เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 4
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-19 15:40:28บทที่เกี่ยวข้อง
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 5
อวี้เป่าเพิ่งได้สัมผัสความรู้สึกของความสุขเป็นครั้งแรกในชีวิตผลไม้เคลือบน้ำตาล ขนมน้ำตาลดอกกุ้ย บ๊วยชุบน้ำตาล เกาลัดคั่วน้ำตาล…เขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้ เมื่อลองชิม ตาก็ลุกวาวเป็นประกาย อาหารรสเลิศชัด ๆแก้มของเด็กหญิงตัวน้อยถูกยัดจนพองป่อง เสียงพูดก็คลุมเครือไม่ชัด “อืม ๆ…กินเยอะ ๆ ข้าเลี้ยงเอง…” ถุงเงินน้อย ๆ สองใบที่ห้อยอยู่ตรงเอวของนางถูกยัดจนแน่น ใบหนึ่งใส่ของดีต่าง ๆ ในห้องทดลองของท่านแม่ ส่วนอีกใบเป็นตั๋วเงินที่ขโมยมาจากพ่อหนิงพ่อหนิงมีเงินเยอะจนล้นท้องพระคลัง ไม่ใช้ก็เสียเปล่าพลางกินพลางเล่น รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดแล้วหัวใจนานเป่าเต้น ‘ตึกตัก’ แย่แล้ว! สนุกมากจนเกือบลืมเรื่องกลับบ้านแล้ว!ท่านแม่ต้องร้อนใจจนตามหานางไปทั่วแน่!แต่นางกลับไปแล้ว น้องชายที่งดงามจะทำอย่างไร?หรือไม่พากลับไปด้วยเลย?ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่แอบท่านแม่ออกมาเที่ยว ตอนกลับจะมีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปด้วยบางครั้งก็เป็นลูกปัดไข่มุกหนึ่งพวง บางครั้งก็เป็นแป้งทาแก้มแดงหนึ่งกล่องสิ่งมีชีวิตก็ใช่ว่าจะไม่มี ลูกแมว ลูกสุนัข ลูกกระรอกอะไรเอย!ครั้งนี้พาเด็กน้อยคนหนึ่งกลับไป ไม่รู้ว่าท่านแม่จะแส
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 6
ตอนที่อวี้เป่ากลับมา หน้าซีดจนน่ากลัว ร่างกายน้อย ๆ ขดเป็นก้อนและหมดสติไม่รู้ตัว ตามรายงานของผู้ใต้บังคับบัญชา คนที่ลักพาตัวอวี้เป่าไป ยัดของบางสิ่งใส่ปากของเขา มีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นยาพิษสายตาของหรงเหยี่ยนน่ากลัวมากถ้าหากอวี้เอ๋อร์เป็นอะไรไป เขานึกไม่ออกเลยว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรลงไปชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง แบกกล่องยาเข้ามาอย่างเร่งรีบเขาคือฝูหลิงจวิน หมอเทวดาที่มีชื่อเสียงแห่งแคว้นเยี่ยน มาจากตระกูลเย่ที่เป็นหมอมาหลายชั่วอายุคน ฝีมือการแพทย์สูงส่ง และเป็นคนสนิทของหรงเหยี่ยนด้วยเช่นกันแต่ด้วยฝีมือการแพทย์ทั้งหมดของเขา ก็ไม่สามารถรักษาโรคหัวใจของอวี้เอ๋อร์ ทำได้เพียงพยายามถ่วงเวลาเขาเคยกล่าวไว้ว่า ถ้าหากโรคหัวใจกำเริบอีกครั้ง แม้เป็นเทพเซียนก็หมดหนทางหัวใจของหรงเหยี่ยนกำลังเต้นรัว กลัวจะได้ยินผลลัพธ์ที่เลวร้ายนั่นหลังจากตรวจชีพจร ฝูหลิงจวินกลับมีสีหน้าที่ตื่นเต้น“แปลก แปลกจริง ๆ!”“สถานการณ์พลิกผัน เปลี่ยนร้ายกลายเป็นดี ใครเป็นคนช่วยคุณชายน้อย?”“คนผู้นี้มีฝีมือสูงมาก ข้าน้อยยอมศิโรราบด้วยความเต็มใจ ยินดีไหว้เขาเป็นอาจารย์!”หรงเหยี่ยนตกใจมาก “อวี้เอ๋อร์ไ
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 7
เวลานี้ ทหารยามในเรือนได้ตื่นแล้ว เพิ่งพุ่งออกไป ก็ถูกพวกเขาล้อมเอาไว้อวิ๋นหลีไม่มีใจสู้อีก พลันขว้างระเบิดควันออกไปหนึ่งลูกหมอกขาวพวยพุ่ง ปกคลุมเรือนทั้งหลังในพริบตาเมื่อควันจางลง ร่างเงาของนางยังจะอยู่อีกหรือ?ไม่นาน ทุกคนก็พบความผิดปกติ นายท่านอยู่ในเรือนไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงปล่อยให้เขามีโอกาสหนีออกมาได้?หรือว่านายท่านพลาดท่าให้โจรชั่ว?พวกเขาไม่มีเวลาไปไล่ตาม ต้องการเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเพิ่งเดินถึงหน้าประตู มีเสียงตะคอกดังออกมาจากข้างใน “อย่าเข้ามา!”เวลานี้ หรงเหยี่ยนได้โคจรกำลังภายในขับพิษออกมาแล้ว ทันใดนั้นเหลือบเห็นของบางอย่างบนพื้น เดินเข้าไปเก็บขึ้นมามันคือเสื้อรัดอกสีแดง!ถ้าหากผู้ใต้บังคับบัญชาเข้ามาในเวลานี้ ต้องเห็นนายท่านผู้เย็นชาและเฉยเมยมาโดยตลอดของพวกเขา ถือของส่วนตัวของสตรีไว้ในมือแน่นอนผ้าที่อ่อนนุ่มและเรียบเนียนนี้ เคยห่อหุ้มร่างกายที่อวบอิ่มของนางไม่รู้เพราะเหตุใด เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน ไฟที่ร้อนแรงสายหนึ่งปะทุขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจท้ายที่สุด เขายัดมันเข้าไปในหน้าอกโดยไม่รู้ตัวตอนที่เดินออกจากประตู เขากลับมาเย็นชาอีกครั้ง ก
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 8
รั่วหรูซวงหมดสติไปสามคืนสามวันนางฝันเห็นภาพที่น่ากลัวมากตลอดเวลาในความฝัน มีดสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งไล่ตามนาง ผ่าท้องของนาง ควักหัวใจ ฉีกกระชากไส้พุง เลือดสาดกระเซ็น…“อ๊ะ!” นางลืมตา ทั่วร่างโชกไปด้วยเหงื่อเย็น“พระชายาฟื้นแล้ว! รีบไปแจ้งท่านอ๋อง!”เซียวเยี่ยนถิงเพิ่งเข้าประตู ก็เห็นนางชี้ไปที่ท้องของตัวเอง พลางกรีดร้องไม่หยุดบนนั้นเต็มไปด้วยรอยเย็บจากด้ายสีดำ น่าเกลียดเหมือนตะขาบตัวหนึ่ง แผลเริ่มตกสะเก็ดแล้วเขาเห็นบาดแผลนี่นานแล้ว ตอนนั้นถึงกับทนไม่ไหวจนอาเจียนเมื่อเห็นสีหน้าที่บิดเบี้ยวและซีดของรั่วหรูซวงในเวลานี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรังเกียจในใจแต่เขายังคงเดินเข้าไปปลอบใจอย่างอดทน “ไม่เป็นอะไรแล้ว ลูกเกิดมาอย่างปลอดภัย!”รั่วหรูซวงยิ่งประหม่าแล้ว “ลูกล่ะ?”“แม่นมอุ้มไปป้อนนมแล้ว เป็นรัฐทายาทน้อย เสด็จพ่อทรงปราบปลื้ม ได้ทรงมีพระบัญชาประทานรางวัลไม่น้อย”“เป็นรัฐทายาทได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่…”รั่วหรูซวงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดของคนคนนั้นตอนลูกคลอด…ยินดีด้วย เป็นลูกสาว!ตอนนั้นนางทุกข์ทรมานอย่างที่สุด และเมื่อได้ยินเรื่องนี้ หายใจไม่ทัน หมดสติไปโดยตรงเมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบกั
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 9
คืนนั้น นักฆ่าสิบคนลอบเข้าหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ตอนที่หรงเหยี่ยนมาถึงเชิงเขา ก็เห็นเปลวไฟพวยพุ่งท้องฟ้าท่ามกลางเสียงดาบทวนกระบี่ง้าว มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือปะปนเกิดเรื่องแล้ว!มีทางเดียวที่จะเข้าสู่หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ จำเป็นต้องผ่านป่าผืนหนึ่งเมื่อถึงยามราตรี ในป่าก็จะเกิดหมอกพิษ เบาเกิดภาพหลอน หนักถูกพิษหมดสติ มีไว้เพื่อสกัดกั้นศัตรูที่คิดจะบุกเข้าไปโดยเฉพาะอยากเข้าทางประตูหลัก เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!เขานึกถึงตอนเข้ามาสำรวจก่อนหน้านี้ พบทางลัดเส้นหนึ่งที่หลังเขา เพียงแต่มีอสรพิษเต็มไปหมด ปกติไม่มีใครกล้าเดินผ่านช่วยคนสำคัญกว่า เขาไม่มีเวลาสนใจอะไรมาก!เวลานี้ รถม้าคันหนึ่งกำลังแล่นอยู่บนเส้นทางที่คดเคี้ยวและมืด โดยมีเด็กสองคนนั่งอยู่ในรถ “นานเป่า นี่พวกเราจะไปที่ใด?” อวี้เป่าดูไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด“ท่านแม่ทำเช่นนี้ ย่อมมีเหตุผลของนาง รอนางทำธุระเสร็จ ก็จะรีบมาหาพวกเราเอง”เด็กหญิงตัวน้อยไม่กังวลเลยสักนิด นางเคยผ่านเรื่องเช่นนี้มาหลายครั้ง กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วอวี้เป่าเห็นสีหน้านางสบาย ๆ จึงวางใจลงชั่วคราวหรงเหยี่ยนและคนอื่นเห็นรถม้าแล่น
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 10
อวิ๋นหลี “...”เกาที่ไม่คัน ยุ่งเรื่องชาวบ้าน!ไม่ถูก!การปรากฏตัวของชายผู้นี้น่าสงสัย ไม่แน่อาจเป็นสายลับที่เซียวเยี่ยนถิงส่งมาไม่รู้เพราะเหตุใด นางมักจะเกิดความรู้สึกคุ้นเคยจากร่างกายของเขา แต่นางมั่นใจว่าไม่เคยเห็นใบหน้านี้สัมผัสถึงเจตนาฆ่าในสายตานาง หรงเหยี่ยนยิ่งอยากรู้ตัวตนของนางคืนนี้เกิดอะไรขึ้นที่หุบเขากันแน่?เหตุใดตำหนักหมิงเย่จึงจู่โจมอย่างหนักหน่วง?ทั้งหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์เหลือผู้รอดชีวิตแค่คนเดียว ดังนั้นต้องหาคำตอบของความลับทั้งหมดจากนางแล้ว“ท่านนักปราชญ์แห่งการแพทย์อยู่ที่ใด?”พลันอวิ๋นหลีสะดุ้ง มาหาข่าวอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วยเช่นนั้นยิ่งเก็บไว้ไม่ได้แล้ว!พลันสายตาเฉียบคม ลงมืออย่างฉับไวเข็มเงินอาบยาพิษสามเล่มลอยออกไป โดนเข้าไปตายแน่นอนหรงเหยี่ยนมองดูเข็มเงินเหล่านั้นระเบิด กลายเป็นใยสีเงินโถมเข้าหาต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง “เหอะ…คิดว่าข้าจะพลาดท่าให้ลูกไม้เดิม ๆ เป็นครั้งที่สองหรือ?”ใช้แค่ฝ่ามือเดียว ใยสีเงินนับไม่ถ้วนกลายเป็นผงธุลีเมื่อครู่แค่ต้องการหยั่งเชิง ตอนนี้ในใจมีคำตอบแล้วนางก็คือผู้หญิงที่บุกรุกเรือนอวิ๋นเมิ่งเซวียนในคืนนั้น!
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 11
คิดไปคิดมา นางพลันเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วนี่ท่านแม่กำลังเล่นเกมสวมบทบาทกับนางใช่หรือไม่?เช่นนั้นนางย่อมต้องให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี! “ท่านน้าลั่ว นานนานคิดถึงท่านมากเลยเจ้าค่ะ!”ชายหนุ่มหัวเราะหยันในใจ ความทรงจำช่วงวัยทารก บัดนี้ยังคงจำได้? คิดว่าเขาโง่งมจริง ๆ หรือ?เวลานี้อวี้เป่าก็จำอวิ๋นหลีได้เช่นกันเขาจำกำไลได้ไม่มาก แต่เขาจดจำเสียงของท่านแม่ได้ แม้เขาไม่รู้ว่าท่านแม่ต้องเปลี่ยนตัวเองให้มีรูปลักษณ์นี้ไปเพื่ออะไร แต่นางทำเช่นนี้ย่อมต้องมีเหตุผลของตนเอง ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะเงียบอวิ๋นหลีหาบุตรทั้งสองคนเจอแล้ว ย่อมอยากจะพาพวกเขาจากไปทันทีนางรู้ว่าบุรุษผู้นี้ไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ เพื่อความปลอดภัยของพวกเด็ก ๆ นางจึงยากที่จะปะทะกันตรง ๆ เช่นนั้นก็เข้าประเด็นไม่ต้องอ้อมค้อมเลยละกัน“บอกมา! เจ้าพยายามอย่างมากที่จะลักพาตัวเด็กทั้งสอง และล่อข้ามาที่นี่ มีจุดประสงค์อันใดกันแน่?”“ช่วยคน!”อวิ๋นหลีตะลึงงันไปทันใดนางนึกถึงความคิดชั่วช้าสามานไปหลายร้อยอย่าง เชื่อมั่นว่าเขาไม่ใช่คนดี ที่แท้...ทั้งหมดเป็นนางที่คิดมากไป?ดังนั้น เริ่มแรกเขามาเพื่อตามหาท่านนักปราช
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 12
นางพุ่งเข้าไปหมายจะแย่งเสื้อชั้นในมา เขาพลันยกมือขึ้น นางจึงชนกับอ้อมอกของเขาทันที ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้ ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของเขาเมื่อเห็นดวงหน้าหล่อเหลาราวกับหยกดวงนั้น อวิ๋นหลีก็รู้สึกลนลาน เสียงคล้ายกับไม่มีความมั่นใจแล้ว “เจ้า...คืนให้ข้านะ!” อวิ๋นหลีตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเขาแล้วนางยังไม่ทันได้คิดบัญชีก็ตกใจกับคำพูดถัดไปของเขาจนอึ้งอยู่กับที่ “เมื่อครู่นี้เจ้าคิดจะหลบหนีสินะ? ข้าแนะนำว่าทางที่ดีเจ้าล้มเลิกความคิดนี้เสีย! ข้าวางกับดักไว้ในรัศมีสิบลี้แล้ว ต่อให้ออกจากบ้าน ไม่นานก็จะถูกจับตัวกลับมาอยู่ดี!” นับว่าเขาช่างโหดเหี้ยม!อวิ๋นหลีไม่คิดจะเสแสร้งแล้วเช่นกัน ก่อนจะเผยความจริงออกมาตรง ๆ “ข้าไม่เคยรู้จักเจ้ามาก่อน เหตุใดต้องอยู่ร่วมเล่นละครกับเจ้าด้วย? เห็นใบหน้านี้ของข้าแล้ว เจ้าไม่กลัวฝันร้ายตอนกลางคืนหรือ?” หรงเหยี่ยนมองนางอยู่พักใหญ่แล้วค่อยกล่าวว่า “ข้าไม่รังเกียจเจ้า!” อวิ๋นหลี “...”แม้แต่ตัวนางเองเห็นใบหน้านี้แล้วก็ยังอยากอาเจียน เขาจะต้องมีรสนิยมแปลกมากเพียงใด?สวรรค์ประทานโฉมหน้าหล่อเหลาอย่างยิ่งยวดให้เขา แต่ลืมมอบรสนิยมกับสมองให
บทล่าสุด
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 50
เขาคงไม่ได้มีอะไรเชื่อมโยงกับนานเป่าจริง ๆ กระมัง?ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นในสมอง ก็ถูกอวิ๋นหลีปฏิเสธทันทีเป็นไปไม่ได้!ตามความทรงจำของเจ้าของร่าง ตอนนั้นเซียวเยี่ยนถิงกับรั่วหรูซวงวางแผนปรักปรำนาง ได้จัดเตรียมขอทานคนหนึ่งให้นางความปรารถนาแรกของเจ้าของร่าง ก็คือตามหาคนที่พรากความบริสุทธิ์ของนางแล้วแก้แค้นต่อมา นางส่งคนไปตามหาเบาะแสของขอทานคนนั้นรู้มาว่าเขาตายตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว!ก่อนตายหนึ่งวัน เขาเคยไปอวดสหายคนหนึ่งของเขาอย่างภาคภูมิใจว่า ตนโชคดีจริง ๆ!มีเงินให้รับ และยังได้นอนกับผู้หญิง สวรรค์ช่างดีกับเขาจริง ๆตอนนั้นสหายของเขาคิดว่าเขาคุยโม้ด้วยซ้ำ ถามเขาว่ามีเรื่องดี ๆ เช่นนี้ที่ใดกัน ขอทานจึงเล่าให้เขาฟัง และยังบอกให้เขาต้องเก็บเป็นความลับ ไม่เช่นนั้นจะนำภัยมาสู่ตัววันต่อมา ขอทานก็ไปที่วัดหงเย่หลังจากนั้น…ก็ไม่มีหลังจากนั้นแล้วเพราะเขาไม่ได้กลับมาอีกเลยสหายของขอทานก็ถูกเซียวเยี่ยนถิงตามล่าเช่นกัน เขาหลบซ่อนตัวโดยตลอด แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหนีพ้นความตายตอนที่อวิ๋นหลีตามหาเขาจนพบ ก็เหลือแค่ลมหายใจที่รวยรินแล้ว แต่ก็ยังใช้แรงฮึดสุดท้ายเล่าแผนการที่วัดหงเ
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 49
เมื่อเห็นอวิ๋นหลีกลับมา เหล่าองครักษ์ตื่นเต้นมาก“พระชายา เจอยาถอนพิษหรือไม่?”อวิ๋นหลีไม่กล้าสบตาพวกเขาด้วยซ้ำ “ขอโทษ”จู๋เยว่ร้อนใจทันที“ท่านรู้หรือไม่ เมื่อครู่นายท่านกระอักเลือดไปสองรอบแล้ว! ท่านกลับทำตัวลึกลับไม่รู้ไปอยู่ที่ใด ถ้าหากรักษาไม่ได้ก็บอกแต่แรก เหตุใดต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย?”“ใจเย็น ๆ ห้ามเสียมารยาทกับพระชายารัชทายาท!”“นายท่านใกล้จะไม่ไหวแล้ว เจ้าจะให้ข้าใจเย็นอย่างไร?”จุยอวิ๋นก็กังวลมากเช่นกัน แต่เขารู้ นี่ไม่ใช่ความผิดของอวิ๋นหลีนายท่านยอมเอาชีวิตไปปกป้องนาง มากพอที่จะรู้ถึงความสำคัญของนางที่อยู่ในใจเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาล้วนสมควรรักษาการให้เกียรตินาง“พระชายารัชทายาท ไม่มีวิธีแล้วจริง ๆ หรือ?”“ยาถอนพิษหาไม่เจอแล้ว แผนในตอนนี้ มีเพียงให้ข้าลองพยายามดูสักตั้งว่า สามารถขับพิษออกจากร่างกายเขาหรือไม่ แล้วค่อย…”กล่าวยังไม่ทันจบ ก็ถูกขัดอีกครั้ง“เมื่อครู่ก็เพราะพวกเราเชื่อท่าน จึงได้ยืนโง่ ๆ อยู่ตรงนี้ตั้งนาน ข้าว่าไม่สู้รีบพานายท่านกลับไปหาฝูหลิงจวิน ไม่แน่ว่าถอนพิษได้ตั้งนานแล้ว”“จู๋เยว่…”“ข้าพูดอะไรผิดหรือ? เพื่อที่จะช่วยนาง ชีวิตนา
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 48
“พูดเหลวไหล! ข้าให้เจ้าลงมือกับข้าตั้งแต่เมื่อไร?”“เสี่ยวหลีเอ๋อร์ เจ้าน่าจะรู้ คนที่ข้าไม่อยากทำร้ายที่สุดบนโลกใบนี้ก็คือเจ้า!” บนใบหน้าฮวาเย่ยังคงมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาดอกท้อที่มีเสน่ห์นั่น กลับเผยให้เห็นเจตนาฆ่าที่กระหายเลือดเรื่องนี้ อวิ๋นหลีย่อมรู้ดีตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนที่นางแก้พิษศพที่เขาคิดค้นขึ้นได้ ทั้งสองก็เกิดปฏิสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดความสุขสูงสุดของเขาก็คือ การทำยาพิษให้นางมาแก้พิษ คอยเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ถูกคนเห็นกระบวนท่าก็แก้ตามกระบวนท่าระหว่างพวกเขามีความชอบที่คล้ายกัน จากศัตรูกลายเป็นสหายถ้าหากวางยาพิษจนนางตายจริง ๆ เกรงว่าเขาจะเศร้าใจที่สุด ต้องสูญเสียความหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตไปเช่นนั้น คนที่เขาจะฆ่าก็ต้องเป็น…“ข้าเตือนเจ้าตั้งแต่แรกแล้ว เขาเป็นแค่คนที่ไม่มีความสำคัญ หลังจากทุกอย่างจบลง ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เหตุใดต้องลงมือกับคนที่ไม่รู้อะไรด้วย?”ฮวาเย่ยิ้มอย่างเย็นเยือก “เสี่ยวหลีเอ๋อร์ตำหนิข้าเพราะเขาหรือ? ด้วยเรื่องนี้ เขาก็สมควรตายที่สุด!”“ข้าแค่กำลังพูดข้อเท็จจริงกับเจ้า ไม่ได้มีเจตนาอื่น”“อธิบายก็คือกลบเกลื่อน กลบเกลื่อนก็คือคว
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 47
“อะไรนะ?” เหล่าองครักษ์ลับตกใจมากชีวิตของนายท่านเกี่ยวพันถึงความมั่นคงของแคว้นเยี่ยน จะเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นต่อให้พวกเขาตายหมื่นครั้งก็ยากจะไถ่โทษตอนนี้ พวกเขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่อวิ๋นหลี“พระชายา นายท่านได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยท่าน ท่านต้องหาวิธีช่วยเขานะ”“ข้าต้องช่วยเขาอยู่แล้ว พวกเจ้ายกเขาขึ้นรถม้าก่อน”เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นหลีรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองรุ่มร้อนเช่นนี้ เมื่อตรวจชีพจร ยุ่งเหยิงมากเหมือนกับว่าทำมาจากพิษที่รุนแรงพันหมื่นชนิด อยากถอนพิษก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มลงมือจากที่ใดเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของเขา นางรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็นบีบคอ ทรมานจนแทบหายใจไม่ออกในเมื่ออีกฝ่ายใช้พิษเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการฆ่าให้ตายในทันที ช่างอำมหิตจริง ๆนางใช้เข็มเงินแต้มเลือดพิษ แล้วส่งเข้าไปทำการวิเคราะห์ที่ห้องทดลองหวังว่าจะสามารถวิเคราะห์ชนิดของพิษออกมา และหาวิธีคิดค้นยาถอนพิษโดยเร็วเวลานี้เอง งูเล็กสีแดงตัวหนึ่งแผดเสียง ‘ซือ ๆ’ เลื้อยเข้ามาจากทางหน้าต่างอวิ๋นหลีจำได้ในปราดเดียว…ชื่อหลิน!ในเมื่อมันอยู่ที่นี่ เช่นนั้นเจ้านายของมัน…ตั้งแต่
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 46
นางไม่เคยเปิดใจกับเขาอย่างแท้จริงบางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่นางไม่ยอมบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง!ข้างหน้าเป็นป่าองครักษ์ลับในชุดดำและปิดใบหน้าซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ มองดูรถม้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ“ผู้บัญชาการ จะทำเช่นนี้จริง ๆ หรือ?”“อีกเดี๋ยวทำตามคำสั่งของข้า”ทุกคนอัดอั้นในใจ เหตุการณ์อะไรพวกเขาไม่เคยพบเคยเห็น วันนี้กลับต้องมาปลอมตัวเป็นโจรดักปล้นกลางทาง ช่างเป็นประวัติการณ์ครั้งหนึ่งจริง ๆทั้งหมดนี้เพียงเพื่อให้ความร่วมมือกับการแสดงละคร ‘วีรบุรุษช่วยหญิงงาม’ ของนายท่านที่มีจินตนาการสุดล้ำของพวกเขา เพื่อพิชิตใจของผู้หญิงคนนั้นในเร็ววันแต่เมื่อนึกถึงฝีมือการแพทย์ของอวิ๋นหลี ความหดหู่ในใจหายไปทันทีต่อให้ทำเพื่อยาแปลก ๆ ที่นางคิดค้น พวกเขาก็ต้องรั้งนายหญิงท่านนี้ไว้ให้ได้!ทันใดนั้น ลูกธนูที่เย็นเฉียบแหวกอากาศยามราตรี เจาะทะลุตัวรถม้าในพริบตาคนชุดดำนับสิบร่อนลงมาจากท้องฟ้าคนขับรถม้าถูกพวกเขาฆ่าตายแล้ว บนหน้าอกยังมีลูกธนูปักอยู่หนึ่งดอก และยังเบิกตากว้าง เห็นได้ชัดว่าตายตาไม่หลับเวลานี้ กลุ่มองครักษ์ลับที่อยู่บนต้นไม้มองตาค้าง“ผู้…ผู้บัญชาการ นายท่านได้ส่งคนอื่นมาด้วยหรื
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 45
ในที่สุดฝาก็ถูกยกขึ้นต่อจากนั้น สีหน้าทุกคนเปลี่ยนฉับพลันในกล่องนั่น…มันว่างเปล่า!พลันหลี่กงกงตบหน้าผาก “โอ๊ย บ่าวเกือบลืมไปแล้ว! ฝ่าบาททรงโปรดปรานขนมแผ่นเมฆสู่ตี้มาก และเสวยสองสามชิ้นทุกวัน ทรงเสวยหมดตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว”ในที่สุดหัวใจที่กระวนกระวายของเซียวเยี่ยนถิงก็สงบลง ดูเหมือนสวรรค์ยังเข้าข้างเขาอวิ๋นหลีก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่า เซียวเยี่ยนถิงจะดวงดีเช่นนี้ ปล่อยให้เขาหนีรอดไปได้อีกครั้งน่าเจ็บใจจริง ๆ!เวลานี้เอง จู่ ๆ หรงเหยี่ยนก็เอ่ยปาก “ฝ่าบาท กระหม่อมมีคำพูดหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ควรพูด?”“ล้วนเป็นคนกันเอง เจ้ากับพระชายารัชทายาทเป็นคนช่วยชีวิตเราไว้ มีอะไรก็พูดมาได้เลย”“โจรชั่วบังอาจเช่นนี้ กล้าวางยาพิษกระทั่งฮ่องเต้ จะเห็นได้ว่ายากจะหยั่งรู้เจตนา ปัจจุบันเป็นช่วงสำคัญของการร่วมมือระหว่างสองแคว้น สถานการณ์สงครามชายแดนคับขัน ถ้าหากเกิดเรื่องกับฝ่าบาทในเวลานี้ จะมีผลอย่างไรตามมา?”สีหน้าฮ่องเต้ต้าเหลียงเปลี่ยนฉับพลัน จู่ ๆ ก็ออกคำสั่ง “ทหาร คุมตัวอันอ๋องเข้าคุกหลวง!”เซียวเยี่ยนถิงงงงวยแล้วขนมหมดแล้วไม่ใช่หรือ?ไม่มีหลักฐาน เหตุใดยังจับเขาอีก?เมื่อเห็น
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 44
สายตาฮ่องเต้กวาดผ่านร่างกายเขาอย่างเย็นชา โดยไม่ได้พูดอะไรมากตอนนี้ไม่ใช่เวลามาซักไซ้ความผิดของเขา เพราะเขายังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องจัดการนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของอวิ๋นหลี ในใจเขาหวาดกลัวสุดขีด น้ำเสียงเย็นชาฉับพลัน “พวกเจ้าเข้ามาให้หมด”ในห้องพระบรรทม หมอหลวงทุกคนคุกเข่าอยู่บนพื้นสายตาฮ่องเต้ต้าเหลียงกวาดผ่านพวกเขา อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแรง ๆทั้งสำนักหมอหลวงรวมกัน กลับสู้ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ ช่างเป็นที่น่าหัวเราะเยาะจริง ๆตอนมองไปทางอวิ๋นหลี สายตาเขาอ่อนโยนลงหลายส่วนทันที “เจ้าบอกพวกเขาดู ตกลงข้าเป็นโรคอะไรกันแน่?”เซียวเยี่ยนถิงก็อยากรู้เช่นกัน ตกลงนางใช้วิธีอย่างไรช่วยฮ่องเต้กันแน่ ถึงสามารถทำให้เขา ‘ฟื้นคืนจากความตาย’?กลับไม่คาดคิด คำพูดต่อจากนี้ของอวิ๋นหลีทำให้เขาสะดุ้ง“ฝ่าบาทไม่ได้ป่วย แต่ถูกพิษ!”หมอหลวงจางที่ปรึกษาสำนักหมอหลวงคัดค้านคนแรก “เป็นไปไม่ได้! กระหม่อมรักษาโรคมาสามสิบปี และเคยศึกษาพิษมากมายเช่นกัน พิษทั่วไป ทันทีที่เข้าสู่ร่างกาย แค่ตรวจชีพจรก็สามารถรู้ได้ในทันที แต่ชีพจรของฝ่าบาทไม่มีสัญญาณของการถูกพิษใด ๆ”“พิษชนิดนี้พบเห็นยากมาก มันจะไม่เข้าสู่กร
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 43
หลังจากนั้นสองวัน มีข่าวร้ายถูกส่งมาจากในวังฮ่องเต้เศร้าเสียใจต่อการสิ้นพระชนม์ของพระนัดดาน้อย อาการป่วยแย่ลงอย่างรวดเร็ว ใกล้จะไม่ไหวแล้วเหล่าหมอหลวงหมดปัญญา เซียวมู่ป๋ายไม่สนใจคำคัดค้านของทุกคน เชิญอวิ๋นหลีเข้าวังตรวจอาการฮ่องเต้ตำหนักเฉินหลังจากเซียวมู่ป๋ายบอกเจตนาที่ตัวเองมา กลับถูกหรงเหยี่ยนปฏิเสธ“สหายหรง เสด็จพ่อป่วยหนัก ทั้งสำนักหมอหลวงหมดปัญญารักษา ฝีมือการแพทย์ของพระชายารัชทายาทสูงส่ง ให้นางลองดู บางทีเสด็จพ่ออาจจะยังมีโอกาสรอด”“เรื่องอะไรก็คุยกันได้ ยกเว้นเรื่องนี้ไม่ได้!”หรงเหยี่ยนจะปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร?ช่วยได้ย่อมดีที่สุด แต่ถ้าหากเกิดข้อผิดพลาดอะไร เป็นไปได้ว่าจะตกเป็นเป้าของทุกคนในข้อหา ‘ปลงพระชนม์ชีพ’คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นหลีกลับตอบตกลงทันที“เข้าวังเมื่อไร?”“ยิ่งเร็วยิ่งดี!”“เช่นนั้นยังจะรออะไรอีก? ออกเดินทางเลย!”หรงเหยี่ยนย่อมไม่ปล่อยให้นางทำอะไรส่งเดช “เจ้ารู้หรือไม่ว่ารักษาฝ่าบาทไม่หาย จะมีผลลัพธ์อย่างไร?”อวิ๋นหลีกลับกล่าว “เจ้าเชื่อข้าหรือไม่?”หรงเหยี่ยนมองนางด้วยสีหน้าซับซ้อนแวบหนึ่ง ในที่สุดก็ถอนใจ “ไปเถอะ ข้าไป
หงส์หวนทวงแค้น บทที่ 42
“หลายวันนี้ ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจวนอันอ๋อง เจ้าล้วนให้ความสนใจมาก เมื่อครู่ในงานเลี้ยงพระราชวัง ข้าเห็นกับตาว่าเจ้า…”พูดยังไม่ทันจบ จู่ ๆ มือน้อยข้างหนึ่งก็ปิดปากของเขาเขาพูดมากเกินไปแล้ว!เดิมทีนางไม่อยากให้เขารู้เรื่องเหล่านี้ ยิ่งไม่อยากให้เขาเข้ามาพัวพันกับแผนการเหล่านี้ความแค้นของนาง นางสะสางเองได้!ไม่อยากให้ใครก็ตามเข้ามายุ่ง!หรงเหยี่ยนเอามือของนางลง มองนางอย่างลึกซึ้ง “ถ้าหากข้าบอกเจ้าว่า ศัตรูของพวกเราคือคนเดียวกันล่ะ?”อวิ๋นหลีเบิกตากว้างฉับพลันจู่ ๆ ก็นึกถึงวันที่เข้าเมืองหลวง นางถามเขาว่าไปทำอะไรที่เซิ่งจิงเขาพูดแค่สองคำ…ล้างแค้นแต่เมื่อนางถามว่าศัตรูของเขาเป็นใคร เขากลับเลียนแบบสำเนียงของนาง พูดเหมือนกับที่นางพูดเดิมทีคิดว่าเขาจงใจหยอกล้อ จึงไม่ได้เก็บเอาไปใส่ใจถ้าหากเป็นจริงทุกสิ่ง ไม่เท่ากับว่าศัตรูของเขาก็คือ…ใต้ฟ้ามีเรื่องที่บังเอิญเช่นนี้จริงหรือ?อวิ๋นหลีอดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้ามีความแค้นอะไรกับเขา?”“ความแค้นที่ฆ่าภรรยา ไม่สามารถอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน!”ที่แท้แม่ของอวี้เป่าถูกเซียวเยี่ยนถิงฆ่าตายคำนวณตามเวลา สี่ปีก่อนเขายังอยู่แคว้นเหล
