บทที่ 41

บทที่ 41

หลังจากปลดปล่อยความสุขสมมือแกร่งเลื่อนออกจากรอบคอเห็นรอยแดงปื้นใหญ่ กายแกร่งสั่นสะท้านถอดถอนลำใหญ่ออกแล้วโน้มร่างล้มลงด้านข้างตะแคงหน้าคมเข้มเข้าไปในซอกคอเพื่อจูบซับ

“พี่ขอโทษ”

บุษยานอนมึนงง แรงพิศวาสดิบเถื่อนรุนแรงจนร่างบอบบางรับเกินขีดจำกัด รู้สึกถึงมือใหญ่ที่พยายามแก้ผ้าผูกข้อมือเธอออกและเสียงสบถเมื่อมันแน่นเกินไป

เธอเห็นร่างสูงชะโงกผ่านเธอไปยังโต๊ะข้างเตียงเพื่อหยิบมีดพกออกมาตัดผ้าเช็ดหน้าตรงข้อมือ ปล่อยเธอจนเป็นอิสระ อาการเหน็บชาเกิดขึ้นทันทีจนเธอร้องคราง

“บัว เป็นไงบ้าง”

บุษยามองหน้าพสุธา หน้าคมเข้มดูเป็นห่วงเป็นใยและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ข้อมือเรียวเล็กโดนปากหนาพรมจูบรอบข้อมือ เสียงทุ้มพึมพำสำนึกผิด

“จะเป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งใช่ไหมคะ”

เธอห้ามตัวเองไม่ได้จนต้องถามออกไป ร่างบอบบางเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว สังเกตเห็นแผ่นกว้างสะท้านเล็กน้อยก่อนจะยืดกายขึ้นนอนลงข้างเธอ ตวัดอ้อมแขนให้ร่างเล็กขึ้นไปเกยอกอุ่นร้อน

“บัวกลัวพี่ไหม รังเกียจพี่หรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ บัวไม่ได้กลัว เพียงแต่อย่าให้เจ็บมากนะคะ”

แผ่นอกใต้ฝ่ามือเล็กเรียวผ่อนคลายลงจากอาการเครียดขมึง บุษยาพลิกใบหน้าหันไปทางหน้าคมเข้ม

“แต่บัวอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเรือ”

ร่างแกร่งเกร็งตัวขึ้นมาทันที เขาก้มลงมองดวงตาคมรี

“บัวรู้ได้ยังไง?”

“แม่ของพี่แทนเล่าให้ฟังคะ แต่ป้าพิศเพิ่งบอกบัวเมื่อไม่นานมานี้หลังจากบัวเจอกับพี่แทนแล้ว พี่แทนกลับมาบ้านวันที่บัวหมั้น ใช่ไหมคะ”

ร่างแกร่งมีอาการขึ้นมาทันที กรามแกร่งขบแน่นเบือนดวงตาสีฟ้าโกรธกรุ่นไปทางอื่น พยายามเลื่อนตัวออกแต่อ้อมแขนเล็กยังรั้งไว้

“พี่แทนอย่าเพิ่งหนีสิคะ บัวไม่ได้ชอบเสี่ยรังสรรอะไรนั่น”

“แต่บัวหมั้นกับมัน!”

เสียงตะวาดเข้มด้วยอารมณ์โกรธทวีขึ้น ดั่งวันวานย้อนกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกเดิมวันที่ย่างเท้าเข้าไปในบ้านงานหมั้นแล้วมองหญิงสาวที่ตัวเองรักสวมชุดไทยยืนรอต้อนรับแขกในงาน

“มันเป็นคำสั่งของพ่อ”

“ไม่หรอกบัว บัวยอมรับเถอะ ไม่มีใครสามารถสั่งเราได้ถ้าเราไม่ยินยอม”

“แต่ว่า ..”

“หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ พี่ไม่อยากฟัง พี่คลื่นไส้ ขยะแขยงที่บัวกำลังแก้ตัวให้กับตัวเอง”

“พี่แทน!!”

เสียงหวานใสร้องเสียงหลงตามหลังร่างสูงใหญ่ที่ลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ หน้าหวานเศร้าลง ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะพ่อของเธอ และอาจจะรวมถึงเธอด้วย ถ้าเธอย้อนเวลากลับไปได้คงจะดี เธอจะอยู่ให้ห่างจากเขา พี่แทนของเธอจะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้

ร่างแกร่งยืนนิ่งข้างหน้าต่างมองตรงไปยังด้านล่าง โรงแรมวิวสวยมองเห็นท้องทะเลกว้างใหญ่ เป็นการลงทุนที่คุ้มค่าซึ่งพสุธาไม่เคยทำให้ปู่ผิดหวังตั้งแต่เขากลับไปใช้นามสกุลของพ่อ

การร่วมรักรุนแรงเมื่อเช้า ทำให้เขารู้สึกราวกับกลายเป็นคนโหดร้าย จนแม้แต่เขาเองยังเกลียดตัวเอง

“นายหัว คุณดารณีมา”

เสียงเข้มของทัดทองแทรกขึ้น พสุธาขยับกายกลับไปที่โต๊ะสูดลมหายใจเพื่อเรียกสติกลับมา มองประตูเปิดออกก่อนเห็นร่างของสาวสวยอวบอิ่มหน้าคมอย่างคนใต้เดินเข้ามา

สะโพกใหญ่ทิ้งตัวเป็นจังหวะขณะย่างเท้าส่งให้ปลายกระโปรงชุดเดรสพลิ้วไสวยั่วยวน ด้านบนสายเดี่ยวคว้านลึกโชว์เต้างามล้นออก พสุธาแสร้งใช้นัยน์ตาสีฟ้ามองอย่างชื่นชมยิ้มมุมปากรอจนกระทั่งเธอมาใกล้จึงอ้อมไปเลื่อนเก้าอี้ออกให้

“วันนี้ไม่จูบฉันแล้วเหรอคะ”

“ผมกลัวว่าลิปสติกจะเลอะออกหมดน่ะครับ”

เสียงหัวเราะหวานใสทำเขาขนลุก แต่ในเมื่อมันคือเกมที่เขาต้องเล่น เขาจะพยายามทำอย่างแยบคายและให้ถึงที่สุดแม้ว่าต้องไปจบลงบนเตียงก็ตาม

ดารณีหมุนกายบนเก้าอี้ใหญ่มองร่างสูงที่เดินกลับไปนั่งฝั่งตรงข้าม ยื่นซองเอกสารไปตรงหน้าพสุธา

“ร่างสัญญาสำหรับการจดบริษัทร่วมค้าค่ะ ไม่ว่าใครเป็นฝ่ายชนะประมูล บริษัทร่วมค้าจะเป็นผู้ได้ประโยชน์”

ฝ่ามือสีเข้มเอื้อมออกไปรับซองมาเปิดออก เขามองเอกสารห้าแผ่นที่เขียนมาค่อนข้างละเอียด เป็นดั่งเอกสารสัญญาทั่ไไประบุเรื่องผลประโยชน์และจำนวนเงินที่ได้รับ แต่เอกสารแนบท้ายสัญญาเป็นสัญญาการผูกมัดเรื่องแต่งงาน

เขาเหลือบตาขึ้นมองหน้าคมที่ยังยิ้มหวานอย่างเป็นต่อก่อนก้มลงอ่าน ไม่ผูกมัดว่าเขาและเธอจะมีคนอื่น นั่นแสดงว่าเธอเองก็ใช่ย่อย แต่ห้ามนำออกงานหรือออกนอกหน้า หากมีข่าวลือเสื่อมเสียจะเกิดการหย่าร้างทันที และจำนวนค่าหย่าร้างทำเอาเขาเหงื่อตก

ไม่ผูกมัดเรื่องลูก เขาหรือเธอจะมีลูกกี่คนก็ได้ แต่ต้องมีทายาทรับมรดกคือลูกของเธอที่เกิดกับเขาเท่านั้น

คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่ออ่านถึงข้อรองสุดท้าย ต้องกลับไปนอนที่บ้านทุกอาทิตย์อย่างน้อยหนึ่งครั้งและต้องหลับนอนร่วมกับเธอด้วยในวันนั้นตลอดระยะเวลาของสัญญา

เขาพับเอกสารเก็บเข้าซองเหมือนเดิมวางไว้บนโต๊ะยิ้มเย็นใส่หน้าคมที่ยิ้มอย่างเป็นต่อ ร่างอวบอิ่มใช้ภาษากายจนแทบเสนอร่างให้แก่เขา

“แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าทายาทที่เกิดกับคุณเป็นลูกของผม”

ยิ้มหวานในหน้าทำเขาขยะแขยงแต่ฝืนทนยิ้มตอบ ปลายนิ้วชี้เคาะลงกับพื้นโต๊ะเป็นจังหวะช้า ๆ ตามลักษณะนิสัยด้วยความเคยชิน

“ตรวจดีเอ็นเอไงคะ แหมอย่าทำเป็นคนล้าสมัยแบบนั้นสิคะ ดาแฟร์ ๆ ให้คุณพสุธามีบ้านเล็กบ้านน้อย ก็เห็นควรให้ดาทำได้บ้าง ไม่อย่างนั้นดาคงต้องนอนเปล่าเปลี่ยวบนเตียงรอแต่คุณ คงห่อเหี่ยวมากเลยนะคะ คุณพสุธาคิดว่ายังงั้นไหมคะ”

พสุธาสะท้านเยือกกับความคิดสมัยใหม่ที่เขาตามไม่ทัน หรือเป็นเขาเองที่มีความคิดล้าใหม่แบบชายเป็นใหญ่ ฝีนยิ้มกล้ำกลืนน้ำลายลงไป

“งั้นผมจะขอเอกสารนี้ไว้อ่านก่อนนะครับ”

“ได้สิคะ แต่ขอก่อนวันประมูลนะคะ ดาคงขอตัวกลับก่อนค่ะ มีนัดที่อื่นอีก”

พสุธาเดินออกไปส่งสาวร่างอวบอิ่มก่อนที่จะชะงักไปเมื่อดารณีฉุดมือเขาไว้

“ไปส่งดาข้างล่างสิคะ คนที่โรงแรมจะได้รู้ว่าดากำลังจะเป็นเมียหลวง”

มืออ่อนนุ่มอวบกุมมือเขาไว้แน่นส่งสายตาขึ้นยิ้มหวานแต่ไปถึงดวงตา เขาไม่เกิดอารมณ์ใดใดกับเธอเลยนอกจากรังเกียจ แต่ยังเดินตามเกมที่เธอวางไว้ จูงร่างอวบอิ่มลงลิฟต์ไปส่งยังโถงกลางข้างล่าง

พนักงานในโรงแรมรวมไปถึงแขกเข้าพักต่างจับจ้องคนทั้งคู่เป็นตาเดียว ชายหนุ่มรูปหล่อสูงใหญ่และสาวสวยร่างอวบอิ่มที่ดูเหมาะสมกับทุกประการ

ดารณีหยุดเดินก่อนถึงประตูทางออกโถงหน้า หันร่างเข้ามาหาพสุธารวบท้ายทอยเขาไว้ให้โน้มลงมาใกล้

"จูบดาสิคะ"

เขาหลุบตาลงมองปากบางเคลือบสีไว้หนาพลันนึกถึงปากกว้างเย้ายวนธรรมชาติ ใจนึกไม่พอใจที่โดนบังคับ

คนอย่างเขาโดนมาแล้วทุกอย่าง ไม่ชอบใจอย่างยิ่งที่ต้องกลับมาโดนบังคับเช่นนี้อีก เขาจับมือดารณีลงจากท้ายทอยส่งยิ้มเย็นจนดารณีสะท้านเยือกแต่ยังฝืนยิ้มให้

“ผมว่าคุณดาควรกลับได้แล้วนะครับ ผมขอส่งแค่นี้”

เธอแสร้งส่งสายตาขุ่นเคืองใส่แผ่นหลังพสุธาที่เดินหนีเธอไป แต่ภายในยิ้มกว้างเป็นไปตามแผน

บุษยาเหลียวตามองไปยังโถงทันทีที่เห็นพสุธาเดินออกมาจากลิฟต์ คิดเข้าไปหาแต่หยุดไปเมื่อเห็นเขามากับผู้หญิงคนอื่น มือของคนทั้งคู่จูงมือกันสนิทสนม

หน้าหวานคมนิ่วหน้า เธอจำผู้หญิงคนนั้นได้ ลูกสาวของบ้านจรัญ เจ้าของโรงงานน้ำยางชื่อดังของเมือง ดารณี จรัญ

เธอรีบเบี่ยงกายหลบมองพฤติกรรมของคนทั้งคู่ แม้ว่าพสุธายิ้มแย้มแต่เธอรู้ว่าไม่จริงใจ เธอรู้จักพี่แทนของเธอดี รอยยิ้มแบบนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าแบบไหน

แต่ดารณีคงไม่รู้เพราะยังยิ้มหวานไม่หยุด พอหลังจากที่พี่แทนผละออกหลังจากดึงมือของสาวอวบอิ่มลงจากท้ายทอย ใบหน้าคมกลับนิ่งขึ้งและมีความเครียดเกิดขึ้นอย่างไม่พอใจ

ร่างบอบบางหลบพิงผนังด้านข้างเดินเลี่ยงไปยังโถงทางเดินห้องครัวแล้วผงะเมื่อเจอบอดี้การ์ดหน้ายักษ์เดินสวนมาพอดี จึงทำทียิ้มให้เล็กน้อยเดินเลี่ยงออกไป

ทัดทองมองตามหลังสาวน้อยหน้าหวานอย่างสงสัย ดูท่าทางลับๆ ล่อ ๆ แปลกพิกล จากนั้นจึงยกโทรศัพท์ต่อสายนายหัว