บทที่ 5

อวี้เป่าเพิ่งได้สัมผัสความรู้สึกของความสุขเป็นครั้งแรกในชีวิต

ผลไม้เคลือบน้ำตาล ขนมน้ำตาลดอกกุ้ย  บ๊วยชุบน้ำตาล เกาลัดคั่วน้ำตาล…

เขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้ เมื่อลองชิม ตาก็ลุกวาวเป็นประกาย อาหารรสเลิศชัด ๆ

แก้มของเด็กหญิงตัวน้อยถูกยัดจนพองป่อง เสียงพูดก็คลุมเครือไม่ชัด “อืม ๆ…กินเยอะ ๆ ข้าเลี้ยงเอง…”

ถุงเงินน้อย ๆ สองใบที่ห้อยอยู่ตรงเอวของนางถูกยัดจนแน่น ใบหนึ่งใส่ของดีต่าง ๆ ในห้องทดลองของท่านแม่ ส่วนอีกใบเป็นตั๋วเงินที่ขโมยมาจากพ่อหนิง

พ่อหนิงมีเงินเยอะจนล้นท้องพระคลัง ไม่ใช้ก็เสียเปล่า

พลางกินพลางเล่น รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว

หัวใจนานเป่าเต้น ‘ตึกตัก’ แย่แล้ว!

สนุกมากจนเกือบลืมเรื่องกลับบ้านแล้ว!

ท่านแม่ต้องร้อนใจจนตามหานางไปทั่วแน่!

แต่นางกลับไปแล้ว น้องชายที่งดงามจะทำอย่างไร?

หรือไม่พากลับไปด้วยเลย?

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่แอบท่านแม่ออกมาเที่ยว ตอนกลับจะมีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปด้วย

บางครั้งก็เป็นลูกปัดไข่มุกหนึ่งพวง บางครั้งก็เป็นแป้งทาแก้มแดงหนึ่งกล่อง

สิ่งมีชีวิตก็ใช่ว่าจะไม่มี ลูกแมว ลูกสุนัข ลูกกระรอกอะไรเอย!

ครั้งนี้พาเด็กน้อยคนหนึ่งกลับไป ไม่รู้ว่าท่านแม่จะแสดงสีหน้าอย่างไรนะ?

ช่างมันเถอะ นางไม่วางใจทิ้งให้น้องชายที่งดงามอยู่คนเดียวที่นี่ ถ้าหากถูกนายหน้าค้ามนุษย์จับไปจะทำอย่างไร?

เมื่อตัดสินใจแล้ว นางหันไปถาม “น้องชายที่งดงาม เจ้าชื่ออะไร?”

“หรงอวี้ แต่ว่า…เจ้าอย่าเอาแต่เรียกข้าว่าน้องชายได้หรือไม่ ถ้าหากข้าเป็นพี่ชายล่ะ?”

ส่วนสูงรูปร่างของพวกเขาพอ ๆ กัน ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกก็แยกไม่ออกจริง ๆ

“เช่นนั้นวันเกิดของเจ้าคือเมื่อไร?”

“วันที่สองเดือนเจ็ด ข้าอายุสี่ขวบแล้วนะ!”

“จริงหรือ! ข้าก็วันที่สองเดือนเจ็ดเช่นกัน!”

อวี้เป่าเบิกตากว้าง เหตุใดจึงมีเรื่องที่บังเอิญเช่นนี้?

พวกเขาเกิดวันเดือนปีเดียวกัน!

“ในเมื่อแยกไม่ออก เจ้าเป็นน้องชายของข้าต่อก็แล้วกัน!” นานเป่าตัดสินในคำเดียว

แม้อวี้เป่าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลมาโต้แย้ง

“แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าชื่ออะไร?”

“อวิ๋นนานนาน! ถ้าหากมีคนรังแกเจ้า ก็บอกชื่อข้าไปเลย พี่สาวคุ้มครองเจ้าเอง! ฟ้าใกล้มืดแล้ว ตอนนี้ข้าพาเจ้ากลับไปพบท่านแม่ก่อน นางเป็นคนสวยและจิตใจดี แต่นิสัยไม่ค่อยดีนัก ถึงเวลาเจ้าต้องทำตัวดีหน่อยนะ จำได้หรือยัง?”

อวี้เป่าก็กำลังลังเลเช่นกัน

ถ้าหากท่านพ่อพบว่าเขาหายตัวไป จะต้องร้อนใจแน่นอน

แต่เมื่อได้ยินนานเป่าพูดคำว่า ‘ท่านแม่’ ราวกับในใจเกิดแรงฉุดสายหนึ่ง

ตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยพบท่านแม่

มองดูเด็กหญิงตัวน้อย ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา และอยากเห็นเช่นกันว่าท่านแม่ที่เป็น ‘คนสวยและจิตใจดี’ ที่นางพูดถึงหน้าตาเป็นอย่างไร

เขายังไม่ทันตอบตกลง จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บบิดที่หน้าอก

เขาเจ็บจนเหงื่อเย็นผุด หน้าซีด พลันก็ล้มลงพื้น

นานเป่าสะดุ้งตกใจ เมื่อครู่ยังดี ๆ อยู่ไม่ใช่หรือ เหตุใดจู่ ๆ ก็เกิดเรื่องแล้ว?

“อวี้เป่า เจ้าเป็นอะไร อย่าทำให้ข้ากลัวสิ!”

“นานเป่า ข้าอาจจะ…ไม่สามารถตามเจ้ากลับไป…พบแม่เจ้าแล้ว!”

“ไม่หรอก อวี้เป่าเจ้าอดทนไว้!”

จู่ ๆ นางก็นึกถึงลูกกลอนช่วยชีวิตในถุงเงินที่ท่านแม่มอบให้นาง

ได้ยินมาว่าสามารถแก้ร้อยพิษ กระตุ้นหัวใจฟื้นฟูสติ ยามคับขันสามารถช่วยหนึ่งชีวิต

นางรีบนำยาออกมา ยัดใส่ปากอวี้เป่าทันที

จากนั้นก็นำพลุสัญญาณที่พ่อฉีมอบให้นาง นี่คือสัญญาณเฉพาะของตำหนักหมิงเย่ ซึ่งเป็นองค์กรลอบสังหารอันดับหนึ่งในยุทธภพ

ถ้าหากพบเจออันตราย ก็ยิงพลุสัญญาณ ไม่นานก็จะมีคนมาช่วยนาง

พลุสัญญาณเพิ่งดังขึ้น จู่ ๆ ก็มีองครักษ์ถือดาบสิบกว่าคน พุ่งเข้ามาปิดล้อมพวกเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าทำอะไรคุณชายน้อย?”

นานเป่ามองออกในปราดเดียว เป็นพวก ‘นายหน้าค้ามนุษย์’ ที่จับตัวอวี้เป่าไป!

นางรีบกันอวี้เป่าไว้ข้างหลัง

“พวกนายหน้าค้ามนุษย์ที่น่ารังเกียจ ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าทำร้ายอวี้เป่า!”

เหล่าองครักษ์ลับมองหน้ากัน

นายท่านได้มีคำสั่ง ไม่ว่าคนที่ลักพาตัวคุณชายน้อยมีจุดประสงค์อะไร ก็ให้ฆ่าไม่เว้น

แต่สิ่งที่พวกเขาคาดคิดไม่ถึงคือ จะเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยเช่นนี้!

จะลงมือหรือ?

คำสั่งของนายท่าน ต้องปฏิบัติตาม ทำได้เพียงปลอบใจตัวเองแล้วลงมือ

เพิ่งยกดาบขึ้น แต่เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้น มองเห็นใบหน้าที่คล้ายนายท่านเจ็ดส่วน

ทุกคนตะลึงงัน!

ปีนั้นตอนที่ผู้บัญชาการจุยอวิ๋นกับจู๋เยว่พาคุณชายน้อยกลับมา เคยหยดเลือดพิสูจน์สายเลือด และยืนยันว่าเป็นสายเลือดของนายท่าน

หลังจากคุณชายน้อยค่อย ๆ เติบโต ทุกคนล้วนรู้สึกว่าหน้าตาของเขางามละมุนเกินไป ไม่เหมือนนายท่าน น่าจะได้เชื้อแม่มาเยอะกระมัง!

แม่นางผู้นั้นก็วาสนาน้อย ไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าตาลูกตัวเองเป็นอย่างไร ก็สิ้นใจแล้ว

แต่เด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้า หน้าตางดงามสดใส อวบอิ่มสมบูรณ์ ประดุจเทพธิดาตัวน้อย ราวกับแกะสลักออกมาจากพิมพ์เดียวกับนายท่าน

ยังไม่ทันหวนคืนสติจากความตกใจ ร่างเงาที่สูงเพรียวสายหนึ่งร่อนลงมาจากท้องฟ้า

ปราดเปรียวดั่งสายลม ว่องไวดุจสายฟ้า กลิ่นอายอันดุดันบีบทุกคนถอยหลัง

เหล่าองครักษ์ลับก็ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดเช่นกัน เหตุการณ์เช่นไรที่ไม่เคยพบบ้าง

แต่ครั้งนี้ พวกเขาไม่ทันได้เห็นหน้าตาชัดเจนด้วยซ้ำ

รอพวกเขาตั้งสติได้ เด็กหญิงตัวน้อยบนพื้นได้หายไปแล้ว

หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์

หญิงสาวปลดผ้าคลุมหน้าออก คิ้วดั่งใบหลิว ดวงตาแวววาว งดงามเหนือปุถุชน บริสุทธิ์ไร้มลทินดั่งหิมะบนยอดเขาอันหนาวเหน็บ

เพียงแต่ใบหน้าที่งามตะลึงโลกนั่น เวลานี้กลับถูกปกคลุมด้วยเมฆดำ

ได้ยินมาว่าตอนที่เจอนางหนูน้อย นางกำลังถูกล้อมโดยคนถืออาวุธกลุ่มหนึ่ง ถ้าหากไปช้ากว่านี้อีกหนึ่งก้าว ไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมาเลย

ในอดีตเมื่อนานเป่าเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง จะต้องก้มหน้ายอมรับผิดทันที

เห็นใบหน้าน้อย ๆ ที่น่ารักไร้เดียงสา และดวงตากลมโตที่สุกใส ใครยังจะโกรธลงอีก?

แต่ครั้งนี้ เกรงว่าไม่สามารถผ่านด่านได้ง่าย ๆ

นางได้เตรียมถามเอาความผิดแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยกลับ ‘ฮือ’ ปล่อยโฮออกมา

“ท่านแม่ ท่านรีบช่วยอวี้เป่าด้วย เขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว!”

อวิ๋นหลีงงงวยอยู่ครึ่งค่อนวัน “อวี้เป่าคือใคร?”

เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้จนสะอึกสะอื้น กว่าจะพูดชัดเจนก็ผ่านไปพักใหญ่

อวี้เป่าคือเด็กผู้ชายที่วันนี้นางช่วยมาจากนายหน้าค้ามนุษย์

เดิมทีเตรียมพาเขากลับหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ ไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ โรคของเขาก็กำเริบระหว่างทาง ทำเอานางตกใจมาก!

นางจึงรีบยิงพลุสัญญาณขอความช่วยเหลือ แต่นายหน้าค้ามนุษย์เหล่านั้นกลับไล่ตามมา และแย่งอวี้เป่าไป

อวิ๋นหลีฟังจนกังวล นางรีบถาม “ตอนนั้นอาการของเขาเป็นอย่างไร?”

“หน้าม่วง หายใจไม่ออก เอาแต่พูดว่าเจ็บหน้าอก!”

ต้องเป็นโรคเรื้อรังที่มีมาแต่กำเนิดแน่นอน

เมื่อไรที่กำเริบ ชีวิตตกอยู่ในอันตราย!

เกรงว่าตอนนี้เด็กคนนั้น…

ไม่รู้เพราะเหตุใด หลังจากรู้ว่าเกิดเรื่องกับเด็กคนนั้น หัวใจนางเหมือนถูกมีดกรีด เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก

แต่เมื่อรู้ว่านานเป่าได้ป้อนลูกกลอนกระตุ้นหัวใจให้เขาแล้ว นางจึงจะโล่งอก เช่นนั้นยังมีโอกาสรอด

ยานั่นเป็นยาช่วยชีวิตยามฉุกเฉิน หลังจากกินไปแล้ว ระบบการทำงานต่าง ๆ ของร่างกายจะหยุดลงทันที เพื่อซื้อเวลาอันมีค่าสำหรับการรักษา

นอกจากถอนด้วยวิชาเข็มของนาง ไม่เช่นนั้นจะอยู่ในอาการหลับใหลถาวร