ทำให้พอใจ

ลิฟต์หรูเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นบนสุดอย่างเงียบเชียบ แพรไหมยืนตัวเกร็ง มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปบนแผงควบคุมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ความกังวลและความกลัวถาโถมเข้ามาจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกสู่ห้องโถงกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหราแต่เย็นชา

เพทายยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเขา ในชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มที่ขับให้ผิวขาวของเขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่แพรไหมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกบางอย่าง

"เข้ามาสิ" เพทายเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินนำเข้าไปในห้อง

แพรไหมก้าวตามเข้าไปอย่างช้าๆ สำรวจห้องพักที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและไร้ชีวิตชีวา

ทันทีที่แพรไหมก้าวพ้นธรณีประตู เพทายก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว คว้าเอวบางของเธอเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบเธออย่างดุดันและรุนแรง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยนและเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของ

แพรไหมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเขาครอบครองอย่างไร้สิทธิ์ที่จะต่อต้าน บทรักที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรวดร้าว เป็นการสูญเสียครั้งสำคัญในชีวิตของเธอภายใต้เงื่อนไขที่แสนเจ็บปวด

รุ่งเช้า แพรไหมลืมตาขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบางเบา เธอหันไปมองข้างกายแต่ไม่พบเพทาย มีเพียงร่องรอยยับย่นของผ้าปูที่นอนเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เสียงน้ำไหลดังมาจากห้องน้ำ แพรไหมรีบลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก เพทายก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่ดูสดชื่นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเพียงแค่เหลือบมองแพรไหมเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

แพรไหมเดินเข้าไปหาเขาอย่างประหม่า ยื่นสัญญาข้อตกลงการผลิตผ้าไหมที่เธอเตรียมมาให้

"นี่คือสัญญาค่ะ ถ้าคุณเซ็น..."

เพทายรับสัญญามาอ่านอย่างคร่าวๆ ก่อนจะโยนมันทิ้งลงบนโต๊ะอย่างไม่ไยดี

"ทำไมคุณไม่เซ็นคะ?" แพรไหมถามด้วยความตกใจ

"ไม่จำเป็นต้องมีสัญญา" เพทายตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ผมทำตามข้อตกลงของผมแล้ว คุณก็ทำตามข้อตกลงของคุณ"

"แต่คุณ..." แพรไหมรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม "คุณมันขี้โกง!"

"ถ้าคุณอยากได้เงินมากนัก" เพทายพูดพลางหยิบเช็คปึกหนึ่งออกมาจากลิ้นชักแล้ววางลงบนโต๊ะ "ก็แค่มานอนกับผม"

แพรไหมมองเช็คเหล่านั้นด้วยความรู้สึกขยะแขยง เธอหยิบเช็คมาฉบับหนึ่ง มองตัวเลขที่ระบุจำนวนเงิน

"นี่มัน...มันไม่ถึงครึ่งของค่าผลิตด้วยซ้ำ!"

"งั้นคุณก็ต้องทำให้ผมพอใจมากกว่านี้สิ" เพทายตอบด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

"ฉันต้องการขายงาน ไม่ใช่ขายตัว!" แพรไหมประกาศกร้าว

"แล้วสิ่งที่เธอทำอยู่มันต่างกันตรงไหน?" เพทายสวนกลับด้วยคำพูดที่บาดลึก

แพรไหมโกรธจนพูดไม่ออก เธอจ้องมองเพทายด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด ทั้งความเกลียดชัง ความเสียใจ และความรู้สึกต่ำต้อย

เพทายมองหน้านางเอกนิ่งๆ ก่อนจะหยิบเอกสารที่แพรไหมเตรียมมาอ่านอย่างละเอียด เขาหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเขียนข้อตกลงเพิ่มเติมลงไป

"ข้อตกลงใหม่คือ คุณต้องมาอยู่ที่นี่ เป็นนางบำเรอของผม จนกว่าจะสิ้นสุดงาน"

แพรไหมอ่านข้อความนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ "ไม่! ฉันไม่..."

"คุณไม่มีทางเลือกอื่นหรอก แพรไหม" เพทายพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ถ้าคุณต้องการเงินไปช่วยครอบครัวของคุณ"

ในที่สุด แพรไหมก็ต้องจำใจเซ็นชื่อลงในเอกสารนั้น น้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบแก้มของเธออย่างห้ามไม่อยู่

"ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอค่ามัดจำครึ่งหนึ่งก่อนได้ไหมคะ? ฉันต้องเอาไปปิดหนี้นอกระบบ" แพรไหมเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เพทายลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาใกล้แพรไหม ก่อนจะใช้มือเชยคางเธอขึ้นมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"ทำให้ผมพอใจก่อนสิ"

พูดจบ เพทายก็ดึงแพรไหมเข้าไปกอดรัดอย่างแนบแน่น และเริ่มต้นบทรักที่แสนเร่าร้อนอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกขมขื่นและอนาคตที่มืดมนของแพรไหม...