมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "ผ้าไหมที่ทอออกมาสวยมากจริงๆ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตระกูลเธอ""มันเป็นงานของครอบครัวฉันค่ะ ฉันก็แค่อยากทำให้ดีที่สุด" แพรไหมตอบเสียงแผ่วเบา พยายามซ่อนความรู้สึกสับสนในใจ"เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ได้ร่วมงานกับเธอ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "ความมุ่งมั่น ความอดทน และความเข้มแข็
หนี้รักลวงใจ หัวใจที่เริ่มเปลี่ยนไป
หลังจากเหตุการณ์ถูกทำร้าย เพทายเริ่มแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดูแลและใส่ใจแพรไหมมากขึ้น คอยถามไถ่อาการและแสดงความเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเย็นชาที่เคยปกคลุมเริ่มจางหายไป เผยให้เห็นด้านที่อ่อนโยนและอบอุ่นกว่าเดิมแพรไหมเองก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น เธอเริ่มสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขา แววตาที่อ่อนลงเมื่อมองมาที่เธอ และคำพูดที่ไม่ได้แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหมือนแต่ก่อน การดูแลเขาในคืนที่เขาบาดเจ็บทำให้เธอได้ใกล้ชิดและสัมผัสถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทางแข็งกระด้างนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ จากความสัมพันธ์ทางกายภาพที่เริ่มต้นด้วยความขมขื่น กลายเป็นความผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งขึ้น พวกเขาเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แชร์เรื่องราวและความคิดเห็นต่างๆ แพรไหมได้รู้ว่าภายใต้ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จ เพทายก็มีความเหงาและความกดดันที่ต้องแบกรับไว้มากมายความรู้สึกชอบเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของแพรไหมอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งในความช่วยเหลือและความเปลี่ยนแปลงของเขา ในขณะที่เพทายเองก็ไม่เคยละสายตาจากแพรไหมตั้งแต่แรก
หนี้รักลวงใจ ไม่คาดคิด
เย็นวันนั้น แพรไหมรีบนำเช็คที่เพทายให้มาไปจัดการปิดหนี้นอกระบบที่คอยตามรังควานครอบครัวเธอ เมื่อเจ้าหนี้รับเงินไปและยอมลงลายมือชื่อในเอกสารปลดหนี้ แพรไหมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลอาบแก้มกลับถึงบ้าน ภาพที่เห็นคือพ่อและแม่กอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าหนี้สินก้อนใหญ่ได้รับการสะสางแล้ว แพรไหมเองก็อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่ต้องแลกอิสรภาพของตัวเองมาด้วยเงินจำนวนนี้ยังคงกัดกินหัวใจเธออยู่ลึกๆ"ขอบคุณมากนะลูกไหมแก้ว" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ถ้าเราทำงานนี้สำเร็จ เราจะมีเงินพอที่จะรักษาบ้านของเราไว้ได้"แพรไหมฝืนยิ้มให้พ่อกับแม่ "ค่ะพ่อ...แต่ช่วงนี้ไหมอาจจะไม่ได้กลับบ้านนะคะ ทางบริษัทคุณเพทายอยากให้ไหมไปช่วยงานที่บริษัทด้วย"พ่อและแม่มองหน้ากันด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากนัก พวกท่านดีใจที่ลูกสาวกำลังจะมีโอกาสที่ดีในการทำงานหลังจากวันนั้น แพรไหมก็ย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดหรูของเพทายอย่างเต็มตัว ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากลูกสาวเจ้าของโรงงานทอผ้าไหม กลายเป็นผู้หญิงที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของชายที่เธอเคยปฏิเสธรักเพทา
หนี้รักลวงใจ ทำให้พอใจ
ลิฟต์หรูเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างเงียบเชียบ แพรไหมยืนตัวเกร็ง มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปบนแผงควบคุมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกังวลและความกลัวถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกสู่ห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่เย็นชาเพทายยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเขา ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มที่ขับให้ผิวขาวของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่แพรไหมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกบางอย่าง"เข้ามาสิ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินนำเข้าไปในห้องแพรไหมก้าวตามเข้าไปอย่างช้าๆ สำรวจห้องพักที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและไร้ชีวิตชีวาทันทีที่แพรไหมก้าวพ้นธรณีประตู เพทายก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว คว้าเอวบางของเธอเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดุดันและรุนแรง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของแพรไหมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเขาครอบครองอย่างไร้สิทธิ์ที่จะต่อต้าน บทรักที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรวดร้าว เป็นการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตของเธ
หนี้รักลวงใจ เริ่มงาน
คำพูดของเพทายดังก้องอยู่ในหัวของแพรไหมซ้ำไปซ้ำมา ข้อเสนอที่แสนต่ำช้าและเหยียดหยามนั้นราวกับตบหน้าเธออย่างแรง ความโกรธ ความขยะแขยง และความรู้สึกเสียใจที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ถาโถมเข้ามาจนแทบประคองสติไม่อยู่แพรไหมกลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ภาพพ่อแม่ที่นั่งกอดกันด้วยความเศร้าสร้อยยิ่งตอกย้ำความจำเป็นที่เธอต้องทำบางอย่างเพื่อกอบกู้ทุกสิ่ง"ไหม...ทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก? เป็นยังไงบ้าง?" มารดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของลูกสาวแพรไหมกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า "เขา...เขาไม่สนใจค่ะแม่ เขาบอกว่าเขามีซัพพลายเออร์อยู่แล้ว" เธอโกหกคำโต ไม่กล้าเอ่ยถึงข้อเสนอที่แสนเลวร้ายนั้นคืนนั้น แพรไหมนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ข้อเสนอของเพทายวนเวียนอยู่ในความคิด หากเธอปฏิเสธ โรงงานของครอบครัวต้องถูกยึด พ่อแม่ต้องหมดเนื้อหมดตัว แต่ถ้าเธอตอบตกลง...ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเธอจะเหลืออะไร?เช้าวันใหม่ แพรไหมตัดสินใจเด็ดขาด เธอแต่งตัวและออกจากบ้านอีกครั้ง จุดหมายปลายทางคือบริษัท MJ แห่งเดิม แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอไม่ได้เต็มไปด้วยความหวัง แต่กลับเป็นความมุ่งมั่นที
หนี้รักลวงใจ ข้อเสนอ
หลังจากถูกเพทายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แพรไหมกลับมาที่โรงงานด้วยความรู้สึกท้อแท้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพ่อแม่ ความมุ่งมั่นในใจก็กลับมาลุกโชนอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอต้องหาทางโน้มน้าวเพทายให้ได้วันรุ่งขึ้น แพรไหมตัดสินใจไปรอพบเพทายที่หน้าบริษัท MJ ตั้งแต่เช้าตรู่ เธอถือแฟ้มเอกสารและตัวอย่างผ้าไหมติดมือมาด้วย หวังว่าสักวันเขาจะใจอ่อนยอมเปิดโอกาสให้เธอได้นำเสนอผลงานอย่างจริงจัง"คุณครับ ที่นี่ที่ส่วนบุคคลนะครับ เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นเมื่อเห็นแพรไหมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า"ดิฉันมาพบคุณเพทายค่ะ" แพรไหมตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น"คุณมีนัดหมายไว้หรือเปล่าครับ""ไม่มีค่ะ แต่ดิฉันมีความจำเป็นต้องพบท่านจริงๆ"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองแพรไหมด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถอนุญาตให้เธอเข้าไปข้างในได้ แพรไหมจึงทำได้เพียงยืนรออยู่ด้านนอก ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนระอุหลายชั่วโมงผ่านไป แพรไหมยังคงยืนหยัดอยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าบริษัท หวังว่าเพทายจะออกมาหรือมีใครสักคนสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอในที่สุด รถหรูคันคุ้นตาของเพทายก็แล่นเข้ามาจอด แพรไห
หนี้รักลวงใจ การพบเจอกันอีกครั้ง
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านไหมบางเบาในห้องนั่งเล่นของบ้านทรงไทยหลังงาม ทว่าบรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียดและเงียบงัน แพรไหม นั่งกอดเข่ามองเอกสารในมือด้วยดวงตาที่พร่าเลือน ตัวเลขหนี้สินที่สูงจนน่าตกใจราวกับโซ่ตรวนที่กำลังรัดคอครอบครัวของเธอเสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังมาจากร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ผู้เป็นมารดา ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากการร้องไห้ ส่วนผู้เป็นบิดา นั่งกุมมือภรรยาแน่น ราวกับต้องการส่งผ่านความเข้มแข็งทั้งหมดที่มีไปให้"พ่อคะ แม่คะ..." แพรไหมเอ่ยเสียงสั่นเครือ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ "เรา...เราหมดหนทางแล้วใช่ไหมคะ"ผู้เป็นบิดาเงยหน้าขึ้น มองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "พ่อขอโทษนะลูก ที่ไม่สามารถรักษาสมบัติของบรรพบุรุษไว้ได้ โรงงานของเรา..." เสียงของเขาขาดหายไปมารดาของแพรไหมรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปกอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม "ไม่ใช่ความผิดของลูกเลยแพรไหม ทุกอย่างมัน...มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป"แพรไหมซบหน้าลงบนไหล่มารดา ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ แต่ในส่วนลึกของจิตใจกลับมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ราวกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์"แต่ว่า..." แพรไหมผละออกจากอ้อมกอดมา
