บทที่ 42

แกพูดเรื่องอะไรของแก? ฉู่เหมียนต้องมาสิ!”

กู้ว่างเชินเงยหน้ามองผนังอันว่างเปล่าที่อยู่ด้านหลังโซฟา

พลางคิดถึงถึงสิ่งที่ฉู่เหมียนพูด …กู้ว่างเชิน ไม่ต้องมาหาฉันอีก

กู้ว่างเชินหลุบตาลงและพูดจาทำร้ายจิตใจ “คุณย่า ผมกับฉู่เหมียนมีปัญหากันครับ”

“จริง ๆ พวกเรากำลังเตรียมที่จะหย่ากัน!”

คนปลายสายอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วก่นด่าขึ้นมา “แกมันเด็กกตัญญู แก แก…”

กู้ว่างเชินตกตะลึง และจู่ ๆ เสียงปลายสายก็เงียบไป

กู้ว่างเชินขมวดคิ้วพลางเอ่ยเรียก “คุณย่าครับ?”

ทว่าเมื่อยังไม่มีเสียงปลายทางตอบกลับมา หัวใจของกู้ว่างเชินจึงตกไปอยู่ตาตุ่มในทันที

เขารีบลุกขึ้นโทรหาโจวซิ่วหยา “แม่ ช่วยไปดูให้หน่อยครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณย่ารึเปล่า!”

……

วันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล

หลินไห่เม่ยนอนหน้าซีดอยู่ในห้องผู้ป่วยเดี่ยว หลังจากที่หมอตรวจร่างกายของเธอแล้ว ก็เตือนพวกเขาว่า “อาการของคุณหญิงไม่ได้ดีมากนัก พวกคุณที่เป็นคนในครอบครัวก็อย่าทำหรือพูดอะไรที่กระทบจิตใจท่านอีกนะครับ!”

โจวซิ่วหยาผู้สวมกระโปรงสีเรียบท่าทางเศร้าสร้อย หลังจากได้ยินดังนั้น เธอก็จ้องมองไปที่กู้ว่างเชิน

อย่างหม่นหมอง

“ดูแลคุณหญิงให้ดีนะครับ เดี๋ยวรอด