1 ข้าตายแล้วหรือ!!?

ทั้งอัปลักษณ์และบ้าใบ้

นางคือสตรีผู้กุมหัวใจแม่ทัพปีศาจ

***************************

            เขาไม่ปล่อยริมฝีปากอิ่มสวยให้เป็นอิสระ และยังแทรกเรียวลิ้นอุ่นกวาดตวัดไม่หยุด ส่วนมือข้างหนึ่งเอื้อมมากอบกุมความขาวนุ่มนิ่มและนวดสลับบีบคลึงเคล้า ทั้งบี้ปลายยอดถันนางเพิ่มความซ่านสยิวต่อเนื่อง

            ทุกสัมผัสของกวนเฉินหลางทำให้หญิงใบ้ร้อนฉ่าทั่วร่าง และส่งผลให้หัวใจสาวแทบกระโจนออกมาอยู่นอกอก

            หญิงใบ้คงเสียสติเป็นแน่แท้ นางเกลียดเขา ชิงชังจับใจ และอยากฆ่าคนตัวโตให้ตาย ทว่าเหตุใดทุกความรู้สึกเหล่านี้กลับมลายและด้อยค่าลงเพียงเพราะถูกเขาหลอกล่อด้วยไฟราคะ

            อวิ๋นมู่หลันกลายเป็นหญิงร่านและไร้ค่าเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด นางเกิดความสับสน หัวสมองขาวโพลนไปหมด

            ‘อ๊ะ... อื๊อ... ทะ… ท่าน...’ น่าละอายเหลือเกิน นางร้องประท้วงเขาได้เพียงเท่านี้ ด้วยใจกลับอ่อนยวบลงทีละน้อย ไม่ต่างจากร่างกายที่คล้ายกับจะยอมศิโรราบแก่กวนเฉินหลาง

            จวบจนเขาปล่อยริมฝีปากนางเป็นอิสระจึงส่งเสียงเข้ม ๆ ขึ้น

            “เจ้าเป็นของข้า... หญิงใบ้!”

*******************

ข้าตายแล้วหรือ!!?

          อวิ๋นมู่หลันพยายามขยับร่างกาย ทว่าทุกอย่างหนักอึ้งไปหมด การหายใจเนิบช้าลง ผิดแต่หูยังได้ยินเสียงรอบด้าน ที่สำคัญยิ่งกว่าคือภาพโหดร้ายก่อนสลบไปมันเป็นสีแดงฉานของเลือดสด ๆ และเสียงกระดูกถูกของแข็งฟัน ปะปนการหวีดร้องเสียขวัญ

            เลือด? นางตายแล้วหรือ นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นในใจ แต่ใน ตอนนี้นางไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกาย ทว่ากลับรับรู้ถึงการสัมผัสหยาบกร้านที่น่องและเสื้อผ้านางคล้ายกำลังถูกรุมทึ้ง

            อื๊อ... อ๊ะ... ขนนางลุกทั่วทั้งสรรพางค์กาย ความรู้สึกดังกล่าวทำให้หัวใจบีบเกร็ง

            ดวงตานางพร่ามัวจึงมองเห็นสิ่งใดไม่แน่ชัด ผิดแต่กลิ่นกายรุนแรงของบุรุษที่โชยเข้าจมูกแจ้งชัดว่าอีกฝ่ายตกอยู่ในบ่วงราคะหนักหน่วง นอกจากนั้นยังผสมด้วยกลิ่นสุราชั้นต่ำ

            หญิงสาวกลัวเหลือเกิน มือของอีกฝ่ายแกะสายรัดเอวนางทิ้ง มือใหญ่ ๆ นั้นลูบไล้จากน่องขึ้นมาสูงกว่าเดิม ส่วนหน้าอกอวบสวยกำลังจะเผยออกให้มันเชยชม!

            “อย่า!!” นางหมายจะร้องออกไป ทว่าเสียงของตนกลับไม่เล็ดลอด ยามนั้นความกลัวจู่โจมอย่างรวดเร็ว เหตุใดนางถึงไม่อาจปกป้องตนเองได้ แม้แต่เสียงที่จะสื่อสารก็ไม่อาจหลุดพ้นลำคอ

            เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่นางจำได้คือ อวิ๋นมู่หลันเดินทางไปกับอวิ๋นหยวนม่าน ซึ่งต้องแต่งเป็นอนุของแม่ทัพกวน อีกฝ่ายคือบุรุษที่สตรีนางใดก็ไม่อยากขึ้นเตียง ด้วยยามนี้เขานับว่าเผด็จการเหนือคนทั้งใต้หล้า และยังเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา อีกทั้งพี่รองของนางได้มีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งกับบัณฑิตแซ่หลวนมานานหลายเดือน

            หลวนคุน เป็นชายรูปงามคารมดี ครอบครัวมีกิจการค้าขายทางภาคใต้

            “น้องหกต้องช่วยพี่...” เสียงอวิ๋นหยวนม่านดังเข้ามาในหัวก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งขนมและจอกน้ำชาที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยให้ดื่ม

                “ช่วยอย่างไรหรือ” อวิ๋นมู่หลันเอ่ยถาม อีกฝ่ายตอบอย่างหนักอกหนักใจว่า

            “เป็นตัวแทนพี่ และแต่งเข้าสกุลกวน!”

            อวิ๋นหยวนม่านมองน้องสาวอย่างขอความเห็นใจ

                “พี่รองล้อข้าเล่นแล้ว คนที่แม่ทัพกวนต้องการคือคุณหนูรองสกุลอวิ๋น มิใช่ข้าผู้ต่ำต้อยซึ่งเกิดจากลูกอนุ”

                “สำคัญอันใด ในเมื่อชายคนนั้นไม่คิดต้องการสตรีที่เพียบพร้อม เขาแค่อยากได้ใครสักคนไปเฝ้าโลงศพฮูหยินผู้เฒ่ากวนที่เรือนบรรพบุรุษ และคอยเป็นแม่หมูคลอดบุตรสืบทายาท เรื่องบัดซบเช่นนั้นข้าทำไม่ได้!”

            “แล้วข้าจะเหมาะสมเยี่ยงไร ข้า... ย่อมต้องอยู่รับใช้บิดาและก็แม่ใหญ่ที่เรือน อีกทั้งพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ก็ชอบที่ข้าช่วยงานพวกเขาได้เป็นอย่างดี”

            อวิ๋นหยวนม่านยิ้มน้อย ๆ และบอกน้องสาวที่แสนดีของตน

                “เด็กโง่ งานพวกนั้นคนอื่นทำได้ดีกว่าเจ้า อีกอย่างทนให้พี่ใหญ่โขกสับในร้านได้อย่างไร ฟังพี่ให้ดี... เสี่ยวหลันย่อมเหมาะสมที่สุด เพราะชีวิตเจ้านับแต่นี้มีข้าขีดเส้นให้เดิน!”

            เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยจบ อวิ๋นมู่หลันก็รู้สึกว่าขนมปุยฝ้ายที่กลืนลงคอไปก่อนหน้ามีรสชาติหวานแหลมเหลือเกิน นางจึงยกจอกน้ำชาขึ้นดื่มแต่เหมือนว่ายังไม่พอ สาวใช้ผู้หนึ่งเลยส่งกาน้ำให้

            อวิ๋นมู่หลันรับไปและดื่มน้ำจากกาอย่างคนกระหายหนัก เมื่อรู้ตัวอีกทีนางก็เข้าใจทุกสิ่งอย่างแจ้งชัด นางถูกพี่รองวางยา!

            “น้องหลัน จงขึ้นเกี้ยวไปกับพี่ หลังจากนั้นก็แล้วแต่วาสนาของเจ้าว่าจะตายอยู่กลางป่าให้อีกาจิกกินซากศพ หรือเข้าไปตกนรกและตายทั้งเป็นในฐานะอนุ ไม่ใช่สิ เป็นสาวใช้ข้างห้องของแม่ทัพกวนจึงจะเหมาะสมกว่า!”

                อวิ๋นมู่หลันนอนอยู่บนพื้นดินชื้นแฉะ มันไม่ได้เปียกน้ำฝนหากเป็นเลือดของผู้อื่น!

            หูของนางได้ยินเสียงรอบตัว นอกจากตนกำลังจะถูกย่ำยี ยามนี้มีสตรีกับบุรุษที่เดินทางมาด้วยกันในขบวนเจ้าสาว กำลังถูกกระทำอย่างป่าเถื่อน

            เสียงหอบหายใจดังอย่างไม่สิ้นสุด นางสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวจัดซึ่งลอยอยู่ในสายลม

            “อ๊ะ... อ๊า อย่าทำข้า! มะ... มันใหญ่เกินไป เอาออกไป”

            อวิ๋นมู่หลันไม่ได้โง่ ถึงอายุน้อยเพียงสิบหกปี แต่ได้ร่ำเรียนเขียนอ่านมาก็มาก อีกทั้งเป็นคนชอบศึกษาเรื่องต่าง ๆ ดังนั้นการร้องขอความเมตตาดังกล่าวย่อมหมายถึงอีกฝ่ายกำลังถูกข่มเหง

            “สวรรค์โปรดเมตตา... อย่าเอามันเข้ามา สิ่งโสโครกนั่น อะ... เอาออกไป!”

            หัวใจหญิงสาวเต้นโครมคราม นางหวาดหวั่นเหลือเกิน แต่ไร้เรี่ยวแรงปกป้องตนเอง ยามนี้จะทำสิ่งใดได้ กระทั่งได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อสลับการขู่คำรามของสตรีนางนั้น อวิ๋นมู่หลันเข้าใจแล้วว่า ลานกลางดินที่นอนอยู่ตรงนี้กลายเป็นสถานที่สำหรับปรนเปรอความสุขให้แก่พวกโจรป่า ซึ่งดักปล้นขบวนเจ้าสาวของอวิ๋นหยวนม่าน ทว่าอีกฝ่ายหาได้อยู่ที่นี่ จะมีก็แต่นางกับเหล่าบ่าวรับใช้ชายหญิงซึ่งตอนนี้คงเหลือรอดไม่กี่คนที่มีลมหายใจ

            จากนั้นสายรัดเอวนางถูกกระชากออก เนื้อสาวยามนี้คงเผยให้ผู้อื่นเห็น

            หน้าอกทรงสวยรูปหยดน้ำกระเพื่อมขึ้นลง และมีความเย็นเยียบจากปลายของมีคมพยายามจะใช้มันเล่นสนุกกับผิวเนียนละเอียดสีขาวอมชมพู

            “ฮึๆ ๆ โอ้ นางยังไม่ตาย น่าจะเป็นของดีเสียด้วย!”

                เสียงนั้นหยาบช้า พอได้ยินแล้วอวิ๋นมู่หลันก็เกลียดจับใจ ขณะ เดียวกันนางเริ่มได้ยินเสียงหอบหายใจต่ำ ๆ ดังอยู่ไม่ห่างกัน ก่อนที่จะมีมือหนึ่งเอื้อมมือจับมือนางเอาไว้ อีกฝ่ายคือสาวใช้ของนางนั่นเอง

            ดวงตาของสาวใช้แดงก่ำ มีน้ำตาไหลนองหน้า อวิ๋นมู่หลันมองเห็นได้เพียงเท่านั้น เพราะอึดใจต่อมา ผ้าผืนหนึ่งก็ผูกปิดตานางไว้

            หญิงสาวตื่นกลัวจนแทบหยุดหายใจ เกิดสิ่งใดขึ้น

            “อา... บ่าวของสกุลนี้ดีทั้งชายหญิง ดูสิก้นของเจ้านี่งามนัก ตัวมันยังอุ่น ๆ นี่ถ้ายังมีชีวิตอยู่ข้าจะให้มันเป็นเมียน้อยอีกคน”

            โจรร้ายผู้หนึ่งมันกระทำเรื่องน่ารังเกียจนัก ด้วยเพิ่งปล่อยน้ำรักใส่รูทวารของบ่าวชายผู้หนึ่งทั้งที่เขาสิ้นลมหายใจไปแล้ว

            “เจ้าเป็นพวกวิตถารโดยแท้ ส่วนข้าได้พบของดี นางผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่ และดูสิ นมของนางงามเหลือเกิน และดูเหมือนว่าไฝพรหมจรรย์ยังอยู่” เสียงดังกล่าวเอ่ยขึ้นพร้อมเห็นว่าใต้วงแขนขวาของอวิ๋นมู่หลันปรากฏแต้มพรหมจรรย์สีแดงชัดเจน

            “ช้าก่อน... เช่นนั้น นางย่อมขายได้กำไรงาม”

            เมื่อได้ยินคำดังกล่าวโจรทั้งกลุ่มก็บ่นเสียดาย

                “นางผู้นี้ ขอข้าเลียกลีบนางกับยอดถันสักหน่อยได้หรือไม่ รับรองราคาไม่ตกเป็นแน่”

            อวิ๋นมู่หลันได้ยินคำพูดน่ารังเกียจก็พลันขนลุกซู่

            “ฮ่า ๆ ๆ สิ่งที่เจ้าทำได้คือแค่อมและเลียนิ้วเท้านางเท่านั้น”

            คนที่ถูกท้าทายใยจะยอมแพ้

            “ได้... ขอได้ชมเชยนางข้าก็สำเร็จจนถึงจุดสุดยอด”

            โจรร่างอวบหนาว่าแล้วจึงจับเท้าของนางข้างหนึ่งขึ้นแล้วโลมเลียอย่างหื่นกระหาย ภาพดังกล่าวสร้างความตื่นตะลึงให้คนอื่น ทว่าพอเลียได้สักพักหลายคนก็ช่วยตัวเองอย่างหยาบช้าไปด้วย

            คนที่นอนตัวแข็งซึ่งไร้เรี่ยวแรงน้ำตาไหลพราก นางไม่เห็นสิ่งใดและร้องประท้วงให้อีกฝ่ายหยุดกระทำสิ่งชวนให้ขยะแขยงไม่ได้ก็จริง ทว่านางเกิดความรู้สึกขนลุกซู่สะท้านไปทั้งร่าง อวิ๋นมู่หลันกำลังซ่านสยิวเยี่ยงนั้นหรือ เรื่องขายหน้าเช่นนี้เกิดขึ้นกับนาง ช่างบัดซบสิ้นดี

                นิ้วหัวแม่เท้าถูกโลมเลีย น่องสวยมีมือหยาบกระด้างสัมผัสและบีบด้วยแรงหนัก ๆ

            “ปล่อยข้า หยุดเดี๋ยวนี้”

            อวิ๋นมู่หลันร้องกรีดก้องอยู่ในใจ กระทั่งเวลาผ่านไปราวหนึ่งก้านธูปดับ เสียงหอบถี่กระชั้นของชายหลายคนก็ประสานกันอย่างน่าตื่นตระหนก ในตอนนั้นนางต้องตัวแข็งทื่อเมื่อบริเวณเนินหน้าอกมีน้ำอุ่น ๆ หยาดหยดลงใส่!

            “เจ้ามันกระจอกเสียจริง เสร็จเร็วเยี่ยงนั้นไม่สมราคาคุย”

            “มิได้ ๆ มันเพิ่งรอบแรก ข้ายังทำได้เรื่อย ๆ ถ้าหากปล่อยใส่ปากนางได้รับรอง เจ็ดน้ำข้าก็ยังไหว”

            พอรู้ว่าน้ำดังกล่าวมาจากร่างกายของบุรุษอวิ๋นมู่หลันจึงอดสูยิ่งนัก นางอยากมีพลังและเรี่ยวแรงเพื่อจะหนีจากสถานการณ์ตรงหน้านี้เสีย!

            และจากชายคนหนึ่งก็มีอีกหลายคนที่พร้อมปลดปล่อยความขุ่นข้นใส่นางที่นอนอยู่บนผืนดิน ทว่าในขณะเดียวกัน มีเสียงม้าดังรุดหน้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ชายที่อมนิ้วเท้าของอวิ๋นมู่หลันสบโอกาสเข้าพอดี เขาจึงอุ้มร่างนางขึ้นแล้วพาหลบหนีไป

            “ปล่อยข้า!” หญิงสาวร้องประท้วงอีกหน แต่เสียงนางกลับติดอยู่ในลำคอ